•   W Polsce kard. Stanisław Dziwisz ogłosił oficjalną datę Światowych Dni Młodzieży, które odbędą się w Krakowie. Będzie to ostatni tydzień lipca 2016 roku - w dn. od 26 do 31. Ten termin został zatwierdzony przez Papieża Franciszka.
   
    •   Przewodniczący międzynarodowej organizacji Caritas Internationalis kard. Oscar Rodriguez Maradiaga zwrócił się do chrześcijan z Przesłaniem Wielkopostnym, w którym zachęca do pomocy osobom głodującym. Kardynał przypomniał, że codziennie ok. 800 mln. ludzi na całym świecie głoduje. Hierarcha w swoim przesłaniu mówi o sprawiedliwości społecznej, prostocie i umiejętności dzielenia się z potrzebującymi. Także kardynał zachęca dołączyć do akcji, którą zapoczątkowała Caritas Internationalis, głównym celem której jest walka z głodem i pomoc głodującym. †

Problemy Kościoła i świata współczesnego poruszył Papież Franciszek w wywiadzie, udzielonym z okazji zbliżającej się 1. rocznicy swego wyboru na Stolicę Piotrową, dyrektorowi największego włoskiego dziennika, Corriere della Sera - Ferruccio De Bortoli. Został on przeprowadzony w Domu świętej Marty. Jak zaznacza De Bortoli, Franciszek nie za bardzo chciał się zgodzić, by traktować tę rozmowę jako podsumowanie roku. Jak żartem stwierdził, bilansu dokonuje co piętnaście dni ze swoim spowiednikiem.

- Ojcze Święty, dzwonisz do wielu osób, które proszą Cię o pomoc. Czy zdarzało się, że nie wierzą, iż to Ty?
    - Tak, zdarzyło się. Gdy ktoś dzwoni, to dlatego, że chce porozmawiać, zapytać, co ma zrobić, prosi o radę. Gdy byłem księdzem w Buenos Aires, było to prostsze. Dla mnie pozostało to już zwyczajem. Służbą. Tak to w sobie odczuwam. Ale oczywiście, teraz niełatwo to robić ze względu na wielką liczbę ludzi, którzy do mnie piszą.
   
    - A czy jest taki kontakt spośród tego, co było, które Wasza Świątobliwość wspomina ze szczególną sympatią?
    - Pewna pani, 80-letnia wdowa, która straciła syna, napisała do mnie. Teraz co miesiąc dzwonię do niej i krótko rozmawiamy. Ona jest szczęśliwa, a ja pozostaję kapłanem i to lubię. †

Radość spotkania Boga w Eucharystii

W świątyniach obecny jest Bóg - ukryty pod postacią białego chleba. On – lekarz życia, uzdrawiający nasze dusze; źródło miłosierdzia, omywające nieczystości naszych dusz. On – światło wieczności, oświetlający nasze mroki. On – Pan nieba i ziemi, wzbogacający nasze duchowe ubóstwo. Tak nazywa Jezusa Chrystusa św. Tomasz z Akwinu w modlitwie przed Mszą św.
    Gdy człowiek otrzymuje jakieś łaski, w jego duszy rodzi się radość. W Eucharystii Bóg szczodrze obdarza człowieka wieloma łaskami, tak potrzebnymi jego duszy. Skoro tak jest, dlaczego wówczas tak mało mamy radości przy spotkaniu z Nim podczas Mszy św.? Jaka jest ta radość spotkania z Bogiem, pragnącym być wśród nas? †

Spotkanie pod hasłem „Być otwartym na życie – pierwsze zadanie od Boga” zaplanowano na 22 marca w kościele Podwyższenia Krzyża Świętego.

Spotkanie organizuje Duszpasterstwo Służby Ochrony Zdrowia Diecezji Grodzieńskiej. W imieniu Duszpasterstwa biskup grodzieński Aleksander Kaszkiewicz zaprasza na spotkanie lekarzy, pielęgniarki oraz wszystkich pracowników Służby Ochrony Zdrowia.
    „Przyjedźcie na spotkanie, aby być razem i dzielić się swoim doświadczeniem w obronie ludzkiego życia” – mówi hierarcha.
    Informacje o udziale i zapisach można uzyskać u ks. Mikołaja Cichanowicza, duszpasterza Służby Ochrony Zdrowia w Grodnie, pod tel.:
    (8 029) 884-54-82 – MTS;
    (8 029) 661-14-05 – Velcom.

Piłkarskimi mistrzami Europy zostali księża reprezentacji Polski: w drodze po złoty medal nie przegrali żadnego meczu. Z kolei duchowni z Białorusi zdobyli czwarte miejsce.

VIII Mistrzostwa Europy w Halowej Piłce Nożnej wśród Kapłanów odbywały się w Lidzie w dniach od 24-28 lutego. Około 170 księży z trzynastu krajów w zaciętych i emocjonalnych meczach rywalizowało o złoty medal.
    Reprezentacja polskich księży wywalczyła tytuł Mistrzów Europy, pokonując w rozgrywkach grupowych Portugalię i Austrię. W ćwierćfinale duchowni pokonali Rumunię, a w meczu półfinałowym - Białoruś, zaś w wielkim finale zdołali pokonać Chorwację 2:1. To był już piąty tryumf polskich kapłanów na mistrzostwach Europy. †

Uczestnicząc w obrzędzie poświęcenia przedmiotów lub substancji, warto zdawać sobie sprawę z tego, jaki jest tego sens. Zwykle bezpośrednio przed błogosławieństwem kapłan lub diakon tłumaczą, po co to się robi. Poprzez modlitwę Kościoła na przedmioty zstępuje błogosławieństwo Boże, otrzymują one wówczas nowe znaczenie: stają się znakami Bożej obecności w świecie.
    Nie wolno sprzedawać lub wyrzucać rzeczy błogosławionych. Możemy je sprezentować bliskiej czy znajomej osobie. Jeśli rzecz jest natomiast uszkodzona, należy ją zniszczyć tak, by nikt nie mógł zrobić z niej niewłaściwego użytku (rzeczy palne należy spalić, a niepalne zdemontować): na przykład palmy z Niedzieli Palmowej pali się, a tym popiołem posypuje się głowy wiernych w Środę Popielcową. Jednak to nie dotyczy przypadków, kiedy podczas błogosławieństwa jakiegoś przedmiotu święci się czynność, która za jego pomocą odbywa się, a sam ten przedmiot nie służy kultowi Bożemu, jak na przykład w przypadku błogosławieństwa pojazdów. †

„Jako dobrzy szafarze różnorakiej łaski Bożej służcie sobie nawzajem takim darem, jaki każdy otrzymał”(1P 4, 10).

Wiosna w tym roku przyszła wczesna, ciepła i jakaś dziwnie radosna. Jednak bardziej niż przyroda cieszyły się dzieci, bo mogły w ciągu całego dnia bawić się na podwórku. Wszystko było napełnione wiosennym nastrojem i nawet chodzić do szkoły było łatwiej i weselej. Na propozycję nauczycielki narysować wiosnę wszystkie dzieci z radością wzięły się do pracy.
    Gienek bardzo lubił rysować. Wziął kredki i zaczął myśleć o wiośnie. Przypomniał sobie, jak w ubiegłą niedzielę razem z mamą i tatą pojechał za miasto. To zdarzenie miało miejsce akurat w pierwszych dniach wiosny. Szli po lesie. Śnieg dopiero zaczynał topnieć i ziemia była jeszcze wilgotna. Niebo było niebieskie i zimne. Nadejście wiosny jednak się czuło: gdzie-niegdzie już przebijała się świeża zielona trawka, wesoło ćwierkały ptaszki, pewnie ciesząc się nadchodzącym ciepłem i swobodą. Ich radość wpłynęła na Gienka – uradowany biegał po lesie i krzyczał na całą moc: „Wiosna przyszła! Wiosna przyszła!”. A potem, gdy już chcieli wracać do domu, zaczął padać pierwszy wiosenny deszczyk. †

5 marca w Środę Popielcową Kościół katolicki rozpocznie liturgiczny okres Wielkiego Postu, który będzie dla każdego z nas okazją do refleksji nad sensem i wartością życia chrześcijańskiego, czasem wewnętrznej odnowy i przygotowaniem do przeżycia wielkiego wydarzenia – Zmartwychwstania Syna Bożego.

Jak co roku, wkraczając w okres Wielkiego Postu - czasu pokuty, oczyszczenia, nawrócenia, osoby wierzące będą starały się maksymalnie zmobilizować do uczynków pobożności i miłości, służących naszemu nawróceniu się. Z kolei Kościół będzie nawoływał do modlitwy, walki z grzechem, pokuty, jak również do zastanawiania się nad tym, co jest dla nas istotne i ważne, przemyślenia własnego stylu życia, a także zwyczajnego bycia z samym sobą oraz z Bogiem. Jednocześnie każdy z nas będzie przeżywał własny „Wielki Post”, który stanie się czasem walki z samym sobą, gdyż nie jest tak łatwo z należytym skupieniem i szczerością przystąpić do 40-dniowej pracy nad sobą, by stać się coraz lepszym i bliższym Chrystusowi. †

„...Przyjdź w swojej mocy i sile, radością napełnij mnie”

Prawie każde dziecko na pytanie, czy chce być dorosłym, stanowczo odpowie „tak”. Tęsknimy do dorosłości. Wszyscy pragniemy być dorosłymi nie tylko wiekowo, ale w kwestiach rozumowych, mądrości. Chcemy być roztropni, mężni, sprawiedliwi. Często mówimy „nie jestem już dzieckiem”. To naturalna kolej rzeczy. Byłoby jednak bardzo źle, gdyby dorastający człowiek pod względem swojej wiary był jak małe dziecko. Nasza wiara powinna dojrzewać razem z nami. Inna jest przecież wiara małego dziecka, inna - nastolatków, jeszcze inna - człowieka dorosłego czy osoby starszej.
    Życie ludzkie podzielone jest na okresy, które są często wypełnione niewiedzą, buntem, stresem, pełne są pytań, radości i rozczarowań. Jezus Chrystus przez posługę Kościoła katolickiego pragnie towarzyszyć każdej ważnej chwili życia ludzkiego i je wzmacniać Swoją łaską. Gdy dziecko przychodzi na świat, jego bliscy i krewni cieszą się z daru nowego życia, również Pan Bóg przez Sakrament Chrztu świętego przyjmuje to dziecko za swoje i od tej chwili może ono nazywać Go Ojcem. Gdy dziecko zaczyna odróżniać dobro od zła, interesuje się Bogiem i głębiej wkracza w Boże tajemnice, przychodzi Chrystus w Sakramencie Pokuty i Eucharystii, by wzmocnić swoim Najświętszym Ciałem na drodze wiary i poznania świata. Gdy osoba doświadcza różnego rodu cierpienia, spowodowane chorobą, Chrystus spieszy z łaską uzdrowienia, pocieszenia i podtrzymania na duchu w Sakramencie Namaszczenia Chorych. Do młodego człowieka, który czasem nie znajduje sobie miejsca w domu, któremu się wydaje, że rodzice go nie rozumieją, nie akceptuje jego towarzystwa, serce którego wypełnia bunt i nienawiść, przychodzi Bóg z Darami Ducha Świętego w Sakramencie bierzmowania, zaspokaja wszystkie pragnienia, łagodzi bunty i zapewnia, że „Wystarczy ci mojej łaski”. †

Papież Franciszek
    Św. Paweł mówi: „Nikt przeto niech się nie chełpi z powodu ludzi. Wszystko bowiem jest wasze: czy to Paweł, czy Apollos, czy Kefas; czy to świat, czy życie, czy śmierć, czy to rzeczy teraźniejsze, czy przyszłe; wszystko jest wasze, wy zaś Chrystusa, a Chrystus Boga” (1Kor, 3,23). Dlaczego wspomina o tym Apostoł? Ponieważ problem, przed którym on stoi, to podziały we wspólnocie w Koryncie. Paweł wyjaśnia, że ten sposób myślenia jest niewłaściwy, ponieważ wspólnota nie należy do Apostołów, lecz to oni – Apostołowie – należą do niej, a cała zaś wspólnota – należy do Chrystusa!
    Z tej przynależności do Pana wynika przekonanie, że zaistniałe we wspólnotach chrześcijańskich – diecezjach, parafiach, stowarzyszeniach i ruchach – różnice, nie mogą zaprzeczyć faktowi, iż wszyscy przez chrzest mamy tę samą godność: w Jezusie Chrystusie jesteśmy dziećmi Boga. I to jest nasza godność: w Jezusie Chrystusie jesteśmy dziećmi Bożymi. Ci, którzy otrzymali posługę przewodzenia, głoszenia, udzielania sakramentów, nie powinni uważać się za posiadających specjalne uprawnienia – panami, lecz winni oddać się na służbę wspólnocie, pomagając w podążaniu z radością drogą świętości.
        
Anioł Pański z Ojcem Świętym Franciszkiem, 23.02.2014 †

•   W Watykanie 20 lutego najstarsza zakonnica świata Candida Bellotti obchodziła swe 107. urodziny. Jubilatka w tym dniu miała możliwość spotkać się i porozmawiać z Papieżem Franciszkiem, a także uczestniczyć we Mszy św. w Domu św. Marty. Według słów najstarszej zakonnicy Kościoła, przeżyła tyle lat, dlatego że przeżywa całe swe życie w radości.
   
    •  Zespół teologów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych uznał cudowne uzdrowienie za wstawiennictwem Giovanniego Battisty Montiniego, czyli Pawła VI. Ten domniemany cud jednak musi być jeszcze zbadany i oceniony, po czym ma go zatwierdzić Papież. Uzdrowienie miało miejsce w Kalifornii na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku, gdzie młoda kobieta, wbrew opinii lekarzy postanowiła urodzić dziecko, u którego ujawniono problemy z mózgiem, zawierzywszy tę sytuację wstawiennictwu Pawła VI. Dziecko urodziło się zdrowe, ale z ujawnieniem całej sprawy czekano kilkanaście lat, aż podrośnie, aby stwierdzić ostatecznie brak jakichkolwiek następstw problemów z okresu ciąży i tym samym móc potwierdzić cudowne wyzdrowienie. Badaniem tej sytuacji zajmuje się Stolica Apostolska. †

Kościół na Białorusi wkroczył w nowy rok, który można określić jako nowy etap służby, gdyż jego początek był upamiętniony wyświęceniem trzech nowych biskupów. Wydarzenie to miało pozytywny wpływ na życie Kościoła i społeczeństwa. „Kościół Katolicki na Białorusi nie jest «Kościołem przybyszów» – osób, które przybyły z zewnątrz. Jest to Kościół, który narodził się tutaj i miał tu swoje korzenie zawsze” – zaznaczył Nuncjusz Apostolski na Białorusi abp. Claudio Gugerotti. Hierarcha zgodził się odpowiedzieć na kilka pytań białoruskiej redakcji Radia Watykańskiego.

- Wasza Ekscelencjo, Księże Arcybiskupie, co Ekscelencja uważa za priorytet w służeniu na Białorusi?
    - Trudno mówić o priorytetach, ponieważ w takim ciekawym, bogatym, a nawet nieprzewidywalnym kraju priorytety przychodzą same. Jak wiadomo, zadanie nuncjusza polega zarówno na utrzymywaniu stosunków ze wspólnotą katolicką, jak i reprezentowaniu przed państwem białoruskim i innymi instytucjami, takimi jak Cerkiew prawosławna lub instytucje kulturalne, Watykanu. Muszę powiedzieć, że zainteresowanie białoruskiej strony do Kościoła katolickiego jest duże. Ilość obowiązków o charakterze politycznym, dyplomatycznym i kulturalnym nie jest mniejsza niż ta, która dotyczy posługi Kościołowi katolickiemu w różnych parafiach, podczas różnych świąt, wielkich celebracji oraz zwykłych codziennych spotkań. Dlatego trudno mówić o z góry określonych priorytetach. Priorytety wyznaczane są przez osoby i momenty historyczne. †

Kolejny etap prac restauratorskich rozpoczął się w grodzieńskiej katedrze. 11 lutego z budynku kościoła pw. św. Franciszka Ksawerego w Grodnie zostały zdjęte rzeźby św. Apostołów Piotra i Pawła.

Figury, które mają ponad dwa metry wysokości, stały na frontonie przy głównym wejściu do świątyni. Prawdopodobnie nikt tych figur nigdy nie restaurował, gdyż nie ma o tym żadnej wzmianki historycznej. Były one kilkakrotnie przemalowywane, ponieważ widać na nich warstwy farby.
    - Figury zostały zdjęte, bo są w stanie awaryjnym i potrzebują konkretnej pracy restauratorskiej – tłumaczy ks. Jan Kuczyński, proboszcz katedry. – Niektóre części figur są bardzo uszkodzone pod wpływem deszczu i śniegu. Restauracja będzie rozłożona na trzy etapy: naturalne osuszenie, impregnacja środkami chemicznymi i malowanie tych figur. Wszystkie prace restauracyjne zostaną przeprowadzone przez fachowców z Mińska przy współpracy z polskimi restauratorami. †

W dzisiejszym społeczeństwie panuje szkodliwy względem rozwoju umysłowego człowieka brak. Człowiek nie zostawił czasu na czytanie. Chodzi tu o czytanie gazet, czasopism, książek o treści religijnej. Zagłębiono się w telewizorach, komputerach, Internecie. Oglądając telewizor człowiek nie staje się mądrzejszy, ponieważ tak naprawdę żyje cudzym rozumem. Staje się natomiast od telewizora uzależniony. Ogląda to, co leci, jednak swojego myślenia nie pogłębia, natomiast czytając - analizuje, a nawet pogłębia napisane. Pojawiają się inne myśli, nieraz uzupełniające, albo odrzucające, czy pobudzające. W telewizorze jest transmitowane to, co komuś się podoba. Internet Papież Franciszek nazywa darem Bożym. Zło nieskromności niesie tylko ciekawskim. †