Прывітанне, Маленькі Чытач!

Сёння прапаную паразважаць на вельмі сур’ёзную і балючую тэму. У нашым свеце шмат людзей з абмежаванымі магчымасцямі. Хтосьці з іх не можа хадзіць, хтосьці – гаварыць. Ёсць і тыя, хто, здавалася б, не можа нічога. Як жа гэтым “асаблівым” людзям жывецца ў свеце?
    Насамрэч, вельмі цяжка. Нават блізкія і родныя не заўсёды могуць ім дапамагчы. Таму такім людзям вельмі патрэбна не толькі наша спачуванне, але і наша падтрымка. А яшчэ яны моцна прагнуць, каб да іх адносіліся як да роўных. †

У сёлетнім пасланні на ІІ Сусветны дзень бедных папа Францішак піша: “Гэты дзень павінен стаць маленькім адказам Касцёла, рассеянага па свеце, скіраваным усім убогім, каб яны не думалі, што іх покліч ляціць у пустэчу. Магчыма, гэта будзе толькі кропля вады ў пустыні беднасці, але яна можа стаць і знакам дзялення з патрабуючымі, каб яны адчулі дзейсную прысутнасць брата і сястры. Бедным патрэбен не акт дэлегацыі, а асабісты ўдзел тых, хто слухае іх голас. [...] Людзі спрабуюць стварыць дыстанцыю паміж сабою і імі, не ўсведамляючы, што такім чынам ствараюць дыстанцыю з Панам Езусам, які іх не адштурхоўвае, а кліча да сябе і суцяшае”. Лейтматывам сёлетняга Сусветнага дня бедных з’яўляюцца словы з Псалма 34: “Няшчасны паклікаў, і Пан яго выслухаў”.

У беднасці не адзін твар
    Убогіх сярод нас, на жаль, усё больш. Беднасць мае сёння мноства твараў: прыціснутыя і бяздомныя, пакінутыя і адзінокія, церпячыя і хворыя, жанчыны і мужчыны, якіх выкарыстоўваюць для катаржнай, а часам глыбока амаральнай працы, дзеці, пазбаўленыя магчымасці развіваць уласныя здольнасці і таленты... †

Бог вёў яго па самых розных шляхах: ад глебы да шаблі, ад шаблі да ссылкі, ад ссылкі да манастырскіх сцен. Здолеў захаваць павагу да чалавека і яго годнасці нават там, дзе панавала пагарда. З’яўляецца апекуном афіцэраў, а таксама заступнікам у складаных сітуацыях.

Жаўнер, сібірак,
   настаяцель
    Рафал Каліноўскі нарадзіўся 1 верасня 1835 года ў Вільні (Літва). Паходзіў са шляхецкай сям’і. Быў добра адукаваны. Вучыўся ў Віленскім шляхецкім інстытуце, у Сельскагаспадарчай школе ў Горы-Горках і ў Ваенна-інжынернай акадэміі ў Пецярбургу, дзе атрымаў дыплом інжынера і званне лейтэнанта, а ў 1855 годзе быў прызначаны выкладчыкам матэматыкі. З 1859 года ўдзельнічаў у праектаванні чыгуначнай лініі Курск – Кіеў – Адэса. †

“Горшае, што чалавек мог прыдумаць, – зайздрасць, хцівасць, гнеў і вайна, якая пакінула глыбокі адбітак на псіхіцы кожнага чалавека, вымушанага прайсці праз гэтае пекла. Яна забрала ў нявінных людзей мары, каханне, пачуццё бяспекі, – гаворыць гродзенка Крысціна Жулега. – Мы перажылі той страшны час, бо Маці Божая Вастрабрамская атуліла нас плашчом сваёй апекі. Памяць пра гэта не сцёрлася, нягледзячы на тое, што мінула ўжо столькі гадоў...”.

Дапамога ў складаных і безнадзейных справах
    Аб парадку, які ўвялі немцы пасля акупацыі Гродна ў час ІІ Сусветнай вайны, можна расказваць вельмі доўга. Усюды былі развешаны лістоўкі, у якіх інфармавалася, што кожны, хто парушыць нямецкі закон, будзе расстраляны на месцы. Я памятаю, што зімы ў тыя гады былі надта суровыя. Мы страшна мерзлі, бо дастаць паліва было вельмі цяжка, не хапала драўніны і вугалю. У сям’і не засталося нікога з мужчын, таму мама мусіла штосьці прыдумаць сама. У зале стаяла вялікая печка, збудаваная з прыгожых каляровых кафляў, аздобленая карнізам з гербам. Аднак на яе трэба было шмат паліва, таму мама знайшла ў кагосьці невялічкую круглую буржуйку. Мы паставілі яе пасярод пакоя, а навокал размясцілі канапы і ложкі. Звычайна ў нас начавалі 2 альбо 3 сям’і. Палілі ўсё, што толькі было можна: горшую мэблю, старыя кнігі... †

Папа Францішак
   У Катэхізісе гаворыцца: “Чалавек, карыстаючыся дабротамі, павінен разглядаць рэчы, якімі ён законна валодае, як тыя, што належаць не толькі яму, але і супольнасці, у тым сэнсе, што яны павінны ісці на карысць не выключна яму аднаму, але і іншым. Любога роду багацце, каб быць добрым, павінна мець сацыяльнае вымярэнне”.
    Кожная з даброт робіць яго ўласніка распарадчыкам Божага Провіду. Валоданне ўласнасцю – гэта адказнасць, [...] і даброты, выключаныя з логікі Провіду, з’яўляюцца здрадай яе самага глыбокага сэнсу. Валодаю па-сапраўднаму тым, што магу дарыць [...]. На самой справе, калі не магу падарыць штосьці, дык таму, што гэтая рэч валодае мною, мае ўладу нада мною, а я застаюся яе нявольнікам... З’яўляцца ўласнікам даброт – значыць мець нагоду, каб творча памнажаць іх і карыстацца шчодрасцю, і, такім чынам, узрастаць у любові і свабодзе.
    Любі з дапамогай даброт, карыстайся сваімі сродкамі, каб любіць, як можаш. Тады тваё жыццё стане добрым, а валоданне ўласнасцю па-сапраўднаму будзе дарам, бо жыццё – гэта час не для таго, каб валодаць, але каб любіць.
Фрагмент прамовы падчас агульнай аўдыенцыі ў Ватыкане, 07.11.2018  †

☞ Папа Францішак аб’явіў Ласальскі юбілейны год, прысвечаны 300-годдзю нараджэння для Неба Жана-Батыста дэ Ла Саля – святога заступніка каталіцкіх настаўнікаў і выхавацеляў. У гэты час (з 17 лістапада 2018 года па 31 снежня 2019 года) можна будзе атрымаць спецыяльны поўны адпуст, умовамі якога з’яўляюцца: споведзь; паломніцтва ў санктуарый св. Жана-Батыста дэ Ла Саля ў Рыме або ў іншыя месцы, звязаныя з жыццём святога, дзе ёсць алтар, рэліквія, статуя ці яго вобраз; удзел у св. Імшы або іншым набажэнстве, завяршэннем якога стануць малітвы “Ойча наш”, “Веру ў Бога” і малітва да Маці Божай; малітва ў намерах Святога Айца; ажыццяўленне спраў міласэрнасці, уласцівых харызме святога.†

“У нас сапраўды шчаслівая сям’я – у ёй 5 дружных «я»!” – з такімі словамі ідуць па жыцці Аксана і Гжэгаж Станкевічы і іх дочкі Агнешка, Рэната, Юстына. Героі сённяшняга нумара “Слова Жыцця” добра вядомы не толькі ў сваім родным Сапоцкіне, але і ва ўсім Гродзенскім раёне. А ўсё дзякуючы іх захапленню музыкай і спевам.

Сямейная традыцыя
    У сям’і Станкевічаў усе так ці інакш звязаны з музыкай: бацька іграе на акардэоне і гітары, маці працуе музычным кіраўніком у Сапоцкінскай сярэдняй школе, дочкі спяваюць і іграюць на фартэпіяна і гітары. Станкевічы – дружныя, пазітыўныя, актыўныя. Пастаянна ладзяць сямейныя выступленні, развучваюць новыя песні, дзелячыся добрым настроем не толькі са сваімі блізкімі, але і з аднавяскоўцамі.
    Гжэгаж Станкевіч, галава сям’і, распавядае, што традыцыя сямейнага музіцыравання цягнецца праз пакаленні. †

Ватыкан
   упрыгожаць да
   Божага Нараджэння Масіўнае дрэва вышынёй каля 21-го метра прывязуць з італьянскай дыяцэзіі Канкордыя-Пардэнонэ. Упрыгожванне і ілюмінацыя елкі будуць ажыццяўляцца ў супрацоўніцтве з фірмай “Osram”. Яна прадаставіць гірлянды апошняга пакалення з высокай колераперадачай, зробленыя з увагай да экалагічнасці і эканоміі электраэнергіі.
    Святочныя яслі даставяць на плошчу св. Пятра з горада Эзала, які знаходзіцца на ўзбярэжжы Адрыятычнага мора. Яны будуць зроблены з пяску, згодна з традыцыйнай мясцовай тэхнікай. †

Сегодня молодые люди в старшем школьном возрасте часто пренебрегают поисками красоты, добра и правды, а также смысла и цели жизни. Это задерживает их психическое, эмоциональное и духовное созревание.

Период бури
   и натиска
    Психологи единодушно называют старший школьный возраст (15–18 лет) этапом «бури и натиска». Биологическое созревание отражается на образе самого себя, вызывая беспокойство, часто агрессию, неясные желания, стремление испытать собственные возможности.
    Это может быть также период бунта по отношению к Богу, особенно когда человек переживает незаслуженное страдание, внезапную болезнь, неожиданную смерть близкого. Тогда возникают сомнения: действительно ли Небесный Отец заботится о людях? В этом случае прослеживается еще незрелое понимание молодым человеком присутствия Господа в жизни. В таком возрасте у молодых людей может наблюдаться много парадоксов, касающихся религиозной жизни. С одной стороны, встречается больше всего обращений, а с другой – снижение религиозных практик, что может быть связано, например, с сексуальным опытом, не соответствующим нравственным нормам. †

У чэрвені 2012 года я ўпершыню трапіў на рэкалекцыі ў Рось. Іх праводзіў а. Джэймс Манджакал. Калі святар маліўся аб ацаленні, назваў і маё імя. Я атрымаў Святога Духа! На працягу цэлага месяца нібы лётаў на крылах, не адчуваў ніякага болю (меў 2 грыжы пазваночніка і хранічны гепатыт), на працу хадзіў з лёгкасцю. Быў поўны высокіх думак і жадання рабіць дабро, любіць усіх людзей. З часам усё патроху пачало згасаць, але меў моцнае прагненне і надалей трываць у такім цудоўным стане.

Як рэкамендаваў а. Джэймс, я пачаў раніцай маліцца Ружанцам і Вяночкам да Божай Міласэрнасці. Праз нейкі час узяўся за чытанне Бібліі. Пасля ўступіў у малітоўную групу. Да споведзі прыступаў 1–2 разы на месяц. Адчуваў у гэтым духоўную падтрымку.
   Праз некалькі гадоў упершыню адправіўся ў пілігрымку ў Рось. Увечары на адарацыі Найсвяцейшага Сакраманту я доўгі час плакаў. Жанчына, якая стаяла побач, сказала: “Бог цябе любіць”. †

У кругавароце жыцця часам цяжка захаваць жывую сувязь з Богам. Не так даўно я перажывала перыяд, калі мая малітва здавалася мёртвай…

У кастрычніку я прыняла ўдзел у рэкалекцыях пад назвай “Бог ёсць Любоў”, якія праводзіў кс. Аляксандр Севасцьяновіч у рэкалекцыйным цэнтры “Дом міласэрнасці” ў Росі. Духоўныя практыкаванні сталі для мяне выхадам з гэтага тупіка насустрач Богу.
    У Евангеллі чытаем: “На пачатку было Слова, і Слова было ў Бога, і Слова было Богам” (Ян 1, 1). У дні духоўных практык мы, удзельнікі рэкалекцый, прымалі Слова Бога, Яго Святло, Яго Любоў. Кс. Аляксандр даносіў да нашых сэрцаў гэтую Божую Праўду. †

Калі чытаем Святое Пісанне, у прыватнасці лісты св. апостала Паўла, знаходзім шмат тэкстаў, дзе даюцца парады не толькі адносна веры, але і культуры, звычаяў і г. д. Там жа можам знайсці і згадку аб пакрыцці галавы ў святыні. “І кожная жанчына, што моліцца або прарочыць з непакрытаю галавою, сароміць сябе, бо выглядае як аголеная” (1 Кар 11, 5). †