«Я добра бачыў пакуты народу Майго ў Егіпце, Я чуў крык ягоны з-за прыгнятальнікаў яго. Я ведаю яго цярпенні» (Зых 3, 7).

Умілаваныя ў Хрысце браты і сёстры.
Як штогод на працягу ўжо сямі гадоў мы адзначаем Нацыянальны дзень «Сaritas». Гэты дзень заўсёды святкуецца ў трэцюю нядзелю Вялікага посту. Вялікі пост кіруе нашыя думкі i позіркі ў бок падзей Вялікага Тыдня, a значыць мукі і смерці Пана Езуса, заахвочвае нас таксама задумацца пра марнасць i часовасць гэтага свету i ўсяго, што ў ім з’яўляецца матэрыяльным.
    У першым літургічным чытанні на сённяшні дзень мы чулі дыялог, які вёў Бог з Майсеем пра сітуацыю выбранага народу ў егіпецкай няволі. Добра ведаем, што ізраэльскі народ пад прыгнётам егіпцян вельмі цярпеў, прымушаны быў да паднявольнай працы, служэння багатым, якія былі ў лепшай сітуацыі. Пры гэтым узнагарода за працу, харчаванне, стан жыцця ізраэлітаў і іх сем’яў былі вельмі беднымі. Многія ізараэліты паміралі ў выніку знясілення нечалавечай працай, а таксама з-за голаду. †

Адзін з выдатных мысліцеляў XX ст. напісаў кнігу “Зацьменне Бога”. Яе аўтар задумваецца над сітуацыяй сучаснага чалавека і даходзіць да высновы, што сёння рэлігійнае жыццё многіх людзей падобна да сонечнага зацьмення. Падчас яго паміж сонцам і зямлёй знаходзіцца месяц і яго цень прыкрывае дзённае нябеснае свяціла, што можна назіраць у некаторых месцах зямнога шара. У тых мясцінах, дзе назіраецца такая з’ява, не відаць сонечных промняў і робіцца цёмна, не адчуваецца сонечнае цяпло, хоць сонца прадаўжае свяціць. Падчас сонечнага зацьмення людзі і жывёлы пагружаюцца ў змрок не таму, што няма сонца на небе, але таму, што яно было прыкрыта месяцам.

Такая з’ява добра ілюструе сітуацыю, у якую пападаюць многія сучаснікі ў духоўным плане. Яны жывуць так, як бы не было Бога, не кіруюцца Божым навучаннем, не радуюцца дарам Божай любові, хоць Творца, наш Айцец у небе, ёсць і чакае сваіх дзяцей. У наш час ёсць мноства прычынаў такога зацьмення Бога. І вось некаторыя з іх. Сёння многія людзі да такой ступені накіраваны на матэрыяльныя каштоўнасці, што забыліся пра Бога. Дастатак, любоў да выгодаў, назапашванне матэрыяльных дабротаў, клопат пра лепшае жыццё настолькі змаглі паглынуць чалавека, што ён забыўся пра Бога. Матэрыяльныя даброты – самі па сабе не нясуць зла, а іншы раз – неабходны, бо цяжка ўявіць сабе добрага бацьку сямейства, які не стараўся б забяспечыць матэрыяльны побыт для сваіх дамачадцаў. Аднак калі маральныя вартасці стануць чымсьці найважнейшым у чалавечым жыцці, адзіным, тады яны змогуць засланіць і маральныя каштоўнасці, і нават самога Бога. Тады ў нядзелю і святы базар замяняе святыню, тады не бярэцца ў разлік добрасумленнасць, але толькі - прыбытак. Такі чалавек падобны да грыбніка, які, збіраючы грыбы ў лесе, так загледзеўся ў зямлю пад ногі, што забыўся падняць вочы ўгару, каб убачыць, дзе ён знаходзіцца, і заблукаў. Хоць кошык грыбніка напоўнены ляснымі дарамі, але аматар “ціхага палявання” не ведае, дзе ён знаходзіцца. Праз некаторы час такая асоба пачынае страчваць сілы і яе не радуе ўжо больш кошык грыбоў, бо яна згубіла дарогу дадому.

6 чэрвеня б.г. на плошчы імя Ю. Пілсудскага ў Варшаве адбудзецца беатыфікацыя кс. Е. Папялушкі. Пра гэта 15 лютага б.г. праінфармаваў варшаўскі Мітрапаліт арцыбіскуп Казімір Ныч падчас спецыяльнай прэс-канферэнцыі.

Папскі пасол арцыбіскуп Анжэло Амата, прэфект Кангрэгацыі па Кананізацыйных справах будзе кіраваць урачыстасцямі. Першы публічны акт культу кс. Е. Папялушкі - працэсія з плошчы імя Пілсудскага ў святыню імя Божага Провіду ў варшаўскі мікрараён Віляноў, дзе будуць знаходзіцца рэліквіі гэтага святара. 19 кастрычніка – дзень яго мучаніцкай смерці будзе, хутчэй за ўсё, днём літургічных успамінаў. Пастулатар беатыфікацыйнага працэсу кс. Тамаш Качмарэк сказаў, што менавіта культ гэтага святара пачаўся незадоўга пасля яго смерці – у кастрычніку 1984 г. Ужо ў 1985 г. у дзяржаўны сакратарыят Апостальскай Сталіцы прыйшло 13940 просьбаў з 17 краінаў, каб беатыфікаваць кс. Папялушку. Паводле статыстыкі да магілы святара ля касцёла імя св. Станіслава Косткі прыехала 300 тысяч асобаў са 140 краінаў свету. У архіве парафіі захоўваюцца шматлікія сведчанні як вылячэнняў, так і многіх навяртанняў да Бога за пасрэдніцтвам кс. Е. Папялушкі. На працягу 6 гадоў у гэтай парафіі дзейнічае музей імя кс. Е. Папялушкі, які наведала амаль 400 тысяч чалавек.

4 сакавіка каталіцкі Касцёл адзначае свята св. Казіміра. Прайшло ўжо звыш 500 гадоў з хвіліны яго смерці, аднак, штогод мы ўспамінаем пра ягоную постаць. Чаму можна навучыцца ад гэтага святога? Мы жывём у зусім іншых палітычных, культурных і грамадскіх умовах. Штодзённае жыццё прыносіць кожнаму з нас зусім іншыя праблемы. Аднак каштоўнасці, якімі жыў святы, застаюцца вечнымі. Святы Казімір з’яўляецца сведкам Хрыста і прыкладам вернасці Евангеллю.

Святы Казімір-каралевіч нарадзіўся 3 кастрычніка 1458 г. у Кракаве ў Вавельскім замку. Кароль Казімір Ягелончык і Альжбета Ракуская, дачка імператара Германіі Альбрэхта II, былі яго бацькамі. Казімір быў выхаваны выдатным гісторыкам кс. Янам Длугашам у духу глыбокага патрыятызму і рэлігійнасці. З самых ранніх гадоў свайго жыцця малады каралевіч прысвячаў шмат часу малітве. Яго бацькі былі вельмі рэлігійнымі: штодзённа яны ўдзельнічалі ў св. Імшы, засноўвалі касцёлы і кляштары, паломнічалі на Ясную Гару.

5 сакавіка 2000 г. у Рыме Ян Павел II залічыў у лік благаславёных 11 сёстраў-назарэтанкаў з Навагрудка. А благаславёны – гэта шчаслівы, святы. Папа назваў іх заступніцамі сем’яў.

Сёстры ахвяравалі сваё жыццё за бацькоў сем’яў, якія былі арыштаваны ў 1943 г. і ім пагражаў расстрэл. Назарэтанкі прасілі Бога: “Мой Божа, калі неабходна ахвяра з жыцця, то няхай лепш нас расстраляюць, чым тых, у каго ёсць сем’і...”
    Бог пачуў іхнія маленні. 31 ліпеня 1943 г. сёстры былі выкліканы ў гестапа. Там іх затрымалі ў турме, пасля чаго вывезлі за горад і 1 жніўня 1943 г. на світанні расстралялі. Назарэтанкі заплацілі сваёй крывёй за любоў да бліжняга ў тыя жудасныя дні акупацыі, поўныя няпэўнасці і трывогі. Праз некалькі дзён пасля іхняй смерці мужчыны былі вызвалены з турмы.
    Калі сёння пачаць чытаць біяграфіі благаславёных больш уважліва, то можна заўважыць, што Бог падрыхтоўваў кожную сястру на працягу ўсяго яе жыцця і даваў розныя знакі для таго, каб на світанні 1 жніўня 1943 г. яны маглі сказаць: “Fiat” і, узрадаваныя, сустрэцца са сваім Узлюбленым!

Адной з найбольш закамуфляваных праблем сучаснага хрысціяніна з’яўляецца сіндром “пустой тачкі”. Многія вернікі скардзяцца на тое, што не маюць часу для малітвы, Бога, Касцёла. Але калі паназіраць за іх “запрацаванасцю” збоку, то можна заўважыць, што іх актыўнасць часта напамінае анекдатычнага рабочага, які так заняты беганнем з пустой тачкай у руках, што не мае часу напоўніць яе матэрыялам. Уся праблема такіх людзей заключаецца ў тым, што яны не жадаюць хаця б на хвіліну спыніцца, каб у суцішанасці адкрыць сэнс таго, што робяць.

Суцішанасць - адна з найглыбейшых патрэбаў чалавечага сэрца. Мы былі створаны Цішынёй. У сэрцы кожнага чалавека ёсць такая прастора, якую ніхто і нішто на свеце не можа запоўніць. Там, у самых глыбінях душы, спачывае Вялікая Цішыня. Каму ўдаецца прабіцца праз тоўшчу ўсяго, што заглушае гэтую Цішыню, вольную ад знешняга шуму, адкрывае ў сабе няспынную Прысутнасць Бога і Яго Словы.
    У пошуках Цішыні, першае, што чуе нашае сэрца – гэта не Бог, не Яго Словы, але нашыя напружанасці. Яны першыя заяўляюць аб сабе тым, хто выйшаў на пошукі Суцішанасці. Напружанасць стомленага цела, хаос думак, змены эмоцый, напружанасці чаканняў – усё гэта не глыбіня, а толькі хвалі на паверхні акіяну чалавечай душы.

Записки из дневника Юлии, двадцатилетней студентки

17.02.10
    ... Сегодня начинается пост. Господи, чего ты ждешь от меня? Как я могу помочь облегчить Твои страдания? Я не хочу, чтобы мои грехи стали дополнительными гвоздями, впивающимися в Твои раны. Отец мой, направь меня, и я покорно последую за Тобой...
    Я бы так хотела еще побеседовать с Тобой, но у меня столько планов - на сегодня.
    18.02.10
    ... Ты умер за меня на кресте. За меня, за мои грехи. Как велика Твоя любовь! Но она так беззащитна и покорна... Любой может отказаться от нее, побрезговать ею. Но не я! Доказательством будет мое постановление.
    Звонила Аня. Подруга предложила сделать вдвоем одно постановление - не врать. Вообще! Даже по мелочам. Наверно, это будет трудно, ведь я люблю приукрасить свои рассказы. Но ведь это такая мелочь по сравнению с тем, что сделал для меня Ты, мой Отец. †

На пытанне, якое задаюць сужэнцам: “Чаму вы хочаце, каб у вас былі дзеці?” можна пачуць розныя адказы. Давайце ж назавём некаторыя з іх: “Ва ўсіх нашых знаёмых ёсць дзеці, а мы не хочам быць іншымі”, “Мы любім дзяцей і хацелі б імі займацца”, “Добра, каб у нас быў яшчэ адзін чалавек, які будзе нас любіць”, “Нашыя бацькі так мараць аб унуках” і г.д.
    Але задумайцеся, ці не хаваецца ў гэтых адказах эгаізм: мець дзіця для таго, каб рэалізаваць толькі ўласныя мэты? А што рабіць тады, калі муж і жонка не могуць мець дзяцей, нават, калі гэтага вельмі хочуць?
    Прызванне да бацькоўства і мацярынства ўпісана ў прыроду сужэнства. Асноўная мэта яго існавання – нараджаць і выхоўваць патомства. І няма нічога дзіўнага, што гэтае жаданне мець сваё дзіця, асабліва, калі сужэнцы – бясплодныя, з’яўляецца зразумелым матывам іх дзеянняў дзеля таго, каб вырашыць праблему пакутаў такога сужэнства. Агульнавядома, што часам спрабуюць гэта зрабіць шляхам штучнага апладнення. Але нават гэтыя добрыя намеры, на жаль, недастатковы, каб можна было выкарыстаць усе спосабы, бо мэта не апраўдвае сродкі. У такой сітуацыі неабходна звычайная людская пакора, каб згадзіцца з тым, што не падуладна чалавеку.У мінулым, калі ў сям’і не было свайго дзіцяці, то гэта ўспрымалі як наканаванне лёсу, якога нельга было пазбегнуць. А сёння складваецца ўражанне, што цалкам чалавек пануе над перадачай людскога жыцця. †

Вазьміце 40 дзён Вялікага посту і добра ачысціце іх ад зайздрасці, нянавісці, засмучэнняў, прагнасці, упартасці, эгаізму, абыякавасці. Кожны дзень не менш, чым на 1/3 запоўніце малітвай. Дадайце 3 поўныя (з верхам) лыжкі аптымізму, вялікую жменю веры, лыжачку цярпення, і нарэшце, крыху ветлівасці і прыстойнасці. Усю атрыманую сумесь заліваем зверху ЛЮБОЎЮ! Зараз, калі страва гатова, упрыгожваем яе пялёсткамі кветак дабрыні і ўвагі. Падаваць трэба з гарнірам з цёплых словаў і сардэчных усмешак, якія саграваюць сэрца і душу. Прыемнага апетыту!

Паспрабуйце зрабіць упрыгожванне з салёнага цеста сваімі рукамі. Гэта - вельмі проста. Для таго вам спатрэбяцца наступныя матэрыялы: салёнае цеста, драўляная шпажка, гуаш, акрылавы лак, вяровачка.

Неабходныя прадукты для цеста:
    2 шклянкі мукі перамяшайце з 1 шклянкай солі. Дадайце 125 гр. вады і сталовую лыжку алею.
    Спосаб прыгатавання:
    1. Замясіце цеста.
    2. Падзяліце яго на маленькія кавалачкі і з кожнага вылепіце шарыкі.
    3. Пракаліце іх па цэнтры драўлянай шпажкай.
    4. Вырабленыя пацеркі пастаўце падсохнуць у духоўку пры тэмпературы 80 градусаў, прыкладна на адну гадзіну. Калі цеста зацвярдзее, выміце з духоўкі. Можна сушыць пацеркі і на батарэі.
    5. Размалюйце іх гуашшу, пакрыйце лакам і наніжыце на вяровачку.

Прачытайце зашыфраванае пасланне – крыптаграму, падабраўшы адпаведную літару да кожнага знака, кіруючыся ключом-табліцай.

Ключ для чытання крыптаграмы:

Што ж такое справядлівасць Хрыста? Перад усім, гэта справядлівасць, якая паходзіць з ласкі, бо чалавек не з’яўляецца збаўцам, не можа аздараўляць сябе і іншых. Той факт, што «адкупленне» выплывае з «крыві» Хрыста, азначае, што гэта не ахвяры чалавека вызваляюць яго з цяжару ягоных правінаў, але любячае дзеянне Бога, які адкрывае сябе ў вышэйшай ступені аж да таго, што прымае на сябе «праклён» праз чалавека, каб даць узамен «благаслаўленне» праз Бога (пар. Гал 3, 13-14). Але гэта ўздымае наступнае пытанне: што ж гэта за справядлівасць, калі адзін чалавек памірае за вінаватых, а вінаватыя атрымліваюць у адказ благаслаўленне, дзякуючы яму аднаму? Ці не азначае гэта, што кожны атрымлівае супрацьлеглае свайму «належнаму»? На самой справе, мы адкрываем тут Божую справядлівасць, якая глыбока адрозніваецца ад чалавечай. Бог заплаціў за нас цаной свайго Сына, цаной, якая сапраўды з’яўляецца непамернай. Перад справядлівасцю Крыжа чалавек можа ўзбунтавацца, бо гэта паказвае наколькі чалавек несамадастатковы, а таму патрабуе бліжняга, каб цалкам сябе рэалізаваць. †