Jak często zastanawiam się nad tym, ile czasu żyliśmy w ciemnościach, bez radości i łaski Bożej. I czuliśmy się bezpiecznie, nie martwiliśmy się o owocach życia duchowego. Oczywiście, to, co zostało założone w duszę przez rodziców, rosło. Ale te zalążki były wątłe i kruche, bo nie mogliśmy chodzić do kościoła, czytać książki religijne, gazety, czasopisma... Czy ż można było tak głęboko przeżywać okres Wielkiego Postu jak teraz? Brać udział w nabożeństwach Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali? Dzisiaj te chwile w sposób szczególny dotykają mojej duszy i dają powód do refleksji nad tym, jakie cierpienia poniósł Chrystus, nie szczędząc siebie dla zbawienia ludzkości.

Jak raduje się serce, gdy widzę, że świątynia jest wypełniona ludźmi, którzy szukają zbawienia w spotkaniu z cierpiącym Chrystusem Miłosiernym. W naszym sanktuarium Jezusa Frasobliwego w Rosi jest to szczególnie widoczne. Z różnych zakątków idą i jadą ludzie, aby z pomocą pośredników Bożych – wspaniałych księży Czesława Pawlukiewicza i Andrzeja Radziewicza – dotknąć łaski Bożej i odrzucić to, co przeszkadza być bliżej Boga.
    Na rekolekcje do Rosi przyjeżdżają znani kapłani z różnych krajów. Staram się nie przegapić ani jednej minuty ćwiczeń duchowych, uchwycić każdą myśl, która wpada głęboko w serce i wpływa na życie.†

Przeżywając Jubileuszowy Rok Miłosierdzia, ogłoszony przez Ojca Świętego Franciszka, wiemy, że Boże Miłosierdzie najpełniej objawiło się przez tajemnicę Wcielenia Syna Bożego. Rok święty rozpoczęty 8 grudnia, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, wskazuje „sposób, w jaki Bóg działa już od początków naszej historii. Po grzechu Adama i Ewy Bóg nie chciał zostawić ludzkości samej, wystawionej na działanie zła. Stąd też w swoim zamyśle zechciał On, aby Maryja, święta i niepokalana w miłości (por. Ef 1, 4), stała się Matką Odkupiciela człowieka” (Bulla Misericordiae Vultus, 3).
    Wpatrując się w Maryję widzimy, że miłosierdzie ma również wymiar ludzki. Powtarzamy więc za Ojcem Św. Franciszkiem: „Miłosierdzie: jest podstawowym prawem, które mieszka w sercu każdego człowieka, gdy patrzy on szczerymi oczami na swojego brata, którego spotyka na drodze życia. Miłosierdzie: to droga, która łączy Boga z człowiekiem, ponieważ otwiera serce na nadzieję bycia kochanym na zawsze, pomimo ograniczeń naszego grzechu” (Bulla Misericordiae Vultus, 2). †

Co do niego włożyć? To pytanie zadajemy sobie co roku przed Wielką Sobotą, kiedy wybieramy się do kościoła, żeby poświęcić pokarmy.
    Powinny w nim znaleźć się podstawowe składniki potrzebne do przygotowania wielkanocnego śniadania. Są to dary Boże, które przypominają nam o ważnych momentach potrzebnych do rozmyślań nad męką i zmartwychwstaniem Chrystusa. Każda z potraw ma własny szczególny symbol.

Jak powinien wyglądać koszyk wielkanocny?
   
   Koszyczek powinien być wiklinowy i wyścielony białą serwetką. Należy go przyozdobić bukszpanem, który jest symbolem radości i nadziei na zmartwychwstanie. Uchwyt koszyczka można opleść białą koronką lub kolorową wstążką.
   
    A więc co powinno się znaleźć w koszyczku wielkanocnym? †

Wszyscy katolicy z całego świata przeżywają dzisiaj Niedzielę Palmową. Tradycyjnie przed rozpoczęciem Mszy św. wokół świątyni odbywa się procesja. Uczestnicy trzymają w rękach palmy. W czasie procesji śpiewa się antyfony świąteczne i hymn do Chrystusa Króla. Procesja symbolicznie przypomina ludzi, którzy przyszli na spotkanie Zbawiciela podczas Jego wjazdu do Jerozolimy, radośnie witając Chrystusa jako króla, proroka i cudotwórcę.
    Dla przygotowania się do Wielkanocy pozostaje siedem dni.

Wielki Tydzień poświęcony jest wspomnieniu ostatnich dni ziemskiego życia Jezusa Chrystusa.
    W te dni Ewangelia opowiada o Ostatniej Wieczerze z uczniami, zdradzie, sądzie, cierpieniu, ukrzyżowaniu, śmierci na krzyżu, pogrzebie i zmartwychwstaniu Syna Bożego. †

W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu.
    (1 J 4, 9)

W Święto Zmartwychwstania Pańskiego nasze świątynie rozbrzmiewają radosnym śpiewem „Alleluja!”. Z ust i serc ludu wiernego płyną słowa pradawnej pieśni: „Wesoły nam dziś dzień nastał”. Rozkołysane dzwony na wieżach kościelnych oznajmiają całemu światu Dobrą Nowinę, że Jezus Chrystus prawdziwie zmartwychwstał. Po trudach męki, po śmierci na krzyżu i złożeniu do grobu, nasz Zbawiciel powstał z martwych i jaśnieje blaskiem swej boskiej chwały.
    Chwalebne zwycięstwo Chrystusa nad śmiercią jest podstawą naszej chrześcijańskiej nadziei. Tej nadziei nie są w stanie pokonać żadne smutki, niepokoje, cierpienia naszego doczesnego życia. Wierzymy bowiem, że Zmartwychwstały Zbawiciel żyje i jest z nami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. Ufamy, że nas prowadzi drogami codzienności do tej ojczyzny, gdzie nie ma śmierci, lecz panuje wieczna radość. Dlatego we wszystkich próbach i doświadczeniach „odnosimy pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował” (Rz 8, 37).†

Bezpośrednie dni przed uroczystością Zmartwychwstania Pańskiego zwane Triduum Paschalnym są naznaczone męką i śmiercią Chrystusa. Jednak, jeśli spojrzymy głębią swojego serca, to dostrzegamy coś potężniejszego niż męka i śmierć – Miłość: Miłość Boga Ojca do rodzaju ludzkiego i bezgraniczna Miłość Chrystusa do człowieka. Pierwsza nie oszczędziła Jedynego Syna, druga – własnego życia, by człowiek został usprawiedliwiony i odziedziczył życie wieczne. Właśnie ta Miłość nadała nowy sens również cierpieniu i śmierci człowieka. Ta Miłość nie zna granic i nie zważa na zaparcie się i zdradę ze strony uczniów. Tuż po swym Zmartwychwstaniu Chrystus przychodzi do zatrwożonych i przerażonych uczniów, aby po raz kolejny im zaofiarować swą Miłość, pozdrawiając ich słowami „Pokój Wam”. †

Papież Franciszek
    Obmywając stopy Apostołom Jezus chciał uwypuklić sposób działania Boga wobec nas i dać przykład swego „nowego przykazania”, abyśmy się wzajemnie miłowali, tak jak On nas umiłował, to znaczy, dając swoje życie za nas. On oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci. Miłość jest więc konkretną służbą, jaką okazujemy jedni drugim. Służba pokorna, wypełniana w milczeniu i ukryciu, tak jak powiedział sam Jezus: „niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa” (Mt 6, 3). Pociąga to za sobą udostępnienie darów jakimi obdarzył nas Duch Święty, aby wspólnota mogła wzrastać. Ponadto, wyraża się ona w dzieleniu się dobrami materialnymi, aby nikt nie znalazł się w potrzebie.
        
Fragment audiencji nadzwyczajnej w Watykanie, 12.03.2016   †

•  Watykański Sekretariat Stanu zmienił protokół dyplomatyczny dotyczący przyjmowania głów państwa przez Ojca Świętego. Od teraz katolickie głowy państwa pozostające w nieregularnych związkach małżeńskich, będą mogły oficjalnie spotkać się z Papieżem, towarzysząc swoim partnerom i uczestnicząc w oficjalnych sesjach zdjęciowych. Dotychczas partner lub partnerka prezydenta byli przyjmowani oddzielnie. Papież Franciszek powiedział, że pary żyjące w nowych związkach powinny być ponownie zintegrowane z Kościołem.†

Kontynuujemy dalej nasze rozważania dotyczące Sakramentu Pokuty i Pojednania. W dwóch poprzednich numerach „Słowa Życia” zajmowaliśmy się analizą pierwszego warunku dobrej i owocnej spowiedzi jakim jest rachunek sumienia. Obecnie zwrócimy naszą uwagę na drugi warunek – żal za grzechy.

Po uświadomieniu sobie stanu własnej grzeszności, w jakiej znajdujemy się przed Bogiem, zerwaniu przyjaźni z Nim, utracie łaski uświęcającej, logiczną konsekwencją będzie wyrażenie głębokiej skruchy, czyli żalu za swoje grzechy. Sobór Trydencki określa żal za grzechy jako „ból duszy i obrzydzenie sobie popełnionego grzechu z postanowieniem niegrzeszenia więcej” (Denz 1676).
    Żal za grzechy nie może się opierać tylko na chwilowych uczuciach, lecz na stanowczości woli odwrócenia się od zła, na zmianie kierunku życiowego i na powrocie do nowego życia z Bogiem. Dokonuje się to pod wpływem łaski Bożej, która oświeca rozum i wzmacnia wolę. Wtedy człowiek widzi, jaką krzywdę wyrządzi sobie przez grzechy oraz jak bliskie jest dla niego niebezpieczeństwo wiecznego potępienia. Zauważa także, jak bardzo znieważył kochającego Boga. Wtedy osądza swoje grzechy przez pryzmat krzyża Chrystusowego. Dokonuje się w jego duszy metanoja czyli wewnętrzna przemiana, często połączona ze wzruszeniem emocjonalnym jakim jest smutek z powodu obrażenia Bożej miłości i wstydem wobec Boga. Nie wystarczy sama tylko deklaracja słowna, ale musi nastąpić wewnętrzny i stanowczy zwrot od grzechu, zerwanie przywiązania i upodobania w grzechach, obrzydzenie i odrzucenie zła. Podobnie jak ewangeliczny syn marnotrawny, tak również grzesznik decyduje się zerwać z dotychczasowym stanem grzechu i wrócić do czekającego i kochającego go Boga. †

W Meksyku zmarł
ostatni Cristeros
   Ostatni Cristeros, czyli jeden z walczących w latach 20tych i 30tych XX wieku z prześladującym Kościół reżimem, zmarł w wieku 103 lat.
   
   Cmentarz gdzie został pochowany ostatni żołnierz Cristeros znajduje się obok siedziby organizacji „Narodowa Gwardia Cristeros”. Ona stawia sobie za cel chronienie pamięci o chrześcijańskich powstańcach. Powstanie wybuchło w 1926 roku, po tym jak meksykański prezydent Elias Calles wprowadził antykatolickie ustawodawstwo. Pozbawiało ono kapłanów praw wyborczych, a nawet prawa na normalny proces sądowy. Każdy katolik mógł być aresztowany za głoszenie swojej wiary, noszenie stroju duchownego lub spotykanie się na modlitwie poza budynkami kościelnymi. †

Wiara bywa różna. Zewnętrzne nie zawsze jest odzwierciedleniem wewnętrznego, a wewnętrzne może nawet nie ukazywać się na zewnątrz. Proponujemy Wam zastanowić się nad swoim życiem duchowym i pomyśleć nad tym, czy nie jest fałszywa nasza pobożność: chodzimy do kościoła z przyzwyczajenia albo z wielką radością, modlimy się na pokaz albo na chwałę Panu, czynimy dobro dla własnej korzyści albo odpowiadając na wezwanie serca...

“Ja w Bogu” albo „Bóg we mnie”?
    Warto rozgraniczać pobożność „zdrową” i „niezdrową”. Do pobożności „niezdrowej” odnieść można afektowaną – przesadzono emocjonalną, podkreśloną i sztuczną. Taka wiara charakteryzuje ludzi, którzy chwaląc Boga zajmują się samouwielbieniem, poszukują przyjemności od procesu, a nie od samej istoty. Tak na przykład wierny wybiera się do kościoła z myślą „zobaczy mnie tyle ludzi” i zakłada najlepsze ubranie. Żeby wszyscy zauważyli, przychodzi i siada w pierwszej ławce. Jakże się cieszy, gdy ktoś oceni ubranie i powie coś przyjemnego. I niby dla Boga się ubiera, a się otrzymuje – aby zadowolić siebie. Albo decyduje wierny modlić się śpiewem. I nie zauważa, jak zanurza się w siebie i zaczyna skoncentrowanie wychwytywać po pokoju swój czysty odgłos: “jaki ładny mam głos”. Boga zepchnięto na drugi plan. †

Modlitwa o dobrą żonę
    Panie Boże, Ojcze niebieski, Ty widzisz całe me życie, tak jak ja ze szczytu góry oglądam leżący u mych stóp krajobraz. Ty wiesz, gdzie mieszka dziewczyna, która kiedyś, gdy ze mną się spotka, opuści ojca i matkę, i odda mi serce i rękę, abyśmy odtąd wzajemnie do siebie należeli. Proszę o rozwagę i cierpliwość, bym znalazł dobrą towarzyszkę i matkę mych dzieci, którą Ty dla mnie wybrałeś, jeszcze zanim się urodziliśmy. Amen.
   
    Modlitwa o dobrego męża
    Ojcze mój niebieski, jeżeli wolą Twoją jest, bym wyszła za mąż, żyje już gdzieś ten człowiek, który mnie szuka, z którym będę mogła się połączyć, ojciec moich dzieci. Otocz go opieką. Niech pozostanie czysty, niech będzie opanowany i szlachetny – dla Ciebie i dla mnie. Zachowaj także mnie dla niego. Zasiej dobre ziarno w nasze serca teraz, w wiośnie naszego życia. Wzmocnij je, by nasz przyszły dom był bogaty w Twe łaski. Amen.

Dekanat Lida

Jest to jedna z najstarszych parafii dekanatu lidzkiego. Ogólnie rzecz biorąc, wielu badaczy łączy historię wsi z kroniką miasta Wewiaresk. Kościół powstał tu w 1413 r. z inicjatywy Michała Gałginowicza i początkowo był konsekrowany pod wezwaniem Trójcy Przenajświętszej (to są pierwsze historyczne wzmianki o wsi w źródłach pisanych). W 1500 r. znane tu już dwie parafie – w Wielkiej (Starej) i Małej Wawiórkach. Po Gałginowiczach wsią władał Mikołaj Jundziłowicz, a od 1522 r. – Kościewicze, potem – Galewscy. W 1570 r. Wawiórka otrzymała status miasteczka powiatu lidzkiego. W połowie XVI w. przy kościele w Wawiórce Wielkiej działały trzy altarii. Przy tym parafia w Wawiórce Wielkiej była uważana za jedną z najbogatszych w diecezji wileńskiej, zaś parafia w Małej – „ubogą”. W 1568 r. parafia przeszła na kalwinizm, ale z 1648 r. dzięki jezuitom, którzy założyli tutaj swoją misję, ponownie stała się katolicka. Odrodzona świątynia została rekonsekrowana pod tytułem św. Franciszki. Od tego czasu w dokumentach historycznych znikają informacje o parafii w Wawiórce Małej. Zarówno kościół, jak i miasto zostały zniszczone w czasie wojny 1654–1667 r. z Moskwą. †

Papież Franciszek
    Bogactwo i władza są tym, co może być dobre i użyteczne dla wspólnego dobra, pod warunkiem, że zostaną oddane na służbę ubogich i wszystkich ludzi, dopełniając wymogów sprawiedliwości i miłosierdzia. Ale kiedy, jak to się zbyt często zdarza są przeżywane jako przywilej, z egoizmem i arogancją zamieniają się w narzędzia korupcji i śmierci. Zostaje zatracony wymiar służby, a władza zamienia staje się panowaniem i uciskiem.
    Jezus pamiętając o tym mówi nam: „Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym” (Mt 20, 25–27).
    Jezus Chrystus jest prawdziwym królem, ale Jego władza jest zupełnie inna. Jego tronem jest krzyż. Nie jest On królem, który zabija, lecz przeciwnie, daje życie. Jego wyjście ku wszystkim, a zwłaszcza najsłabszym, zwycięża samotność i przeznaczenie śmierci, do której prowadzi grzech. Poprzez swoją bliskość i czułą troskę prowadzi grzeszników w przestrzeń łaski i przebaczenia.
        
Audiencja Generalna Ojca Świętego, 24.02.2016  †

•  W lutym odbyły się kolejne spotkania Rady Kardynałów, pracującej nad reformą Kurii Rzymskiej. Hierarchowie dyskutowali nad “zdrową decentralizacją” i zatwierdzili projekt utworzenia dwóch nowych dykasterii: Kongregacji ds. Świeckich, Rodziny i Życia oraz Kongregacji ds. Sprawiedliwości, Pokoju i Migracji. Pierwsza struktura miałaby wchłonąć Papieską Radę ds. Świeckich, Radę ds. Rodziny a także Papieską Akademię Życia. Druga – Papieską Radę Iustitia et Pax, Radę Cor Unum oraz Radę ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia. Teraz ostateczną decyzję w tej sprawie podejmie papież Franciszek.  †