” Ружанец – гэта мая любімая малітва! Такая цудоўная! Прыгожая - ў яе прастаце і глыбіні” Божы слуга Ян Павел II

Папа Бэнэдыкт XVI адказаў так на пытанне пра тое, колькі ёсць шляхоў, што вядуць да Бога: “Столькі, колькі ёсць людзей”. Кастрычнік і звязанае з ім ружанцовае набажэнства з’яўляюцца нагодай для адкрыцця і ўпарадкавання шляха да Бога. Чаму ў нас існуюць праблемы з настойлівасцю на шляху да Бога? Гэта не недахоп жадання ці злая воля: воля – добрая, толькі часта – слабая. Можа ўдасца нам яе ўмацаваць менавіта ў кастрычніку, дзякуючы дару святога ружанца? Ружанец з’яўляецца эфектыўнай зброяй супраць шатана і яго спакусаў. Аднак перш за ўсё ён – гэта асаблівая школа любові, дзякуючы якой мы ствараем сямейную, парафіяльную, усяго Божага люда супольнасці. Існуюць розныя спосабы ружанцовай малітвы. Кожны з нас мае свой уласны метад адгаворвання ружанца, паколькі для кожнага характэрны адзіны і непаўторны спосаб любіць. Ніхто не зможа замяніць яго. Бог жадае тваёй любові. Ён гаворыць кожнаму з нас: калі ты Мяне не любіш, то тваёй адзінай і непаўторнай любоўю ніхто іншы Мяне не палюбіць. †

29 верасня ў каталіцкім Касцёле Беларусі адзначаюць патранальнае свята св. Міхала-Арханёла. Яно мае ў гэтым годзе асаблівае значэнне: 20 гадоў таму назад у кастрычніку 1989 г. Папа Ян Павел II кансэкраваў у Рыме біскупа Тадэвуша Кандрусевіча і назначыў яго апостальскім адміністратарам католікаў Беларусі, такім чынам даючы пачатак працэсу аднаўлення рэлігійнага жыцця і касцёльных структураў на землях Беларусі.
    Апека заступніка ўсіх католікаў Беларусі над касцёльнымі структурамі садзейнічала таму, што ў нашай краіне Касцёл развіваўся дынамічна. Варта нагадаць, што ў 1990 г. у Гродне была адкрыта Вышэйшая Духоўная семінарыя (яе заступнік – св. Міхал-Арханёл), у якой пасля 18 гадоў яе дзейнасці 173 святары атрымалі святарскія пасвячэнні. У 1991 г. была ўтворана Мінска-Магілёўская мітраполія, у склад якой увайшлі Мінска-Магілёўская архідыяцэзія, Пінская і Гродзенская дыяцэзіі, а з 1997 г. – і Віцебская. 90-ыя гады – пара абнаўлення і адбудавання дашчэнту знішчаных каталіцкіх святыняў, якія былі вернуты каталіцкаму Касцёлу.†

Сёння шмат гаворыцца пра крызіс прызванняў. Ці сапраўды Бог не прызывае ўжо на шлях выключнага служэння толькі Яму, ці праблема знаходзіцца дзе-небудзь у іншым месцы.
    Пасля шматлікіх размоваў з маладымі людзьмі можна заўважыць, што голас паклікання адчуваюць многія маладыя дзяўчаты і хлопцы, яны чуюць гэтае запрашэнне: “Пайдзі за Мной”. Але па розных прычынах малады чалавек баіцца адказаць на гэты заклік. Сёння, калі ў свеце мае большую вагу МЕЦЬ, чым БЫЦЬ, цяжка аставіць свой шлях, заняткі, звычкі і ісці за Езусам і з Ім сведчыць аб Яго Валадарстве. Маладым не хапае адвагі і рашучасці, часам ім здаецца, што яны хацелі б наглядна мець пацвярджэнне, што менавіта гэта ёсць правільны шлях. А Бог чакае цярпліва на рашэнне, бо любіць і ўшаноўвае свабоду.†

Божы слуга Ян Павел II выказаў славутыя словы: “Сённяшні свет патрабуе больш сведкаў любові Бога да людзей, чым настаўнікаў”. Такімі сведкамі ў свеце з’яўляюцца кансэкраваныя асобы: члены мужчынскіх і жаночых інстытутаў, манаскіх супольнасцяў і ордэнаў. Ужо ў першыя стагоддзі хрысціянства былі людзі, якія хацелі пераймаць Езуса радыкальным спосабам: чысцінёй, убоствам і паслухмянасцю. Дзеля ўласнай святасці і большай Божай хвалы яны маліліся, пакутавалі, працавалі, заахвочваючы іншых уласным прыкладам да таго, каб крочыць шляхам дасканаласці. Яны абвяшчалі Евангелле не толькі словам, але яшчэ больш прыкладам уласнага жыцця. “Што б сталася са светам, калі б не было ў ім манахаў?” – заўважыла св. Тэрэза ад Дзіцятка Езус. Манаскае жыццё ўкаранёна глыбока ў прыкладзе жыцця і ў навучанні Хрыста і з’ўляецца дарам Бога-Айца, які быў дадзены Касцёлу Святым Духам” (пар. VC 1).
    Чалавек пакліканы да шчасця, якое можна дасягнуць рознымі спосабамі. Адзін з іх: перайманне Хрыста ў манаскім жыцці. Тэолаг Караль Ранэр выказаў цікавыя словы: “Да самых простых і адначасова самых найскладаных чынаў сэрца належаць: дабрыня, бескарыслівасць, маўчанне, спачуванне, душэўны супакой і малітва”. Усе гэтыя і іншыя цноты як бы ўвайшлі ў жыццё сястры з манаскага ордэна. †

23 жніўня б.г. у Пабрыгіцкім касцёле ў Гродне адбыліся ўрачыстыя вечныя шлюбы 4 сёстраў з манаскай супольнасці сёстраў імя Найсвяцейшай Сям’і з Назарэту. Яны прайшлі падчас урачыстай св. Імшы, галоўным цэлебрантам якой быў біскуп Аляксандр Кашкевіч. Сёстры: Клара Волчэк (Шчучын), Агнес Астравух (Тарнова), Антонія Шэйгерэвіч (Шчучын), Юзэфа Канаева (Тарнова) склалі вечныя шлюбы чысціні, паслухмянасці і ўбоства на рукі правінцыяльнай сястры Нэрэушы. Подпіс пад тэкстамі вечных шлюбаў быў зроблены на адпаведным дакуменце на алтары, каб падкрэсліць вагу ахвяры з жыцця сёстраў для Хрыста. Гады выхавання да манаства былі для іх часам пазнання Езуса, услухоўвання ў Яго словы, вучобы Яго стылю жыцця, усё больш глыбейшага ўваходжання ў таямніцы Яго Сэрца, якое хоча прывесці ўсіх да дому Айца. Адначасова гэта была пара адчування ўласнай слабасці, грэшнасці. Але ў канчатковым выніку перамагло запаўненне Хрыста аб тым, што дастаткова чалавеку Яго ласкі, бо моц удасканальваецца ў слабасці. †

16 – 19 ліпеня б.г. некалькі дзесяткаў хлопцаў з розных куточкаў нашай дыяцэзіі згадзіліся ўдзельнічаць у сёлетніх рэкалекцыях (якія датычаць прызвання) у Вышэйшай Духоўнай семінарыі ў Гродне. Апрача малітваў і ўдзелу ў св. Імшах праграма рэкалекцый прадбачыла дзве важныя для маладых асобаў канферэнцыі: “Прызванне да святасці” і “Пакліканне да святарства”. Сутнасць першай зводзілася да разважанняў над тым, як рэалізаваць заданне, якое Бог ставіць перад чалавекам, а менавіта, як распазнаць сваё жыццёвае прызванне. Закранутыя падчас другой канферэнцыі праблемы павінны былі схіліць маладых людзей да роздуму, як пераканацца ў сваім прызванні да святарства. Лепшаму згуртаванню ўдзельнікаў рэкалекцыі і іхняму сутыкненню з гісторыяй паўстання 1863 г. на нашых тэрыторыях служыў выезд у Багатыровічы. У арганізацыі рэкалекцый прынялі актыўны ўдзел рэктар ВДС кс. Юзаф Станеўскі, ксёндз-прэфект Міхал Ластоўкі, ксёндз-эканом Аляксандр Сасноўскі і новапрэзбітэры: кс. Андрэй Лішко і кс. Аляксандр Багдановіч. Духоўны айцец ВДС кс. Андрэй Радзевіч клапаціўся духоўным аспектам сустрэчы. †

7 ліпеня б.г. у Ватыкане была афіцыйна абвешчана трэцяя энцыкліка Бэнэдыкта XVI, якая носіць назву: “Caritas in veritate” (“Сапраўдная хрысціянская любоў”). У ёй Папа запрашае так удасканаліць свет, у якім ніколі з поля зроку не зніклі б два яго цэнтральныя пункты: Бог і чалавек. Энцыкліка, якая выйшла ў свет падчас крызісу, прыстасоўвае грамадскую навуку Касцёла да выклікаў сучаснага свету, адначасова трактуючы цэласнае развіццё чалавека як вышэйшую вартасць усякага прагрэса.

    Галоўнымі словамі навучання Бэнэдыкта XVI, як і самай навейшай яго энцыклікі з’ўляюцца словы: любоў і праўда. Свой роздум над грамадствам Папа пачынае ад напаміну пра тое, што сапраўдная хрысціянская любоў з’яўляецца “асноўнай рухаючай сілай праўдзівага развіцця кожнага чалавека і ўсяго чалавецтва”. У энцыкліцы ён падкрэслівае, што любоў павінна быць сапраўднай, адпавядаць Божаму Аб’яўленню. Ён растлумачвае, што “хрысціянства любові без праўды можна лёгка замяніць на мноства добрых пачуццяў, карысных у грамадскім жыцці, але менш важных”. †

Размова з а. Леонам Кнабітам, бенедыкцінцам, знакамітым спаведнікам і рэкалекцыяністам, вядомым у Польшчы па многіх папулярных кнігах, радыё-і-тэлеперадачах.

Раскажыце, калі ласка, нашым чытачам пра сябе.
    Цераз тры месяцы мне споўніцца 80 гадоў. Я належу да ордэна бенедыкцінцаў, які быў заснованы св. Бэнэдыктам на мяжы V - VI ст. Наш кляштар у Тыньцы каля Кракава паўстаў у 1044 г., ён з’яўляецца самым старэйшым кляштарам у Польшчы.
    Я нарадзіўся ў Бельску Падляскім, адносна недалёка ад Гродна. Мая сям’я жыла ў Седльцах, дзе я скончыў базавую школу, затым – ліцэй імя Баляслава Пруса і Вышэйшую Духоўную Семінарыю. Пасля я пазнаёміўся з ордэнам бенедыкцінцаў у Тыньцы і пасля пяці гадоў святарства ўступіў у 1958 г. у гэты ордэн. Я з’яўляюся манахам ужо 51 год і маю за сабой 56 гадоў святарства. Паколькі я быў дыяцэзіяльным ксяндзом, то спачатку ў кляштары працаваў галоўным чынам там, дзе браўся ў разлік мой вопыт: быў катэхетам, пробашчам. Пазней жа меў і іншыя абавязкі: быў настаўнікам навіцыята, бібліятэкарам, рэдактарам нашага выдання “Cenobium”, хранікёрам, падпрыёрам, прыёрам,працаваў у канцылярыі.†

Пашырэнне хрысціянства і станаўленне Касцёла садзейнічала таму, што было апрацована права, абавязковае ў каталіцкім Касцёле, вядомае як кананічнае права (канон – асноўная рэдакцыйная адзінка касцёльных прававых актаў). Для вырашэння спрэчкаў у рамках касцёльных установаў былі створаны касцёльныя суды, якія называюць інакш трыбуналамі. Прапануем размову на гэтую тэму з ксяндзом Цэзарыем Міхам, судовым вікарыем суда I інстанцыі для Гродзенскай дыяцэзіі.

Касцёльны суд дзейнічае ад імя Касцёла. У сувязі з гэтым якія ён выконвае заданні?
    Не толькі свецкае, але і перш за ўсё касцёльнае заканадаўства патрабуе пашаны да правоў чалавека і таму трэба прытрымлівацца не толькі нормаў судаводства, але і прынцыпаў справядлівасці, павагі да чалавечай годнасці, кананічнай слушнасці і любові. 221 канон Кодэкса Кананічнага Права гаворыць, што кожны вернік мае права дамагацца і абараняць свае правы паводле прадпісанняў кананічнага права. Вернікі, калі яны былі выкліканы ў суд кампетэнтнай уладай, маюць права быць асуджаны з захаваннем інструкцый права, якія прымяняюцца ў адносінах да іх слушна. Адным з заданняў і правоў Касцёла з’яўляецца клопат пра тое, каб прытрымлівацца справядлівасці і пашыраць любоў. Касцёльныя суды былі створаны для таго, каб па-людску рэалізаваць ідэю Божай справядлівасці. †

З 31 ліпеня да 3 жніўня 2009 г. адбылася чарговая восьмая пілігрымка з Гродна ў санктуарый да Засмучанага Езуса ў Рось. Па традыцыі галоўным яе арганізатарам была парафія імя Беззаганнага Зачацця НПМ з Гродна, з пасёлка Паўднёвы. Пілігрымка пачалася св. Імшой у пятніцу ў 8.00, якую ажыццявілі ксяндзы-новапрэзбітэры, якія атрымалі святарскія пасвячэнні пад канец мая 2009 г. для Гродзенскай дыяцэзіі.

На заканчэнне св. Імшы, што пачынала пілігрымку, была асвечана фігура Засмучанага Езуса, якая была ахвяравана майстэрняй па вырабу прадметаў касцёльнага мастацтва Барбарай Шэфер-Кабыльчык з Пекар Слёнскіх. Згаданую фігуру пілігрымы неслі ў санктуарый ўсю дарогу, каб такім спосабам паказаць усім прахожым, да Каго яны ідуць, Хто з’яўляецца мэтай гэтага паломніцтва, а таксама з думкай пра тое, каб культ Засмучанага Езуса распаўсюдзіўся на гэтых тэрыторыях. †

30 ліпеня б.г. пасля доўгай хваробы ў шпіталі ў Турку (Польшча) памёр ксёндз-пралат д-р Мар’ян Маргуж. Пахаванне адбылося ў касцёле ў м. Кавалі Панскія. Пахавальнае набажэнства ўзначаліў біскуп Станіслаў Гэмбіцкі, а гамілію з гэтай нагоды прамовіў біскуп Уладзіслаў Блін. У пахавальных урачыстасцях удзельнічала звыш 100 ксяндзоў. З Беларусі прыехаў таксама біскуп Антоній Дзям’янка і святары з Гродзенскай дыяцэзіі. Цела памерлага святара спачыла на мясцовых могілках.

Ксёндз-пралат нарадзіўся ў Палянах, у парафіі Гудагай, Ашмянскага павета. Там ён перажыў вельмі балючы перыяд вайны. У красавіку 1946 г. М. Маргуж прыехаў з бацькамі ў Польшчу і пасяліўся ў вёсцы Опін Бранеўскага павета. Мар’ян закончыў гімназію і ліцэй у Ольштыне ў 1950–1955 г.г. Вучыўся ў вроцлаўскай семінарыі, а святарскія пасвячэнні атрымаў з рук біскупа Антонія Паўлоўскага 26 чэрвеня 1955 г. у кафедральным саборы ў Вроцлаве. Потым былі гады святарскай працы: спачатку ў якасьці вікарыя ў парафіях Вроцлаўскай дыяцэзіі. Пазней ён вучыўся на факультэце гісторыі Касцёла ў Каталіцкім Люблінскім універсітэце і ў Акадэміі Каталіцкай Тэалогіі ў Варшаве. На працягу года ён выкладаў гісторыю Касцёла ў Ніжэйшай Духоўнай семінарыі ў Вроцлаве. Пазней ён быў пробашчам перш за ўсё ў парафіі Невеж, дзе пабудаваў касцёл; у Санполі, у якім дабудаваў новую частку касцёла і ўрэшце - ў Слесіне. Кс. Мар’ян быў дзеканам ў некалькіх дэканатах. За старанную святарскую працу ён быў адзначаны тытулам Ганаровага Каноніка Калішскай Калегіяты, а пазней – Капелана Яго Святасці. 30 чэрвеня 2004 г. ён пайшоў на пенсію і пачаў жыць у Кавалях Панскіх. †

У Браславе быў укаранованы праслаўлены ласкамі абраз Божай Маці, Валадаркі Азёраў

22 жніўня б.г. у парафіі імя Нараджэння Найсвяцейшай Панны Марыі ў Браславе адбылася значная падзея: цудатворны абраз Божай Маці, Валадаркі Азёраў быў укаранованы папскімі каронамі. У прысутнасці каля 10 тысяч вернікаў кардынал Ёахім Майснер, мітрапаліт Кёльна з Германіі наклаў (ад імя Папы Бэнэдыкта XVI) папскія кароны на скроні Марыі і Езуса. Гэта была ўжо сёмая каранацыя аблічча Божай Маці на тэрыторыі Беларусі з 1989 г.

У пастырскім лісце, які запрашае ўдзельнічаць у каранацыі, віцебскі біскуп Уладзіслаў Блін тлумачыў: з праўды нашай веры аб тым, што Езус з’яўляецца Валадаром Сусвету, паходзіць навука Касцёла пра паўсюднае валадаранне Яго Маці, Марыі. З хвіліны Звеставання Найсвяцейшая Панна прымала вельмі важны ўдзел у Каралеўстве Яе Сына, таму (як зазначыў біскуп) мы ўсе адчуваем мацярынскае валадаранне Марыі, дзякуючы чаму набліжаецца Валадарства Хрыста. У пастырскім лісце ардынарый Віцебскай дыяцэзіі растлумачыў, калі ў якім-небудзь месце на зямлі валадаранне Марыі набірае асблівае значэннне і характар, то тады ў сэрцах вернікаў нараджаецца жаданне публічна выразіць гэты факт у літургічным акце. Біскуп Уладзіслаў Блін перакананы, што Віцебская дыяцэзія, якая адзначае ў 2009 г. 10-ці годдзе свайго існавання, шматразова і рознымі спосабамі спазнала мацярынскае валадаранне Маці Божага Сына. Асаблівым месцам, якое абрала сабе Марыя, каб прыблізіць Валадарства Хрыста на зямлі, з’яўляецца г. Браслаў, які ляжыць у паўночна-заходняй частцы Беларусі.†