Papież Franciszek
    Кiedy Jezus objawił się jako Król? W wydarzeniu Krzyża! Ten, kto spogląda na Krzyż Chrystusa, musi dostrzec zaskakującą bezinteresowność miłości. Ktoś z was może powiedzieć: „Ależ, ojcze, to był upadek!”. Właśnie w upadku z powodu grzechu – grzech jest upadkiem – w upadku spowodowanym ambicjami ludzkimi, tam właśnie jest triumf Krzyża, jest bezinteresowność miłości. W upadku Krzyża widać miłość, tę miłość, która jest bezinteresowna, którą daje nam Jezus. Dla chrześcijanina mówienie o potędze i sile oznacza odwołanie się do potęgi Krzyża i do siły Jezusowej miłości: miłości, która pozostaje mocna i nietknięta nawet w obliczu odrzucenia i która jawi się jako spełnienie życia przeżytego jako całkowita ofiara z siebie na rzecz ludzkości.
    Można powiedzieć: „Jezus oddał życie za świat”, ale jeszcze piękniej jest powiedzieć: „Oddał swoje życie za mnie”, aby móc zbawić każdego z nas od naszych grzechów.
    Mocą Królestwa Chrystusa jest miłość, dlatego królewskość Jezusa nie przytłacza, ale nas uwalnia od naszych słabości i nędzy, zachęcając do podążania ścieżkami dobroci, pojednania i przebaczenia. Chrystus jest Królem, który nad nami nie panuje, nie traktuje nas jak poddanych, ale podnosi nas do swojej godności. On sprawia, że z Nim królujemy, ponieważ, jak mówi Księga Apokalipsy: „Uczynił nas królestwem, kapłanami dla Boga i Ojca swojego” (1, 6).
        
Anioł Pański z Ojcem Świętym, 22.11.2015  †

•  Fala solidarności przetoczyła się po całym świecie w związku z atakami terrorystycznymi w Paryżu, które miały miejsce wieczorem 13. listopada. W wyniku ataków terrorystycznych i szturmu terrorystów z ugrupowania „Państwo Islamskie” zginęło ponad 150 osób, w tym 112 – w sali koncertowej teatru Bataclan. W wielu krajach tysiące ludzi przynosili kwiaty i znicze do ambasady Francji, a ikoniczne budynki na całym świecie były oświetlone kolorami flagi francuskiej – w szczególności, brytyjski stadion Wembley, budynek nowego Światowego Centrum Handlu w Nowym Jorku, pomnik Chrystusa Odkupiciela w Rio de Janeiro. Wraz z tym wieża Eiffla – jeden z symboli Francji – pogrążyła się w ciemności. †

Muzeum prosi o przekazywanie
pamiątek poobozowych
   Z takim apelem zwróciło się Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu.
   
   Placówka przypomina, że Miejsce Pamięci Auschwitz to nie tylko rozległy teren i autentyczne poobozowe bloki, baraki, wieże strażnicze, ale także dziesiątki tysięcy przedmiotów o szczególnym charakterze, wymowie i symbolice.
    Wśród najnowszych darów przekazanych placówce są m.in. prace artystyczne, listy obozowe, a także drobne przedmioty należące do więźniów obozu.†

Umiłowani w Chrystusie Panu Bracia i Siostry, drodzy Diecezjanie! Po raz kolejny dane nam jest stanąć na progu Adwentu – bardzo ważnego i pięknego okresu roku liturgicznego, który ma nas przygotować duchowo do spotkania z Jezusem Chrystusem w Tajemnicy Jego Narodzenia.

Przed nami cztery tygodnie radosnego oczekiwania, wytrwałego czuwania, oczyszczenia serc i rozbudzenia w nich tęsknoty za Zbawicielem, który jak ożywcza rosa zstąpi z niebios i „przyjąwszy postać sługi” (Flp 2, 7) jawi się nam jako Emmanuel – Bóg z nami. Adwentowy nastrój oczekiwania i tęsknoty przypomina nam, że przyjście na świat Chrystusa Pana, które zmieniło bieg historii ludzkości, zostało poprzedzone długim oczekiwaniem Narodu Wybranego na spełnienie się obietnic Bożych. Słuchając Słowa Bożego, głoszonego przez proroków, Izraelici uczyli się odczytywać dzieje własnego narodu, jako realizację zbawczego planu Pana Boga. Nie tylko w czasach pokoju i dobrobytu, w radości zwycięstw i odnoszonych sukcesów, ale także w goryczy porażek i niepowodzeń, w doświadczeniu niewoli i upokorzenia Naród Wybrany wierzył wytrwale i ufnie w Boga dobrego i miłosiernego, sprawiedliwego i wiernego własnym obietnicom. [...]
Pełną wersję listu pasterskiego można przeczytać na stronie internetowej  grodnensis.by.
   

Rozpoczyna się Adwent – czas oczekiwania na Narodzenie Chrystusa. Przez pokutę, modlitwę i dobre uczynki ludzie zapraszają Zbawiciela do swojego serca, dążą ofiarować nowo narodzonemu Jezusowi odnowione życie duchowe.
    Aby połączyć się z Chrystusem i przez Niego zbliżyć się do Ojca, proponujemy skorzystać z modlitwy Lectio Divina. Podczas niej człowiek stara się odpowiedzieć na Słowo Boże.

Modlitwa Pismem Świętym
    W tłumaczeniu z łaciny Lectio Divina oznacza „Boskie Czytanie”. Jest to rodzaj modlitwy, która polega na powolnym, kontemplacyjnym czytaniu Pisma Świętego. My, chrześcijanie, wierzymy, że Słowo Boże działa w naszych sercach przez Ducha Świętego. Dlatego staramy się poprzez przeczytane zrozumieć, co Bóg chce przez to powiedzieć nam osobiście.
    Pismo Święte zawsze się ogłasza podczas liturgii. Ponadto, zaleca się czytać go indywidualnie: nie dla tego, aby stać się mądrzejszym, lecz aby osiągnąć tajemnicę zrozumienia Chrystusa.
    Aby zbliżyć się do Słowa Bożego, człowiek powinien posiadać szczególną wewnętrzną pokorę i czystość serca. Potrzebny jest wysiłek, aby oderwać się od codzienności. „Bóg przemawia w ciszy” – taki napis i dziś można spotkać na ścianach niektórych klasztorów. †

Jak postępują młode pary, które chcą wziąć ślub kościelny, ale mieszkają w różnych miastach? Jak odbywają nauki przedmałżeńskie? Jak otrzymują świadectwa po nauczaniu?

Вardzo dobre i warte pochwały jest to, że starannie odnosicie się do tematu przygotowania przedmałżeńskiego. Podczas spotkań przygotowawczych na pewno odkryjecie coś nowego dla siebie (np.: prawdy i podstawy chrześcijańskiej, katolickiej wiary, tradycję i liturgię sakramentu małżeństwa, stanowisko i poglądy Kościoła katolickiego w niektórych sprawach dotyczących etyki seksualnej itp.) Bez wątpienia, nie będzie ponownie wymyślone koło.†

Witaj, Mały Przyjacielu! Każdego dnia wokół nas dzieją się małe cuda: świeci słońce, wieje wiatr, pada deszcz. W niebie latają ptaki, po ziemi chodzą zwierzęta. Świat jest tak różnorodny, że nie starczy życia, aby wyliczyć wszystko, co się w nim dzieje. Proszę sobie wyobrazić: był czas, kiedy nic z tego nie było. Dawno, dawno temu świat został stworzony przez Ojca Niebieskiego. On umieścił w nim człowieka, aby ten żył, cieszył się i chwalił Boga.

Dzisiaj proponujemy Ci zastanowić się nad przypowieścią o człowieku bezbożnym, który nie wierzył w Stworzyciela nieba i ziemi.
   
    Jak postąpił w sprzecznej sytuacji mędrzec?
    Co przyniósł w prezencie bezbożnemu?
    Czy prawdopodobna była historia, którą opowiedział mędrzec?
    Dlaczego nie uwierzył w nią bezbożny?
    Kto stworzył świat? †

O synodzie na temat rodziny, „białoruskim” modelu rodziny oraz o tych, kto znalazł się w trudnej i niezgodnej z nauką Kościoła sytuacji, z księdzem arcybiskupem Tadeuszem Kondrusiewiczem rozmawiał ks. Paweł Sołobuda.

- Czy Synod spełnił oczekiwania i nadzieję Księdza Arcybiskupa?
    - Zasadniczo trzeba powiedzieć, że Synod Biskupów o rodzinie na temat „Powołanie i misja rodziny w Kościele i świecie”, który miał miejsce na Watykanie w dniach 4-25 października br., sprostał zadaniom i oczekiwaniom, jakie z nim wiązano.
   
    Jaki jest dzisiejszy obraz rodziny? Czy można powiedzieć o „białoruskim” modelu rodziny?
    Rodzina znajduje się w niebywałym kryzysie. Rośnie liczba rozwodów, co jest tragedią nie tylko dla osób rozwiedzionych, ale i dla ich dzieci, które przy żyjących rodzicach pozostają niejako sierotami. Dewaluuje się samo pojęcie rodziny jako jedynego i nierozerwalnego związku mężczyzny i kobiety w celu wspólnego życia, wydania potomstwa i jego wychowania. W wielu krajach świata zostały zalegalizowane związki homoseksualne, czasami nawet z prawem adopcji dzieci. Amoralne wykorzystanie osiągnieć nauki, szczególnie genetyki, otwiera drogę do manipulowania drogocennym darem, jakim jest dar życia. Rodzina, zamiast być domowym Kościołem, miejscem spotkań i wspólnej modlitwy, a także formacji młodego pokolenia, staje się niejako hotelem, gdzie jej członkowie przychodzą tylko spać. Wspólny stół, który kiedyś jednoczył wszystkich członków rodziny, obecnie prawie nie istnieje. A jeżeli i nadarzy się okazja wspólnego obiadu, bezpośrednio po nim wszyscy rozbiegają się do swoich pokoi, dzieci do Internetu, ojciec przed telewizor, a matka do kuchni. Do historii przeszła wielopokoleniowa rodzina. †

Dla większości ludzi alumni seminariów duchowych to osoby tajemnicze. Noszą surowe stroje i prowadzą ukryte przed wzrokiem ciekawskich życie. A tak ciekawe jest, jak kształcą przyszłych księży! Jutro oni będą naszymi przewodnikami na drodze do zrozumienia świętości. Proponujemy spędzić jeden jesienny dzień wraz z alumnem 5. roku Wyższego Seminarium Duchownego w Grodnie Eugeniuszem Cichonem. Jego notatki przekazują atmosferę uczelni Bożej i służą dla nas przykładem prawdziwego istnienia.

Piątek, 6 listopada 2015 roku
   
    6.30 Trzy dzwonka. Obudziłem się w pozytywnym nastroju. Panująca w seminarium cisza pobudza do modlitwy. †

Dekanat Raduń

Wieś jest znana od 1529 roku, kiedy Janusz Kostewicz, wojewoda podlaski, wraz z żoną Marią założył tu parafię (przeniósł centrum parafii z Dubicz) i zbudował pierwszy drewniany kościół, konsekrowany pod tytułem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jerzego Męczennika. Później Nacza należała do Kiszków, Radziwiłłów.
    Ostatni budynek drewniany kościoła został zbudowany staraniem ks. Józefa Kuczewskiego i parafian w 1756 roku. Była to potężna świątynia trzynawowa z pięciokątną absydą, zorientowaną na zachód, flankowaną dwiema zakrystiami, z których południowa była rozszerzona. Kościół miał kryty gontem dach dwuspadowy z zastrzeszami i biodrami nad prezbiterium, który był uwieńczony ośmioboczną wieżą namiotową nad wejściem i dość wielką czworoboczną sygnaturką nad ołtarzem. W ołtarzu głównym umieszczona była znana z cudów figura Pana Jezusa Antokolskiego.
    W 1780 roku w Naczy, która w ten czas należała do pułkownika Tomasza Masalskiego, została wybudowana kaplica.
    Lecz drewniane budynki nie mogą stać wiecznie. W roku 1910 na fundację parafian w tym samym miejscu w centrum wsi wzniósł się majestatyczny dwuwieżowy kościół z czerwonej cegły w stylu modern o cechach neogotyku i neoromantyku. Jest to trzynawowa świątynia z dwupiętrowym transeptem (na dole znajdują się zakrystie, na górze – loży modlitewne) i półokrągłą absydą. Główna fasada jest oznaczona dwoma stromymi pięciokondygnacyjnymi (górna kondygnacja jest ośmioboczna, dolne są czworoboczne) wieżami-dzwonnicami pod wysokimi fasetowanymi iglicami. Kościół jest bogato zdobiony profilowymi pasami, niszami, stopniowymi systemami przyporowymi, szczytami, sygnaturką z cegieł kształtowych. Spiralne schody w kątach transeptu, które prowadzą do lóż modlitewnych, w objętości przechodzą w ośmiokątne wieżyczki namiotowe. Kościół został konsekrowany 26 kwietnia 1927 roku. †

Dzisiaj swoją historię opowiada siostra Olga ze Zgromadzenia Najświętszej Rodziny z Nazaretu.

Do Chrystusa
przez miłosierdzie
    Urodziła się siostra Olga w Wołkowysku w rodzinie bibliotekarza i elektryka. Wychowywała się wraz z młodszym bratem.
    „W mojej rodzinie zawsze panowała zgoda i dobrobyt. Mama wychowywała w nas poczucie miłosierdzia. Uczyła myśleć o sobie nawzajem, dostrzegać nie tylko swoje potrzeby. Mama sama pochodzi z dużej rodziny, była jedną z 15 dzieci. Więc przykład takiej ofiarności przyniosła ze swojego «gniazda»”.
    W kościele świętego Jerzego w Кrzemianicy siostra Olga przyjęła pierwsze sakramenty: była chrzczona i przystąpiła do Pierwszej Komunii Świętej. „Do spotkania z Chrystusem mnie przygotowywał ksiądz Stanisław Pietrasz. Na zawsze pozostał w pamięci jego nastawienie: jeśli widzisz świątynię lub krucyfiks, należy zrobić znak krzyża. I dzisiaj trzymam się tego”. . †

Papież Franciszek
    Co takiego oznacza nieść przez własne życie i na sobie samym pieczęć Bożą? Mówi nam o tym znowu św. Jan Apostoł: oznacza, że w Jezusie Chrystusie staliśmy się naprawdę dziećmi Boga (por. 1 J 3, 1–3). Czy zdajemy sobie sprawę z tego wielkiego daru? Czy pamiętamy, że w chrzcie otrzymaliśmy „pieczęć” naszego Ojca niebieskiego i staliśmy się Jego dziećmi? To właśnie jest korzeniem naszego powołania do świętości! Święci, których wspominamy są właśnie tymi, którzy żyli w łasce własnego chrztu, którzy zachowali nienaruszoną pieczęć, żyjąc jak dzieci Boże, starając się naśladować Jezusa; i teraz osiągnęli cel, ponieważ nareszcie „widzą Boga takim, jakim On jest”.
        
Anioł Pański z Ojcem Świętym, 01.11.2015  †

•  Rozpoczęła się trzecia edycja charytatywnej loterii Watykanu. Na rozkaz Papieża Franciszka zysk zostanie powołany na pomoc uchodźcom i osobom bezdomnym. W loterii można wygrać prezenty, które Ojciec Święty otrzymał w zeszłym roku. Wśród 12 największych pozycji – samochód Lancia Ypsilon, zegarek Rolex, górski rower - tandem, a również skórzana walizka i dywan tkany ręcznie. Loterię organizują Gubernator państwa-miasta Watykan kardynał Giuseppe Bertello wraz z papieskim dobroczyńcą arcybiskupem Konradem Krajewskim. Kupon kosztuje 10 euro. Można go kupić w sklepach, muzeach i aptece na terenie Watykanu. Losowanie odbędzie się w dniu 2 lutego 2016 r.  †

Papież jest jedną z najbardziej
wpływowych postaci
   Na dorocznej liście sporządzanej przez amerykański magazyn „Forbes” znalazł się on na czwartym miejscu. Tym samym utrzymał pozycję, jaką zajmował w tym rankingu w 2013 i 2014 r.
   
   W ocenie autorów rankingu Franciszek – „duchowy przywódca jednej szóstej ludności świata – 1,2 mld dusz” – obrał za swą misję zmianę „konserwatywnego wizerunku Kościoła katolickiego”. „Pierwszy jezuicki i latynoski biskup Rzymu propaguje współczucie dla ubogich i większą rolę kobiet, a zarazem zmniejsza skupianie się Kościoła na tematach związanych z aborcją, małżeństwami homoseksualnymi i używaniem środków antykoncepcyjnych” – uważa „Forbes”. †

Do kwestii budzących najwięcej dyskusji podczas obecnego Synodu należała kwestia duszpasterstwa osób rozwiedzionych, żyjących w nowych związkach cywilnych. Traktują te sprawy paragrafy od 84–86 Relacji Końcowej.

Kwestia, która w jakiś sposób zaciążyła na synodzie, to pytanie o możliwości przyjmowania Komunii św. przez osoby rozwiedzione a żyjące w ponownym związku. Synod w końcowym dokumencie nie wspomina o możliwości dopuszczenia do Komunii św. takich osób. Akcentuje mocno konieczność lepszego, dokładnego rozeznawania sytuacji danych osób i większego ich udziału w życiu Kościoła.
   
    Trzy paragrafy poświęcono tej właśnie kwestii. Oto one:
    84. Osoby ochrzczone, które się rozwiodły i ponownie zawarły związek cywilny powinny być bardziej włączane we wspólnoty chrześcijańskie na różne możliwe sposoby, unikając wszelkich okazji do zgorszenia. Kluczem duszpasterskiego towarzyszenia im jest logika integracji, aby nie tylko wiedzieli, że należą do Ciała Chrystusa, którym jest Kościół, ale mogli mieć tego radosne i owocne doświadczenie. Są ochrzczeni, są braćmi i siostrami, Duch Święty rozlewa w nich dary i charyzmaty, dla dobra wszystkich. Ich udział może być wyrażony w różnych posługach kościelnych: trzeba zatem rozpoznać, które z różnych form wykluczenia obecnie praktykowanych w obrębie liturgii, duszpasterstwa, edukacji oraz w dziedzinie instytucjonalnej można przezwyciężyć. Nie powinni oni nie tylko czuć się ekskomunikowanymi, ale mogą żyć i rozwijać się jako żywe członki Kościoła, odczuwając, że jest on matką, która ich zawsze przyjmuje, troszczy się o nich z miłością i wspiera ich w pielgrzymce życia i Ewangelii. Ta integracja jest też potrzebna ze względu na troskę i chrześcijańskie wychowanie ich dzieci, które muszą być uznane za najważniejsze. Dla wspólnoty chrześcijańskiej troska o te osoby nie jest osłabieniem swej wiary i świadectwa o nierozerwalności małżeństwa: przeciwnie w tej trosce Kościół wyraża właśnie swoją miłość. †