W ten sposób określają swoją rolę osoby konsekrowane. Ich życie jest najbardziej specyficzną, a przez to także najbardziej zaskakującą formą powołania, jakie Bóg proponuje człowiekowi na tej ziemi. Osoba konsekrowana – to ktoś powołany do specjalnego naśladowania Chrystusa i do oddania Mu się rzeczywiście niepodzielnym sercem (por. 1 Kor 7, 34).

Poszłam do klasztoru, gdyż jeszcze od dzieciństwa chciałam służyć Bogu, właśnie taką widziałam swą główną rolę w życiu. Całym sercem odczuwałam gorącą potrzebę poświęcić swe życie Chrystusowi, dokładnie wiedziałam, że ta posługa jest tym, czego szukam i pragnę. W taki to sposób zdobyłam się na odwagę i zdecydowałam pójść za Jezusem. Jego miłość powołała mnie i pokierowała tą drogą.
    W danym momencie moja główna misja polega na katechizacji. W trzech parafiach prowadzę lekcje religii, szykuję młodszych wiernych do I Komunii Świętej oraz prowadzę zajęcia dla młodzieży, która przystępuje do sakramentu Bierzmowania. Mym głównym zadaniem jest doprowadzić najmniejszych do Pana, opowiedzieć im o Stworzycielu, wskazać drogę do Chrystusa, wzmocnić w wierze.
    Moim zdaniem rola osoby konsekrowanej tkwi najpierw w tym, by otworzywszy miłość Chrystusa iść tą drogą i prowadzić innych. Przecież Jezus, kiedy powołał za sobą uczniów, kazał im nie tylko iść za Nim, lecz także innych prowadzić do Niego. Otwierając swoje powołanie, otwieram także swoją rolę: zbawiać siebie i innego człowieka, prowadzić innych do Boga. †

Najnowszy Światowy
Indeks Prześladowań
   Międzynarodowa organizacja chrześcijańska Open Doors opublikowała nowy Światowy Indeks Prześladowań na rok 2015. W rankingu znajduje się 50 krajów, w których chrześcijanie są obecnie najbardziej prześladowani i dyskryminowani.
   
   Pierwszych dziesięć krajów, gdzie najbardziej prześladuje się dzisiaj chrześcijan, nie budzi żadnych wątpliwości. Od długich lat pierwsze, niechlubne miejsce zajmuje totalitarny reżim komunistyczny, czyli Korea Północna. Na drugim miejscu plasuje się Somalia, po niej Irak, Syria, Afganistan, Sudan, Iran, Pakistan, Erytrea oraz Nigeria. Zatem, oprócz numeru jeden i dziesięć, wszystkie pozostałe państwa są krajami islamu, zarówno sunnickiego, jak i szyickiego. †

Kościół negatywnie się stawi do procedury podwiązania jajowodów. O tym czytamy w encyklice bł. Pawła VI „Humanae vitae”: „Jak już wielorazowo podkreślał Nauczycielski Instytut Kościoła”, trzeba odrzucać bezpośrednie pozbawienie płodności – czy to stałe, czy to czasowe – zarówno mężczyzn, jak i kobiet”. W nasz czas naprawdę dość często można się spotkać z praktyką chirurgicznej sterylizacji kobiet. Dlatego kobieta, decydując się na taki postąpek, musi wiedzieć, jak jest szacowana ta operacja z Bożego punktu widzenia. Można tu nazwać dwa kierunki.
    Po pierwsze, kiedy kobieta zgadza się na sterylizację, żeby już nie mieć dzieci, popełnia ciężki grzech. Dlatego nikogo nie wolno zmuszać do sterylizacji czy ulegać jej, choćby nawet sytuacja w rodzinie była z tych lub innych przyczyn dramatyczna. Ciąża sama w sobie nie jest chorobą, którą trzeba byłoby leczyć za pomocą sterylizacji lub jeszcze gorzej – aborcji. Ciąża jest dowodem zdrowia i normalnych stosunków pomiędzy małżonkami. Dlaczego nie wolno sterylizować się? Ponieważ świadome życie w grzechu blokuje człowieka na działalność łaski Bożej. I chociaż człowek może odnaleźć tysiące usprawiedliwień, by popełnić grzech, w takiej sytuacji wybiera on jakieś korzyści czasowe, które się skończą, a pozostanie jedynie niepokój i niezgoda z sumieniem.†

Jestem dzieckiem Bożym!

Chrzest Święty jest najważniejszym sakramentem, ponieważ bez niego nie moglibyście przyjąć żadnego innego sakramentu. Nie moglibyście cieszyć się przygotowaniem do sakramentu pokuty i pojednania oraz sakramentu Eucharystii.

Po zmartwychwstaniu Pan Jezus powiedział Apostołom, by wyruszyli w świat, nauczali wszystkich ludzi i udzielali im chrztu „w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Posłał im Ducha Świętego, który ich umocnił i dał potrzebne łaski do wykonania tych pięknych, ale trudnych zadań.
   
    Od chwili Chrztu należycie do rodziny Pana Jezusa, jesteście Bożymi dziećmi. Rodzina Jezusa Chrystusa jest ogromną wspólnotą ludzi, którzy w Niego wierzą i Go kochają. Tę rodzinę nazywamy także Kościołem. Wasze pierwsze lub drugie imię wybrane na Chrzcie przez rodziców jest imieniem świętego patrona, który ma być dla Was wzorem życia. W czasie Chrztu ksiądz i wszyscy ludzie zgromadzeni w kościele modlili się, abyście otrzymali godność dziecka Bożego. Potem kapłan polał Wasze głowy wodą święconą i jednocześnie wymówił słowa: „ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Zmyty został z Was grzech pierworodny, a otrzymaliście ziarenko wiary. Ten dar trzeba pielęgnować i o niego dbać. W tym mają pomagać Wam rodzice i chrzestni, którzy zobowiązali się wychowywać Was w wierze Kościoła katolickiego. †

Kiedy dorosły może przyjąć sakrament Chrztu Świętego?

Człowiek dorosły przyjmuje sakrament Chrztu Świętego, jeżeli nie został ochrzczony w dzieciństwie. Sakrament Chrztu Świętego przyjmuje się tylko raz w życiu. On wyciska na duszy człowieka niezatarty znak. Możesz być dumny z tego, że jesteś chrześcijaninem, czyli kimś, kto należy do Jezusa Chrystusa, może Go kochać i wyznawać wiarę w Niego.

Dlaczego w czasie Chrztu Świętego używa się wody, zapala świecę i nakłada dziecku białą szatkę?

Woda jest symbolem życia i czystości. W Chrzcie Świętym każdy człowiek zostaje obdarowany życiem Bożym i jednocześnie jego dusza staje się czysta i piękna.
Zapalona świeca jest symbolem światła Jezusa Chrystusa. Świeca, trzymana przez rodziców i chrzestnych, jest znakiem gotowości do dawania świadectwa wiary i dobrego życia.
Biała szata – to symbol stania się kimś nowym, symbol godności dziecka Bożego, symbol pięknej i czystej duszy tego, który przyjął sakrament Chrztu Świętego.
Namaszczenie świętym olejem jest znakiem włączenia ochrzczonego do wspólnoty Kościoła. Ma on odtąd na swojej duszy niezatarty znak przynależności do Pana Jezusa.

„Cichutko tak, cichutko tak, Bóg ludziom dał Swój dar, Cudownych błogosławieństw moc, Niebiański w sercach żar. Choć przyszedł niesłyszalnie Na świat, gdzie rządzi grzech, Pokorne dusze przyjmą Go — On Zbawcą naszym jest”.

Jak co roku w wigiliny wieczór 24 grudnia w katedrze grodzieńskiej została odprawiona uroczysta Pasterka. W Świętą Noc, kiedy setki wiernych zebranych w świątyni w wielkiej zadumie zatrzymały się przed niepojętą tajemnicą przyjścia na świat Syna Bożego, naszego Zbawcy, ks. bp Aleksander Kaszkiewicz wniósł figurę Dzieciątka Jezus i położył ją w żłóbku. W tym samym czasie w kościołach Diecezji, jak i w całym kraju, były odprawiane Msze, upamiętniające oczekiwanie i modlitwę pasterzy zmierzających do Betlejem.
    Zwracając się do wiernych z homilią, ks. bp Aleksander Kaszkiewicz podkreślił, że w wigilię Bożego Narodzenia grodnianie łączą się duchowo ze wszytkimi braćmi i siostrami Kościoła Grodzieńskiego, którzy są zgromadzeni w świątyniach, oraz ze wszystkimi chrześcijanami rozsianymi po całym świecie, którzy należą do wielkiej rodziny, której na imię – Święty Kościół Powszechny. †

Więcej niz dwa tysiące lat temu do żydowskiego miasta Betlejem przybyli Królowie. Przyprowadziła ich tam gwiazda, która towarzyszyła im w drodze i ukazała na cel ich podróży. Przyszedłszy na miejsce, ukazywane przez gwiazdę, Królowie znaleźli Matkę i Dziecię. Rozpoznali oni w tym Dziecku nowo narodzonego Króla. Ofiarowali dla Jezusa swoje dary – złoto, kadzidło i mirrę, oddali dla Niego pokłon i wyruszyli w drogę powrotną, niosąć radosną nowinę o narodzeniu Bożego Syna. Czy do wszystkich ludzi dotarła ta nowina?

СŚwięta Bożego Narodzenia minęły i ludzie znowu wracają do swego codziennego trybu życia. Odchodzi również i radość, którą one przynoszą, a wraca do nas zatroskanie o codzienność. A w niektórych domach może nawet nie było miejsca na tą płynącą z Bożego Narodzenia radość. Może Królowie, którzy nieśli tą nowinę, gdzieś się zagubili i nie dotarli? †

Papież Franciszek
    “Orędzie, które przekazuje nam Święta Rodzina, jest przede wszystkim przesłaniem wiary. W życiu rodzinnym Maryi i Józefa Bóg jest naprawdę w centrum – w osobie Jezusa. Rodzina z Nazaretu dlatego jest święta, ponieważ koncentruje się na Jezusie.
    Kiedy rodzice i dzieci razem oddychają tą atmosferą wiary, posiadają energię, która pozwala im podejmować próby, także te trudne, takie jak wskazuje nam doświadczenie Świętej Rodziny, która musiała podjąć dramatyczną ucieczkę do Egiptu.
    Dzieciątko Jezus ze swoją Matką Maryją i świętym Józefem są ikoną rodziny – prostej, ale jakże jasnej. Ten blask, który emanuje z nich, jest światłem łaski miłosierdzia i zbawienia dla całego świata, światłem prawdy dla każdego człowieka, dla ludzkiej rodziny i poszczególnych rodzin.
        
Anioł Pański z Ojcem Świętym, 28.12.2014 r. †

•  W Niemczech, w kościele katolickim w Rheydt, muzulmańskie dzieci zniszczyły bożonarodzeniową szopkę. O tym poinformowała policja, nie podając jednak nic na temat religijnej przynależności tych dzieci. W Wigilię do kościoła weszli czwórka dzieci i jeden młody chłopak, którzy zdewastowali szopkę i obrażali zgromadzonych wiernych. Gazety opisują ich jako muzulmanów.
   
    • We Francji 1 stycznia bieżącego roku zmarł najstarszy biskup świata Géry Leuliet, emerytowany ordynariusz francuskiej diecezji Amiens w latach 1963–1985. Wsławił się tym, że chcąc całkowicie zmienić styl życia i posługi Kościoła, sprzedał nieruchomości diecezjalne i zamieszkał w wieżowcu. Bp Géry Leuliet przezył 105 lat. Obecnie najstarszym biskupem świata jest Peter Leo Gerety, urodzony 19 lipca 1912 r. emerytowany arcybiskup metropolita Newarku w USA.†

„Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami” (J 1, 14).

Setki lat przed narodzeniem Chrystusa w Pismie Świętym były zapisane słowa proroków Izraela, zapowiadających Jego przyjście. W Starym Testamencie, który się pisał przez wielu ludzi w ciągu 1500 lat, umieszczonych jest ponad 300 proroctw tego wydarzenia. Pierwsze z nich zostało wypowiedziane w wyroku, wyniesionym wężowi. Był to plan ratowania człowieka grzesznego i powtórnego odzyskania przez niego nieśmiertelności: „Wprowadzam nieprzyjaźń pomiędzy ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę” (Rdz 3, 15).
    Kiedy Maryja była już brzemienna, wyszło rozporządzenie Cezara rzymskiego Augusta: każdy powinien dać się zapisać w tym mieście, gdzie żyli jego przodkowie. Józef i Maryja wywodzili się z rodu króla Dawida, dlatego więc powinni byli przyjść do Betlejem. Droga od Nazaretu do Betlejem wynosiła ponad 200 kilometrów. Taka podróż w tamtych czasach wymagała kilka dni przez górzystą Samarię. Kiedy brzemienna Maryja zdołała dotrzeć do miejsca, wszystkie domy były już zajęte przez ludzi przybyłych na spis. Wolna była jedynie stajenka, dokąd zapędzano owce podczas niepogody. Tutaj, w stajni, gdzie zamiast mebel był tylko żłóbek ze słomą, narodził się Zbawiciel. Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami. Bóg stał się człowiekiem. †

Największa ruchoma szopka
   Największa ruchoma szopka świata znajduje się w miasteczku Sao Paio de Oleiros w Portugalii Północnej. Rozpościera się ona na obszarze o powierzchni blisko 4000 m². W jej skład wchodzi łącznie ponad 8000 figur, przedstawiających ludzi, aniołów, zwierzęta, a także budowle.
   
   Licząca ponad 160 mechanicznych figur szopka w ubiegłym roku trafiła do Księgi rekordów Guinnessa. Wcześniej tytuł największej tego typu budowli z poruszającymi się figurkami należał do szopki w Meksyku.
    Wśród postaci, które zostały dołączone w ostatnim roku do szopki, jest Franciszek. Nie jest on jedynym Papieżem w ekspozycji. Jest tu również figura św. Jana Pawła II. Polski Papież przedstawiony został podczas spotkania z siostrą Łucją, wizjonerką z Fatimy. Do spotkania doszło podczas pielgrzymki Ojca Świętego do Portugalii.
    Szopka w Sao Paio de Oleiros pozwala zwiedzającym zapoznać się z historią chrześcijaństwa oraz Kościoła w Portugalii. Część ekspozycji została poświęcona folklorowi tego iberyjskiego kraju oraz odbywającym się na jego terytorium cyklicznym imprezom, np. świętom miast, procesjom religijnym czy imprezom sportowym. †

Według doktryny katolickiej nie możemy z pewnością powiedzieć, że dzieci nieochrzczone i nienarodzone trafiają do odchłani. Założenie to było typowe dla teologów wcześniejszych epok, i chociaż nie zostało odrzucone przez Kościół, nigdy nie było jego oficjalnym nauczaniem.
    Tymczasem teologia rozwijała się, i w dzisiejszym Katechizmie Kościoła Katolickiego nauczanie o losie nieochrzczonych dzieci jest oparte na wierze w Boski plan powszechnego zbawienia, wyrażony słowami św. Pawła Apostoła: „Bóg pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (por. 1 Tm 2, 4). Katechizm mówi: „Jeśli chodzi o dzieci zmarłe bez chrztu, Kościół może tylko polecać je miłosierdziu Bożemu, jak czyni to podczas przeznaczonego dla nich obrzędu pogrzebu. Istotnie, wielkie miłosierdzie Boga, który pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni, i miłość Jezusa do dzieci, która kazała Mu powiedzieć: «Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im» (Mk 10, 14), pozwalają nam mieć nadzieję, że istnieje jakaś droga zbawienia dla dzieci zmarłych bez chrztu” (1261). Nadzieja ta opiera się na wierze w łaskę, którą Pan Bóg może podarować tym dzieciom w jakiś nieznany dla nas sposób, gdyż bez tej łaski nikt nie może trafić do Raju. †

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
   Witam wszystkich Czytelników rubryki „Na skrzyżowaniu” w bieżącym roku 2015! Wkrótce rubryka będzie obchodzić swoje 4-lecie. By poczuć, że jesteśmy potrzebni jeden drugiemu, proponuję przeanalizować pracę рlacówki młodzieżowej i nadesłać komentarze na adres, który odnajdziecie poniżej. Rubryka jest gotowa do zmian zgodnie z wymaganiami Czytelników. Wspólnie tworzymy to, co nas interesuje.
    Dzisiaj spróbujemy obiektywizować się w pytaniach religijności, zobaczyć podobiznę wszystkich ludzi wierzących i wyjaśnić, w co wierzy każdy z nas osobiście. Czeka na nas rozmyślanie nad łatwymi pojęciami i poszukiwanie świętości codzienności.
    Z Bogiem!†

„Wśród nocnej ciszy głos się rozchodzi: Wstańcie, pasterze, Bóg się wam rodzi!”

Boże Narodzenie w tradycji chrześcijańskiej – święto, upamiętniające narodziny Jezusa Chrystusa. Jest to stała uroczystość liturgiczna, przypadająca na 25 grudnia. Boże Narodzenie poprzedzone jest okresem czterotygodniowego oczekiwania, zwanego Adwentem.
    Ze wzruszeniem i radością na pewno oczekujemy narodzin Odkupiciela. Na ulicach i w domach wszystko mówi o Bożym Narodzeniu. Światła, ozdoby i prezenty tworzą niepowtarzalną gwiazdkową atmosferę. Te zewnętrzne przygotowania choć nieodzowne, nie powinny jednak odwracać naszej uwagi od istotnego i nadzwyczajnego wydarzenia, którego pamiątkę obchodzimy, to znaczy od narodzin Jezusa – bezcennego daru, który Ojciec ofiarował ludzkości.
    Wkrótce będziemy obchodzić uroczystość Narodzenia naszego Pana Jezusa Chrystusa. Przede wszystkim powinniśmy uznać, że chodzi w tym przypadku o jakieś szczególne i wyjątkowe Urodziny, gdyż o tym wydarzeniu mówimy ciągle jeszcze, mimo iż upłynęło już 20 wieków od tamtej nocy. O Narodzeniu Jezusa nigdy nie skończymy mówić i wspominać.
    Boże Narodzenie jest świętem porozumienia się nieba z ziemią. Dziś Bóg wychodzi na spotkanie ze mną. Nieznany, niedostępny dotąd, przez nikogo niewidziany Bóg teraz jako Człowiek przychodzi do nas. †

6 grudnia w grodzieńskim kościele katedralnym pw. św. Franciszka Ksawerego sześciu wychowanków Wyższego Seminarium Duchownego w Grodnie otrzymało święcenia diakonatu. Święceń udzielił biskup Grodzieński Aleksander Kaszkiewicz. Na uroczystej Mszy św. zgromadzili się profesorowie seminarium grodzieńskiego, duchowieństwo, siostry zakonne, krewni i przyjaciele nowych diakonów. We Mszy uczestniczył także biskup Piński Antoni Dziemianko.

Nowymi diakonami zostali:
    * Andrzej Białobłocki, pochodzi z par. św. Franciszka Ksawerego w Grodnie;
    * Paweł Skuba, pochodzi z par. Bożego Ciała w Krzemianicy;
    * Dymitr Popieniuk, pochodzi z par. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Dereczynie;
    * Czesław Ładyko, pochodzi z par. św. Michała Archanioła w Nowogródku;
    * Jan Woroniecki, pochodzi z par. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Mikielewszczyźnie;
    * Witali Pietkiewicz, pochodzi z par. św. Michała Archanioła w Oszmianie.
    Nowi diakoni obowiązują się wiernie i sumiennie wykonywać zadania, wynikające ze święceń, zachowywać celibat i jedność z biskupem, pomagać kapłanom podczas liturgii, modlić się Liturgią godzin i służyć Chrystusowi w Jego Kościele. †