““Ён сам, у сваім целе ўзнёс грахі нашыя на дрэва, каб мы, пазбыўшыся грахоў, жылі дзеля справядлівасці. Ранамі Яго вы аздароўленыя” (1 П 2, 24)

Аздараўленне
   душы і цела
    Перад абліччам фізічных пакут і хваробы, асабліва хранічнай ці, здавалася б, невылечнай, многія людзі адчуваюць псіхічны зрыў і губляюць надзею. Некаторыя ўпадаюць у глыбокую дэпрэсію, задаючыся пытаннем: “Чаму гэта здарылася са мной? Чаму менавіта я павінен так пакутаваць? Дзе прычына майго болю?”. Шукаючы адказы на падобныя пытанні, знаходзім у Божым слове некаторыя перадумовы праблем са здароўем. Перш за ўсё, гэта грэх. “Як праз аднаго чалавека грэх увайшоў у свет і праз грэх – смерць, так і смерць перайшла на ўсіх людзей, таму што ўсе зграшылі” (Рым 5, 12). У выніку непаслухмянасці Богу і ўстаноўленаму Ім закону чалавек страціў лучнасць са Стварыцелем і наклікаў на сябе праклён смерці і цярпення. Кожная правіна, з якой мы не паспавядаліся, не пакаяліся, за якую не ўзнагародзілі, мае наступствы, якія могуць доўжыцца пакаленнямі і выклікаць генетычныя захворванні. †

13 чэрвеня 2015 года ў мікрараёне Цэнтральны быў асвечаны касцёл св. Станіслава Косткі. Урачысты акт здзейсніў тагачасны Апостальскі нунцый у Беларусі кс. абп Клаўдыа Гуджэроці пры ўдзеле ардынарыя Гродзенскай дыяцэзіі кс. б-па Аляксандра Кашкевіча.

Як і для кожнай парафіі, падобная падзея ўпісваецца ў гісторыю залатымі літарамі. Кансэкрацыя касцёла – гэта Божая пячаць, якая перад усімі назаўсёды пацвярджае, што гэта месца, якое Пан Бог асаблівым чынам выбраў як месца сустрэчы, прабачэння, як месца, у якім неба сустракаецца з зямлёй. Гэты акт з’яўляецца красамоўным сімвалам, які ўказвае на прызначэнне святыні і алтара.
    Касцёл св. Станіслава Косткі ў Ваўкавыску пабудаваны на месцы старадаўняга драўлянага, узведзенага ў 1926 годзе з тэлеграфных слупоў. У пасляваенны час святыня была зачынена і пераабсталявана для гаспадарчых патрэб, пазней перабудавана пад жылы дом. †

Нягледзячы на тое, што боль ад адносна раптоўнай страты блізкіх з прычыны дыхальнай недастатковасці, выкліканай вірусам SARS-CoV-2 (у тым ліку і ў сукупнасці з іншымі віруснымі і бактэрыяльнымі інфекцыямі), закрануў ужо вельмі многіх, на жаль, не ўсе людзі разумеюць неабходнасць выкарыстання любых сродкаў індывідуальнай засцярогі органаў дыхання (марлевых павязак, медыцынскіх масак, рэспіратараў, ізалюючых шлемаў). Часта нежаданне іх насіць мае самую разнастайную матывацыю. †

У адным касцёле падчас збору ахвяраванняў на св. Імшы старэйшы міністрант хадзіў з вялікім плеценым кошыкам, падобным на той, у які складваюць садавіну. У шэрагу лавак сядзеў хлопчык. Ён зацікаўлена на ўсё глядзеў і вельмі хацеў зазірнуць у кошык. Убачыўшы, што вернікі кідаюць у яго грошы, сунуў руку ў кішэню, але з сумам намацаў там усяго некалькі пясчынак. †

Яшчэ некалькі гадоў таму гродзенская парафія Святога Духа ў мікрараёне Альшанка налічвала каля 600 вернікаў ды бязмежнае поле, дзе ксёндз пробашч удзяляў прагнучым Цела Хрыста. Сёлета, у 5-гадовы юбілей асвячэння зямлі пад будаўніцтва касцёла, парафія налічвае ўжо 5 тысяч вернікаў. Паступова “растуць” сцены, каб пераўтварыцца ў магутную святыню.

“Прапусціце бабцю!”, або кожны ў адказе за сваю парафію
    “Момант, калі кс. біскуп Аляксандр Кашкевіч акрапіў месца, дзе нам наканавана збірацца пад адным дахам дзеля супольнай малітвы, стаў адным з самых кранальных хвілін для парафіян, – дзеліцца Крысціна Лісай, адна з першых мясцовых парафіянак. – У пэўным сэнсе гэта стала для ўсіх нас неверагоднай падзеяй, бо дагэтуль шматлікія спробы атрымаць зямлю заканчваліся паразай. Улады каментавалі адмовы па-рознаму: то вакол шмат святынь, то мясцовыя жыхары супраць, каб побач будавалі касцёл”. †

"Усклікаю з глыбіні гэтага Тысячагоддзя, […] усклікаю разам з усімі вамі: Няхай сыдзе Дух Твой! Няхай сыдзе Дух Твой і адновіць аблічча зямлі. Гэтай зямлі! (Варшава, 2 чэрвеня 1979 г.) "

Менавіта Святому Духу, праз якога кожны вернік узмацняецца як сведка Хрыста, папа Ян Павел II прысвяціў сваю 5-ую энцыкліку. Яе назва гучыць як “Dominum et vivificantem” (“Пан і Жыватворца”), раскрывае ролю Святога Духа ў жыцці Касцёла і свету. Энцыкліку Святы Айцец падпісаў 18 мая 1986 года – у свята Спаслання Святога Духа. †

Кс. абп
   Тадэвуш Кандрусевіч
   Указ Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь ад 18 мая 2020 года “Аб сацыяльнай падтрымцы асобных катэгорый грамадзян”, між іншым, прадугледжвае першую бясплатную спробу экстракарпаральнага апладнення (ЭКА). Гэта азначае, што грахоўную працэдуру, якая супярэчыць Святому Пісанню і маральнаму вучэнню Касцёла, плануецца фінансаваць таксама за кошт падаткаў вернікаў.

☞ Кангрэгацыя Божага Культу і Дысцыпліны Сакрамантаў абнародавала дэкрэт аб змяшчэнні ўспаміну св. Фаўстыны Кавальскай у Агульны каляндар Касцёла рымскага абраду. Неабавязковы раней успамін будзе адзначацца штогадова 5 кастрычніка – у дзень адыходу св. Фаўстыны ў вечнасць. Рашэнне прынята Святым Айцом Францішкам з увагі на шматлікія просьбы пастыраў, манаскіх асоб, асацыяцый свецкіх вернікаў, і на вялікі ўплыў духоўнасці св. Фаўстыны ў розных частках свету. †

Я пачаў думаць пра святарства, калі меў 15 гадоў. У той час сустракаў няшчасных, скалечаных людзей. Ад іх выгляду сэрца сціскалася, і ў галаву прыйшла думка: калі б я быў святаром, мог бы ім дапамагчы. Потым стаў прыслужваць на св. Імшы ў кс. інфулата Міхала Арановіча ў гродзенскім пабернардынскім касцёле, таму што ў маім парафіяльным францысканскім касцёле камітэт забараняў прыслужваць, каб у ксяндза не забралі “спраўкі”.
    Потым я пайшоў у армію. Здарылася так, што служыў побач з касцёлам. Хадзіў праз плот у святыню, прыступаў да споведзі, удзельнічаў у св. Імшы, а ў маі хадзіў туды амаль кожны дзень замест вячэры. Мясцовы святар спачатку глядзеў на мяне вельмі здзіўлена, з падазрэннем:
    у тыя часы было неймаверна, што, знаходзячыся ў савецкай арміі, дзе панавала атмасфера ваяўнічага атэізму, салдат падчас звальнення не бадзяецца па горадзе, а ідзе ў касцёл, каб памаліцца. Неўзабаве ён пераканаўся, што са мной “усё ў парадку”, і ўжо не стараніўся.
    Адслужыўшы ў войску, я вярнуўся ў Гродна, знайшоў працу. Але працягваў кожны дзень хадзіць на св. Імшу. Любіў чытаць чытанні, спяваць псалмы. Памятаю, што часам прасіў калег, якія змянялі мяне на працы, прыйсці раней, і тады бег, каб паспець на св. Імшу. †

Чалавек, які шукае любові, не знойдзе іншай, больш цудоўнай крыніцы, чым Сэрца Бога-Чалавека. З гэтага Сэрца, працятага салдацкай дзідай на Галгофе, выцяклі Кроў і Вада. Гэтым жэстам міласэрнасці людзі былі абмыты і ачышчаны ад бруду грахоў. З тых памятных падзей прайшло шмат часу, многія пакаленні гэтай зямлі адышлі ў вечнасць, а невычэрпная Крыніца Божай Любові і Міласэрнасці б’е і застаецца жывой. З яе да нас цячэ дзівосны паток Божай любові і шматлікіх Яго ласкаў.

Сэрца Езуса заспакойвае патрэбы
    Гэтая Крыніца Божай любові можа задаволіць чалавечыя імкненні і жаданні, а трывогу і безнадзейнасць паглынуць у сваім жыватворным патоку. Сэрца Збаўцы – адзіны знак, пад якім людзі знаходзяць і могуць заспакоіць свае самыя глыбокія прагненні, да якіх, несумненна, належыць прагненне любові і сэнсу жыцця. Хрыстос ніколі нікога не адштурхоўвае, а ў Яго Сэрцы выратаванне і суцяшэнне знаходзіць кожны, хто верыць у Збаўцу. †

У чэрвені скіроўваемся да Найсвяцейшага Сэрца Езуса, зноў асэнсоўваючы, што любоў з’яўляецца каштоўнай і жыватворнай. І вось сцежкі, якімі варта хадзіць, каб паняцце сапраўднай любові ў нашай свядомасці не пахіснулася.

1. Адданасць
   Разважаючы над Найсвяцейшым Сэрцам Езуса, разумеем, наколькі глыбокая Божая любоў да нас. Езус на крыжы цалкам аддаў сябе, каб даказаць сваю любоў да чалавека, і штодзень працягвае гэта рабіць у ахвяры св. Імшы.
    Так, Езус аддае нам сваё сэрца кожны раз, калі прыступаем да св. Камуніі, і адзінае разумнае, што можам зрабіць, – аддаць Яму сваё сэрца ўзамен. Адным з прыгожых спосабаў для гэтага з’яўляецца прысвячэнне сябе Найсвяцейшаму Сэрцу Езуса. Акт асабістага прысвячэння можна знайсці амаль ва ўсіх малітоўніках, а таксама ў інтэрнэце. Застаецца толькі набожна прамовіць і з усіх сіл старацца жыць згодна з яго зместам. †

За ўвесь свет Кожны дзень у 13.00 па мексіканскім часе вядомы дзеяч распачынае ў інтэрнэце трансляцыю сваёй малітвы дома перад абразом Маці Божай. Да яго далучаюцца людзі з розных краін. Гэта не толькі католікі, але і вернікі іншых хрысціянскіх канфесій, габрэі і ўсе людзі добрай волі. Эдуарда паставіў сабе за мэту сабраць як мінімум 50 тыс. чалавек, каб маліцца на ружанцы ў свята Маці Божай Фацімскай. У выніку маліліся больш за 200 тыс. Супольныя малітвы працягваюцца. Да іх можа далучыцца любы жадаючы. †