В этом году исполнилось 30 лет со дня первого паломничества Папы Иоанна Павла II в Польшу, на его Родину. Во время пребывания на польской земле 2-10 июня 1979 г. Божий слуга посетил Варшаву, Гнезно, Ченстохову, Краков, Кальварию Зебжидовскую, Вадовицы, Освенцим, Новый Тарг.

10-13 сентября перед началом нового 2009/2010 учебного года все шесть курсов нашей семинарии во главе с заместителем ректора священником Романом, префектом, священником Михалом и о. Зеноном, духовным отцом, отправились в паломничество «Путем Божьего слуги Папы Иоанна Павла II». Участники пилигримки посетили некоторые наиболее значимые места в Польше, связанные с жизнью и пастырским служением Иоанна Павла II, а большинство из этих мест Папа посетил во время своего 1-го паломничества на Родину. Итак, мы имели возможность побывать в Кальварии Зебжидовской, Лагевниках, Кракове, Вадовицах, Освенциме и Ченстохове. †

Якая вялікая справа - пазнаваць, любіць і служыць Богу! На гэтым свеце ў нас няма нічога больш важнага для здзяйснення. Усё іншае з’яўляецца стратай часу. Мы павінны працаваць толькі для Бога, Аддаючы плён нашых высілкаў у Яго рукі.

Хрыстус выбраў апосталаў, якім даручыў місію і зрабіў прадаўжальнікамі сваёй справы. Першынство сярод сваіх вучняў Ён аддаў св. Пятру, тым самым заклаў фундамент Касцёла, па сваёй волі акрэсліў рамкі яго арганізацыі, якая такім чынам мае звышнатуральны характар ці (гаворачы іншымі словамі) паходзіць ад самога Бога.

    Таму згодна з Божай воляй існуе ў Касцёле адрозненне паміж клірам і вернікамі: тымі, хто кіруе, і тымі, каго накіроўваюць. “Не вы Мяне выбралі, але я вас выбраў і паставіў вас, каб вы ішлі і прыносілі плод” (Ян 15, 16) – так сказаў Хрыстус. Апосталы, атрымаўшы місію ад самога Езуса, выбралі сабе потым Мацвея і дыяканаў, паслалі з місіяй Барнабу, Паўла і іншых сваіх наступнікаў.†

Старонка міністранта

Вітаю вас, дарагія міністранты, ізноў на старонках нашай газеты. Я вітаю ўсіх і кожнага паасобку. Бог адарыў чалавека рознымі здольнасцямі. І невыпадкова, што мы нарадзіліся ў гэтым, а не іншым краі, у гэтым, а не ў іншым пакаленні. Чаму? Каб адказаць на гэтае пытанне, я запрашаю вас да супольнага роздума.
    Кожны з нас атрымаў ад Творцы нязвыклы падарунак. Ён хацеў, каб мы існавалі, хоць чалавецтва і свет далі б сабе рады і без нас. “Ты саткаў мяне ва ўлонні маёй маці, дзякую Табе, што Ты стварыў мяне так цудоўна” – гаворыць аўтар Бібліі ў Кнізе Псальмаў, 139. Усемагутны даў кожнаму чалавеку жыццё і паставіў на нашым шляху столькі розных людзей. Яны жывуць для мяне, а я – для іх.†

В современном мире множество людей страдает от всякого рода зависимостей: от алкоголя, наркотиков, телевизора, компьютера, еды, других людей. А возможна ли зависимость от... Бога?

Ответ на этот вопрос зависит от того, как мы понимаем зависимость.

    Некоторые исследователи считают, что зависимость связана с врожденной склонностью отдельных людей, т.е. она не появляется у человека в процессе жизнедеятельности, а что он рождается с биологическими предпосылками к зависимости. Согласиться с таким мнением – значит списать всю вину на человеческую природу. А её, как известно, не изменишь. Вывод сторонников такой позиции: человек не несет моральной ответственности за врожденные изъяны натуры, значит он не обязан (нет смысла) пробовать менять то, что он не может изменить. В итоге – человек должен поддаться зависимости, потому что перед ней (как частью натуры) он бессилен. Tакой путь умозаключений приводит к абсурду и способствует моральной деградации человека. Хотя следует заметить, что действительно существуют биологические (физиологических) ПОСЛЕДСТВИЯ у потомства от зависимых родителей, отравляющих свой организм какими-то химическими средствами. Но последствия зависимости – это не причина, а только последствие! †

26–28 верасня 2009 г. у санктуарыі імя Божай Міласэрнасці ў Беластоку адбыўся III архідыяцэзіяльны кангрэс Божай Міласэрнасці.

Я належу да парафіі імя Божай Міласэрнасці ў Лідзе, працую настаўніцай польскай мовы ў школе № 13 і разам з групай парафіянаў на чале з сястрой Юзэфай Сікорай з супольнасці Місіянеркаў Хрыста-Валадара паехала ў Беласток на малітоўную сустрэчу. Год таму назад мы былі з групай парафіянаў на беатыфікацыйнай урачыстасці Божага слугі кс. Міхала Сапоцькі. Ён стаў нашым заступнікам і апекуном з таго моманта, калі мы даведаліся, што ён з’яўляецца нашым земляком, паколькі нарадзіўся ў вёсцы Юшаўшчызна, якую называюць таксама Навасады ў Ашмянскім раёне.
    Праз некалькі месяцаў пасля беатыфікацыі мы даведаліся, што ў нашай парафіі будуць прывезены рэліквіі благаславёнага апостала Міласэрнасці – спаведніка сястры Фаустыны, ад якой мы ведаем пра аб’яўленні Хрыста. Менавіта кс. Міхал пераканаў сястру Фаустыну ўвекавечыць выяву Хрыста і ў 1934 г. прывёў яе да мастака Яўгена Казіміроўскага ў Вільні. Такім чынам паўстаў першы вядомы абраз Міласэрнага Езуса.†

Паводле меркаванняў каталіцкага Касцёла несакрамэнтальнае сужэнства – гэта саюз мужчыны і жанчыны, якія жывуць разам і вядуць сумесную гаспадарку (як муж і жонка), але не звязаны сакрамэнтам Сужэнства. Гэта ахрышчаныя людзі, якія не могуць заключыць шлюб, згодна з патрабаваннямі хрысціянскай веры, хоць бы ў многіх выпадках яны гэтага хацелі. Перашкодай для іх з’яўляецца тое, што яны заключылі раней сакрамэнтальны сужэнскі саюз у Касцёле, развяліся і ўзялі з іншай асобай грамадзянскі шлюб. Жывучы ў такім стане, яны хочуць быць у споведзі і прыняць св. Камунію, часам абвінавачваючы Касцёл, што ён - вельмі суровы для іх.
    Ведаючы сітуацыю гэтых людзей, напэўна, нельга тут гаварыць пра віну Касцёла. Не можа ён (і гэта трэба ясна сказаць) адмовіцца ад збаўчых вартасцяў і ад місіі, даверанай яму Хрыстом. У Божым плане сужэнства – неразрыўнае. У сваім навучанні Езус проціпастаўляючы тэндэнцыям да разводаў, спасылаецца на план Творцы, сцвярджае: “Дык што Бог злучыў, чалавек хай не разлучае” (Мц 19, 6) і аб’яўляе, што сужэнская сакрамэнтальная сувязь з’яўляецца знакам вернага і вечнага адзінства Бога з чалавецтвам. А саюз, які не з’яўляецца сапраўдным сужэнствам, Езус называе вельмі рэзка: распустай: “Кожны, хто пакідае жонку сваю, акрамя як з прычыны яе распусты, выстаўляе яе на чужаложства” (Мц 5, 32). †

“Дарослыя вельмі любяць лічбы. Калі расказваеш ім, што ў цябе з'явіўся новы сябар, яны ніколі не спытаюць аб самым галоўным. Яны ніколі не скажуць: “А які ў яго голас? У якія гульні ён любіць гуляць? Ці ловіць ён матылькоў?” Яны спытаюць: “Колькі яму гадоў? Колькі ў яго братоў? Колькі ён важыць? Колькі зарабляе яго бацька?” І пасля гэтага ўяўляюць, што пазналі чалавека. Калі гаворыш дарослым: “Я бачыў прыгожую хату з ружовай цэглы, вакол яе цвітуць чырвоныя ружы, а на страсе – галубы”, – яны ніяк не могуць уявіць сабе гэтую хату. Ім трэба сказаць: “Я бачыў хату за сто тысяч франкаў”, - і тады яны ўсклікнуць: “Якая прыгажосць!” ... “Сапраўды, дзіўны народ гэтыя дарослыя!» †

Восень - адзін з самых маляўнічых сезонаў года. У гэты час ёсць вялікая колькасць магчымасцяў увасобіць свае здольнасці ў вырабы з прыроднага матэрыяла, напрыклад, з прыгожай восеньскай лістоты, якая апала.