22 października przypada wspomnienie liturgiczne św. Jana Pawła II, pierwszego Papieża Słowianina. Lata jego pontyfikatu (1978–2005) stały się najbardziej jaskrawymi w prawie już 2000-letniej historii Kościoła. Ojciec Święty dokonał niesamowitą dla głowy Kościoła liczbę wizyt zagranicznych, osiągnął przedstawicielstwo Watykanu przy Organizacji Narodów Zjednoczonych. Występował przeciwko zniesieniu celibatu, aborcji i małżeństwom homoseksualnym. Jeszcze za życia Ojciec Święty zyskał ogromną popularność i szacunek na całym świecie. Na jego cześć w setkach miast różnych krajów zostały nazwane ulice, uniwersytety, szkoły, szpitale... A jaki ślad Jan Paweł II zostawił w diecezji grodzieńskiej?

Kilka lat temu w Smorgoniach powstała wspólnota parafialna św. Jana Pawła II. W 2014 roku zostały tam poświęcone fundamenty kościoła na cześć świętego. W zeszłym roku – kaplica w Centralnym Szpitalu Rejonowym w Michaliszkach. W Sopoćkiniach i Makarowcach imieniem Jana Pawła II są nazwane ulice. W Wasiliszkach i Wojstomiu na cześć świętego zbudowano pomniki. Jest nadzieja, że wkrótce pomnik może pojawić się i w mieście nad Niemnem.
    Na placu centralnym w Iwiu w 2012 roku zainstalowano znak pamiątkowy na cześć przyjaźni i jedności religii. Ma on kształt 4 majestatycznych stel z łukami. Są one dedykowane katolikom, prawosławnym, muzułmanom i Żydom. Na łuku katolickim znajduje się figura Jana Pawła II w papieskim stroju z podniesioną w geście błogosławieństwa dłonią. „Ojciec Święty był tą osobą, która jedna ludzi. Dlatego właśnie jego postać umieściliśmy na pomniku jako testament potomkom” – zauważa proboszcz parafii św.św. Piotra i Pawła Apostołów w Iwiu ks. Jan Gawecki. †

Na pewno oni też chcieli szczęścia, ale niestety zgubili się w jego poszukiwaniu i zeszli z właściwej drogi. Być może nikt z bliskich nie wytłumaczył, jak ono wygląda, i ludzie potknęli się,za karę tracąc wolność. Ale to nie jest koniec! Popełnione zło wskazuje na upadek, po którym trzeba powstać i wzbudzić szczery żal. I to, że człowiek jeszcze żyje, świadczy o tym, że Bóg daje czas na poprawę.
    Świat więźniów jest obrazem ludzi ukrzyżowanych przez życie, których nie wolno zostawiać ich losowi. Gdzieś głęboko w duszy więźniowie żyją z przekonaniem, że ktoś otworzy na nich swoje oczy i serce, nie będzie oceniać, a pomyśli z miłosierdziem. Kiedyś Jan Paweł II trafnie zauważył: „Każdy więzień, który odbywa karę za popełnione przestępstwo, nie przestał być przecież człowiekiem, obciążonym co prawda słabością, zagrożeniem i grzechem, a nawet upartymi nawrotami do niego, ale nie pozbawionym również tej wspaniałej możliwości, jaką jest nawrócenie, poprawa”. Otoczeniu należy zrozumieć, że nie człowiek jest zły, ale jego czyny.†

Żeby stać się atrakcyjnym obiektem turystycznym miasta nad Niemnem, unikalny zabytek architektury gospodarczej i mieszkaniowej będzie odnawiany w ciągu trzech lat. Kierować renowacją najstarszego budynku drewnianego na terenie Białorusi będzie Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Polski. Jak zaznaczają specjaliści, główne zadanie renowacji – nie zaszkodzić i zachować to, co istnieje.

Bez jednego gwoździa
   Drewniany lamus, znajdujący się na terenie kompleksu klasztoru pobrygidzkiego w Grodnie, stanowi jednopiętrowy budynek z balustradą i łukowymi arkadami na fasadzie głównej. Zbudowany na fundamencie kamiennym w tradycji białoruskiej architektury ludowej: z masywnych belek obciętych, bez użycia klamer i metalowych gwoździ.
    Do dziś nie ma wspólnego zdania co do dokładnej daty budowy tego zabytku architektury. Według niektórych źródeł, drewniany budynek został zbudowany w 1630 roku. Jednak, jak zauważa ks. Antoni Gremza, rektor kościoła pobrygidzkiego, datowanie budowy lamusa pierwszą połową XVII wieku – wyraźne przekroczenie. „Możliwe, że ta data pojawiła się z powodu tego, że niektórzy badacze wiążą budowę lamusa z budową samego klasztoru pobrygidzkiego – mówi ks. Antoni. – Właśnie na początku XVII wieku na zaproszenie marszałka WKL Krzysztofa Wesołowskiego do Grodna przybyły pierwsze zakonnice-brygidki. Zachowały się informacje z 1634 roku, zgodnie z którymi siostry mieszkały w drewnianym domu. Jednak wydaje się mało prawdopodobne, że jest to ten sam budynek”.†

Papież Franciszek
    Uczynki miłosierdzia rozbudzają w nas potrzebę i zdolność do czynienia wiary żywą i czynną przez miłość. Jestem przekonany, że przez te proste codzienne czynności możemy dokonać prawdziwej rewolucji kulturowej, tak jak to było w przeszłości. O ilu świętych pamiętamy dziś nadal, nie ze względu na dokonane przez nich wielkie dzieła, ale ze względu na miłość, jaką potrafili przekazywać! Uczynki miłosierdzia są rysami Oblicza Jezusa Chrystusa, który troszczy się o swoich braci najmniejszych, aby każdemu zanieść czułość i bliskość Boga. Niech Duch Święty rozpali w nas pragnienie, by żyć tym stylem życia. Nauczmy się na nowo na pamięć uczynków miłosierdzia co do ciała i co do duszy, prosząc Pana, aby nam pomógł je realizować każdego dnia.
        
Fragment przemówienia podczas Audiencji Generalnej Ojca Świętego, 12.10.2016  †

•   Kolejne posiedzenie plenarne Rady Konferencji Episkopatów Europy odbędzie się w stolicy Białorusi. Zostało to ogłoszone w dniu 8 października na podstawie wyników wieczornego głosowania biskupów, które w tym roku odbywało się w Księstwie Monako. W 2017 roku Mińsk odwiedzi ponad 40 kardynałów i biskupów z wszystkich krajów Europy i z Watykanu. Metropolita mińsko-mohylewski Tadeusz Kondrusiewicz nazwał tę decyzję „znakiem wielkiego szacunku, honoru i prestiżu dla Kościoła katolickiego na Białorusi i państwa w ogóle”.†

Ludzie, którzy trafiają do więzienia, stają się „zbędni” i niepotrzebni w społeczeństwie, ale pozostają równie ważni dla Ojca Niebieskiego. Przez kapłanów kieruje On do więźniów potrzebne słowa i twierdzi, że zawsze mają szansę, aby nawrócić się i poprawić.

“Dusze „niespokojne”
szukają Boga
    Wcześniej więźniami duchowo opiekowali się kapłani, którzy służyli w Grodnie. Wśród nich ks. Józef Trubowicz, ks. Antoni Obuchowski, ks. Józef Łój SCJ. W 2000 roku biskup grodzieński Aleksander Kaszkiewicz pobłogosławił na pracę duszpasterską z więźniami o. Kazimierza Żylisa SJ. Wkrótce on został kapelanem więzienia. „Kiedy po raz pierwszy przyszedłem tam, usłyszałem, że kapłan nie jest potrzebny – wspomina o. Kazimierz. – Ale uzyskałem zezwolenie przychodzić raz w tygodniu na 2 godziny... Jednak jaka to praca? W więzieniu wówczas znajdowało się około 1200 więźniów. W wyznaczonym czasie udawało się spotkać z 2-3 osobami. Następnie zacząłem przychodzić każdego dnia. Przed obiadem i po nim”.
    Najpierw kapłan nawiedzał cele więzienne, proponował sakramentalną posługę. Tworzył listę osób. Później w więzieniu dla duszpasterza został wydzielony prywatny gabinet. Teraz skazany musi napisać podanie, aby trafić na spotkanie z ojcem. I przychodzą. Ktoś po prostu porozmawiać, żeby czas szybciej mijał. A ktoś naprawdę szuka Boga, bo zdaje sobie sprawę, że jest to dla niego jedyny ratunek. „Większość więźniów w ogóle nie słyszała o Chrystusie – mówi o. Kazimierz. – Ale gdyby nie więzienie, to może i nie odkryliby Go dla siebie. Więzienie dało okazję spotkać się z kapłanem, który wskazał właściwą drogę, zaproponował «odpowiednią» literaturę, udzielił sakramentów”.†

Jako nauczycielka często musiałam przychodzić do uczniów, aby upewnić się, że mieszkają w sprzyjających warunkach i mają dobre relacje w rodzinie. Pewnego dnia dziewczynka o imieniu Ania sama zaprosiła mnie do domu. Wiedziałam, że uczennicę wychowuje dziadek. Matka zostawiła córkę, a ojca nie było.

...Drzwi otworzył dziadek Grzegorz. W pokoju zauważyłam stół, gdzie znajdowały się Biblia, krzyż, na którym wisiał niezwykły różaniec oraz świeca. Taki widok w tym czasie można było spotkać rzadko. Dziadek szczerze się przyznał, że są to rzeczy, za pomocą których wyszedł „z życia w ciemności na drogę światła”. I szczerze opowiedział o swoim dzieciństwie, które spędził w internacie, nauce w technikum i nadmiernym pragnieniu bogactwa, z powodu którego trafił do więzienia.†

Katolickie misjonarki
   nominowane
   do Nagrody Nobla

W czasie wojny z Japonią na wyspie Sorok znajdował się jeden z obozów, w których zamykani byli również chorzy na trąd. W Korei, podobnie jak w Japonii i w Chinach, choroba ta pociąga za sobą społeczne potępienie i pewność, że jest to coś w rodzaju kary Boskiej. Główną misją sióstr był powrót pacjentom kliniki godności i pewności siebie. „Starałyśmy się odwiedzać ich wcześnie rano, kiedy nikogo nie było. Często jadłyśmy razem z nimi kolację w końcu dnia” – wspomina jedna z nominowanych.
    Później siostry zorganizowały w Austrii zbiórkę lekarstw i środków finansowych na budowę domu dla zdrowych dzieci takich pacjentów.†

Spotkanie w sanktuarium Matki Bożej Jasnogórskiej Cierpliwie Słuchającej na Wzgórzu Nadziei odbędzie się 29 października. Zaproszeni są kapłani, osoby konsekrowane, zelatorowie i członkowie różańcowego ruchu modlitewnego.

Program:

11.00 – powitanie;
– wystawienie Najświętszego Sakramentu (możliwość przystąpienia do sakramentu spowiedzi);
– Różaniec (Tajemnice Światła);
– przerwa;
12.15 – konferencja „O duchowej mocy modlitwy na różańcu”;
13.00 – Msza św.;
– ogłoszenia i ceremonia wręczenia parafialnym grupom Żywego Różańca intencji modlitewnych;
14.30 – obiad, zakończenie spotkania.

Swój udział należy zgłosić do 25 październik a ks. Michałowi Łastowskiemu, diecezjalnemu moderatorowi Stowarzyszenia Żywego Różańca Diecezji Grodzieńskiej i kustoszowi sanktuarium w Kopciówce pod numerem: (8-029) 116-87-26.

W programie zabrzmią utwory muzyczne w wykonaniu laureata Ogólnorosyjskiego Konkursu, solisty Nadmorskiej Sceny Teatru Maryjskiego Igora Siwienkowa, solistki orkiestry „Olympia Klasyka” i kobiecego projektu muzycznego „Bon Voyage” Olgi Peregud, zespołu wokalnego „Ornament”, solistki Białoruskiej Państwowej Filharmonii Natalii Kirpiczenkowoj oraz mgr. muzykologii, lic. historii i muzyki, organisty kościoła Trójcy Przenajświętszej Andrzeja Michniewicza. Na gości imprezy czeka wiele niespodzianek. Jedna z nich – gra na unikalnym instrumencie – ormiańskim duduku.

Koncert odbędzie się 5 listopada o godzinie 16.00 w kościele Trójcy Przenajświętszej.

Informacje szczegółowe pod numerem: (8-029) 885-02-04, (8-029) 943-18-08.

Spotkanie będzie miało miejsce 12 listopada w parafii Świętej Rodziny. Początek o godz. 10.30. W programie są zaplanowane adoracja Najświętszego Sakramentu, Msza św. z odnowieniem przyrzeczeń małżeńskich, świadectwa małżonków, konferencja dla rodziców, zabawy animacyjne dla dzieci.

Zaproszone są rodziny diecezji grodzieńskiej. Jest to wspaniała okazja dla małżonków, którzy w bieżącym roku obchodzą jubileusz ślubu, oraz dla ich dzieci.

Szczegółowe informacje pod numerem: (8-029) 784-05-72.

Tradycyjnie na wspomnienie Matki Bożej Ostrobramskiej w Wilnie gromadzą się wierni różnych narodowości. Msza Święta z udziałem Białorusinów zostanie odprawiona 19 listopada o godz. 15.00 w kościele św. Teresy

(obok kaplicy cudownego obrazu Matki Bożej Ostrobramskiej).

Do wspólnej modlitwy zaproszeni są wierni ze wszystkich diecezji Białorusi.

Każdy ma prawo
   być świętym
    W tym dniu Kościół wspomina tych, którzy wypełniali w swoim życiu Bożą wolę i osiągnęli za to wieczne szczęście przebywania z Nim. Chodzi nie tylko o uznanych świętych (beatyfikowanych i kanonizowanych), ale także o wszystkich wiernych zmarłych, którzy już osiągnęli zbawienie. Mogą nie mieć swojego miejsca na ołtarzach, w Mszale, litanii, ale już znajdują się w niebie. Więc dzień Wszystkich Świętych można porównać do Grobu Nieznanego Żołnierza. Symboliczny grobowiec kryjący ciało anonimowego bojownika jest miejscem pamięci bezimiennych bohaterów. Podobnie 1 listopada wychwalamy „nieoficjalnych” świętych: tych niewyniesionych na ołtarze przez Kościół, ale wyniesionych do nieba przez Pana Boga. Ich pełna lista znana jest tylko Wszechmogącemu.
    Ta uroczystość powinna pobudzać człowieka do zastanowienia się nad tym, jak należy dążyć do świętości. Ponieważ każdy, kto przez sakrament chrztu świętego stał się dzieckiem Pana Boga, został zaproszony, by w swoim życiu realizować Jego słowa: „Uświęćcie się więc i bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty. Ja, Pan, Bóg wasz!” (Kpł 20, 7).
    Święty to każdy, kto kocha Boga i bliskich, uczciwie i rzetelnie wykonuje swoją pracę z taką kompetencją, na jaką go w danej chwili stać, żyje Ewangelią nie w ładnie brzmiących słowach, a w konkretnych czynach. Osiągnąć świętość może każdy. Trzeba jedynie brać przykład z Jezusa Chrystusa i żyć tak, jak On nauczał, kierując się miłością, pokojem, przebaczeniem...

Podziękujmy za dobro
    W drugim dniu listopada ludzie zmierzają (przynajmniej myślami) na cmentarze. Szukają tam nazwiska znajomych, których przyprowadzili na to miejsce spoczynku już dawno temu lub w ostatnich miesiącach, tygodniach, dniach. To właśnie na cmentarzu bez zbędnych świadków, wzniosłych słów, przemądrzałych przemówień wyrażamy swoją prostą wdzięczność tym, których już nie ma pośród nas. W ciszy opadających jesiennych liści zmrożonych pierwszymi przymrozkami, w migotaniu płonących zniczy pragniemy podziękować za dobro, które nam przekazali, za wartości, których bronili z wielkim poświęceniem, za wiarę, której strzegli, za miłość, której byli wierni, i za nadzieję, której nie utracili.
    Zastanawiamy się także nad swoim życiem. Tutaj jak w żadnym innym miejscu przypominamy sobie słowa wielkopostnego pokutnego zwrotu: „Pamiętaj, że prochem jesteś i w proch się obrócisz”. Uświadamiamy prawdę o śmierci i potrzebę nieustannego powrotu do Pana. To właśnie na cmentarzu rozumiemy, że powinniśmy zadbać o swoją nieśmiertelną duszę, która potrzebuje stałej pielęgnacji.
    Niech tegoroczny Dzień Zaduszny będzie sposobnością do ożywienia wiary i umocnieniem duchowej łączności z tymi, którzy odeszli już z tego świata i oczekują na naszą pomoc duchową.
   

W dniach 1–8 listopada za pobożne odwiedzenie cmentarza i modlitwę za zmarłych można uzyskać odpust zupełny.

Czym odpust zupełny różni się od cząstkowego?

Кażdy grzech ma konsekwencje. Pozbawia człowieka jedności z Bogiem i w ten sposób „blokuje” źródło życia wiecznego. Nazywa się to „karą” za grzech. Wynika ona z samej natury grzechu, więc nie powinna być postrzegana jako Boża zemsta. Pozbyć się bezładu należy albo tu, na ziemi, albo po śmierci, w miejscu dla dusz nazywanym „czyśćcem”.
   Według Katechizmu Kościoła Katolickiego, odpust (indulgentia) to darowanie przez Boga kary doczesnej za grzechy, które zostały odpuszczone co do winy. Różnica między odpustem zupełnym a cząstkowym polega na tym, w jakim stopniu on czyni człowieka wolnym od „kary”. Jeśli porównać oczyszczenie duszy do remontu, różnica jest taka, jak między renowacją kapitalną a kosmetyczną. †