Uroczystości w Trokielach odbywają się na początku lipca każdego roku. W 1994 roku biskup Aleksander Kaszkiewicz postanowił obchodzić święto cudownego obrazu Matki Bożej Trokielskiej na poziomie diecezjalnym. Od 1998 roku do sanktuarium zaczęto organizowywać piesze pielgrzymki. Od tej pory liczni wierni tradycyjnie wyruszają do Trokiel, aby uszanować cudowny obraz.

Grodno – Trokiele
    Trasa: Grodno – Jeziory – Ostryna – Zabłocie – Pohorodno – Trokiele.
    Pielgrzymka wyrusza: 4 lipca o godzinie 9.00 (Msza św. w kościele św. Franciszka Ksawerego).
    Odpowiedzialny:ks. Paweł Sołobuda, (8-029) 637-07-17. †

Co w swoim plecaku winien mieć każdy pielgrzym?

• Wygodne obuwie
    2-3 pary: trampki, klapki lub sandały, japonki. Jeśli jedna para zacznie nacierać nogi, można ją wymienić na inną. Nie zaleca się brać ze sobą nowe obuwie: jest jeszcze nieroznoszone, nogi nie są do niego przyzwyczajone. Nie zbyt wygodne także buty z cienką podeszwą: podczas pielgrzymek zdarza się iść różnymi drogami, w tym – z powłoką żwirową.
   
    • Nakrycie głowy
    Kapelusz, czapka z daszkiem, beret, chusta. Najbardziej odpowiednim z wymienionych jest kapelusz z rondem, gdyż przykrywa on nie tylko włosy i skórę głowy, ale także twarz (rondo rzuca cień). Najlepsze rozwiązanie – z przyszytą siatką, dzięki której głowa się nie przegrzewa.†

W dniach 11–14 sierpnia w budynku Wyższego Seminarium Duchownego w Grodnie odbędą się rekolekcje. Ministranci i chłopcy od 14 lat są zaproszeni do przeżywania chwil ciszy oraz ciekawego zastanowienia się nad swoją drogą życiową: „Do czego mnie powołuje Bóg?”.
   
    Udział w rekolekcjach należy zgłosić do 1 sierpnia. Przyjazd – 11 sierpnia o godzinie 18.00.
   
   Numery kontaktowe: ks. Walery Bykowski (8-029) 695-24-69, ks. Andrzej Liszko (8-029) 744-99-61, telefon seminarium (8-0152) 77-02-34.

Przed nami czas wakacji – nasycone słońcem i pozytywnymi emocjami dni zasłużonego wypoczynku. Korzystając z tego daru nie można zapomnieć o zachowaniu właściwej relacji do Pana Boga. Dlatego podczas letniego wypoczynku każdy chrześcijanin powinien pamiętać o codziennej modlitwie, o niedzielnej i świątecznej Mszy św., o korzystaniu z sakramentu pokuty. Dobrą propozycją na ożywienie, pogłębienie i zaciśnięcie relacji z Chrystusem w okresie wakacyjnym będą różnego rodzaju pielgrzymki, rekolekcje oraz inne wydarzenia o wymiarze religijnym.

Wakacje – tak bardzo oczekiwany czas, kiedy pewne obowiązki można odłożyć na później i odpocząć od zabiegania i setek spraw dnia codziennego. W tym okresie coraz częściej zwracamy uwagę na wakacyjne oferty biur podróży, które przyciągają ładnymi zdjęciami różnych zakątków świata. Zastanawiamy się, co wybrać: wypoczynek nad morzem, górskie szlaki albo, może, spokojny urlop u babci na wsi. Jednak bardzo często w trakcie przeglądania ofert turystycznych, pakowania walizek, i podczas samego wypoczynku próbujemy postawić Boga na dalszy plan. W taki sposób wakacje stają się czasem, w którym wyraźnie słabną praktyki religijne. Przecież Bóg poczeka. †

Modlitwa wakacyjna
   Naucz mnie, Panie, dobrze wypoczywać i spędzać wolny czas. Proszę Cię, abym umiał dostrzegać piękno przyrody, wspaniałość zwierząt, abym na nowo nauczył się zachwycać otaczającym mnie światem, tak jak kiedyś, gdy byłem małym dzieckiem. Panie, błogosław wszystkim, którzy wyjeżdżają na wakacje, aby spędzili dobre ten czas. Dziękuję, że nie zapominasz o tych wszystkich, którzy nie mogą wyjechać z braku środków lub z powodu choroby. Panie, zmiłuj się nad nami i spraw, aby ludzie byli dla siebie dobrzy. Dzięki Ci, Panie. Amen.

Papież Franciszek
    Szczęście, którego każdy pragnie, może się wyrażać na wiele sposobów i może zostać osiągnięte tylko wtedy, gdy jesteśmy w stanie kochać. Jak wiele osób niepełnosprawnych i cierpiących otwiera się ponownie na życie, skoro tylko odkrywają, że są kochani! I jak wiele miłości może wypływać z serca nawet choćby przez jeden uśmiech! Wówczas sama słabość może stać się pocieszeniem i wsparciem dla naszej samotności. Jezus w swojej męce umiłował nas aż do końca (por. J 13, 1). Na krzyżu objawił Miłość, która daje siebie bez granic. Cóż moglibyśmy zarzucić Bogu z powodu naszych słabości i cierpienia, czego nie byłoby już wyrytego na obliczu Jego ukrzyżowanego Syna? Do Jego cierpienia fizycznego dołączyły się wyszydzenie, usunięcie na margines i politowanie, a On odpowiada miłosierdziem, które akceptuje każdego i wybacza wszystkim. „W Jego ranach jest nasze zdrowie” (Iz 53, 5; 1 P 2, 24). Jezus jest lekarzem, który leczy lekarstwem miłości, bo bierze na siebie nasze cierpienie i zbawia. Wiemy, że Bóg potrafi zrozumieć nasze słabości, bo On sam ich doświadczył osobiście (por. Hbr 4, 15).
    Sposób, w jaki przeżywamy chorobę i niepełnosprawność jest wskaźnikiem miłości, jaką jesteśmy gotowi ofiarować. Sposób, w jaki radzimy sobie z cierpieniem i ograniczeniami jest kryterium naszej wolności, by nadać sens doświadczeniom życia, nawet wtedy, gdy jawią się nam jako absurdalne i nie zasłużone. Nie ulegajmy zatem niepokojowi z powodu tych ucisków.
        
Fragment homilii wygłoszonej podczas Jubileuszu Chorych i Niepełnosprawnych  †

Na pierwszy rzut oka może wydawać się, po co modlić się za kogoś, jeśli Bóg w swojej Opatrzności sam zapewnia człowiekowi najlepszy los? Ale wolą Boga jest to, aby dzieci Jego się wzajemnie miłowały. Modlitewne wsparcie wyraża troskę o bliźniego, nieobojętność do jego życia. To pozwala zobaczyć bliskich z takiej perspektywy, z jakiej widzi ich Stwórca.
    Modlitwa jest wyrazem zrozumienia, że nad nami jest Bóg, od którego wszystko zależy. Modląc się, uznajemy potrzebę pomocy ze strony Tego, kto wie, jak będzie lepiej, kto daje różne dobra, a ostatecznie sam jest Najwyższym Dobrem, które zaspokaja wszelkie pragnienia. Dlatego modlitwa tak często przynosi ulgę, bo ona daje poczucie bezpieczeństwa: zaufane sprawy są w rękach Ojca, który czuwa nad losem świata i każdego człowieka. Wiara przewiduje ufność w to, że miłosierny Bóg przygotował dla każdego swój plan, pełen miłości i nadziei. Modlitwa w pokorze oznacza zgodę na realizację tego planu.†

•   Dnia 14 czerwca został zaprezentowany List Kongregacji Nauki Wiary do biskupów Kościoła katolickiego „Iuvenescit Ecclesia” („Odmładzający się Kościół”). Jego tematem są często drażliwe relacje między kościelnymi ruchami i wspólnotami charyzmatycznymi a hierarchią. W dokumencie zaleca się, aby ruchy charyzmatyczne były pilniej kontrolowane przez biskupa miejsca. Ordynariusze są zobowiązani do starannego i wnikliwego badania wszelkich prywatnych objawień, o których informują członkowie ruchów charyzmatycznych. †

Sanktuarium diecezjalnym w Gudohaju, 16 – 17 lipca

W Roku Miłosierdzia w sanktuarium Matki Bożej Szkaplerznej w Gudohaju otwarte są Drzwi Święte. Każdy wierzący w stanie łaski uświęcającej może przejść przez bramę świątyni i uzyskać odpustu zupełnego.

18.00 – Msza św. i zakończenie nowenny do Matki Bożej Szkaplerznej, Msza św. prymicyjna ks. Aleksandra Stoki OCD;
    20.00 – Droga Krzyżowa na Kalwarii gudohajskiej;
    23.15 – Nieszpory z rozważaniami na temat Najświętszej Maryi Panny;
    24.00 – procesja ze świecami, Msza św., której będzie przewodniczyć ks. bp Aleksander Jaszewski SDB, nocne czuwanie i adoracja Najświętszego Sakramentu;
    08.30 – Godzinki o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny;
    09.30 – Msza św. w języku polskim;
    11.00 – Koronka do Miłosierdzia Bożego;
    12.00 – uroczysta Msza św. odpustowa, której będzie przewodniczyć ks. bp Aleksander Kaszkiewicz, Jubileusz 25-lecia sakry biskupiej ordynariusza i powstania diecezji grodzieńskiej.†

Na ŚDM zarejestrowało się
prawie 600 tys. osób
z 185 krajów świata
Jednak w Krakowie spodziewają się około 1,5–2 mln gości, ponieważ większość z nich poprzednio nie przechodzi rejestracji. Wśród zarejestrowanych uczestników – ponad 5 tysięcy Białorusinów.
    Główne wydarzenia w ramach ŚDM będą prowadzone przede wszystkim w języku polskim i angielskim, ale także w językach narodowych, w tym po białorusku, rosyjsku i ukraińsku. W ostatnim dniu lipca młodzież weźmie udział we Mszy św., którą będzie celebrował papież Franciszek. †

W życiu każdego człowieka są momenty, których czasem nie chce przypominać, oraz zdarza się, że przeżyte chwile życia wywołują radość...

W pamięci powstają czasy mojego dzieciństwa. Minęło ono w Brzostowicy Wielkiej w pobliżu kościoła Przemienienia Pańskiego. Pamiętam, że patrzyłam przez okno na wieżę kościelną i dziecięco naiwnie myślałam, że przez nią z nieba zstępuje Bóg. Codziennie łączyłam się z Nim w modlitwach, których mnie nauczyli rodzice.
    Pamiętam wieczór, kiedy ja, sześciolatka, wracałam od koleżanki do domu. Na ulicy paliły się światła. Nagle w rowie, który był blisko ogrodzenia kościelnego, coś się poruszyło. Ogarnął mnie taki strach, że nawet nie pamiętam, jak znalazłam się na terenie kościoła. Zamykając bramę myślałam, że to koniec mojego życia. W tym momencie mnie jakby ktoś potrząsnął. Wzrok padł na figurę Chrystusa. Wydało mi się, że ożyła: tuż tuż Jezus pochwyci mnie w swoje otwarte ramiona. Strach zniknął w mgnieniu oka. Ciepło ogarnęło me ciało i na duszy zrobiło się bardzo lekko. Teraz rozumiem, że Boga trzeba kochać całym sercem. Właśnie poprzez zaufanie, dziecięco czyste i naiwne, można Go poczuć w swoim życiu.†

Miłosierdzie Boże
   codziennie na nowo
   daje Eucharystię
    Z konferencją na temat „Kult Eucharystii w kontekście kultu miłosierdzia Bożego” wystąpił biskup pomocniczy archidiecezji białostockiej Henryk Ciereszko. Przedstawiając mówcę, biskup grodzieński Aleksander Kaszkiewicz zaznaczył, że archidiecezja białostocka ma z diecezją grodzieńską te same korzenie – metropolię wileńską. Łączy je wspólna historia.
    W swoim wystąpieniu biskup Ciereszko rozważał znaczenie Eucharystii w życiu błogosławionego Michała Sopoćki – powszechnie znanego spowiednika św. Faustyny Kowalskiej, wspólnego patrona ziem białoruskich i polskich. Hierarcha zwrócił uwagę na znaczenie Najświętszego Sakramentu w życiu kapłańskim. I wezwał duchowieństwo za przykładem błogosławionego dbać o wzroście eucharystycznej pobożności: żyć Najświętszym Sakramentem, być jego szafarzem, a także pogłębiać i przekazywać ludziom naukę o nim. †

Ksiądz proboszcz Zdzisław Pikuła służy w parafii w Dziatłowie przez niedługi czas: w sierpniu minie dwa lata. Za ten jeszcze krótki okres ciężkiej pracy kapłańskiej zasłużył na głęboki szacunek i miłość za to, że jego czujne serce promieniuje światłem, ciepłem i pieszczotą, że obdarowuje ludzi szczerym uśmiechem i miłością, cierpliwie i wytrwale uczy kochać Boga i bliźniego.

Skomplikowane, trudne to zadanie – wychować wiernych na duchowo zdrowych i odpowiedzialnych osób. Księdzu Zdzisławowi udało się zostać dla nas dobrym pasterzem. On starannie uczy nas iść drogą, która prowadzi do zjednoczenia z Bogiem, poucza nieumiejętnych i wspiera słabych, pociesza strapionych i odwiedza chorych, błogosławi i modli się za nas. Zawsze podaje przykład głębokiej modlitwy, mądrego słowa i mocy duchowej. Każde kazanie proboszcza jest pełne jasnej miłości do Boga, Ojczyzny, ludzi. Słowa księdza wypełniają nasze serca wiarą, nadzieją i miłością do Pana Jezusa Chrystusa, za co jesteśmy mu bardzo wdzięczni. †

Wydarzenie się skończyło 26 maja wielotysięczną procesją wiernych ulicami Grodna. Narodowy Kongres Eucharystyczny, w ramach którego odbywały się konferencje, adoracje, Msze Święte i koncerty, stał się ogólnym wyrazem wdzięczności za wszystkie łaski, które diecezja grodzieńska otrzymywała w ciągu 25 lat swego istnienia.

W katedrze grodzieńskiej została odprawiona Msza św., podczas której wierni wspólnie z biskupami, kapłanami, siostrami zakonnymi dziękowali Bogu za Kościół Grodzieński, za jego odrodzenie, a także za Boże błogosławieństwo i wszelkie łaski, którymi przez 25 lat Wszechmogący obdarowuje wspólnotę diecezjalną. Dziękowali za wszystkich osób duchownych i świeckich, które swoją posługą i pracą, ofiarą i modlitwą przyczynili się do ożywienia i rozwoju Kościoła na Grodzieńszczyźnie. Uroczystej liturgii przewodniczył legat papieski kardynał Zenon Grocholewski.
    Na początku Mszy św. do obecnych zwrócił się ks. biskup Aleksander Kaszkiewicz. Hierarcha zaznaczył, że nasi przodkowie dali piękne świadectwo wierności Chrystusowi, zachowali i przekazali nam skarb żywej wiary, za który dziękujemy świętując 25-lecie lokalnego Kościoła. Również biskup podkreślił, że Eucharystia to szkoła miłosierdzia. Jednak taką samą szkołą jest najnowsza historia naszego Kościoła, a my wszyscy jesteśmy jej świadkami. „Dlatego z wdzięcznością i synowską ufnością zwracamy się w modlitwie do naszego Ojca Niebieskiego i Mu powierzamy nasz Kościół. Niech z odwagą i męstwem idzie do przyszłości, głosząc Chrystusa, naszego jedynego Zbawiciela”, – powiedział biskup. †

Na Narodowy Kongres Eucharystyczny w Grodnie przybył specjalny wysłannik Ojca Świętego Franciszka – kardynał Zenon Grocholewski. W wywiadzie dla gazety „Słowo Życia” wysoki gość z Watykanu wypowiedział się, w czym widzi misję współczesnego kapłana i na czym, zdaniem byłego prefekta Kongregacji ds. Edukacji Katolickiej, polega wychowanie młodzieży.

– Eminencja jest na Białorusi nie po raz pierwszy…
    – Tak. Po raz pierwszy byłem na Białorusi w 1994 roku na uroczystościach, związanych z 100. rocznicą urodzin świętego Maksymiliana Kolbego. Byłem wysłany przez Papieża, żeby przywieźć na te święto jego telegram. Pamiętam, że było bardzo dużo radości. Widziałem wtedy i cieszyłem się z tego, że tak wielki człowiek mieszkał na waszej ziemi.
   
    – Co miał na myśli Papież, mianując Księdza Kardynała specjalnym wysłannikiem na Kongres Eucharystyczny?
    – Papież wiedział, że trochę znam Grodno, już byłem tutaj. Myślę, że to zdecydowało. Ojciec Święty rozumiał, że posyła kogoś, kto jedzie w miejsce już sobie znane, o którym zawsze dobrze mówiłem. †