Każdy chrześcijanin potrzebuje doświadczonego i wrażliwego kierownika duchowego, zdolnego umocnić w wierze i pomóc w rozpoznawaniu woli Bożej. Święta Faustyna przez kilka lat modliła się o spowiednika, który by pomógł jej w wykonaniu prorockiej misji Miłosierdzia. I otrzymała. W Wilnie jej spowiednikiem i kierownikiem duchowym był błogosławiony ks. Michał Sopoćko, a w Krakowie – o. Józef Andrasz SJ.

Po raz pierwszy ks. Sopoćko spotkał się z siostrą Faustyną w czerwcu 1933 r. w Wilnie, gdzie był spowiednikiem Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. „Już na początku oświadczyła mi – wspominał ojciec po latach, – że zna mnie z jakiegoś widzenia, że mam być jej spowiednikiem i muszę urzeczywistnić jakieś plany Boże, które mają być przez nią podane”.
    Z „Dzienniczka” wiemy, że s. Faustyna nie od razu się otworzyła swemu spowiednikowi, chociaż był przedstawiony jej Bogiem. Sam Jezus musiał uczyć jej. Posłuszeństwo nie dało siostrze ominąć wolę Bożą. Święta modliła się za swego spowiednika, ofiarowała za niego cierpienia. A on dawał siostrze wiedzę, dzięki czemu ona z miłości do Boga przechodziła wszystkie etapy doskonałości. Ksiądz wzmacniał siostrę i wspierał ją. Wielokrotnie wyrażał myśl, że głoszenie prawdy o Bożym Miłosierdziu jest koniecznością życiową. To właśnie z jego polecenia s. Faustyna rozpoczęła pisanie „Dzienniczka”. †

Tradycyjne rekolekcje wielkopostne dla Duszpasterstwa Młodzieży Studiującej i Pracującej „OPEN” odbyły się w kościele rektoralnym Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie w Grodnie. W ciągu trzech dni młodzież poświęcała swój czas Bogu i rozmyślała nad swoją wiarą, relacjami z Chrystusem i swoimi bliźnimi.

Co roku rekolekcje dla młodzieży zbierają dużą liczbę uczestników z różnych parafii Grodna. Nie było wyjątkiem i obecne spotkanie: młodzi wierni brali czynny udział w ćwiczeniach duchowych wraz z rekolekcjonistą ks. Pawłem Rudźmanem, duszpasterzem młodzieży diecezji pińskiej.
   Czas rekolekcji był bardzo rozmaity: młodzież brała udział w Mszach św., nabożeństwie Drogi Krzyżowej, adoracji Najświętszego Sakramentu, a także miała możliwość pojednać się z Bogiem przez sakrament pokuty. Wiele czasu zostało poświęcone na rozmowy z rekolekcjonistą i refleksje, które pomogły młodym ludziom spojrzeć na codzienne życie i wiarę z innej perspektywy.
    Zwracając się do młodych chłopców i dziewcząt podczas konferencji rekolekcyjnych, ks. Paweł wiele uwagi poświęcił tematowi drogi do Boga. Podkreślił, że człowiek wierzący nie powinien żyć na jakiejś samotnej wyspie, musi pamiętać o tym, że otaczają go ludzie. Więc trzeba swoim życiem i odpowiednią postawą świadczyć o tym, że tylko stawiając Boga na pierwszym miejscu, można otrzymać wszystko, czego potrzebujemy. Rekolekcjonista również wyjaśnił, czym różni się prawdziwe chrześcijaństwo od powierzchniowego. Kiedy otaczamy siebie różnymi atrybutami – krzyżykiem, modlitewnikami, różańcem, a w rzeczywistości pozostajemy puste duchowo, wtedy nasze zewnętrzne przejawy wiary tracą wszelki sens. Stajemy się podobni do telefonu komórkowego, który dużo kosztuje, przyciąga uwagę innych ludzi, ale pożytku z niego nie ma, kiedy jest rozładowany prawie do zera. †

Największy
posąg Maryi
   W starożytnym Efezie powstanie największy posąg Maryi na świecie. Zapowiedział to burmistrz tureckiego miasta Selçuk, na obrzeżach którego leży Efez. W następnym roku planuje się tam przeprowadzenie międzynarodowego sympozjum nt. turystyki religijnej i pielgrzymek.
   
   Posąg zostanie wzniesiony u stóp wzgórza, na którym znajduje się tzw. domek Maryi. Według jednej z tradycji, miała w nim przez ostatnie lata swego życia mieszkać i umrzeć Matka Chrystusa. Władze liczą, że ogromny posąg przyciągnie do tego regionu Turcji turystów i pielgrzymów. †

Ćwiczenia duchowe rozpoczną się 18 marca w budynku Wyższego Seminarium Duchownego w Grodnie (ul. Paryskiej Komuny 1) o godzinie 17.00, a zakończą się 20 marca po południu. Do udziału są zaproszeni chłopcy w wieku od 14 lat.

РRekolekcje rozpoznania powołania będą poświęcone tematowi „Wstanę i pójdę do mojego Ojca”. W programie zaplanowane są konferencje, Msza św., adoracja, poranne i wieczorne modlitwy, możliwość przystąpienia do sakramentu pokuty, rozmowy z kapłanami i klerykami. Będzie możliwość spotkać się ze swoimi znajomymi lub poznać nowych przyjaciół.
    Rekolekcje pomogą młodym ludziom zastanowić się nad swoim życiem, a szczególnie nad tym, czy jest ich powołaniem droga kapłaństwa.
   
    Organizatorzy proszą poinformować o swoim udziale telefonicznie(8 0152) 77-02-34 lub na adres e-mail Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć. .

Modlitewne rozważanie Drogi Krzyżowej odbędzie się 19 marca.

Msza Święta rozpocznie się o godzinie 19.00 w kościele katedralnym św. Franciszka Ksawerego. Po Eucharystii wierni przejdą ulicami miasta (po placu Sowieckim do wzgórza pobernardyńskiego), zastanawiając się nad stacjami Drogi Krzyżowej Jezusa Chrystusa. Uczestników prosimy przynieść ze sobą świece.

W Niedzielę Palmową, 20 marca, w Grodnie odbędzie się świąteczna procesja i Msza św., którą będzie celebrował biskup grodzieński Aleksander Kaszkiewicz. Zapraszamy do udziału wszystkich młodych diecezji.

Procesja rozpocznie się na wzgórzu pobernardyńskim o 13.00. Uczestnicy przejdą placem Sowieckim do kościoła katedralnego św. Franciszka Ksawerego, gdzie o godzinie 14.00 biskup Aleksander Kaszkiewicz będzie przewodniczył Mszy Świętej.
Wszyscy uczestnicy muszą zabrać ze sobą palmy. Podobnie jak w poprzednich latach, odbędzie się swoisty „konkurs palm”. Każda parafia grodzieńska, a także wspólnoty młodzieżowe będą reprezentować swoje świąteczne palmy.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
    Witam czytelników rubryki młodzieżowej „Na skrzyżowaniu”. W dzisiejszym numerze zastanowimy się nad swoim życiem rodzinnym, ogniwami łańcucha życiowego i powodami do wdzięczności i przebaczenia. Zastanowimy się, co umieścić na rodzinny ołtarz i jak poprawić pogodę w domu.
   Naprzód z Bogiem!

    Cytat z Biblii:
    „Jednakże w Panu nie ma kobiety bez mężczyzny, ani mężczyzna bez kobiety” (1 Kor 11, 11)
   Początkowo kobieta została stworzona z mężczyzny, ale teraz mężczyzna nie urodzi się bez kobiety. Bóg wezwał małżonków wzajemnie się uzupełniać i razem Go wysławiać. Wszystko jest stworzone przez Boga i dla Niego.†

Jak może się wydawać na pierwszy rzut oka, odpowiedź na pytanie jest prosta. Jeśli jednak poruszyć tę problematykę głębiej, można zauważyć wiele ciekawych, a nawet trudnych momentów.

Nauczanie Kościoła na ten temat jest bardzo jasne: „Bóg w żaden sposób, bezpośrednio lub pośrednio, nie jest przyczyną zła”. Jednak z dzieciństwa, ucząc się głównych prawd wiary, każdy katolik wie, że „Bóg jest sędzią sprawiedliwym, który za dobre wynagradza, a za złe karze”. Jak to wytłumaczyć? Moim zdaniem, każde popełnione moralne zło (inaczej mówiąc – grzech) powoduje w życiu człowieka konkretne konsekwencje. Logika Bożej sprawiedliwości jest bardzo prosta: jeśli popełniłeś jakiś zły uczynek, to weź za niego odpowiedzialność. Skutek samego grzechu zawsze jest negatywny, niszczący. Dlatego czasem dostrzegamy jakieś życiowe niepowodzenia, problemy w pracy lub problemy ze zdrowiem jako Bożą karę. W rzeczywistości zaś bardzo często przyczyną tych trudności jest nieodpowiedzialne i bezmyślne życie, w którym jest miejsce dla grzechu, a nie dla Boga. †

Witaj, Mały Przyjacielu! Każdy z nas ma swoje własne powołanie – to, po co nas na ziemię zesłał Bóg. Ktoś będzie lekarzem, ktoś – kierowcą, a ktoś może – księdzem. Każde powołanie jest potrzebne i jednakowo ważne w oczach Ojca. Wszystko zależy od tego, jak będziemy odbierać swoją pracę.
   Dzisiaj proponujemy Ci zastanowić się nad tym, co ma decydujące znaczenie: nie to, co myślą ludzie o tobie, ale to, co robisz.

Było to bardzo dawno temu. W jednym średniowiecznym mieście mieszkał latarnik. Człowiek starszy, niepozorny, cichy i łagodny. Co wieczór chodził po mieście i oświetlał ulice. Uderzał zapałką o podeszwę swojego zużytego buta, od czego najciemniejszy zaułek stawał się jasny i dlatego przytulny.
    Sąsiedzi niewiele wiedzieli o biednym latarniku. Wydawał się nietowarzyskim a nawet nieco dziwnym. Mieszczanie uważali dziadka za próżniaka: „Czyż to nie leniuch, – byli oburzeni – śpi przez cały dzień, a w nocy gwiazdy podziwia”. Dzieci przezywały dziadka nocnym karłem, bo pojawiał się na ulicy tylko po zmroku. †

Papież Franciszek i Patriarcha Moskwy i całej Rusi Cyryl spotkali się na Kubie. Wydarzenie odbyło się po raz pierwszy po wielkiej schizmie 1054 roku. Wynikiem negocjacji było podpisanie wspólnej deklaracji.

Pytanie o przeprowadzeniu przedsięwzięcia omawiane było około 20 lat. Spotkanie odbyło się 12 lutego w 14.25 czasu lokalnego na lotnisku w Hawanie. Jak wyjaśnili głośniki obu Kościołów, miejsce dialogu zostało wybrane nie przypadkowo: papież Franciszek rozpoczyna swoją podróż apostolską do Meksyku, a patriarcha Cyryl od dawna planował odwiedzić Kubę. †

O postanowieniach wielkopostnych, ograniczeniu w jedzeniu i pożyteczności okresu pokuty w wywiadzie z księdzem Antonim Gremzą.

Co jest głównym celem Wielkiego Postu?
    Wszystko w liturgii Wielkiego Postu ma swój głęboki sens, mający na celu duchowe przygotowanie wiernych do wielkanocnej radości Zmartwychwstania Chrystusa. W rzeczywistości, Wielki Post jest potrzebny, aby razem z Jezusem w naszym szarym życiu codziennym poczuć smak prawdziwego życia. Powiedziałbym nawet: poczuć pragnienie wieczności ze Zmartwychwstałym Chrystusem.
   
    W jaki sposób Kościół radzi przeżywać ten czas?
    Przede wszystkim, przed oczami wiernych powinien być przykład samego Jezusa, w Nim trzeba szukać prawdziwego wzoru przeżycia okresu Wielkiego Postu: post Jezusa na pustyni, oddalanie pokus szatana, modlitwa osobista i ofiarna miłość do tych, którzy są w potrzebie. Wielowiekowa tradycja i mądrość nauki Kościoła ma pewne wypracowane praktyki: post, modlitwę i jałmużnę. Ponadto, w większym stopniu bardziej ściśle łączyć się z Jezusem pomagają rozważania Drogi Krzyżowej, nabożeństwo Gorzkich Żali oraz udział w rekolekcjach wielkopostnych i sakrament spowiedzi. †

Jeszcze kilka lat temu za najbardziej popularną odmową na okres Wielkiego Postu wśród dzieci uważano rezygnację ze słodyczy w różnych ich przejawach. Ale dzisiaj już mało kto będzie bardzo się martwić z tego powodu, że w ciągu najbliższych czterdziestu dni trzeba zapomnieć o cukierkach. Dlaczego? Przecież są inne rzeczy, bez których dzieci różnych grup wiekowych nie wyobrażają sobie życia: telefony, tablety, laptopy...

Według sondażu, przeprowadzonego przez Centrum Badań Opinii Społecznej, dzieci w wieku 6-12 lat spędzają przy komputerze średnio 11 godzin w tygodniu. Starsi – do 15-go roku życia – spędzają w sieci 17 godzin, a nastolatki (do lat 19) – 21 godzin w tygodniu. A i tak najlepsza statystyka – sąsiedzi, znajomi, krewni ciągle skarżą się, że dzieci „żyją” w Internecie, nie wychodzą z sieci społecznościowych i gier. Dlatego nam, dorosłym, warto zastanowić się i proponować swoim drogim córkom i synom wykorzystać czas Wielkiego Postu na to, co naprawdę jest trudne – zrezygnować z gadżetów. †

Dekanat Lida

Jest to jedna z najstarszych parafii dekanatu lidzkiego, jedynie że do II wojny światowej nazywała się ona po prostu Krupa. Kościół na cześć Trójcy Przenajświętszej został założony tutaj w 1460 r. z inicjatywy wdowy Anny Dowojnowej, która w ten sposób wykonała „wolę zmarłego męża Iwaszki”. Jej córki Helena i Uliana przyłączyły się do fundacji, zaś syn Piotr – nie. Ale już córka Piotra Anna, po mężu Rodogolska, w 1545 r. pomnożyła fundusz swojej babci. W środku XVI w. przy kościele działała altaria. Jednak już w drugiej połowie XVI w. parafia straciła samodzielność i miejscowy kościół został dołączony jako filialny do parafii lidzkiej Fary.
    W 1766 r. w majątku Krupa, który należał wówczas do lidzkiego marszałka Narbuta, została zbudowana kaplica.
   W 1777 r. kościół miał cztery ołtarze: główny – Trójcy Przenajświętszej, boczne – Matki Bożej z obrazem, namalowanym w stylu rosyjskim, i św. Jana Nepomucena, a także przyścienny ołtarz ku czci św. Jana z Padwy (tak jest napisane w inwentarzu, ale najprawdopodobniej jest to błąd i ma się na myśli św. Antoni).†

W poprzednich numerach „Słowa Życia” rozważaliśmy o ustanowieniu przez Chrystusa Sakramentu Pokuty i Pojednania oraz o wielkich łaskach jakie z tego sakramentu wypływają. Aby jednak dobrze i jak najowocniej skorzystać ze źródła Miłosierdzia Bożego konieczne jest ze strony człowieka odpowiednie przygotowanie. Wyobraźmy sobie takiego człowieka, który może po wielu latach swojego życia bez Boga, przychodzi do spowiedzi nieprzygotowany i mówi na wstępie takie na przykład słowa: „proszę księdza, ja nie byłem u spowiedzi już 25 lat i nie mam z czego się spowiadać bo nie mam żadnego grzechu”. Święty Jan Apostoł wyjaśnia, że „Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, to sami siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy”(1 J 1, 8). Przekonanie o tym, że nie posiada się grzechu jest znakiem deformacji sumienia i odejścia od Boga. Nie dziwmy się, że taka spowiedź nie przyniesie żadnych korzyści bez odpowiedniej pomocy kapłana, który przy kratkach konfesjonału musi poświęcić dużo czasu na przygotowanie takiego penitenta.

W jaki sposób powinniśmy więc przygotować się do spowiedzi?
    Na pewno przypominamy sobie z czasów przygotowywania się do pierwszej spowiedzi kiedy tak wiele nam mówiono o pięciu warunkach koniecznych do każdej dobrej spowiedzi. Wszyscy znamy je na pamięć. Są to: rachunek sumienia, żal za grzechy, mocne postanowienie poprawy, szczera spowiedź, zadośćuczynienie Bogu i bliźnim. Bez wypełnienia powyższych warunków nasza spowiedź będzie bezowocna i co więcej nieważna. †

Papież Franciszek
    “Nawróćcie się do Mnie – mówi Pan – całym swym sercem”, a więc nie jakimś aktem zewnętrznym, ale całym naszym wnętrzem. Jezus rzeczywiście wzywa nas, abyśmy modlitwę, miłosierdzie i pokutę przeżywali zgodnie z prawdą i w sposób autentyczny, przezwyciężając hipokryzję.
    Wielki Post jest czasem dobroczynnego „ukrócania” w nas fałszu, światowości i obojętności, abyśmy nie uważali, że wszystko jest w porządku, jeżeli tylko ja sam czuję się dobrze; aby zrozumieć, że to, co się naprawdę liczy, to nie powszechna akceptacja, dążenie do sukcesu i ugody. Wielki Post jest po to, aby odnaleźć chrześcijańską tożsamość, tzn. miłość, która służy, a nie egoizm, który się posługuje innymi. Podejmijmy razem tę drogę jako Kościół, przyjmując popiół i spoglądając na Ukrzyżowanego. On, miłując nas, wzywa nas, abyśmy pojednali się z Bogiem i powrócili do Niego, aby odnaleźć samych siebie.
        
Fragment homilii wygłoszonej podczas Mszy św. na rozpoczęcie Wielkiego Postu  †