Хвала Хрысту! Хачу падзяліцца тым, як пілігрымка ў Тракелі да Маці Божай Каралевы Нашых Сем’яў змяніла маё жыццё. Але спачатку трохі перадгісторыі.

У касцёл мяне прывяла бубуля. Доўгі час я лічыла яго сваім другім домам. З цеплынёй узгадваю той шчаслівы перыяд блізкасці з Богам… Калі мне было 15 гадоў, здарылася вялікая любоў. Выбраннік таксама пачаў хадзіць у касцёл разам са мной. Але паступова любоў да хлопца пачала выцясняць любоў да Езуса, а ўжо ў 18 мы сышлі ў самастойнае жыццё. †

Адказ на выклікі часу Разам з ахвярадаўцамі і людзьмі добрай волі кансэкраваныя асобы набываюць і перадаюць у медыцынскія ўстановы санітарна-гігіенічныя сродкі аховы, часам шыюць іх самі. Сярод іншых, майстэрня па вырабе літургічнага адзення “Sacris Vestibus”, што працуе ў Маладзечне, сумесна з братамі капуцынамі з мясцовай супольнасці наладзіла пашыў ахоўных касцюмаў і халатаў. Некаторыя супольнасці ахвяруюць грашовыя сродкі і прадукты харчавання для патрабуючых. †

У правілах распазнавання св. Ігнацыя мова аб духоўным суцяшэнні змяняецца – прычым без ніякага пераходу – тэмай духоўнай пакінутасці. Ёй прысвечаны наступныя шэсць правіл, якія пацвярджаюць, што такому нялёгкаму чалавечаму досведу святы надаваў вялікую вагу.
    Гэтак жа, як спазнаць суцяшэнне, так і сустрэцца з выпрабаваннем трэба тварам у твар. Спачатку Ігнацый дае вызначэнне пакінутасці, затым – чатыры правілы аб тым, што варта рабіць, і ўрэшце прапануе паразважаць, у чым можа хавацца прычына таго, што Бог дапускае гэты стан. Па праўдзе, хочацца спытацца адразу, як толькі сустракаем штосьці непрыемнае і незразумелае: “Чаму так? Чаму гэта адбываецца са мной?”. Аднак парады Ігнацыя найперш датычаць дзейнага супрацьстаяння таму, што цяжка вызначыць і апісаць, хоць у той ці іншай ступені яно знаёма кожнаму. †

Ян Павел ІІ калісьці сказаў, што ў кожнага пакалення свая перспектыва. У дзяцей – маладосць, у маладзёнаў – даросласць, у дарослых – старасць, а ў старых застаецца перспектыва вечнасці. Якую перспектыву гэтыя апошнія паказваюць маладзейшым? Як правільна ставіцца да вопыту старэйшых? Паразважайма сёння над гэтым.

Павага да продкаў як абавязак
    Падаецца, што адносна бабуль і дзядуль прымяняецца правіла “альбо добра, альбо нічога”. У нашым культурным асяроддзі не асабліва прынята крытыкаваць старэйшых. І, хіба, у гэтым ёсць зерне мудрасці. Усё-такі мы не ведаем кантэкстаў, у якіх яны жылі, супярэчнасцей лёсу і выпрабаванняў, праз якія ім даводзілася праходзіць. Спрацоўвае своесаблівая прэзумпцыя невінаватасці. Калі мы не пагаджаемся са старэйшым пакаленнем, часцей маўчым. Павага да продкаў шмат у чым вучыць пакорнасці. Так, злёгку усміхаючыся, мы робім сваё, але не пратэстуем супраць старэйшых. У любы момант можа аказацца, што яны мелі рацыю. †

У Евангеллі чытаем, як часта Езус папракае тых, каму не хапае веры. Адтуль жа бяруць свой пачатак таксама дэпрэсія, адчай і г. д. Але нягледзячы на важнасць веры, мы не бачым у Бібліі, што нам трэба рабіць, каб яна памнажалася. Не ведаем, якія малітвы трэба чытаць, колькі пасціцца, у якія пілігрымкі хадзіць, якія ахвяры складаць… Згадзіцеся, гэта крыху дзіўна. Езус так часта папракае ў адсутнасці веры, але разам з тым нібы і не дае выразнага навучання, як памнажаць веру або дзе яе шукаць. †

Інструкцыя для прымянення

Як жа дзеці чакаюць канікул! Пасля працяглай вучобы ў распараджэнні цэлае лета! А дарослыя тым часам любяць паўтараць, што яно пралятае так хутка, што і заўважыць не паспяваеш. Знаходка для бацькоў: як мага больш часу праводзьце разам са сваімі дзецьмі. Тады гэты час ацэньваецца інакш. Удвая – калі напаўняеце яго сэнсам, уражаннямі, прыемнымі эмоцыямі.

Педагог-псіхолаг Вольга Парада адзначае, што ёсць абавязковыя ўспаміны, якія неабходна падарыць дзіцяці ў маленстве. Здавалася б, дробязі, зведаныя ў раннія гады, пазней праецыруюцца на дарослае жыццё. Гэта не адбываецца наўмысна – на ўзроўні падсвядомасці. І чым глыбей бацькі мелі шанс адзначыцца ў свой час, тым больш напоўненымі адчуваюць сябе дзеці. З такім досведам лягчэй ісці па жыцці. Адназначна.
    Што рэкамендуе псіхолаг? Зрабіць так, каб ваш сын ці дачка ўзгадвалі пра дзяцінства з адчуваннем шчасця. Гэта ўжо напалову магчыма, калі праводзіце час разам. Засталося толькі афарбаваць яго ў яркія колеры. †

27 чэрвеня ў гродзенскай катэдральнай базіліцы св. Францішка Ксаверыя біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч удзяліў прэзбітэрскае пасвячэнне чатыром дыяканам, трое з якіх з’яўляюцца выпускнікамі Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне, а адзін – выпускніком Вышэйшай духоўнай семінарыі рэдэмптарыстаў у Тухаве (Польшча).

Спецыяльна для “Слова Жыцця” новапрэзбітэры распавялі пра тое, які дэвіз абралі для сваёй святарскай паслугі, якой бачаць асноўную місію святара і душпастыра, а таксама аб тым, ці маюць нейкія асабістыя пастановы. †

"Усюды, дзе магу, наведваю [...] Касцёл."

Папа-пілігрым – так называлі пры жыцці св. Яна Паўла II. Шматлікія апостальскія візіты былі адметнай рысай пантыфікату Святога Айца. Агулам ён наведаў каля 130 краін і 900 мясцовасцей. Такую колькасць папскіх выездаў за межы Ватыкана можна назваць патрабаваннем часу XX стагоддзя, якое адчуў ужо папа Ян XXIII, працягнуў папа Павел VI і на якое напоўніцу адказаў папа Ян Павел II.
    Пантыфік з вялікай пашанай адносіўся да кожнага куточка свету, які наведваў. Цалаваў зямлю таго месца, у якое прыбываў. Гэта быў жэст вялікай павагі і любові да людзей і да гісторыі краіны. Такога звычаю папа Ян Павел II прытрымліваўся здаўна.
    У кнізе “Дар і таямніца” ён узгадваў: “Памятаю, што ў пэўны момант, калі пераходзіў мяжу парафіі ў Неговіці, я ўкленчыў і пацалаваў зямлю. Навучыўся гэтаму жэсту, здаецца, ад св. Яна Марыі Віянэя”. †

“Ніхто не мае большай любові за тую, калі хто жыццё сваё аддае за сяброў сваіх” (Ян 15, 13). Гэтыя словы і палохаюць, і захапляюць адначасова. Палохаюць тым, што, зірнуўшы ў глыбіню нашых сэрцаў, разумеем: магчыма, ніколі не зможам наблізіцца да ідэальнай любові. Аднак захапляюць праўдай, што сярод нас знайшліся здольныя на ахвяру.
    Няма патрэбы сягаць далёка – ні ў заморскія краіны, ні ў часы сярэднявечча, каб знайсці тых, хто да самага канца паследаваў запавету Хрыстовай любові. Адна з такіх гераічных постацей жыла побач з намі ў мінулым стагоддзі. Бл. Мар’яна Бярнацкая была сярод жыхароў Гродна і Ліпска, расстраляных падчас ІІ Сусветнай вайны. Аддала жыццё за цяжарную нявестку, выпрасіўшы нямецкага салдата забраць сябе замест яе.

Калыска замілавання
    Год таму біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч блаславіў новую супольнасць вернікаў, якую даверыў заступніцтву зямлячкі, заслужанай перад Панам. Тэрыторыя парафіі ахоплівае 2 гарадскія мікрараёны Гродна – Ласосна і Баранавічы, а таксама вёску Тарусічы. Гэта дастаткова вялікія мікрараёны, якія ўвесь час разрастаюцца. †

Папа Францішак
   Мы часта ідзём да Бога толькі тады, калі патрабуем дапамогі. Але Усемагутны бачыць далей і запрашае нас ісці далей, шукаць не толькі Яго дары, але і Яго самога – Пана ўсіх дароў; даверыць Яму не толькі праблемы, але і жыццё. Такім чынам Ён зможа нарэшце даць нам самую вялікую ласку – аддаць сваё жыццё.
    Так, самае галоўнае ў жыцці – зрабіць з яго дар. Гэта тычыцца ўсіх: бацькоў у адносінах да сваіх дзяцей і дзяцей у адносінах да пажылых бацькоў. Тут мне на думку прыходзіць сітуацыя многіх старэйшых людзей, пакінутых у адзіноце сваімі сем’ямі, быццам яны – прабачце, што так скажу, – адходы. Гэта драма сучаснасці: адзінота пажылых, бо жыццё дзяцей і ўнукаў не становіцца дарам для старэйшых. Зрабіць з жыцця дар для тых, хто жыве ў шлюбе, і тых, хто кансэкраваны; гэта актуальна ўсюды, як дома, так і на працы, і распаўсюджваецца на ўсіх вакол нас. Бог хоча, каб мы раслі ў дары: толькі такім чынам станем вялікімі.

Фрагмент прамовы перад малітвай “Анёл Панскі” ў Ватыкане, 29.09.2020

☞ У Ватыкане абнародаваны “Дапаможнік па катэхезе”, падрыхтаваны Папскай радай па новай евангелізацыі. Ён складаецца з 3-ох частак і 12-ці раздзелаў. Асобны раздзел прысвечаны разважанню аб ролі лічбавай культуры. Між іншым, надаецца ўвага навуцы і тэхналогіям. Спецыяльнае месца ў даведніку адведзена пытанню біяэтыкі. Новы “Дапаможнік па катэхезе” стаў “спадчыннікам” “Агульнага катэхетычнага дапаможніка” 1971 года і “Агульнага дапаможніка па катэхезе” 1997 года. †

28 чэрвеня вернікі касцёла св. Юды Тадэвуша ў Вішневе (дэканат Смаргонь) адзначалі 200-гадовы юбілей кансэкрацыі парафіяльнай святыні. Яна была ўзведзена стараннямі продкаў як сведчанне веры і любові да Хрыста. І па сёння служыць Божым домам на зямлі.

Дата юбілею касцёла, што ўзвышаецца на вясковым узгорку, канешне, не пазначана чырвоным у календары, але яна адметная для ўсіх жыхароў мясцовасці. Пробашч парафіі кс. Антоній Казлоўскі, які служыць у Вішневе ўжо амаль 16 гадоў, гаворыць, што калі разглядаць касцёл выключна як архітэктурную пабудову, то 2 стагоддзі – не так і шмат, паколькі на тэрыторыі дыяцэзіі ёсць больш старажытныя святыні. Але калі браць пад увагу тое, што вішнеўскі касцёл – гэта, найперш, супольнасць, то для парафіі такі юбілей з’яўляецца знамянальным і ўрачыстым. †