Дарагія Дыяцэзіяне!

Пасля дзён цемры, мукі і смерці на крыжы, пасля таго, як быў пакладзены ў магілу, Хрыстос паўстаў, яснеючы бляскам славы.
    Уваскрос! Жыве!
    Ён аб’явіўся жанчынам, Пятру, апосталам.
    “А калі яны ад радасці яшчэ не верылі і дзівіліся” (Лк 24, 41), Езус пераканаў, што гэта Ён перад імі, спажываючы пасілак, які Яму падалі (параўн. Лк 24, 42–43). Аднак, хіба, найбольш кранальнай для апосталаў стала сустрэча вечарам першага дня тыдня там, дзе яны былі за зачыненымі дзвярыма з-за страху перад яўрэямі.
    Збаўца прыйшоў, стаў пасярэдзіне і сказаў:
    “Супакой вам!” (параўн. Ян 20, 19–20). †

“О, Крыжу, будзь праслаўлёны, адзіная наша надзея”, – сцвярджаецца ў старажытнай песні, якая выкарыстоўваецца ў якасці гімна ў Брэвіярыі ў Нешпарах на Вялікі тыдзень. Яна паказвае парадокс крыжа, заснаваны на інверсіі вартасцей: дрэва ганьбы і смерці становіцца месцам хвалы і перамогі Хрыста, а праз гэта – знакам надзеі і адкуплення для чалавека.
    У сённяшнім нумары “Слова Жыцця” расказваем гісторыю Гэлены Гебень з Ліды. Яе сям’я прайшла “крыжовы шлях”, аднак у сваіх цярпеннях не была адна. Бог заставаўся з ёй і ўмацоўваў, каб магла набірацца сіл і супрацьстаяць адчаю. †

Папа Францішак
   Ніхто з нас не ззяе ўласным святлом. Старажытныя тэолагі гаварылі, што існуе “mysterium lunae”. Не толькі ў тоеснасці Касцёла, але і ў гісторыі кожнага з нас. А што такое “mysterium lunae”? Гэта азначае, быць як месяц, які свеціць не сам, а адлюстроўвае святло сонца. Таксама і мы не выпраменьваем святло самі; святло, якое маем, з’яўляецца адбіццём ласкі Бога, святла Бога. [...] Калі любіш, то таму, што нехта побач усміхнуўся табе, калі ты быў дзіцём, і навучыў адказваць усмешкай. Калі любіш, то таму, што нехта побач пабудзіў цябе да любові, даючы зразумець, што ў гэтым заключаецца сэнс існавання. Чалавек любіць, бо яго калісьці палюбілі, прабачае, бо і яму прабачылі. [...] Такім чынам, у ланцугу любові, які папярэднічае нам, мы павінны ўбачыць любоў Бога, што не мае межаў.  †

☞ Гавораць, папа Францішак, калі быў яшчэ арцыбіскупам Буэнас-Айрэса (Аргенціна), склаў малітву “5-ці пальцаў”. 1. Вялікі палец – молімся ў інтэнцыі таго, што бліжэй нам самім. 2. Указальны – за тых, хто выхоўвае, фарміруе і лечыць. 3. Сярэдні – за правадыроў, лідэраў, кіраўнікоў. 4. Безыменны – за слабых, хворых, змучаных і абцяжараных праблемамі. 5. Мезенец, самы маленькі з усіх пальцаў, нагадвае пра малітву за сябе. †

У першую нядзелю пасля Вялікадня ў Паўсюдным Касцёле адзначаецца свята Божай Міласэрнасці. Папа Ян Павел ІІ абвясціў яго 30 красавіка 2000 года, у дзень кананізацыі с. Фаўстыны Кавальскай, апосталкі Божай міласэрнасці. Яе галоўнай задачай было перадаць свету напамін біблейскай праўды пра бясконцую любоў Бога да кожнага чалавека. Адной з форм ушанавання гэтай праўды з’яўляецца абраз з надпісам “Езу, давяраю Табе”. Менавіта з ім звязана адметная гісторыя, якая падарыла нам сваю апосталку міласэрнасці Госпада. †

Праўда аб Божай міласэрнасці належыць да фундаментальных пытанняў хрысціянства. Уся Біблія прасякнута зместам пра Усемагутнага як міласэрнага Айца, які клапоціцца аб збаўленні чалавека і яго карысці.

Абавязковасць даверу
    На пачатку XX стагоддзя Езус аб’явіўся с. Фаўстыне Кавальскай і наказаў аднавіць культ Божай міласэрнасці ў Касцёле, распаўсюджваючы яго новыя формы: свята Божай Міласэрнасці, абраз Божай Міласэрнасці, Вяночак да Божай міласэрнасці, Гадзіну міласэрнасці, Навэнну да Божай міласэрнасці. Хрыстос склаў вялікія абяцанні для шанавальнікаў гэтага культу. Аднак, праслаўляючы Найвышэйшага, варта ведаць, што сутнасцю гэтых набажэнстваў, іх унутраным актам з’яўляецца давер. Гэта пацвярджаюць і словы Езуса, скіраваныя св. Фаўстыне падчас аб’яўленняў: “Ласку з Маёй міласэрнасці можна чэрпаць толькі адным начыннем – даверам” (Дз. 1578). Бог, які выходзіць да чалавека, прагне, каб той даверыўся Яму і даручыў сваё жыццё. Кожны акт культу, калі ён толькі знешні, не гарантуе атрымання абяцаных Хрыстом дароў. †

“Кветкі
для кардынала” На сродкі, сабраныя вернікамі, былі набыты кветкі, якія ў дзень юбілею ўсклалі ў крыпце катэдральнага касцёла Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі ў Пінску, дзе спачывае цела іерарха.
    Да юбілею нарачанцы таксама замовілі ў мясцовага кандытара торт, які адлюстраваў асноўныя моманты святарскага жыцця кард. Свёнтка. Пасля памятнай св. Імшы парафіяне мелі магчымасць пакаштаваць кулінарны шэдэўр. †

Пальмовая нядзеля, або Вербніца, – гэта свята ў гонар уваходу Езуса Хрыста са сваімі вучнямі ў Іерусалім на вясенняе свята Пасхі. Апошнюю нядзелю Вялікага посту называюць таксама Нядзеляй Мукі Пана. Яна распачынае Вялікі тыдзень, які заканчваецца ў Вялікдзень.

Пальмовая нядзеля праз прызму гісторыі
    Вербніца – адно з самых старадаўніх свят у традыцыі Касцёла. Яно вядома з ІV стагоддзя, інакш кажучы, з пачатку прызнання хрысціянства афіцыйнай рэлігіяй. Тагачасныя вернікі імкнуліся як мага больш дакладна перадаць памятныя падзеі. Пачалося ўсё з рэканструкцыі ўезду Езуса ў Іерусалім. Звычайна іерарх у акружэнні радаснага натоўпу вырушаў на асле з Аліўнай гары і заязджаў у горад. Дарэчы, звяртаючыся да сімволікі абранай жывёлы, асёл павінен быў падкрэсліць убогасць і прастату Збаўцы, а таксама акцэнтаваць яго мірныя намеры. Жарабя асліцы, якое нават не належала Езусу (было пазычана ва ўладальніка), прызначалася толькі для таго, каб даставіць Хрыста ў неабходнае месца. †

Жыць Евангеллем.
Першы Сінод Гродзенскай дыяцэзіі

Без існавання Камісіі па справах духавенства працы астатніх сінадальных груп мелі б толькі часовы плён, паколькі стабільныя плады Сінода ў вырашальнай ступені залежаць ад удзелу ўсіх святароў Гродзенскай дыяцэзіі. Іх паслуга і вопыт асаблівым чынам павінны паўплываць на духоўнае дабро дыяцэзіі, якое вынікае з трываючых сінадальных пасяджэнняў.

Сёлетні перыяд Вялікага посту, калі кожны мог стаць у праўдзе, прызнаць свае памылкі і выправіцца, паволі падыходзіць да свайго завяршэння. Пройдзены за гэты прамежак часу шлях дапамагае наблізіцца да самай неспасціжнай Падзеі ў гісторыі чалавецтва, той Таямніцы, якая перавышае ўсялякае разуменне і якую немагчыма спазнаць уласнымі сіламі – Уваскрасенне Езуса Хрыста. Таму, напэўна, так важна напрыканцы велікапоснай дарогі спыніць свае крокі ў імклівым рытме штодзённасці, каб паразважаць над тым, як прайшоў гэты бласлаўлёны час навяртання, якія перамены прынёс у жыццё, ці паўплываў на глыбіню адносін з Богам і бліжнім. †

З Богам праз штодзённасць

Мінулым разам мы спыніліся на захапленні гэтым светам, які Бог стварыў і працягвае ствараць, весці, развіваць і ў які нам прапануе ўвайсці Яго супрацоўнікамі. Вялікае пакліканне… Мы не здолеем дарэшты спасцігнуць яго, як і глыбіні Божай мудрасці ды любові, і ўсё ж, Ён чакае кожнага з нас.
    Кніга Быцця распавядае пра Бога ў Раі, з якім Адам і Ева маглі размаўляць тварам у твар. Наколькі цяперашняя малітва імкнецца да такой размовы, да прабывання побач з Усемагутным? Прыглядзімся да таго, як мы прыходзім, звяртаемся да Яго… Так, Бог прымае ўсе нашы просьбы, рады нават позірку ў свой бок. Але ці гэтага прагне? Ён чакае чалавека як асобу, якую любіць, а мы часта зводзім нашу лучнасць з Ім да свайго роду службы “Адно акно”. †

Папа Францішак
   Усе мы маем патрэбу ў навяртанні, у тым, каб зрабіць крок наперад, а Божая цярплівасць суправаджае нас у гэтым. […] Можам спадзявацца на шчодрую міласэрнасць Найвышэйшага, але не павінны злоўжываць ёй. Нам належыць не займацца апраўданнем духоўнай ляноты, а ўзмацняць свае высілкі, каб неадкладна адказаць на гэтую міласэрнасць са шчырым сэрцам.
    У час Вялікага посту Пан заклікае чалавека да навяртання. Кожнаму з нас неабходна адчуць гэты заклік, выпраўляючы штосьці ў сваім жыцці, у ходзе сваіх думак, учынкаў, у адносінах з бліжнім. У той жа час мы павінны наследаваць цярплівасць Бога, які верыць, што можам “узняцца” і зноў распачаць шлях. Бог – Айцец, Ён не гасіць слабы агонь, але суправаджае і ахінае клопатам таго, хто слабы, каб мог стаць мацней і зрабіць свой унёсак любові ў грамадства. Няхай Панна Марыя дапаможа нам перажыць гэтыя дні падрыхтоўкі да Пасхі ў якасці часу духоўнага абнаўлення і даверлівай адкрытасці на ласку і міласэрнасць Бога.
Фрагмент прамовы перад малітвай “Анёл Панскі” ў Ватыкане, 24.03.2019  †