Włącz się w modlitwę
za chorych
   Zespół Iskra Bożego Miłosierdzia, działający przy klasztorze ojców jezuitów, zwraca się z ogromną prośbą o włączanie się i pomoc w rozpowszechnieniu „Międzynarodowej Szpitalnej Koronki do Bożego Miłosierdzia”.
   
   Modlitwa jednocząca chorych z różnych zakątków świata w pierwsze piątki miesiąca w Godzinie Miłosierdzia (o godzinie 15.00) ma uświadamiać chorym, jak wielką wartością jest oddanie Panu Bogu swojego cierpienia za innych chorych oraz za osoby umierające. - Poprzez tę koronkę chcemy przybliżyć ludziom chorym Miłosierdzie Boga, który nie opuszcza człowieka w potrzebie - wyjaśniają cel przedsięwzięcia jego inicjatorzy.
    Dzięki kapelanom szpitalnym i osobom świeckim chcą docierać z tą modlitwą do szpitali, hospicjów, domów opieki społecznej i wszędzie tam, gdzie są chorzy i cierpiący, czyli nie tylko w Polsce, lecz także w innych krajach świata.
    Plakaty i ulotki będzie można pobrać ze strony internetowej www.iskra.info.pl.
    Szpitale mogą zgłaszać udział w tej modlitewnej inicjatywie, przesyłając e-mail na adres: Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć. †

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
   Składam serdeczne życzenia z okazji trzech lat istnienia na łamach gazety „Słowo Życia” młodzieżowej rubryki „Na skrzyżowaniu”. Niektórych z Was znam osobiście, niektórych – nie widziałam nigdy. Niezależnie od tego każdemu mówię „dziękuję”. Razem z Wami spotykamy się z trudnościami, rozważamy i coś rozwiązujemy, planujemy, wiemy, że nie jesteśmy sami – jest nas wielu. I razem sporo możemy. Wiele robi gazeta – jest naszym z Wami pośrednikiem w dialogu życia. Jestem wdzięczna wszystkim pracownikom, którzy brali udział w sprawie rozpowszechnienia Słowa. Są to redaktorzy gazety, korektorzy, łamacze. Razem, mam nadzieję, robimy dobrą sprawę.
    Trzy lata – nie zbyt dużo, ale jednak niemało. Czas podsumować wyniki i wyciągnąć odpowiednie wnioski. Jednak nie ja powinnam je wyciągać. Warto na to odpowiedzieć Tobie, Czytelniku, ten, dla którego to wszystko się robi. Chciałoby się usłyszeć Twój głos... Jest mi potrzebny. Bardzo...
    Dziś czeka na nas rozważanie nad mirażem niekończącej się pracy i nowego początku bez straty dla siebie.
    Z Bogiem! †

Podniosłą uroczystość przeżyliśmy w naszej parafii 11 lutego. Kilka tygodni przedtem, nasi chorzy modlili się o potrzebne siły i pomoc Bożą, by w Dniu Chorego móc być w świątyni, przyjąć Sakramenty święte i wypowiedzieć przed Bogiem całe swoje trudne życie. Wielu z nich było w tym dniu we wspólnocie Kościoła, a ci, którym zabrakło sił, włączali swoje cierpienie w ofiarę Chrystusa i łączyli się duchowo ze zdrowszymi biorącymi udział w liturgii tego dnia. Kościół, wypełniony przez wiernych o wiele wcześniej, zabrzmiał przepięknym rzewnym śpiewem „Ave Maryja”, jak też „Serdeczna Matko”. Taki śpiew nieczęsto się słyszy w naszym kościele. Tylko chorzy, starsi, samotni ludzie z takim zapałem, wiarą, miłością i ufnością wyśpiewują swoją duszę. Jest to coś niepowtarzalnego i bardzo wzniosłego. †

Julka i Ania razem z mamą pełły ogród. Praca szła sprawnie i wesoło, dziewczynki szybko wyrywały chwasty, rosnące wśród jarzyn, i nie zauważały, jak szybko płynął czas, ponieważ słuchały ciekawych historii, które opowiadała im mama. Mówiła dziewczynkom o tym, jak wcześniej wyglądało życie na wsi, kim była prababcia dziewczynek, jaki pyszny chleb piekła w piecu... Kończąc pracę młodsza z dziewczynek popatrzyła na oczyszczoną z chwastów ziemię i żal się jej zrobiło trawy, która wcześniej tam rosła, upiększając ogród różnorodnymi drobnymi kwiatami.
    - Mamo – powiedziała Ania, – nie będę więcej pleć tej grządki. Smutno mi patrzeć teraz na nasz ogródek: tak pięknie tu rósł perz, kwitły mniszek i koniczyna, po naszej pracy jest tu pusto, tylko gdzie-niegdzie widać kiełki ogórków. Nie mam się czym zachwycać! †

Radość całej diecezji Święcenia biskupie ks. prał. Józefa Staniewskiego

1 lutego w katedrze grodzieńskiej odbyły się święcenia biskupie ks. prał. Józefa Staniewskiego, przeznaczonego biskupem pomocniczym Diecezji Grodzieńskiej. Głównym konsekratorem był Aleksander Kaszkiewicz, Ordynariusz Grodzieński, asystującymi zaś - Metropolita Mińsko-Mohylewski abp Tadeusz Kondrusiewicz oraz biskup piński Antoni Dziemianko. Święcenia odbyły się podczas Mszy św. w południe.

- Nominacja biskupa pomocniczego jest ważnym wydarzeniem dal całego Kościoła katolickiego, szczególnie zaś dla Kościoła Grodzieńszczyzny oraz całej Białorusi – powiedział ks. bp Aleksander Kaszkiewicz zwracając się do wszystkich obecnych. – Jest to znak tego, że Kościół staje się bardziej stały, że przed nim otwierają się nowe horyzonty oraz nowe zadania. Ordynariusz Grodzieński zachęcił wszystkich obecnych wspierać biskupa nominata modlitwą.†

Prastarym zwyczajem Kościoła jest praktyka używania przez duchownych herbu właściwego dla stopnia piastowanej godności czy też pełnionej funkcji kościelnej. Herb wraz z dewizą tworzy tarcza z godłem herbowym oraz otaczające ją elementy wskazujące na piastowaną godność.

Herb Księdza biskupa Józefa Staniewskiego składa się z tarczy herbowej umieszczonej na krzyżu, ponad którymi znajduje się zielony kapelusz ze sznurem zakończonym z każdej strony 6 chwastami w trzech rzędach, co wskazuje na godność biskupią. Kapelusz pontyfikalny, zwany także prałackim lub herbowym (najbardziej charakterystyczna oznaka godności w herbach duchownych), wywodzi się z okrągłego, czarnego kapelusza z dość szerokim rondem i sznurem zawiązywanym pod brodą, używanego kiedyś powszechnie przez duchownych w czasie podróży i pielgrzymek. Herb dopełnia dewiza biskupiego posługiwania EVANGELII GAUDIUM (RADOŚĆ EWANGELII), która jest równocześnie kluczem do interpretacji samego godła herbowego oraz zawartych w nim swoistych priorytetów pasterskiej posługi Księdza biskupa. †

Dekanat Wołkowysk

W XVII w. Repla należała do znanego rodu Scypionów, potem – Wołłowiczów, w XVIII w. stała się własnością rodu Massalskich, potem – Głozierów.
    Pierwszą świątynię założono tu w 1632 r. przez podkomorzego grodzieńskiego Scypiona. Nowy drewniany kościół pod wezwaniem św. Anny, matki Najświętszej Maryi Panny, pobudował w 1730 r. książę Michał Massalski, kasztelan wileński oraz hetman polny WKL. W świątyni stały trzy ołtarze: główny – św. Anny, lewy boczny dwupoziomowy ołtarz z obrazem Najświętszej Maryi Panny w srebrnej szacie pośrodku oraz z ikoną Matki Bożej Częstochowskiej w drugim poziomie; prawy boczny – św. Antoniego z Padwy z obrazem św. Michała Archanioła u góry. Oprócz tego w 1783 r. generał Ksawery Massalski wzniósł tu jeszcze kaplicę.
    W 1850 r. starożytna świątynia została odnowiona: był to prostokątny w podstawie drewniany kościół o dwóch wieżach 29 na 17 łokci (ok. 18,5 na 11 m), wewnątrz którego znajdowało się pięć ołtarzy. †

Ojciec Jan Góra OP będąc jednym z organizatorów spotkań młodzieży „Lednica 2000” zwraca się do Białorusinów z zaproszeniem do wspólnej modlitwy na Polach Lednickich 7 czerwca br.

Szanowni przyjaciele z Białorusi!
    Spotkania młodzieży „Lednica 2000” trwają 18 lat. Są one niezależne i stałe, są stałym elementem duszpasterstwa polskiego, wychowały setki tysięcy młodzieży. Z niesłabnącym entuzjazmem nadal wybieramy Jezusa i odkrywamy kolejne aspekty Jego Miłości.
    Zapraszamy Was na Pola Lednickie z pierścionkiem zaręczynowym z Jezusem. Jezus nadal chodzi po wodach Jeziora Lednickiego, a my patrzymy Mu w oczy, idąc obok Niego tym jeziorem. Ludzie wybierający Chrystusa – to zupełnie inni ludzie. Ich celem jest Dom Ojca, a nawet cała wieczność. Ludzie Lednicy są pozbawieni strachu i mają głęboką świadomość przynależności do Chrystusa. Przynajmniej raz w roku powinniśmy się spotykać. Czekam na Was 7 czerwca na Polach Lednickich.
    Tego roku czeka na nas niebywałe wydarzenie. Spotkanie młodych stanie się ogólnym konfesjonałem polskiej młodzieży. Nabożeństwo pokutne połączone z rachunkiem sumienia oraz spowiedzią o godz. 14. 00 poprowadzi ceremoniarz papieski i odpowiedzialny ds. jałmużny ks. abp Konrad Krajewski.
    Serdecznie czekamy na Was 7 czerwca!!!

Katecheza ze Słowem

Wśród siedmiu sakramentów Kościoła chrzest wymienia się jako pierwszy. To nie przypadkowo, ponieważ jest on konieczny do przyjęcia pozostałych sakramentów. Z tej racji chrzest jest nazywany bramą wszystkich sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu, stajemy się dziećmi Boga oraz zostajemy wszczepieni w Kościół.

Czy Kościół wymyślił chrzest?
    Dzisiaj coraz częściej można spotkać się z twierdzeniem, że chrzest został wymyślony przez Kościół, jakoby rytuał, który miał pokazać przynależność człowieka do tej instytucji, albo nawet, że chrzest został „zapożyczony” przez chrześcijaństwo z innej religii. Jest faktem, że w wielu religiach pogańskich istniały rytuały obmycia religijnego zbliżone w swym kształcie do sakramentu chrztu. Tak na przykład w religiach starożytnego Babilonu, Egiptu, Grecji czy Indii istniał obrzęd obmycia rytualnego, jako symbol oczyszczenia moralnego. Do dnia dzisiejszego w judaizmie jest praktykowane obmycie z nieczystości rytualnej. Chrzest w chrześcijaństwie radykalnie różni się od tego typu rytuałów, i w żadnym wypadku nie może być rozpatrywany, jako wywodzący się z nich. †

Papież Franciszek
    My, wszyscy ochrzczeni, jesteśmy uczniami i misjonarzami oraz zostaliśmy powołani, aby stawać się w świecie żywą Ewangelią: przez święte życie nadamy „smak” różnym środowiskom i uchronimy je od zepsucia, jak czyni to sól, oraz zaniesiemy światło Chrystusa świadectwem prawdziwej miłości. Ale jeśli chrześcijanie tracą smak i gasną, to ich obecność traci swoją skuteczność. Jest to nasze posłannictwo. I jest ono piękne!
    Ale piękne jest także strzeżenie światła, które otrzymaliśmy od Jezusa, zachowywanie i strzeżenie go. Chrześcijanin winien być osobą oświeconą, która niesie światło, która zawsze daje światło! Światło, które nie pochodzi od niego, ale jest darem Boga, darem Jezusa. I my niesiemy to światło. Jeśli chrześcijanin gasi to światło, jego życie nie ma sensu: jest chrześcijaninem jedynie z nazwy, który nie niesie światła, jest to życie bez sensu. Ale chciałbym teraz was zapytać: jak wy chcecie żyć? Jak lampa zapalona czy jak lampa zgaszona? [...]
    To właśnie Bóg daje to światło, a my przekazujemy je innym. Lampa zapalona! Oto jest powołanie chrześcijańskie!
        
Anioł Pański z Ojcem Świętym Franciszkiem, 09.02.2014 †

•  W Pakistanie została porwana i zmuszona do przyjęcia Islamu 16 letnia chrześcijanka Samaria Nadim Masich. Dziewczynę uprowadzono w drodze do szkoły. Rodzina porwanej zwróciła się do policji. Jednak policja nie podjęła żadnego działania, gdyż inicjatorem uprowadzenia jest bogata osoba. Policja odmówiła okazania pomocy rodzinie dziewczyny, nawet mimo tego, że fakt jest oficjalnie potwierdzony. Podaje się, że takie zjawiska w tym kraju stają się coraz częstsze.
   
    •   Czteroletnia dziewczynka z Kanady Jessica Saba zwróciła się do króla Belgii, aby nie podpisywał ustawy pozwalającej na eutanazję dzieci. Jessica urodziła się z wadą serca i gdyby taka ustawa była w jej kraju, mogłaby zostać uśmiercona. Do apelu dołączyli także rodzice dziewczynki. Jest to związane także z faktem, że władze prowincji Quebec rozważają wprowadzenie takiej ustawy. †

Duchowni na Zimowych
Igrzyskach Olimpijskich
   Ponad stu duchownych pięciu największych religii świata będzie towarzyszyło uczestnikom Zimowych Igrzysk Olimpijskich w dniach 7-23 lutego oraz Igrzysk Paraolimpijskich (7-16 lutego) w Soczi. Duszpasterze będą służyli pomocą zarówno psychologiczną, jak i duchową sportowcom, a także będą do dyspozycji gości Igrzysk.
   
    Na potrzeby wierzących zbudowano trzy ośrodki. Będą mogli się tam modlić prawosławni, muzułmanie, żydzi i buddyści. Członkowie pozostałych wyznań, w planach oznaczeni jako „chrześcijanie 2”, będą musieli się zadowolić znacznie mniejszymi pomieszczeniami.
    Najokazalej prezentuje się nowa świątynia olimpijska – prawosławna cerkiew, oddana do użytku 7 stycznia i położona na skraju Parku Olimpijskiego. Pomocą duszpasterską dla katolików służyć będzie parafia w Soczi, istniejąca od 1997 roku. Natomiast wspólnota żydowska wysyła na Olimpiadę dwunastu rabinów z całego świata. †

Pod koniec lutego na Białorusi odbędą się VIII Mistrzostwa Europy w Halowej Piłce Nożnej wśród Kapłanów. Do stolicy turnieju - Lidy przybędzie ok. 200 księży z Polski, Ukrainy, Chorwacji, Austrii, Portugalii, Słowacji oraz innych krajów – ogółem 13 drużyn. Turniej będzie trwał 4 dni, połowa czasu zostanie poświęcona na modlitwę i program kulturalny.

Od kilku miesięcy trwają przygotowania do tego ciekawego oraz niecodziennego wydarzenia. Organizatorzy dokładają wielu starań, by turniej odbył się na najwyższym poziomie. Jak wiadomo, rok 2014 został na Białorusi ogłoszony Rokiem Gościnności, dlatego ze strony organizatorów oraz władzy państwowej robi się wszystko, by tę ideę urzeczywistnić: stworzyć właściwe warunki do tego, by księża piłkarze mogli zagrać w piłkę na profesjonalnym poziomie, a także poznać nasz kraj i ludzi. Przede wszystkim Ministerstwo Sportu i Turystyki odpowiada za wiele spraw, chociażby takich jak pokrycie dla gry na drugą halę, organizacją sędziostwa itd. Bardzo wiele pomagają nam władze miasta Lidy, angażujące się w naszą wspólną sprawę. Mer Lidy, pan Ostrowski, jest bardzo otwartym i dobrym człowiekiem, robi wszystko, aby uczestnicy Mistrzostw, a to przedstawiciele 13 państw, poczuli się u nas jak w domu i zobaczyli otwartość i dobroć mieszkańców kraju. †

(Lida 24–28 lutego 2014 r.)

Grupa А – Polska, Portugalia, Austria     (Lida-1, Pałac Lodowy)         Grupa В – Bośnia, Rumunia, Słowenia     (Lida-1, Pałac Lodowy)         Grupa С – Słowacja, Węgry, Ukraina, Kazachstan     (Lida-2, zespół sportowy „Olimpia”)         Grupa D – Chorwacja, Białoruś, Czarnogóra     (Lida-2, zespół sportowy „Olimpia”)

†

Odwiedzając ludzi starszych i chorych z posługą sakramentalną, nieraz spotykałem się z sytuacją, gdy na propozycję udzielenia tego sakramentu niektórzy z nich, albo ich bliscy mówili, że na razie nie trzeba. Zdarzyła się też taka sytuacja, gdy pewna starsza, chora osoba parę lat nie przystępowała do Spowiedzi i Komunii św. z powodu stanu zdrowia, jej rodzina tłumaczyła to obawą, że po wizycie kapłana, po przyjęciu namaszczenia ona szybko umrze.
    Podstawową przyczyną takiego myślenia, moim zdaniem, jest to, że wielu katolików tak naprawdę nie rozumie sensu i znaczenia sakramentu Namaszczenia chorych, uważając, iż jest on przeznaczony wyłącznie dla umierających. Natomiast należy pamiętać, że głównym motywem i celem sakramentu jest umocnienie chorej osoby w przeżywaniu jej choroby i cierpienia, a także możliwość otrzymania łask i darów potrzebnych do tego. Nie tylko wtedy, gdy wszyscy wiedzą, że dni tej osoby „już są policzone”. Na ten temat wyraźnie i konkretnie mówi nam Katechizm Kościoła Katolickiego: Namaszczenie chorych «nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia, zatem pora na przyjęcie tego sakramentu, jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości» (KKK 1517). †