Большасць касцёльнай моладзі пасля школы “адвальваецца”, знікае. Важна, каб у ваколіцах трыццаткі, пасля спробы цяжкасцей рэальных жыццёвых расчараванняў, маладыя людзі ведалі дарогу дадому, маглі вярнуцца. Якім жа павінен быць Касцёл-дом?

Святыня не будынак
    Маёй генерацыі моладзі з Ліды-Фары пашанцавала на душпастыраў. Касцёл-будынак, сакраманты – гэта было заўсёды вельмі важным. Але мы раслі ў супольнасці! Лічылася нармальным заскочыць да сясцёр пасля школы на гарбату, падзяліцца, што закахаўся, пазычыць грошай, рыхтаваць дэкарацыі да ночы…
    Толькі з гадамі разумееш, што ў нас была сям’я. Мы былі рэальна патрэбныя нашым сёстрам і святарам – не для галачкі ў справаздачах. На падсвядомым узроўні закладвалася, што Касцёл – гэта людзі, гэта супольнасць. На такім фоне святыня-цэнтрычны Касцёл выглядаў сухім і непрывабным. †

Аднойчы мне разам з групай паломнікаў давялося пабываць у італьянскім горадзе Падуя. Мы ехалі, у першую чаргу, да мошчаў св. Антонія – вядомага каталіцкага прапаведніка, памочніка ў адшуканні згубленых рэчаў.

Па дарозе маю ўвагу прыцягнуў пэўны храм. На сэрцы з’явілася светлае пачуцце: вельмі захацелася туды трапіць. Была ўпэўненасць, што гэта менавіта той касцёл з мошчамі святога, куды мы і накіроўваемся. Але аўтобус праехаў міма і працягваў ехаць усё далей, далей... Я са смуткам падумала, што магчымасці пабываць у той святыні ў мяне ўжо не будзе.
    Далей была доўгая і цікавая экскурсія па горадзе, наведванне сабора св. Антонія Падуанскага, шпацыр па каларытных вулачках, рынках... Пасля паломнкі атрымалі каля 3-ох гадзін вольнага часу.
    Самастойна блукаючы ў незнаёмым горадзе, я трапіла… да таго самага касцёла, які бачыла, заязджаючы! Не магла паверыць сваім вачам! Кружыла вакол, не адважваючыся ўвайсці. †

Будслаўскі фэст Запланаваны на 3–4 ліпеня традыцыйны фэст пераносіцца на пазнейшы час. Інфармацыя пра магчымасць яго правядзення будзе пададзена пазней.
    1–2 ліпеня ў мясцовым касцёле адбудуцца парафіяльныя адпустовыя ўрачыстасці.
    Праграма
    1 ліпеня – 18.00;
    2 ліпеня – 9.00,
    12.00, 18.00.
   
    Усе св. Імшы пройдуць на адкрытым паветры. Праход у прэзбітэрый і ў стары касцёл будзе закрыты для вернікаў. Для ўшанавання абраза Маці Божай прапануецца ўвайсці ў базіліку праз цэнтральны ўваход, па цэнтральнай наве падысці да прэзбітэрыя і выйсці праз левую наву.
    Хто збіраецца ўдзельнічаць ва ўрачыстасцях, просьба памятаць аб неабходнасці захавання сацыяльнай дыстанцыі і выкарыстання ахоўных масак. †

“Распазнаванне – гэта мастацтва шанавання дароў, якія Бог спасылае нам, і адкрыцця як мага лепшых спосабаў штодня адказваць узаемнасцю на Яго любоў,” – піша Дэвід Лонсдэйл, аўтар некалькіх кніг па ігнацыянскай духоўнасці. Менавіта пачуццё ўдзячнасці Богу з’яўляецца найлепшай матывацыяй да распачацця (або вяртання на шлях) распазнавання. Яно патрабуе адвагі, высілку, а таксама пэўнай стрыманасці, таму што рашэнні не павінны прымацца адразу, на падставе імгненных пачуццяў – свой эмацыянальны водгук трэба ўсвядоміць і даследаваць. Спачатку разгледзім падрабязней тры крокі, агульныя для ўсіх правіл св. Ігнацыя. †

Чэрвень – асаблівы месяц, калі глядзець на гэты час са “святарскага” пункту гледжання. Прычын некалькі. Першая – прэзбітэрскія пасвячэнні, якія звычайна адбываюцца ў дадзены перыяд. чарговая прычына звязана з першай – гадавіны пасвячэнняў, калі святары ўспамінаюць дзень, у які распачалі сваё служэнне. Аднак гэта яшчэ не ўсё – 19 чэрвеня прыпадае Сусветны дзень малітвы аб святасці святароў.

Як пакліканыя на службу Пану клапоцяцца аб сваёй святасці? Як свецкія людзі могуць выказаць клопат пра душпастыраў? На гэтыя і іншыя пытанні адказвае а. д-р Анджэй Шчупал CSsR, духоўны айцец святароў Гродзенскай дыяцэзіі. †

"Святасць – дар і заданне для свецкіх так жа, як для манахаў і святароў. "

Папа Ян Павел ІІ ведаў жыццё свецкіх людзей. Яшчэ як маладзён вёў актыўнае жыццё, быў камунікатыўнай асобай. Шмат часу праводзіў у асяроддзі інтэлектуалаў, уключыўшыся ў тэатральную дзейнасць. Бачыў праблемы людзей, якія займаліся фізічнай працай, калі сам падчас акупацыі, працаваў у кар’еры, пазней – на хімічнай фабрыцы, у каменяломні. †

Пандэмія прымусіла нас захоўваць дыстанцыю, аднак паспрыяла духоўнаму з’яднанню. З распаўсюджаннем каранавіруса з вуснаў шматлікіх вернікаў пачала гучаць адна і тая ж просьба да Усемагутнага: аб выбаўленні ад заразы. Некаторыя моляцца ўсёй супольнасцю, іншыя аддаюць перавагу індывідуальнай малітве. І калі Ты яшчэ не маеш падобнага намеру, самы час натхніцца прыкладамі і ўпэўніцца, што малітва заўсёды дае добры плён. Хоць не абавязкова такі, якога чакаем.

Разам дастукацца да Нябёсаў
    Кс. Артур Ляшнеўскі SDB, вікарый парафіі св. Міхала Арханёла ў Смаргоні
    Падчас пандэміі наша парафія актыўна ўключылася ў малітоўны “штурм” Неба, просячы ласкі стрымання распаўсюджання інфекцыі. Пасля кожнай св. Імшы вернікі звяртаюцца да Бога спевам суплікацыі і малітвай праз заступніцтва св. Роха і св. Андрэя Баболі. У святыні выстаўлены рэліквіі апошняга, каля якіх людзі могуць памаліцца асабіста і ўзяць адмысловую малітву праз яго заступніцтва з сабой. У дзень літургічнага ўспаміну святога парафія прасіла абараніць наш горад і ўсю краіну ад каранавіруса. †

Папа Францішак
   Чытаючы Кнігу Быцця, бачым, як Абрагам жыў малітвай у нястомнай вернасці таму Слову, якое рэгулярна з’яўлялася на яго дарозе. Можам сказаць, што ў жыцці Абрагама вера становіцца гісторыяй.Больш таго, Абрагам сваім жыццём і прыкладам паказвае нам тую дарогу, тое пілігрымаванне, у якім вера становіцца гісторыяй… Навучымся ад Абрагама маліцца з верай, слухаць Пана, накіроўвацца за Ім, весці дыялог, а нават і дыскусію; не боймася спрачацца з Богам, нават сказаць штосьці, што магло б здавацца ерассю. Я шмат разоў чуў людзей, якія казалі мне: “Ведаеш, Ойча, у мяне здарылася штосьці такое, і я раззлаваўся на Бога. – Ты адважыўся злавацца на Бога? – Так, я раззлаваўся. – Гэта пэўная форма малітвы, таму што толькі сын можа раззлавацца на бацьку, а затым сустрэць яго зноў”.
    Давайце вучыцца ад Абрагама слухаць, накіроўвацца, весці дыялог і дыскутаваць, але заўсёды быць гатовымі прыняць Божае слова і ўвесці яго ў жыццё. Давайце навучымся размаўляць з Богам, як сын са сваім бацькам. Выслухоўваць Яго, адказваць, спрачацца, але празрыста – як сын з бацькам. Такой малітве вучыць нас Абрагам.

Фрагмент прамовы падчас агульнай аўдыенцыі ў Ватыкане, 03.06.2020

☞ Абнародавана спецыяльнае пасланне Дыкастэрыі па служэнні інтэгральнаму развіццю чалавека, у якім Святы Пасад заклікае ўсіх католікаў далучыцца да “Часу стварэння”. Гэта штогадовая падзея, якая праводзіцца з 1989 года. Сёлета яна адбудзецца з 1 верасня па 4 кастрычніка. Вернікі заахвочваюцца да малітвы і дзеянняў на карысць Зямлі. У экуменічнай акцыі ўдзельнічаюць Каталіцкі Касцёл, Англіканская Царква, Сусветная Лютэранская Федэрацыя, Сусветная Рада Цэркваў і Сусветны Евангелічны Альянс. †

Гісторыя майго паклікання пачалася яшчэ ў дзяцінстве. Памятаю, што ад малога меў вельмі добры і красамоўны прыклад веры з боку бацькоў, бабулі і дзядулі. Калі яшчэ не хадзіў у школу, бабуля, якая вучыла мяне ружанцу, малітвам і вадзіла ў касцёл, моцна захварэла. Мела слабое сэрца і з-за гэтага моцна плакала. Мне было вельмі шкада яе, таму пайшоў да Пана Езуса і сказаў: “Калі мая бабуля выздаравее і будзе жыць далей, я стану ксяндзом”. Гэтае абяцанне запомніў назаўсёды. †

2 новыя святары
   ў Віцебскай дыяцэзіі Знакавая падзея адбылася 23 мая ў касцёле Святой Тройцы ў Глыбокім. На ўрачыстасць прыбылі Апостальскі візітатар для грэка-католікаў Беларусі архімандрыт Сяргей Гаек, айцы марыяне, якія служаць у Беларусі, святары з Віцебскай дыяцэзіі, а таксама мясцовыя вернікі і госці з іншых парафій. Пасля завяршэння абраду пасвячэння новапрэзбітэры дзякавалі Богу за прыняты дар, а таксама ўзгадалі сваіх бацькоў, святароў і выхавацеляў, якія дапамагалі ім у распазнанні паклікання. †

Самым складаным узростам у дзяцей бацькі і выхавацелі лічаць перыяд сталення. Гэта час, калі малады чалавек змагаецца за незалежнасць і індывідуальнасць. Такая барацьба часцей за ўсё выяўляецца ў зменах знешняга выгляду, што для дарослых вельмі часта бывае непрымальным. Напрыклад, малады чалавек пачынае задумвацца аб пірсінгу ў носе альбо некалькіх завушніцах у вушах, аб пафарбаваных валасах або татуіроўцы на перадплеччы. Падобныя паводзіны нярэдка становяцца прычынай для спрэчак. Падлетак змагаецца за іншасць, а бацькі хочуць “нармальнасці”. †