Если с ранних лет родители не поделятся с ребенком истинами о Боге, то в будущем религиозные практики не будут иметь никакого значения. Дети не полюбят Бога, о котором ничего не знают.

Когда и как развивать религиозность ребенка?
    Обычно считается, что младенчество – это время без религиозности. Тем временем, после полугода дети способны выучить самые простые религиозные жесты. Например, когда родитель спрашивает, как нужно молиться, ребенок складывает ручки вместе. Начиная с года жизни он наблюдает и подражает поведению родителей.
    Стоит заметить, что первые религиозные представления остаются на всю жизнь. Это так называемый закон стойкости первого впечатления. †

“Калі няма сур’ёзнай перашкоды, то касцёл, у якім захоўваецца Найсвяцейшы Сакрамант, павінен быць адчынены штодзённа, прынамсі на працягу некалькіх гадзін, каб парафіяне маглі маліцца перад Гостыяй” (кан. 937 Кодэкса кананічнага права). Інакш кажучы, калі людзі маюць патрэбу памаліцца перад Найсвяцейшым Сакрамантам, у касцёле павінны быць створаны для гэтага адпаведныя ўмовы. Неабходна выбраць належнае месца, гарантаваўшы бяспеку Гостыі.
   Далей ККП сцвярджае: “Рэкамендуецца, каб у гэтых касцёлах і араторыях здзяйснялася ўрачыстае выстаўленне Найсвяцейшага Сакраманту на адпаведны тэрмін, няхай нават з перапынкамі, каб мясцовыя вернікі глыбей разважалі аб эўхарыстычнай таямніцы і з большым натхненнем адаравалі яе. Аднак такога роду выстаўленні павінны адбывацца толькі ў тым выпадку, калі прадбачыцца сход дастатковай колькасці вернікаў: акрамя таго, пры гэтым неабходна захоўваць устаноўленыя нормы” (кан. 942). †

Прывітанне, Маленькі Чытач! Сёння я хачу распавесці Табе аб тым, кім з’яўляецца місіянер і чым ён займаецца.

Напэўна, Ты ўжо чуў ад старэйшых пра місіянераў альбо, можа, нават сустракаў такіх людзей. Місіянер – гэта, перадусім, чалавек добрай волі, які ахвяруе самога сябе для іншага чалавека, для Касцёла. Місіянеры падарожнічаюць па розных краінах і абвяшчаюць Евангелле тым людзям, якія ніколі нічога не чулі пра Бога. Яны таксама будуюць бальніцы і паселішчы для бедных, апекуюцца дзіцячымі садкамі і школамі, клапоцяцца пра хворых і старэйшых людзей. †

22 і 23 верасня папа Францішак з апостальскім візітам знаходзіўся ў Літве, наведваючы Вільнюс і Каўнас. Пантыфік быў зусім блізка – за 169 км ад Гродна, што нават бліжэй, чым Мінск.

Стаць апосталамі, каб перадаць змест пачутага ў свет
    З Гродзенскай дыяцэзіі на сустрэчу са Святым Айцом у Літву выехала шматлікая група пілігрымаў: біскупы мясцовага Касцёла Аляксандр Кашкевіч і Юзаф Станеўскі, маладыя людзі з розных парафій дыяцэзіі на чале з адказным за душпастырства моладзі кс. канонікам Антоніем Грэмзам, навучэнцы Вышэйшай духоўнай семінарыі, а таксама святары і кансэкраваныя асобы. †

Яго называюць “добрым папам Янам”, “Янам усміхнутым” і “Янам пакорным”. У памяці вернікаў застаўся як асоба з вялікай душой, поўнай жывой веры і любові да бліжняга. У яго сардэчным і зычлівым выразе твару бачылі адлюстраванне самога Бога. З’яўляецца, між іншым, заступнікам экуменічнага руху.

Прыстасаваў Касцёл да сучаснасці
    Анджэла Джузэпэ Ранкалі нарадзіўся 25 лістапада 1881 года ў Італіі ў беднай сялянскай сям’і. Яго маці была вельмі веруючай асобай. Нарадзіла 11 дзяцей, з якіх Анджэла быў 4-ым. †

Папа Францішак
   Стаўленне вучняў Езуса чалавечае, яно вельмі часта сустракаецца і ў хрысціянскіх супольнасцях усіх часоў, верагодна, і ў нас саміх. У духу добрай волі, нават з вялікай стараннасцю мы хацелі б захаваць аўтэнтычнасць пэўнага досведу, асабліва харызматычнага, баронячы заснавальніка або лідара ад ілжывых наступнікаў.
    Але адначасова з гэтым з’яўляецца занепакоенасць з нагоды “канкурэнцыі”, што нехта можа скрасці новых паслядоўнікаў. У выніку, мы не можам цаніць тое добрае, што робяць іншыя: ён не ў парадку, бо “не наш”…
    Езус заклікае нас сёння не думаць катэгорыямі “сябар / вораг”, “мы / яны”, “уваходзіць у групу / па-за ёй”, “маё / тваё”, але ісці наперад і адкрыць сваё сэрца, каб быць у стане прызнаць Яго прысутнасць і дзеянне Бога нават у незвычайных і непрадказальных сітуацыях і ў людзях, якія не належаць да нашага асяроддзя. Ідэя заключаецца ў тым, каб звярнуць увагу больш на аўтэнтычнасць рэалізацыі дабра, прыгажосці і праўды, чым на імя і паходжанне тых, хто яго робіць. І замест таго, каб судзіць іншых, мы павінны праверыць сябе і “адрэзаць” бескампрамісна ўсё, што можа знеахвоціць слабога чалавека ў веры.
Фрагмент прамовы перад малітвай “Анёл Панскі” ў Ватыкане, 30.09.2018 †

☞ У Рыме (Італія) афіцыйна распачаўся працэс беатыфікацыі К’яры Карбэла Петрыла. Гэтая маладая жанчына адышла ў вечнасць на 28-ым годзе жыцця. Падчас цяжарнасці ў яе дыягнаставалі рак. Аднак жанчына адмовілася ад тэрапіі, каб даць немаўляці нарадзіцца. Да гэтага яна перажыла смерць 2-ух дзяцей-інвалідаў, якія памерлі адразу пасля нараджэння. Урачыстую св. Імшу на адкрыццё дыяцэзіяльнага этапа беатыфікацыі ўзначаліў кард. Анджэла Дэ Данаціс, папскі вікарый для рымскай дыяцэзіі. “Яе ахвяра, – сказаў кардынал, – нібы марскі маяк: нясе надзею, сведчыць аб веры ў Бога і дае прыклад любові, большай за страх і смерць”.†

У вёсцы Багданава, якая ляжыць амаль на самай мяжы Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі і Гродзенскай дыяцэзіі, жыве не зусім звычайная сям’я. Гэта мама Алена Дварэцкая, якая належыць да Інстытута кансэкраванага жыцця св. Тэрэзы, і 12 яе прыёмных дзяцей. Яшчэ ў 2001 годзе с. Алена нават не думала, што некалі з вялікай цеплынёй і любоўю прытуліць да сябе чужых хлопчыкаў і дзяўчынак і падорыць ім радасць сямейнага жыцця, але менавіта так аднойчы і сталася. Зараз прыёмная мама сваё рашэнне тлумачыць коратка і сціпла: “А хіба ж можна было інакш?”.

Шляхі Гасподнія невыведныя
    Распачынаючы свой аповед, с. Алена падкрэслівае, што ніколі не планавала такога жыцця, якім жыве зараз. Яна нават не ведала, што на мапе Беларусі ёсць такая вёска Багданава і што лёс некалі яе туды закіне. †

У жыцці кожнай парафіі вельмі важную ролю адыгрывае арганіст, які сваёй ігрой і спевам узвышае малітву, надае ўрачысты характар св. Імшы, узбагачае набажэнствы і іншыя касцёльныя ўрачыстасці. Як правіла, ён нябачны для вернікаў, бо працуе на хорах.
    У сённяшнім нумары “Слова Жыцця” раскажам пра Антонія Вішнеўскага – аднаго з самых старэйшых арганістаў Гродзенскай дыяцэзіі. Спадар Антоній на працягу 60-ці гадоў выконваў сваю паслугу ў Мсцібаве, Росі, Лунне, і да сёння іграе ў Воўпе. У памяці людзей застаецца як вельмі адказны і высакародны чалавек.

Дарогі жыцця і шляхі творчасці
    Арганіст Антоній Вішнеўскі мае 78 гадоў. Належыць да парафіі св. Яна Хрысціцеля ў Воўпе. Яшчэ будучы малым хлопцам, калі прыходзіў у касцёл, пазіраў на хоры, дзе стаяў прыгожы арган, і адчуваў жаданне зайграць на інструменце. Аднак тады нават падумаць не мог, што некалі гэта стане яго працай. †

Катэдра як аб’ект
   светлавой інсталяцыі
На паўднёвы фасад святыні ў Кёльне былі спраектаваны сімвалічныя выявы і антываенныя лозунгі “Peace” (“Мір”), “Never again!” (“Ніколі зноў!”) і інш. Светлавое шоу суправаджалі фрагменты класічных музычных твораў.
    Аўтарамі інсталяцыі выступілі 2 нямецкія медыя-дызайнеры Дэтлеф Хартунг і Георг Трэнц. Мастакі тлумачаць сэнс акцыі як адкрыты дыялог пра вайну і свет, у якім чалавек узаемадзейнічае з архітэктурай, святлом і тыпаграфікай. †

Восень – незвычайная пара года. Нягледзячы на тое, што ў гэты час больш востра адчуваем холад, апранаем цяплейшае адзенне, часцей заходзім у аптэку па лякарствы ад прастуды, а ў сацыяльных сетках чытаем ці нават самі пішам, што хацелася б вярнуцца ў цёплыя і радасныя летнія хвіліны – восень з’яўляецца выключнай.
    У Касцёле незвычайнасць гэтага перыяду праяўляецца ў тым, што ў кастрычніку асаблівай пашанай ахінаем Маці Божую праз ружанцовую малітву. Можа, часам у галаву прыходзіць думка, што ўжо столькі разоў нам казалі пра яе значэнне, столькі разоў заахвочвалі да яе, аднак варта памятаць, што малітвы ніколі не бывае зашмат. Сведчаннем гэтага з’яўляюцца вернікі, якія ў святынях, капліцах і дома ў розных кутках свету збіраюцца, каб супольна адгаворваць Ружанец, паколькі гэтая малітва мае асаблівую моц і можа многае змяніць у жыцці. †

Парафія – гэта арганізм, супольнасць, якая кіруецца пэўнымі нормамі. Такім чынам, у парафіі павінны быць некаторыя атрыбуты, якія дапамагаюць ёй функцыянаваць і выконваць сваё прызначэнне. Адным з такіх атрыбутаў з’яўляецца парафіяльная рада. Падыход да гэтага інстытута адрозніваецца з пункту гледжання свецкага заканадаўства і кананічнага права.
    Трэба адзначыць, што Кодэкс кананічнага права нічога прама не гаворыць пра інстытут парафіяльнай рады ў Каталіцкім Касцёле. Аднак у каноне 536 акрэсліваецца магчымасць стварэння душпастырскай рады, якая мае толькі дарадчы голас, кіруецца нормамі, акрэсленымі біскупам, і дапамагае пробашчу ў душпастырскай працы. Стварэнне такой рады ў парафіі не з’яўляецца абавязковым. †