Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
    Już po raz ostatni spotykamy się z Wami, Drodzy Czytelnicy, w bieżącym 2014 roku. Chciałabym wierzyć, że rubryka „Na skrzyżowaniu” pozostawiła w Waszej świadomości coś dobrego. I dzisiaj przez powszedniość razem kroczymy do prawdy. Szukamy, potykamy się, lecz nie zwalniamy kroku. Co ważne, jesteśmy na dobrej drodze.
    Rozważania grudniowe dotyczą nadziei jak emocji i jednej z głównych cnót chrześcijańskich. Spróbujmy napełnić swoje serce nadzieją i zostać nią dla kogoś. Pomyślmy, ile kosztuje spokój i dlaczego zawsze ceniony był niezawodny człowiek.
    Zachęcam do komentarzy. Aktywni będą wynagrodzeni.
    Z Bogiem! †

Adwent jest czasem, który posiada szczególną atmosferę. Ten okres ma na celu przygotować nas do przeżywania w odpowiedni sposób uroczystości Narodzenia Bożego. Liturgia Adwentu przybliża nam proroctwa zapowiadające bliskie nadejście Pana. Bliskość tego nadejścia Zbawcy rodzi również radość w naszych sercach. A więc dlatego czas Adwentu jest nazywany czasem radosnego oczekiwania.
    W Kodeksie Prawa Kanonicznego możemy przeczytać, że „w Kościele Powszechnym dniami i okresami pokutnymi są poszczególne piątki całego roku i czas Wielkiego Postu” (kan. 1250). Czyżby to znaczyło, że czas Adwentu nie jest czasem pokuty i umartwienia? Czy w tym czasie można urządzać różne zabawy, uczty i w nich uczestniczyć? Mimo tego, że Adwent według Prawa Kanonicznego nie został zaliczony do czasu pokuty, to jednak warto byłoby nadal trzymać się tej tradycji przeżywania Adwentu w taki sposób, aby zabiegać o własne zbawienie (por. Flp 2, 12). W Ewangelii św. Mateusza możemy przeczytać: „Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć” (Mt 9, 15). Jezus wzywał do czuwania i modlitwy, aby nie przegapić jego przyjścia. Podobnie jest również z Adwentem, który jest czasem czuwania na obchody Bożego Narodzenia, ale również na powtórne przyjście Pana na końcu czasów. Nikt z nas nie wie, kiedy Chrystus powróci, dlatego ważnym jest, aby nie zmarnować tej szansy, jak np. ludzie żyjące w czasach Noego: „Albowiem jak w czasie przed potopem jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki, i nie spostrzegli się, aż przyszedł potop i pochłonął wszystkich, tak również będzie z przyjściem Syna Człowieczego” (Mt 24, 38–39). †

Aniołowie, którzy się objawili pasterzom w polu betlejemskim tej samej nocy, kiedy się narodził Chrystus, śpiewali: „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli” (Łk 2, 13). Przepiękne słowa, naprawdę? Ponieważ wszyscy chcą pokoju w rodzinie, pokoju w państwie, pokoju na Ziemi. Ale gdzie jest ten pokój? Z Internetu i telewizji dowiadujemy się, że liczne narody wojują, liczne rodziny, żyjące obok nas, nie mają porozumienia i zgody. Więc o jakim pokoju śpiewali aniołowie?
    Pewnego razu jeden król obiecał nagrodę za najlepszy obraz, odzwierciedlający pokój. Liczni artyści spróbowali namalować pokój na płótnie. Lecz tylko dwa obrazy spodobały się królowi. Na jednym narysowane było jezioro z równą powierzchnią, w której majestatycznie odzwierciedlały się pokryte zieloną roślinnością wysokie góry i błękitne niebo z delikatnymi białymi chmurkami. Wszystko było tak spokojne! †

Potrzebne składniki:
    200 g masła, 2 szklanki mąki, 1 jajko, 0,5 szklanki cukru, 1 łyżeczka proszku do pieczenia, 1 łyżeczka imbiru (lub innych przypraw), 50 g karmelek, 50 g cukru pudru, 3 łyżki soku cytrynowego.
   
    Sposób przygotowania:
    1. Masło zmiksować z cukrem, dodać jajko i jeszcze raz zmiksować. Dodać mąkę, proszek do pieczenia, imbir i zagnieść ciasto. Sformować w kształcie kuli, nakryć folią i wstawić do lodówki na 30 minut.
    2. Na posypanym mąką blacie rozwałkować ciasto na ok. 3–5 mm. Z ciasta wykroić foremkami figurki. W środku każdego ciasteczka zrobić nieduże otwory dla landrynek oraz otworki dla sznurka, by zawiesić ciasteczka na choince.
    3. Piec 10–15 min. w temperaturze 180ºC.
    4. Wyjąć ciasteczka z piekarnika, położyć do okienek landrynki i wstawić do piekarnika jeszcze na 5 min. Wyłączyć piekarnik. Jak tylko landrynki roztopią się, wyjąć blachę i pozostawić do ostygnięcia. Zdjąć ciasteczka z blachy, kiedy ostygną.
    5. Przygotować lukier: wymieszać cukier puder i sok cytrynowy. Zrobić woreczek z papieru i ozdobić ciasteczka wzorkami.
    Ciasteczka są gotowe. Można je sprezentować, można zawiesić na choince.

Dzień 8 listopada stał się dniem wielkiej radości dla całej diecezji Grodzieńskiej, która wzbogaciła się o nowych kapłanów. Ks. bp Aleksander Kaszkiewicz udzielił święceń kapłańskich pięciu diakonom. Podczas uroczystości, która się odbyła w katedrze grodzieńskiej, radością napełnili się serca tych, którzy odpowiedzieli „Tak!” na głos Chrystusa, wzywającego ich do służby kapłańskiej. Święcenia prezbiteratu były niezwykle podniosłym i radosnym momentem nie tylko dla młodych kapłanów, ale również dla ich rodzin, wychowawców i wykładowców WSD, proboszczów parafii rodzinnych, współbraci, kolegów i całej wspólnoty Kościoła lokalnego.

Dziś nasz Kościół lokalny otrzymuje pięciu robotników, którym powierzy niełatwe i odpowiedzialne zadanie: będą głosić Ewangelię Chrystusową słowem i osobistym świadectwem życia, staną się szafarzami Sakramentów świętych, aby krzepić i uświęcać lud wierny łaską Bożą – tymi słowami rozpoczął swoje kazanie duszpasterz. – Zostaną posłani, aby otaczać ojcowską troską wszystkich, do których Chrystus ich pośle: dzieci, młodzież, chorych i osoby w podeszłym wieku, gorliwych parafian i tych, którzy są daleko od Kościoła, którzy oczekują od kapłana światła słowa Bożego, daru modlitwy i życzliwej pomocy w odnalezieniu drogi nawrócenia” – zaznaczył ks. bp Aleksander. †

Dekanat Iwje

Juraciszki są znane już od XVI w., jednak parafia katolicka została tu organizowana tylko w Dwudziestoleciu Międzywojennym (chociaż według miejscowego podania cerkiew, która i teraz funkcjonuje w centrum wsi, została przerobiona w 1839 r. ze świątyni unickiej, która w swoim czasie była kościołem). Pierwszy kościół został tu pobudowany w 1937 r. i konsekrowany pod tytułem Przemienienia Pańskiego przez arcybiskupa wileńskiego Romualda Jałbrzykowskiego 9 czerwca 1938 r. Była to drewniana świątynia, wnętrze której na trzy nawy było podzielone kwadratowymi w podstawie słupami.
    Pierwszym proboszczem został ks. Antoni Twardowski. Podczas okupacji hitlerowskiej nowy proboszcz ks. Wincenty Stryżniewski był aresztowany, posadzony do lidzkiego więzienia, a 10 marca 1943 r. rozstrzelany razem z innymi kapłanami.
    Za czasów radzieckich kościół był zniszczony, a później zrujnowany w 1955 r. (dzisiaj na tym miejscu znajduje się stancja autobusowa). Lecz w naszych czasach świątynia znowu się odradza. Od 1991 r. wierni gromadzili się na nabożeństwa w kaplicy – specjalnie przystosowanym pomieszczeniu byłej drewnianej szkoły. A od 2002 r. w centrum wsi według projektu architektów br. Bello Lani SVD, dr. Karola M. Rufa i Sergiusza Miadzia rozpoczęto budownictwo potężnej kamiennej świątyni z żółtej cegły na zewnątrz. Od końca lata 2004 r. w kościele stale są odprawiane nabożeństwa, lecz konsekracja świątyni jest zaplanowana po uporządkowaniu wnętrz i terenu kościelnego. †

•  We Francji zmniejsza się liczba seminarzystów i wzrasta liczba starszych księży. Obecnie w tym kraju 848 seminarzystów przygotowuje się do kapłaństwa. Na pierwszy rok studiów zgłosiło się 136 kleryków. Zauważa się, że zgłaszają sie do seminariów coraz starsi kandydaci, wielu z nich wywodzi się z posoborowych ruchów kościelnych. Obecnie we Francji jest ok. 15 tys. księży, z których 2/3 przekroczyło już 65. rok życia. Jeżeli spadek będzie nadal postępował, to w 2025 r. będzie ich tylko 10 tys., w tym 5 tys. poniżej 75. roku życia.
   
    • Finlandia ogranicza mniejszościom wyznaniowym możliwość nauczania religii w szkołach publicznych. Aby mieć prawo do katechizacji, teraz potrzebna będzie grupa z co najmniej dziesięciu, a nie jak do tej pory trzech uczniów. Nowe rozporządzenie uderza przede wszystkim w dzieci katolickie. Katecheza będzie zastąpiona zajęciami z etyki. W tej sprawie już interweniowała katolicka diecezja w Helsinki.†

O ważności modlitwy za kapłanów, rozwoju Apostolatu „Margaretka” z ks. Walerym Bykowskim, moderatorem Apostolatu Modlitwy za Kapłanów, rozmawiał ks. Paweł Sołobuda, redaktor naczelny gazety.

– Ksiądz już od roku zajmuje się duchową opieką Apostolatu Modlitwy za Kapłanów „Margaretka”. Na czym polega Księdza duszpasterska piecza?
    – Moim głównym zadaniem w prowadzeniu spotkań Apostolatu Modlitwy za Kapłanów „Margaretka” jest duchowa opieka nad jego członkami. Raz na miesiąc spotykamy się wspólnie. Zazwyczaj spotkania odbywają się w gmachu Wyższego Seminarium Duchownego w Grodnie. Podczas naszych wspólnych spotkań najpierw jest Adoracja Najświętszego Sakramentu, Msza św. oraz konferencja ascetyczna. Raz na rok, zazwyczaj jest to ostatnia sobota maja, spotykamy się w Maryjnym diecezjalnym sanktuarium w Trokielach, gdzie przyjeżdżają grupy modlitewne z całej Diecezji. Jest to czas wspólnej modlitwy, dzielenia się radościami oraz problemami. Niestety, nie jestem w stanie odwiedzać raz na miesiąc wszystkie grupy w Diecezji. Dlatego postanowiłem choć raz na jakiś czas dojeżdżać do innych grup, aby przeprowadzić dzień skupienia. W Adwencie planuję zorganizować takie „spotkanie margaretkowe” dla regionu lidzkiego w parafii Lida-Fara, a następnie w innych wspólnotach parafialnych naszej Diecezji. †

Torturowani i zabici
za Chrystusa
   W Pakistanie doszło do niezwykle brutalnego mordu na katolickim małżeństwie i ich poczętym dziecku.
   
    Za rzekomą zniewagę Mahometa i Koranu rozwścieczony tłum ukamienował, a następnie spalił żywcem 28-letniego Shahzada Masiha oraz jego żonę Shamę, która była w stanie błogosławionym. Zamordowane małżeństwo osierociło czworo dzieci.
Żona Shahzada Masiha spaliła pozostałości po swym zmarłym ojcu, w tym jakieś kartki. Jeden ze współpracowników męża oskarżył ją, że były to fragmenty Koranu. Małżonków pojmano i posadzono w cegielni. Natomiast następnego dnia zostali oni napadnięci przez rozwścieczony 400-osobowy tłum muzułmanów, który dowiedział się w meczecie o ich rzekomej winie i pod wpływem nauczania miejscowego imama przyszedł im wymierzyć sprawiedliwość.†

Przed nami kolejny okres naszego życia – okres oczekiwania na spotkanie z Chrystusem, który się narodzi w naszych sercach. Redakcja „Słowa Życia” proponuje już zacząć przygotowania do spotkania ze Zbawicielem. W tym roku Rekolekcje ze „Słowem” poprowadzą ludzie świeccy, którzy swoim słowem oraz doświadczeniem wiary pragną wskazać każdemu z nas drogę do Chrystusa. Zapraszamy!
    Pierwsza próba rekolekcyjnej podpowiedzi od Teresy Klimowicz z Mińska.

Ale czekać nikt nie lubi. Ludzie od dawna wynajdują jakieś rzeczy, serwisy, optymizacje i posługi, żeby skrócić oczekiwanie, nie tracić czasu, uniknąć nieprzyjemnych przeżyć.
    Dlaczego więc takim cennym jest oczekiwanie adwentowe? Dlaczego nie można od razu otrzymać święta Bożego Narodzenia? Katecheci wiedzą, że dzieci zadają takie pytania dość często. A dorośli próbują wyjaśnić samodzielnie, co będzie, jeżeli nie przygotowywać się, nie pościć, nie obciążać siebie postanowieniami, a od razu „otrzymać” Święta. A następnego dnia powiedzieć: „Już po Świętach, niby nic i nie było”. Smutnie, prawda? Ponadto oczekiwanie „dla towarzystwa z innymi” też jest mało pożyteczne. Przeżyć ten okres musimy własnym sercem, musimy odnaleźć własne oczekiwanie i własne oznaki tego, że obietnica Boża wkrótce się spełni – przyjdzie Zbawiciel, blisko wyzwolenie, mrok odstępuje przed Światłem. †

W tym, że jeszcze wiele Białorusinów ma potrzebę w modlitwie wyzwolenia, jest pewny ks. Czesław Pawlukiewicz, proboszcz parafii w Rosi i egzorcysta diecezji Grodzieńskiej.

Jeżeli by nawet każdy kapłan zajmował się egzorcyzmem, pracy starczyłoby na długie lata, sądzi kapłan. Lecz niestety, ta sfera działalności w społeczeństwie jest rozumiana w wąskim sensie i kojarzona jedynie bezpośrednio z obrzędem egzorcyzmu.
  &nbsp W tym często jest wina „filmowej” percepcji. Ale posługa egzorcysty jest znacznie szersza, a jej sens o wiele głębszy i delikatniejszy, tłumaczy ks. Pawlukiewicz. „Ogromna posługa jest potrzebna w sferze modlitwy wyzwolenia i ocalenia ludzi. Każda osoba w swoim życiu jest zraniona i rani innych. Każdy człowiek świadomie albo najczęściej nieświadomie wchodzi w różnego rodzaju zniewolenia, przejawiające się w zniszczeniu stanu, do życia w którym jesteśmy powołani – stanu szczęścia, stanu wolności, który nam niesie Jezus. Dlatego właśnie taka posługa jest zaraz bardzo potrzebna na całym świecie. Cieszę się bardzo, że liczni kapłani z Białorusi są zainteresowani modlitwą wyzwolenia, ponieważ wcześniej o tym możliwie mało mówiono w seminariach, a zaraz się spotykamy, dyskutujemy i dzielimy się doświadczeniem odnośnie mianowicie tych pytań, jak kapłan katolicki może pomóc ludziom, przychodzącym z pewnymi problemami” – zaznaczył kapłan w wywiadzie dla białoruskiej sekcji Radia Watykańskiego. †

Papież Franciszek
    “Jezus w Ewangelii dzisiejszej liturgii, mówiąc o świątyni, ujawnił wstrząsającą prawdę: to znaczy – świątynia Boża jest nie tylko budynkiem uczynionym z kamieni, ale jest Jego Ciałem, uczynionym z żywych kamieni. Na mocy chrztu każdy chrześcijanin jest częścią „Bożej budowli” (1 Kor 3, 9), co więcej staje się Kościołem Boga. Duchowa budowla, Kościół – wspólnota ludzi uświęconych krwią Chrystusa i Duchem Zmartwychwstałego Pana – wymaga od każdego z nas, byśmy żyli zgodnie z darem wiary i podejmowali pielgrzymkę chrześcijańskiego świadectwa. Jak wszyscy wiemy, zgodność w życiu między wiarą a świadectwem nie jest łatwa. Ale musimy iść dalej i urzeczywistniać w naszym życiu tę codzienną konsekwencję. „To chrześcijanin!” nie tyle ze względu na to, co mówi, ale z powodu tego, co czyni, ze względu na swoją postawę. Ta konsekwencja obdarzająca nas życiem jest łaską Ducha Świętego, o którą musimy prosić.
        
Anioł Pański z Ojcem Świętym, 09.11.2014 †

We współczesnym świecie mamy do czynienia z dynamizmem rozwoju nauki, techniki, życia społecznego. Dzisiejsze czasy wymagają od nas coraz większej kompetencji. Pracodawcy żądają od pracowników podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Podobnie rzecz się ma z wiarą. Wiara wymaga dziś rzetelnej wiedzy, bo tak, jak człowiek chcąc rozwijać się intelektualnie musi cały czas pogłębiać swoją wiedzę, tak też chcąc wzrastać duchowo musi nieustannie – obok wielu innych spraw – pogłębiać swoją wiedzę religijną.

W dokumentach Koś­cioła, m.in. w „Catechesi tradendae”, a także w dokumencie Międzynarodowej Rady do Spraw Katechezy „Katecheza dla dorosłych we wspólnocie chrześcijańskiej”, podkreśla się, że „jedną z największych trosk (...), troską dotkliwą i naglącą, zrodzoną z powszechnego doświadczenia (...), jest katecheza dorosłych”. Ten postulat jest szczególnie aktualny w czasach dzisiejszych, gdy w obiegowym myśleniu dorośli występują jako ludzie całkowicie uformowani, dojrzali w wierze, którzy nie potrzebują katechezy. A w rzeczywistości występuje zupełnie inny obraz dorosłego katolika, którego formacja zatrzymała się na etapie Pierwszej Komunii św., ewentualnie sakramentu Bierzmowania. Wszystkim tym osobom Kościół wychodzi naprzeciw, proponując przez systematyczną katechezę uzupełnić niedosyt wiedzy Bożej i zacząć budować dojrzalszą wiarę. †

Patronką Cyganów jest św. Sara, zwana inaczej też Kali Sara lub Czarna Madonna. Centrum jej kultu znajduje się w Saintes-Maries-de-la-Mer, miejscu pielgrzymek Cyganów na południu Francji. Skąd że pochodzi i kim była św. Sara? Niestety, na te pytania można odpowiedzieć tylko na podstawie legendy, którą sami Cyganie chrześcijanie przekazują z pokolenia na pokolenie. Więc co to jest za legenda?
Podczas pierwszych prześladowań chrześcijan, prawdopodobnie w 42 r. n.e., Łazarz, Maria Magdalena, Marta, Maria Salomea, Maria Jakubowa, uciekając od represji trafili przez morze na południe Galii (a to akurat jest Saintes-Maries-de-la-Mer). Pewna bardzo życzliwa wędrowna ciemnoskóra kobieta, która pomagała zbierać ofiary dla biednych, dołączyła do wędrowców z Ziemi Swiętej i stała przysługiwać Marii Jakubowej (żonie Alfeusza, która była krewną Matki Bożej). Cyganie, widząc w postaci św. Sary podobieństwo do swojego trybu życia, obrali ją sobie na patronkę. †

28–30 listopada 2014 r.

Miejsce przeprowadzenia – kościół pobrygidzki

(ul. K. Marksa 27)

   Piątek, 28 listopada
    18.00 – powitanie uczestników;
    19.00 – Msza św.;
    20.30 – otwarte zebranie grupy pomocy wzajemnej dla osób zależnych, ich krewnych i bliskich.
   
    Sobota, 29 listopada
   10.00 – konferencja;
    11.30 – Droga Krzyżowa. Przerwa;
    15.00 – przygotowanie do sakramentu pokuty. Spowiedź. Adoracja Najświętszego Sakramentu;
    17.00 – Msza św.. Przerwa;
    19.00 – zebranie grup pomocy wzajemnej dla osób zależnych, ich krewnych i bliskich.†