Kontynuujemy nasze rozważania o sakramencie pokuty i pojednania na łamach „Słowa Życia”. W poprzednich numerach poddaliśmy wnikliwej analizie ustanowienie tego sakramentu przez samego Chrystusa, a następnie omówiliśmy już trzy z pięciu warunków koniecznych do dobrej i owocnej spowiedzi: rachunek sumienia, żal za grzechy i mocne postanowienie poprawy. Dopiero po dokładnym wypełnieniu tych warunków mamy prawo przystąpić do wyznania swoich grzechów przed kapłanem, czyli do tzw. szczerej spowiedzi.

Konieczność indywidualnego wyznania grzechów przed kapłanem wynika z woli Chrystusa, który w dniu swojego zmartwychwstania zwrócił się do apostołów i ich następców: „Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał tak i Ja was posyłam. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział: Weźmijcie Ducha Świętego, którym grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 21–23). Z powyższego tekstu jasno wynika, że wolą Chrystusa było, aby uzależnić odpuszczenie czy zatrzymanie grzechów od poddania ich pod osąd Kościoła, któremu dał specjalne pełnomocnictwo sprawowania tego sakramentu. Sługa Boży Ojciec Święty Jan Paweł II w adhortacji apostolskiej „Reconciliatio et paenitentia” wyjaśnia że „oskarżenie się z własnych grzechów jest konieczne przede wszystkim po to, aby spowiednik mógł ocenić zarówno ciężar grzechów, jak i skruchę penitenta, a jako lekarz poznać stan chorego, aby go leczyć i uzdrowić” (Nr 31). Samooskarżenie się z grzechów przed Bogiem w obecności kapłana jest tym samym prośbą grzesznika o miłosierdzie Boże w czasie sprawowania tego sakramentu. Penitent, wyznając przed spowiednikiem swoje grzechy, w klimacie wielkiego zaufania i ściśle zagwarantowanej tajemnicy w sakramencie pokuty ujawnia, co go dręczy i boli, otwiera się na uzdrawiającą moc Jezusa Chrystusa. †

Jubileusz 25-lecia Diecezji Grodzieńskiej

Grodno, 24 – 26 maja 2016 r.

PROGRAM KONGRESU EUCHARYSTYCZNEGO
   
    24.05 – wtorek
    15.30 - powitanie uczestników i konferencja I (aula Jana Pawła II, Wyższe Seminarium Duchowne)
    19.00 - Msza Święta (kościół katedralny pw. św. Franciszka Ksawerego)
    20.15 -adoracja eucharystyczna (kościół katedralny pw. św. Franciszka Ksawerego) †

•   Papież Franciszek otrzymał międzynarodowy Order Uśmiechu. Jest to jedyna nagroda, którą wyznacza na wniosek dzieci. Petycję dla Papieża do Kapituły Orderu Uśmiechu złożyli polscy chłopcy i dziewczęta. Podkreślili, że Ojciec Święty jest otwarty na dzieci, na jego pomoc zawsze można liczyć. Papież Franciszek otrzymał legitymację odznaczenia z numerem 1000. Tradycyjnie nagrodzony Kawaler przyjął czerwoną różę i z uśmiechem, nie krzywiąc się, wypił szklankę świeżego soku cytrynowego. †

Co to jest miłosierdzie? Jak zrealizować je w sposób szczególny w jubileuszowym roku liturgicznym?
    Swoimi przemyśleniami na ten temat dzielą się „powołani być narzędziami Bożego Miłosierdzia” – uczestnicy Diecezjalnych Dni Młodzieży 2016.

Мiłosierdzie to jeden z elementów miłości Bożej, tej prawdziwej miłości, którą musi mieć każdy w stosunku do bliźniego. Jeśli nie masz w sobie Ducha Bożego, nie możesz być naprawdę miłosierny.
    Uczynki miłosierdzia to nie tylko dobre czyny wobec bliźniego. Wszystko zależy od tego, jak je wykonywać: z miłości, współczucia lub pod przymusem. Najlepszy i najbardziej prawdziwy motyw – miłość!
    Są chwile, kiedy po długim pobycie w kontakcie z Bogiem czuję, że napełniam się Jego miłością. Wtedy wiem, że muszę być miłosierny w stosunku do bliźniego i naprawdę zaczynam czuć w sobie siłę, która może pomóc choćby w najmniejszym stopniu zatrzymać cierpienia ludzi. †

Studnia dla
Sudanu Południowego
Akcję „Gasimy pragnienie Sudanu” prowadzą parafia pw. Najświętszego Serca Jezusa i św. Floriana w Poznaniu wspólnie z Polską Akcją Humanitarną. W inicjatywę zaangażowało się prawie 5000 osób, m.in. uczniowie, parafie, harcerze, strażacy, a także Polacy z USA i Wielkiej Brytanii.
    Jeden z inicjatorów akcji zwraca uwagę, że dla nas jest oczywiste, że woda płynie z kranu, jest to nasza codzienność. Jednak wielu mieszkańców Ziemi nadal nie mają dostępu do czystej wody. Mieszkańcy Sudanu Południowego muszą pokonać średnio ok. 4 km, by dotrzeć do źródła czystej wody. Zaś 45 proc. społeczeństwa pije zatrutą wodę. †

Hasło obecnej Parafiady – „Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz miłosierny” (Łk 6, 36).

Parafiada odbędzie się w dniach od 20 do 23 czerwca 2016 roku w parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (Grodno-Południowy), parafii Najświętszego Odkupiciela (Grodno-Dziewiatówka) i na stadionie CKS „Niemen”.

Parafiada – projekt oparty na starożytno-greckiej triadzie „Świątynia – Teatr – Stadion”. Organizatorzy zapewniają uczestnikom program edukacyjno-religijny, kulturalny i sportowy. Na element „Świątynia” składa się konkurs biblijny oraz konkurs pieśni religijnej „Sacro Song”. Element „Teatr” to konkurs rysunków, konkurs „Muzyka moim życiem”, konkurs wiedzy z historii i życia Kościoła oraz konkurs małych form teatralnych. Element „Stadion”: bieg 60 m, bieg 100 m, bieg 800 m, bieg 1000 m, bieg 1500 m, skoki w dal z rozbiegu, rzuty piłką, badminton, tenis stołowy, warcaby, siatkówka, piłka nożna, pływanie. †

W Kościele rzymskokatolickim księża się nie żenią, żyjąc w celibacie. Zakonnicy składają ślub czystości. Doktryna na temat celibatu w Kościele katolickim nie jest dogmatem wiary, lecz zasadą dyscyplinarną, która sięga swoimi korzeniami początków chrześcijaństwa.

O celibacie jest mowa w Ewangelii. Na przykład, w tekstach ewangelicznych według św. Marka (10, 29), św. Mateusza (19, 12): „są samotni, którzy decydują się żyć samotnie ze względu na Królestwo Niebieskie”. W Ewangelii według św. Łukasza (18, 28–30) Jezus mówi: „Zaprawdę powiadam wam, że każdy, kto dla sprawy Królestwa Bożego opuścił dom, żonę, braci, rodziców lub dzieci, otrzyma w zamian o wiele więcej już teraz, a w przyszłym świecie czeka go życie wieczne”. †

Witaj, Mały Przyjacielu! Oczywiście, każdemu z nas znane jest uczucie winy. Jego czujemy, kiedy nie słuchamy rodziców lub pokłócimy się z przyjacielem. W rezultacie żałujemy za popełniony zły uczynek i prosimy przebaczenia.
    Skrucha – nieprzyjemne uczucie. Lecz jeśli dusza może ją przeżyć, to znaczy, że człowiek zdaje sobie sprawę, że robi coś złego, i stara się w przyszłości nie czynić już zła.
    Dzisiaj proponujemy Ci zastanowić się nad tematem wartości wyrzutów sumienia.

W dawnych czasach żył jeden straszny złodziej, który przerażał ludzi. Nieraz cesarz wysyłał na niego oddziały żołnierzy, ale wszystkie próby złapać złodzieja kończyły się niepowodzeniem. Wtedy władca obiecał pełne ułaskawienie rozbójnika, jeśli przestanie on rabować.
    Bandytę wzruszyła wielkoduszność cesarza i poszedł do niego, aby przyznać się do wszystkich swoich przestępstw. Cesarz wybaczył mu. A później złodziej ciężko zachorował.†

Dekanat Lida

Jest jedną z najstarszych parafii rzymsko-katolickich dekanatu. Tutaj, w posiadłości wielkoksiążęcej (kiedyś starostwo z zamkiem), król Kazimierz Jagiellończyk w 1486 r. założył kościół parafialny pod wezwaniem świętego Jerzego Męczennika (Zwyciężcy). Nowy budynek kościoła pobudowano w 1505 roku. W 1553 r. Mikołaj Radziwiłł Rudy, hetman Wielkiego Księstwa Litewskiego i ówczesny władca Bielicy, przystosował świątynię pod zbiór kalwiński, ale do połowy XVII w. parafia się odrodziła. Od tego czasu aż do 1832 r. przy kościele działała finansowana przez Sapiehów rezydencja dominikanów z klasztoru w Jelni, a także szkoła parafialna.
 
  W 1787 r. z funduszów generała wojsk polskich Ignacego Morawskiego w bielickiej rezydencji wzniesiono nowy kościół drewniany poświęcony przez dominikanina ks. Franciszka Kantowskiego z pozwolenia biskupa wileńskiego Ignacego Jakuba Mosalskiego w tymże roku. Była to wspaniała dwuwieżowa świątynia trzynawowa z transeptem w stylu barokowym. Dach czterospadowy, kryty gontem; nad prezbiterium mieściła się sygnaturką. Wnętrza zdobiło pięć ołtarzy: główny z obrazem Pana Jezusa, boczne – Matki Bożej Różańcowej, św. Wincentego z Ferrari, św. Tekli, św. Antoniego.
 
  Obok kościoła stała trzykondygnacyja czworoboczna drewniana dzwonnica, kompleks kościelny był otoczony płotem drewnianym. Po lewej stronie od wejścia na teren przykościelny, przed cmentarzem stał zegar słoneczny. Właścicielami kościoła nadal byli magnaci Radziwiłłowie, o czym w kościele przechowywany był dokument od 14 czerwca 1696 r. †

Wkrótce w kościołach diecezji grodzieńskiej rozpocznie się czas przystępowania dzieci do Pierwszej Komunii Świętej. Dziewczynki w białych sukienkach i chłopcy w białych albach staną się świadkami wielkiego cudu i przyjmą Ciało Chrystusa. Lecz żeby godnie przeżyć tą uroczystość, muszą odpowiednie się przygotować – zaznacza siostra Marlena ISSM i odpowiada na pytania, związane z przystąpieniem do jednego z najważniejszych sakramentów.

- W jakim wieku dzieci powinny przystępować do Komunii Świętej?
    - Psychologia, pedagogika, ale też i moje wieloletnie doświadczenie mówi o otwartości małego dziecka na świat wartości duchowych. Każdy, kto pracuje z dziećmi, wie, że im więcej dobra i prostego poznania Boga włożymy w ich serca i umysły we wczesnym dzieciństwie, tym lepiej. Nie przypadkowo papież Pius X dopuścił dzieci do wczesnej Komunii św. Zasygnalizował tylko mocno- religijną atmosferę domu rodzinnego. Obiektywny porządek, którym się kierujemy w naszej diecezji, to wiek 9-10 lat. †

W Kościele katolickim wiele miesięcy w roku jest poświęcone szczególnym nabożeństwom. Na początku maja trudno nie przypomnieć, że zaczyna się piękny czas poświęcony Matce Bożej. U stóp Najświętszej Maryi Panny gromadzą się dzieci i dorośli, modląc się za Jej wstawiennictwem, poświęcając Jej swoje rodziny i prosząc, by wzięła w opiekę.

Główną częścią nabożeństw majowych jest Litania Loretańska, kiedy wysławiamy Matkę Bożą przeróżnymi tytułami, prosząc, by była dla nas najlepszą Matką. Ale istnieją też inne sposoby na uczczenie Maryi Panny, które pozwolą z całym sercem oddać się w niewolę Jej miłości.
   
    Święty Ludwik Grignion de Montfort pisał o Matce Bożej Królowej wszystkich serc jako o „Arcydziele Bożego stworzenia”. Proponujemy dziesięć sposobów na uczczenie Królowej Wszystkich Świętych: †

Papież Franciszek
    “Ja daję im życie wieczne. Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki” (w. 28). Kto może tak mówić? Tylko Jezus, gdyż „ręka” Jezusa stanowi jedno z „ręką” Ojca, a Ojciec „jest większy od wszystkich” (w. 29).
    Słowa te przekazują nam poczucie absolutnego bezpieczeństwa i ogromnej czułości. Nasze życie jest w pełni bezpieczne w rękach Jezusa i Ojca, którzy tworzą jedność: jedną miłość, jedno miłosierdzie objawione raz na zawsze w ofierze krzyża. Aby zbawić owce zagubione, którymi jesteśmy my wszyscy, Pasterz stał się Barankiem, złożył siebie w ofierze, aby wziąć na siebie i zgładzić grzech świata. W ten sposób dał nam życie, i to życie w obfitości (por. J 10, 10)! Tajemnica ta ponawia się w zawsze zaskakującej pokorze na stole eucharystycznym. To tu owce gromadzą się, aby się karmić. To tutaj stają się jedno między sobą i z Dobrym Pasterzem.
        
Regina Caeli z Ojcem Świętym, 17.04.2016  †

•  W połowie marca papież Franciszek dołączył się do jeszcze jednej sieci społecznej – Instagram. Tylko w ciągu pierwszych 12 godzin profil Papieża stały śledzić ponad milion osób. Prefekt Sekretariatu ds. Komunikacji prałat Dario Viganò zaznaczył, że taki sukces należy wiązać z tym, że ludzie chcą zobaczyć Papieża, „mieć przy sobie”. Instagram „tworzy doskonałą okazję, aby przekazać im przesłanie Papieża, Ewangelii i Kościoła” – powiedział.†

Modlitwa za matkę
    Boże Ojcze, dziękuję Ci za miłość do mojej mamy, która jest zaszczepiona w sercu moim. Nie dopuść, aby to uczucie kiedykolwiek wygasło we mnie; chroń mię od tego wszystkiego, co by ją zmartwić lub zasmucić mogło, i nie pozwól, abym zapomniał, że jej życie, wychowanie i opiekę winien jestem. Nie mogę się jej odwdzięczyć za wszystkie dobro, jakie mi wyświadczyła, Ty więc, o mój Boże, nagródź ją za mnie. Ześlij na nią wszystko, co dobre, pozwól jej długo i szczęśliwie żyć, a mną tak kieruj, ażebym zawsze ją szanował i kochał, żadnej przykrości jej nie sprawił, a z czasem stał się podporą w jej starości. Amen.

Po pierwsze, każdy człowiek przeżywa chwile różnych zwątpień i potrzebuje dobrej rady. Na pewno nie ma takiej osoby, która by nie wahając się podejmowała odpowiedzialne decyzje. Wszystko się tłumaczy tym, że ludziom często brakuje mądrości, która pozwala wybierać stanowczo i zdecydowanie. Mieć wątpienia – rzecz naturalna. Niepokoić się warto tym, którzy nigdy nie wątpili.
    Po drugie, sami jesteśmy potencjalnymi doradcami, którzy chcą służyć innemu dobrą radą. Chodzi o umiejętność wsłuchania się z troską w czyjeś wątpliwości i gotowość do pomocy w ocenie sytuacji i pokazanie drogi. Wątpienia są zdolne zanurzyć człowieka w chaos własnych myśli i uczuć. Natomiast my, chrześcijanie, jesteśmy powołani przez dobre rady nieść „zagubionym” ludziom sens życia i wiarę w dobro. Na tym polega sprawowane przez Kościół duszpasterstwo, które w zmieniających się okolicznościach niestrudzenie przybliża i aktualizuje wolę Bożą, przeciwstawiając się zwątpieniu i utracie nadziei.
    Piotr zaczął tonąć, bo zwątpił. Zwątpił, bo zamiast wpatrywać się wprost w Jezusa, ufać Mu, zaczął patrzeć na rozszalałe fale jeziora i na widok silnego wiatru uląkł się (por. Mt 14, 30). I my nieraz w życiu przeżywamy podobne sytuacje, gdy piętrzące się trudności, bolesne wydarzenia przykuwają całą naszą uwagę, tak, że zapominamy o żywej obecności Jezusa, o Jego mocy, która może nas przeprowadzić po wzburzonych falach życia і może je uciszyć. †