Dekanat Nowogródek

Do 1908 r. wioska nosiła tę samą nazwę, co i dzisiaj – Brzozówka albo Brzozówka Huta, nastepnie do 1944 r. – nazywała się Niemen, zaś po II wojnie światowej powrócono od pierwotnej nazwy – Brzozówka. Od roku 1968 jest miasteczkiem należącym do rejonu lidzkiego.
    Kaplica katolicka została tu wybudowana w 1924 r. Są dane o Hucie wojewody nowogródzkiego Niesiołowskiego, mówiące, że w 1784 roku została wybudowana kaplica. Oddzielna parafia została założona tu w 1928 roku na mocy dekretu, podpisanego przez biskupa wileńskiego Romualda Jałbrzykowskiego, z dn. 29 lutego. Kościół, który zastąpił kapliczkę, zaczęto wznosić z drewna w stylu polskiego międzywojennego neobaroku ze środków pracowników huty szkła i jej właściciela – pana Stolle w roku 1931 we wschodniej części wsi. Konsekrowano świątynię w 1932 r. pod wezwaniem Zesłania Ducha Świętego.
    Świątynia była jednowieżowa, duża z wysokim dwuspadowym dachem, krytym gontem, nad ołtarzem - czterospadowym. Wejście stanowiła czworoboczna trójkondygnacyjna wieża-dzwonnica pod wysokim gontowym dachem namiotowym. †

Papież Franciszek
    Kiedy Jezus przyjął Chrzest pokuty od Jana Chrzciciela, solidaryzując się z pokutującym ludem – On bez grzechu i niepotrzebujący nawrócenia – Bóg Ojciec przemówił z nieba: „Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie”(w.17). Jezus otrzymuje potwierdzenie Ojca Niebieskiego, że jest przez Niego posłany, aby zgodził się dzielić naszą kondycję, nasze ubóstwo. Dzielenie się jest prawdziwym sposobem miłowania. Jezus nie separuje się od nas, uznaje nas za braci i dzieli z nami naszą kondycję. W ten sposób czyni nas razem ze sobą dziećmi Boga Ojca. To jest objawienie i źródło prawdziwej miłości. To jest wielki czas miłosierdzia. Czy nie wydaje się wam, że w naszych czasach potrzeba jeszcze większego braterskiego dzielenia się i miłości? Czy nie uważacie, że wszyscy potrzebujemy więcej miłości? Nie tej, która zadowala się tymczasową pomocą, która nie angażuje, nie włącza się, ale tej, która się dzieli z innymi, która bierze na siebie kłopoty i cierpienie brata. Jakiego smaku nabiera życie, kiedy pozwolimy się porwać miłości Boga!
    Prośmy Najświętszą Pannę, aby wspierała nas przez swoje wstawiennictwo w naszym zaangażowaniu w naśladowanie Chrystusa na drodze wiary i miłości, drodze wytyczonej przez nasz Chrzest.
   
Anioł Pański z Ojcem Świętym, 12.01.2014 †

•   W Brazylii, w stolicy stanu Rio Grande do Sul, Porto Alegre, w dniach 7-11 stycznia miało miejsce krajowe zebranie duszpasterstwa głuchoniemych. Głownym zadaniem, którego jest przybliżenie wiernym tej specyficznej posługi duszpasterskiej. Organizatorzy żywią nadzieję, że zebranie osób głuchoniemych i słyszących wpłynie na lepsze rozumienie problematyki i jej realizację. Uczestniczyli w nim kordynatorzy regionalni oraz zarząd krajowy duszpasterstwa głuchoniemych.
   
    •   W Polsce w kurs wyruszył mobilny konfesjonał, który jest umieszczony w samochodzie. Inicjatywa ta pojawiła się w Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej i jest pomysłem ekipy Szkoły Nowej Ewangelizacji. Akcja nie jest przeznaczona dla ludzi, którzy chodzą do kościoła i nie mają problemu ze spowiedzią, lecz odwrotnie - dla tych, którzy mają z tym trudności. Jak podają ewangelizatorzy, ten niezwykły bus można będzie spotkać w miejscach, gdzie gromadzi się najwięcej osób, jednak także nie w jednym mieście, a nawet po całej Polsce. †

Ks. Władysław Surwiło pracuje w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Lidzie od 2012 roku. Jak każdy inny kapłan wykonuje swe codzienne powinności: spowiedź wiernych, wyjazdy do osób chorych, Msza św. katechezy itp. Jednym z priorytetów księdza jest praca z młodzieżą. Każdy w parafii wie, że po przybyciu do parafii ks. Władysława młodzieży w kościele przybyło. Dlatego postanowiliśmy porozmawiać z lidzkim duszpasterzem o problemach, zainteresowaniach oraz wyjątkowości ludzi młodych.

- Proszę Księdza, co według Księdza należy do największych problemów młodzieży?
    - Po pierwsze jest to kwestia braku dobrych kontaktów z rodzicami oraz rówieśnikami. Ten problem istniał od zawsze. Do tego młodzieży brakuje wzorców do naśladowania, którymi mogłaby się kierować w swym życiu. Wielu młodych przychodzi do kościoła biorąc za przykłady młodzież już tam uczęszczającą. Młodzież przychodzi do Boga dzięki młodzieży. Dlatego konieczne są wzorce, przykłady. Wiele osób spotyka problem wyboru drogi życiowej: młodzi się wahają, myślą, zastanawiają, czy Pan ich powołuje. Uważam, że to są podstawowe problemy. †

Okres świąt Bożego Narodzenia to czas niezwykły. Chodzi tu nie tylko o wymiar religijny, ale również o to, że w tym czasie coraz więcej ludzi chce pomagać potrzebującym. Przypominając sobie postać Jezusa w symbolicznej ubogiej szopce, starają się pomagać bezinteresownie, nie licząc na jakąś nagrodę, bo najpiękniejszą nagrodą jest zwykłe «dziękuję».

Miłosierdzie, dobroczynność i ofiarność towarzyszyły Kościołowi od czasów jego powstania, dlatego czynienie dobra jest obowiązkiem każdego chreściajnina, ponieważ miłość do bliźniego, współczucie, są zadaniem każdego człowieka, a jednocześnie znakiem rozpoznawczym chrześcijan.
    Pewny pisarz powiedział: „Wierzę w Chrystusa i wierzę, że 800 milionów chrześcijan może zmienić oblicze tej ziemi. Teoretycznie tylu powinno być też chrześcijańskich wolontariuszy”. Cieszy, że spośród wiernych znajduje się coraz większa ilość osób, które swoją postawą wobec bliźniego przybliżają spełnienie wyżej wymienionej wizji. Ci dobroczyńcy nie z nakazu, ale z potrzeby serca podają pomocną dłoń tym, którzy znajdują się w trudnej sytuacji życiowej. †

- Szczęść Boże, księże.
    - Szczęść Boże.
    - Kazał mi ksiądz przyjść, niedługo zostanę chrzestną.
    - To bardzo dobrze, że Pani przyszła. Może mi Pani pokazać swoją rękę?
    - Rękę? Po co?
    - Tak-tak, rękę. Co to jest?
    - Czerwona niteczka... Aby chroniła przed złymi ludźmi...
    - Niech mi Pani uwieży, przed ZŁYMI Pani nie ochroni!
    Od tamtego czasu nitki nie noszę. Ale zawsze mam przy sobie modlitewnik i świecę kościelną.

Tę historię usłyszałam od pewnej mojej znajomej. Inną zaś opowiedział pewnego razu podczas Mszy św. proboszcz grodzieńskiej kartedry ksiądz Jan: „Pewnego razu przyjechałem, by ochrzcić dziecko. Małe było bardzo niespokojne, płakało. I wnet zobaczyłem na jego rączce czerwoną niteczkę. Wtedy babcia (zdaje mi się, że właśnie tak? Przepraszam, jeśli się mylę! – O. P.) odpowiedziała, że jest to po to, by bronić dziecko przed rzuceniem uroku. „Przed jakim urokiem? – oburzyłem się – przecież tu ksiądz przyjechał!”. Zażądałem, by w tej chwili pozbyto się tego sznurka. Gdy to zrobiono, dziecko przestało płakać. I je ochrzciłem”. †

Orszaki Trzech Króli 2014 zgromadziły 630 tys. osób
   Orszaki Trzech Króli przeszły w tym roku 6 stycznia w 187 miejscowościach całej Polski i zagranicą. Uczestniczyło w nich niemal 630 tys. osób, w tym 100 tys. w Warszawie.
    Organizatorzy zaznaczają, że dane obejmują na razie informacje zebrane w 140 miejscowościach.
    Według szacunkowych danych, Orszak pokonał we wszystkich miejscowościach łączną trasę o długości 198 kilometrów.
    - Możemy śmiało powiedzieć, że rodzinne świętowanie i wspólnotowe kolędowanie w przestrzeni publicznej w Święto Objawienia Pańskiego stało się tradycją – mówi Maciej Marchewicz z Fundacji Orszak Trzech Króli. - Coraz liczniejsze rzesze organizatorów i uczestników potwierdzają, że tego typu przedsięwzięcia są nam bardzo potrzebne: przepełnione entuzjazmem i radością działania na stałe wpisują się w nowe funkcjonowanie wspólnot lokalnych. †

Dla stałych uczestników europejskich spotkań młodzieży, które są organizowane przez ekumeniczną wspólnotę braci z Taize, każde spotkanie jest niepowtarzalne i zachęcające do odkrywania wciąż na nowo swego miejsca w chrześcijańskiej rodzinie młodych ludzi Europy. Nie było wyjątkiem i tegoroczne - 36. spotkanie młodzieży, które w dniach 28.12.2013 - 01.01.2014 r. odbywało się w Strasburgu. Mieszkańcy miasta i podmiejskich miejscowości, którzy przyjmowali około 30 tysięcy uczestników spotkania, okazali się bardzo gościnni. Wszyscy uczestnicy spotkania zostali rozlokowani w rodzinach. Oprócz tego tegoroczne spotkanie cechowały dobra organizacja.
    Powodzenie w tej sprawie zależało od dobrej koordynacji współpracy braci Taize z parafiami różnych konfesji chrześcijańskich. Jest to też owoc kilkumiesięcznych przygotowań i wspólnych działań: aby nie zawiodła komunikacja miejska, były przestrzenne i dobrze zagospodarowane hale spotkań, młodzież z różnych krajów miała możliwość modlić się razem w różnych językach i być razem podczas festiwali. †

Boże Narodzenie to święto bardzo lubiane przez wielu. Napełnia nas radością, bo zbieramy się w gronie rodzinnym, obdarowujemy się prezentami i składamy życzenia. To Święto jest napełnione tajemniczością, którą trudno opisać słowami. Świętujemy narodzenie Chrystusa. Narodzenie Boga w ludzkim ciele. Bóg stał się Człowiekiem, stał się podobny do nas, abyśmy stali się bardziej podobni do Boga.
    Święty Augustyn pisał, że „Bóg został naszym dłużnikiem nie dlatego, że coś od nas otrzymał, ale dlatego, że obiecał nam wielkie rzeczy”. Boże Narodzenie to czas spełniania obietnic. Bóg przychodzi po to, by ludzie, którzy niejednokrotnie dokonywali niepoprawnego wybóru, którzy ranili siebie i innych, by nie żyli w świecie zakłamania. Bóg przychodzi, by odkryć nam prawdę o nas, o naszym sercu. Prawdę o tym, że chorujemy na niedowierzanie miłości. Nasze dusze znów mogą zostać uzdrowione i nauczyć się kochać, czując jak wszechmocny i wszechogarniający Bóg staje się Dzięciątkiem, Które każdy może wziąć na swe ręce. †

Na jednym z parapetów starej, samotnej chatki stała niewielka świeca, obok zaś leżało pudełko zapałek. Działo się to dość dawno, w zamierzchłych czasach, gdy w domach nie było elektryczności. W owych czasach świece miały dość sporo pracy wieczorami, oświecając wszystkie zakątki domu.
    Po całym dniu pracy, gdy zmęczeni gospodarze udawali się na odpoczynek, świeca i pudełko, zostając na parapecie, rozpoczynały swe rozmowy. Pewnego razu zatroskane pudełko zwróciło się do świecy:
    – Koleżanko, stajesz się coraz mniejsza. Gdy się palisz, topisz się. Uważaj, gdyż pewnego razu po tobie nic nie zostanie! Świeca się uśmiechnęła:
    – Gdy świecę, ofiaruję się, ale na tym polega me przeznaczenie, po to zostałam zrobiona.
    – Z czego tu się cieszyć? Popatrz, jaka jesteś maleńka! Rozumiem, gdybyś była światłem latarni, wskazującej szlaki statkom morskim do przystani, wtedy by twe wysiłki nie były marne. †

„Oto znowu nadeszła wielka i święta noc Bożego Narodzenia. Dzisiaj narodził się Jezus. Ten sam, który z Ojca rodzi się zawsze, z Matki narodził się tylko raz, a w naszych sercach może rodzić się często. Nadszedł czas oczekiwany, do którego przygotowywaliśmy się przez cały Adwent.
    Dzisiejsze świętowanie rozpoczęliśmy w domu wieczerzą wigilijną, którą spożyliśmy w gronie bliskich nam osób. Drodzy Bracia i Siostry! Jak ptaki do gniazd z różnych stron powrócili ludzie tego wieczora do swoich rodzinnych domów, by przełamać się opłatkiem, przebaczyć sobie nawzajem urazy, wspomnieć również swoich zmarłych, których zabrakło dzisiaj przy wigilijnym stole, by życzyć sobie najważniejszego - czyli zbawienia, a na dodatek także zdrowia, pomyślności, radości, pokoju oraz tego, aby się doczekać następnych świąt Bożego Narodzenia. †

Dekanat Nowogródek

Korelicze znane są od roku 1395. Od wieku XV wchodzą w skład powiatu nowogródzkiego, województwa nowogródzkiego Wielkiego Księstwa Litewskiego, były własnością książęcą. Następnie, w XVI w. należały do rodów Czartoryskich, o później Radziwiłłów. Od 1594 r. wspomina się je jako miasteczko. Po rozbiorach Rzeczypospolitej Polskiej od 1795 r. znalazły się w składzie Imperium Rosyjskiego. Po odzyskaniu w 1918 r. przez Polskę niepodległości są centrum gminy. W roku 1940 stają się miastem rejonowym ówczesnego obwodu baranowickiego, zaś od 1954 r. – centrum rejonowe obwodu grodzieńskiego. Informacji o korelickich świątyniach katolickich sprzed 1920 roku w archiwach na razie nie znaleziono. †

Święta obowiązkowe

Każdy katolik ma obowiązek udziału we Mszy św. w każdą niedzielę oraz w następujące uroczystości i święta:
- Święto Bożej Rodzicielki – 1 stycznia;
- Trzech Króli (Objawienie Pańskie) – 6 stycznia;
- Świętego Józefa – 19 marca;
- Świętych Apostołów Piotra i Pawła – 29 czerwca;
- Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny – 15 sierpnia; †

P o rozpoczęciu się Adwentu ludzie snują plany na temat tego, jak mają wyglądać obchody Bożego Narodzenia w ich rodzinie. Niektórzy piszą na kartkach, co mają kupić, inni zaczynają marzyć o tym, co mogą otrzymać pod choinkę, a jeszcze inni starają się zadbać o wygląd swojego domu lub mieszkania - wszystko ma być odpowiednio przygotowane na Święta. Z każdym dniem coraz bardziej wyczuwa się atmosfera nadchodzących Świąt, a jednocześnie troska o to, co jeszcze trzeba zrobić. Wreszcie wszystko już wydaje się być gotowe, można zaczynać. Nadchodzi wieczór wigilijny, łamanie się opłatkiem, składanie życzeń, uśmiech na twarzach, prezenty, o których się dawno marzyło, wspólne rozmowy, Msza św. - Pasterka, powrót do domu i świętowanie Bożego Narodzenia. Dni 25 i 26 grudnia, świetna atmosfera, spotkanie ze znajomymi, chodzenie w odwiedziny, sms-y z życzeniami. Rzeczywiście, Boże Narodzenie to prawdziwa bajka. Parę dni zostaje do Nowego Roku, a potem zacznie się zwykłe życie, wszystko jak zawsze, jakby według wyznaczonego planu. O radości, którą przeżywano podczas Bożego Narodzenia, prawie nikt nie pamięta: przecież każda bajka kiedyś się kończy. Jednak jak ma być w rzeczywistości? †

Sympozjum na temat małżeństwa oraz rodziny pod tytułem „Nie opuszczę cię aż do śmierci” odbyło się w Mińsku dn. 14 grudnia. Organizatorem owego przedsięwzięcia była Rada ds. Rodziny przy Konferencji Katolickich Biskupów na Białorusi.
    O tym, jakie kwestie omawiano i co wywnioskowali jego uczestnicy, dzisiaj na łamach gazety „Słowo Życia”.

W centrum Mińska, na Placu Niepodległości, w Czerwonym kościele 14 grudnia omawiano najistotniejsze kwestie roli rodziny w społeczeństwie i jej sytuację w XXI wieku. Z wykładami wystąpili eksperci w wyżej wspomnianych dziedzinach z Białorusi, Rosji i Ukrainy. Ukazano szereg problemów, potwierdzających degradację instytucji rodziny. Do takowych zaliczono współżycie przedmałżeńskie, wysoki wskaźnik rozwodów, aborcje, macierzyństwo zastępcze, wewnętrzne i zewnętrzne migracje jako zagrożenie jedności rodziny. †