„Gdzie bowiem zazdrość i żądza sporu, tam też bezład i wszelki występek”.
(Jk 3, 16)

Postanowiła kotka Mrucz­­ka psa Reksia wypędzić z jego budki. Po co jej to? Mieszka w dużym domu z gospodarzem, a Reksio w malutkiej budce. Rzecz była jednak w tym, że dom nie był jej, a budka należała do Reksia!
    I zaczęła gospodarzom podszeptywać, że Reksio jest już bardzo stary i to jeszcze hultajem się coraz większym staje, a do tego dobry nad miarę, z tego powodu każdy nieznajomy może bez bojaźni wchodzić na podwórko!
    Skończyło się na tym, że zabrano Reksia z budki, a na łańcuchu posadzono Mruczkę. Mądry był gospodarz. Zrozumiał, że ta zła kotka będzie lepiej niż pies domu strzec. A dobremu i cierpliwemu Reksiowi pozwolono mieszkać w sieni domu!

„Wstrętne dla Pana są usta kłamliwe, lecz w prawdomównych ma upodobanie”.
(Prz 12, 22)

Ojciec Antka usłyszał, jak jego syn opowiada przy­jaciołom, że Michał, nowy chłopczyk w grupie, oszukiwał podczas gry w berka. Ojciec jednak, który widział zabawę, wiedział, że Michał zachowywał się sumiennie. Tego samego wieczora rozmawiał o tym z synem. Jednak chłopca nie bardzo niepokoiło, że skłamał.
    - Dobrze, może nie oszukiwał. Cofam swe słowa – powiedział Antek z łatwością.
    - Naprawdę? – zdziwił się ojciec. – A czy wiesz, że to nie jest rzeczą łatwą, cofnąć swe słowa? Zaprowadził chłopca do łazienki i dał mu pastę do zębów.
    - Wyciśnij trochę do umywalki – poprosił syna.
    Antosiowi wydało się to bardzo dziwnym, ale posłusznie wykonał prośbę ojca.
    - A teraz, synu, spróbuj włożyć pastę z powrotem do opakowania. †

Biskup Oleg Butkiewicz dn. 18 stycznia w katedrze witebskiej przyjął święcenia biskupie z rąk Nuncjusza Apostolskiego Claudio Gugerotti. Koncelebrowali uroczystość Metropolita Mińsko-Mohylewski ks. abp Tadeusz Kondrusiewicz oraz biskup grodzieński Aleksander Kaszkiewicz. Na uroczystości obecni byli również przedstawiciele korpusu dyplomatycznego oraz władz państwowych. Przedstawiciele Cerkwi prawosławnej przybyli na uroczystość z listem gratulacyjnym od biskupa witebskiego Dmitrija.

Bulla papieska
    a miało miejsce 29 listopada ub.r. w katedrze w Witebsku. Wówczas ową decyzję Papieża Franciszka ogłosił Nuncjusz Apostolski Claudio Gugerotti. 18 stycznia podczas uroczystości święceń biskupich została odczytana Bulla Papieska – dokument w języku łacińskim. Tłumaczenie na język białoruski przeczytał ks. prał. Franciszek Kisiel.
    Ojciec Święty napisał w Bulli, iż biskup Oleg Butkiewicz „nadzielony chwalebnymi zdolnościami i świętych rzeczach doświadczony, został uznany odpowiednim, by nią [katedrą Kościoła Witebska] kierować”.
    Obrzęd świeceń biskupich jest niezwykle piękny i wymowny w swych gestach liturgicznych oraz słowach. Jeśli zdać sobie sprawę z tego, że odbywa się raz na kilkadziesiąt lat, staje się zrozumiałym, dlaczego tak wielu wiernych zebrało się w katedralnym kościele Witebska. †

25 stycznia w archikatedralnym kościele Mińska odbyły się święcenia biskupie ks. Jerzego Kasabuckiego, przeznaczonego na biskupa pomocniczego Archidiecezji Mińsko-Mohylewskiej. Głównym konsekratorem był Metropolita Mińsko-Mohylewski ks. abp Tadeusz Kondrusiewicz, asystującymi zaś – przewodniczący Konferencji Katolickich Biskupów Białorusi biskup grodzieński Aleksander Kaszkiewicz oraz sekretarz generalny KKBB biskup piński Antoni Dziemianko.

Na początku Mszy św. metropolita Tadeusz Kondrusiewicz zachęcił obecnych modlić się o to, by nowy biskup „był prawdziwym apostołem Pawłem”, „głosicielem Ewangelii, której tak potrzebuje współczesny świat”, „aby Bóg obdarzył go potrzebnymi siłami, mądrością i świętością”.
    Obrzęd święceń nowego biskupa, którego przeznaczył Papież Franciszek, rozpoczął się hymnem do Ducha Świętego. Przedstawiciel prezbiterium Archidiecezji Mińsko-Mohylewskiej ks. prałat Edmund Dołgiłowicz zwrócił się do głównego konsekratora z prośbą o udzielenie ks. Jerzemu Kasabuckiemu święceń biskupich. †

Dekanat Wołkowysk

Danych o istnieniu tutaj świątyń katolickich do XIX wieku, kiedy to Werejki stały się własnością rodu Bispingów, jak dotąd nie znaleziono. W czerwcu 1826 roku wierni wyznania rzymskokatolickiego otrzymali pozwolenie na założenie własnej świątyni. Nadano jej status kościoła filialnego świątyni w Repli.
    Kościół pod wezwaniem Najświętszego Imienia Maryi Panny był świątynią jednowieżową, bez apsydy z transeptem. Ceglana i otynkowana świątynia została zbudowana w stylu klasycyzmu w 1848 roku na wzgórzu w centrum wsi ze środków Aleksandry z Bispingów Swietczynowej. Po śmierci, jako fundatorka kościoła, została też przy nim pochowana, lecz, gdy kościół wiernym został zabrany i oddany prawosławnym, nagrobek Aleksandry zniszczono, jej szczątki pogrzebano w grobowcu rodzinnym Bispingów przy kościele w Ejsmontach Wielkich dekanatu brzostowickiego, gdzie się znajduje dotychczas. †

Nabożeństwo ekumeniczne w naszej diecezji odbyło się 23 stycznia w katedrze grodzieńskiej. Podczas wspólnej modlitwy przedstawiciele różnych wyznań prosili Jezusa Chrystusa, jedynego i niepodzielnego Zbawiciela świata połączyć i obudzić wszystkich chrześcijan do wspólnej troski o jedność.

Ekumenicznemu nabożeństwu przewodniczył biskup Aleksander Kaszkiewicz. Do wspólnej modlitwy dołączyli przedstawiciele innych wyznań chrześcijańskich: prawosławny ojciec Aleksander Chombak, proboszcz par. św. Łukasza przy szpitalu obwodowym, oraz pastor wspólnoty luterańskiej Włodzimierz Tatarnikow. †

Historia tego święta sięga II połowy V wieku, kiedy to w Jerozolimie w uroczystej procesji niesiono zapalone świece. Gdy ok. 540 r. wybuchła w Konstantynopolu dżuma, cesarz Justynian zarządził, aby procesję przenieść na 2 lutego i ubłagać Zbawiciela o pomoc. Pod koniec VII wieku papież Sergiusz I polecił odprawiać w tym dniu procesję błagalną. To nawiązanie do biblijnych opisów, według których 40 dni po narodzeniu Jezusa został On przez rodziców zaniesiony do świątyni i ofiarowany Panu, zgodnie z Prawem Mojżeszowym. To wówczas prorocze słowa starca Symeona, skierowane do Matki Boskiej: „I duszę Twoją własną przeniknie miecz”, stały się złowieszczą zapowiedzią Męki Pańskiej. †

Papież Franciszek
    Chrystus, który nie może być podzielony, chce nas przyciągnąć do siebie, ku uczuciom Jego serca, ku Jego całkowitemu i ufnemu powierzeniu się w ręce Ojca, ku Jego całkowitemu ogołoceniu się, ze względu na miłość do ludzkości. Tylko On może być zasadą, przyczyną, Tym, który sprawia naszą jedność.
    Będąc w Jego obecności, stajemy się jeszcze bardziej świadomi, że nie możemy uważać podziałów w Kościele za zjawisko w jakiś sposób naturalne, nieuniknione dla wszelkiej formy życia społecznego. Nasze podziały ranią Jego ciało, ranią świadectwo, do jakiego składania wobec świata jesteśmy wezwani. Dekret o ekumenizmie Soboru Watykańskiego II, cytując rozważany przez nas tekst św. Pawła znamiennie stwierdza: „Chrystus Pan bowiem założył jeden jedyny Kościół, tymczasem wiele chrześcijańskich wspólnot przedstawia się ludziom jako prawdziwe spadkobierczynie Jezusa Chrystusa. Wszyscy wyznają, że są uczniami Pana, mimo, że mają rozbieżne przekonania i podążają różnymi drogami, jakby to sam Chrystus był podzielony”. A potem dodaje: „Ten podział otwarcie sprzeciwia się woli Chrystusa i jest zgorszeniem dla świata, a nadto przynosi szkodę najświętszej sprawie głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu” (Unitatis redintegratio, 1).
   
Fragment homilii, wygłoszonej w czasie Nieszporów w Święto Nawrócenia św. Pawła i na zakończenie Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan, 25.01.2014 †

    •   W Bangładeszu muzułmańscy ekstremiści zabili młodego katolika Owidio Marandi, który zorganizował w swojej wiosce demonstrację potępiającą nienawiść muzułman względem chrześcijan. Akcja miała miejsce w dwóch diecezjach, gdzie ekstremiści napadli na mieszkania chrześcijan, którzy uczestniczyli w wyborach.
   
    •   Brytyjski dziennikarz James Harrington, który jest ateistą, w online wydaniu gazety The Guardian napisał, że jego ośmioletnia córka wyraziła chęć przyjęcia chrztu w Kościele katolickim. Jak podaje dziennikarz, po przeprowadzce do Francji wraz z swoją żoną oddali swoją córkę do katolickiego przedszkola, następnie ona ciągle miała do nich różne pytania, dotyczące Boga, życia, świata. Mimo tego, że nie rozumie pragnienia swojej córki, to jednak jak sam powiada, jest z niej dumny.†

Wyraz sakrament pochodzi od łacińskiego sacramentum. Wzięty jest z terminologii Prawa Rzymskiego, gdzie sacramentum oznaczało: określoną summą pieniężną, złożoną w miejscu świętym przez wiodących ze sobą spór w sądzie. Kto przegrał, ten oddawał pieniądze na cele świątyni. Drugim znaczeniem tego wyrazu jest przysięga żołnierska na sztandar wojskowy. Przy tej okazji odbywał się obrzęd na cześć bóstw podziemnych. Trzecim znaczeniem jest poświęcenie się sprawom wojskowym, które łączono z misteriami na cześć boga Bacchusa. Ojcowie Kościoła przez wyraz sakrament rozumieli prawdę ukrytą, tajemnicę i obrzędy chrześcijańskie. Od IV wieku termin sacramentum oznacza obrzęd ustanowiony przez Chrystusa, z tym wszystkim, co Chrystus z nim związał. W takim znaczeniu św. Cyprian (+258) nazywa Eucharystię tajemnicą Męki Pańskiej i naszego odkupienia. Sakramenty są prawdziwymi aktami liturgicznymi, chociaż obok ich znaczenia kultowego w świadomości wiernych silniej tkwi to, że są one znakami widzialnymi łaski, którą oznaczają i sprawiają. Wszystkie sakramenty są skierowane do Eucharystii, z której życie Boże czerpiemy najpełniej. †

Kard. Stanisław Dziwisz uruchomił zegar, odliczający czas do kanonizacji bł. Jana Pawła II
   Uruchomienie zegara odbyło się w czasie konferencji prasowej, podczas której zaprezentowano również nietypową monetę, przygotowaną przez Mennicę Papieską oraz Muzeum Monet i Medali Jana Pawła II w Częstochowie. Moneta w kształcie Polski (oficjalną datą emisji będzie 27 kwietnia 2014 r.) waży 100 uncji, czyli ponad 3 kg. Wykonana została ze srebra o próbie 999,9.
    Motywy ozdobiające nawiązują do postaci Jana Pawła II – są to m.in.: 27 diamentów (symbolizujących lata pontyfikatu), wizerunek MB Częstochowskiej oraz panoramy Krakowa i Watykanu.
    W sumie wybitych zostanie 100 sztuk monety, z czego 99 trafi do sprzedaży. 55 będzie dostępnych w Polsce, pozostałe zaś trafią do kolekcjonerów poza jej granicami. Monetę z numerem „0” ma otrzymać podczas Światowych Dni Młodzieży w 2016 roku papież Franciszek. †

„Człowiek, który nie wieży w Boga, utrudnia sobie życie„ – myślałam sobie. Ludzie specjalnie odpychają od siebie Boga, gdyż dążą do jakiejś oryginalności, niepowtarzalności oraz samodzielności. Na mnie to jakoś nie działało. Było mi ich jakoś nawet żal. Żal tych, którzy mówili „jestem ochrzczony, lecz chrześcijaństwo mnie ogranicza, dlatego zachwyca mnie buddyzm. Mam prawo sam wybierać, w co wierzę”. No cóż... Cieszę się, natomiast, gdy widzę w kościele klęczącego przed Bogiem, całkowicie oddanego modlitwie silnego mężczyznę. Zachwyca mnie, że człowiek będący wielokrotnie silniejszym od innych, który mógłby z całą pewnością powiedzieć: „Sam wszystko potrafię”, pokornie stoi przed Panem. W tym widzę Bożą moc. I Bożą miłość. Przecież otrzymujemy zgodnie z pragnieniami serc naszych: „Proście a będzie wam dane” (Mt 7,7). I gdy mężczyzna jak dąb przychodzi do Ojca, to czy będzie świadom Jego mocy? On przytuli go jak syna i pocieszy... Na tym polega ogromne Boże miłosierdzie.
    Teraz to pojmuję, wcześniej tak nie było. W pewnym momencie zdałam sobie sprawę z tego, iż nie posiadam tej radości, którą powinien posiadać człowiek, całkowicie ufający Panu. Znalazłam też tego przyczynę. Doskonale pamiętam tamten wieczór. Był to niewielki kościół w górach. Adoracja w ciszy. Słońce dawno już zaszło, za oknami była jakoś bardzo ciemno. W kościele paliły się tylko dwie świece oraz Najświętszy Sakrament. I całkowita ciemność. Ludzi, którzy modlili się obok, jakby nie było. Tylko ty i Pan Jezus. †

W Katechizmie Kościoła Katolickiego, czytamy, że Chrzest to brama prowadząca ze śmierci do życia; to wejście do Kościoła i początek trwałej komunii z Bogiem, on wyzwala ludzi od grzechu, odradza ich jako dzieci Bożych i poprzez upodobnienie do Chrystusa włącza do wspólnoty Kościoła (por.: Kodeks Prawa Kanonicznego 849, KKK 1213).
    Odpowiednim i właściwym miejscem chrztu jest kościól parafialny osoby dorosłej bądź rodziców dziecka, jednak z jakichś słusznych powodów chrzest może zostać udzielony też w innej pparafii, nawet poza kościołem (Por.: KPK 857). W tego rodzaju przypadku dorosły kandydat do chrztu lub rodzice dziecka (przynajmniej jeden z nich) powinni się zwrócić do swego proboszcza albo innego upoważnionego do tego kapłana, by otrzymać pozwolenie na chrzest w innej parafii. Po uzyskaniu owego dokumentu należy dostarczyć go do parafii, gdzie ma się odbyć sakrament.
    Co do innych wymogów, związanych z otrzymaniem chrztu, można się dowiedzieć w każdej kancelarii parafialnej.

„Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia”(Flp 4, 13).

W domu, który stał na brzegu jeziora, w wiaderku z wodą pływały rybki. Trafiły tam nie z własnej woli – złowił je w jeziorze rybak. Akurat zamierzał je oczyścić, by potem usmażyć sobie na kolację. Wyciągał jedną rybkę za drugą. Była wśród nich jedna mała złota rybka, która w żaden sposób nie chciała trafiać na patelnię. Nie traciła nadziei, że wróci do zimnej wody rodzimego jeziora. Wiadomo, nie wiedziała, w której stronie jest jej jezioro, ale z początku powinna była wydostać się z wiaderka. Tylko jeden skok – i rybka znalazła się na podłodze. Rybak zobaczył ją, złapał i rzucił z powrotem do wiadra. Po kilku minutach rybka znów skakała po podłodze chaty. Rybak się rozzłościł, schwycił rybkę i znów rzucił do wody. Jednak się zainteresował zaczął uważnie przyglądać się tej maleńkiej rybce w pięknym złotym stroju, która tak bardzo chciała żyć. Było widoczne, że różni się od innych ryb. Gdy rybak zanurzył rękę w wodzie po następną ofiarę, złota rybka znów wyskoczyła z wiaderka. Przy stole stało duże wiadro. Rybak wylał wodę razem z rybami z małego wiaderka do dużego wiadra i kontynuował pracę. Jednak każdego razu, gdy zanurzał rękę po kolejną rybę, maleńkiemu urwisowi udawało się wymknąć. †

W 1917 r. w Fatimie (Potrugalia) miały miejsce objawienia Matki Bożej, podczas których Maryja Panna przypowiedziała historię ludzkości w XX wieku, prześladowania Kościoła oraz jego odrodzenie. W 2017 roku będzie obchodzony jubileusz 100-lecia objawień fatimskich.
    Konferencja Katolickich Biskupów na Białorusi zatwierdziła trzyletni okres przygotowawczy do jubileuszu. W odniesieniu się do objawień fatimskich, rok 2014 będzie Rokiem Modlitwy, 2015 – Rokiem Nawrócenia, zaś 2016 - Rokiem Nadziei. Owa decyzja została podjęta podczas 55. Posiedzenia Konferencji Katolickich Biskupów na Białorusi dn. 22 listopada 2013 r. w Pastoralnym Centrum KKBB w Mińsku.

Dnia 13 maja 2009 r. w Kościele katolickim w ramach przygotowania do 100. rocznicy objawień Matki Bożej w Fatimie rozpoczęła się Wielka Nowenna Fatimska. Ma ona na celu pomoc w duchowym przygotowaniu się na pamiątkę tak wielkiego wydarzenia w historii Kościoła katolickiego w XX wieku, jakim było objawienie się Matki Bożej trojgu dzieciom w portugalskim miasteczku Fatima 13 maja 1917 r. Przygotowania do tego znaczącego wydarzenia ma także swój wymiar w Kościele na Białorusi. Konferencja Katolickich Biskupów na Białorusi zatwierdziła trzyletni cykl przygotowań do tego jubileuszu. Powołując się na Fatimskie Orędzie postanowiono, że rok 2014 będzie Rokiem Modlitwy, 2015 – Rokiem – Nawrócenia, a 2016 – Rokiem Nadziei. †