Кожны год 25 сакавіка Касцёл нагадвае нам пра вялікую таямніцу Звеставання НПМ – падзею, якая назаўжды змяніла лёсы чалавецтва. Гэта – успамін аб пачатку справы адкуплення і прадвесце новага жыцця Бога і Чалавека ў адной асобе Езуса Хрыста, Божага Сына.

Анёл Габрыэль аб’явіў Марыі Божыя намеры: “І вось, пачнеш ва ўлонні і народзіш Сына, і дасі Яму імя Ісус. Ён будзе вялікім і Сынам Узвышняга будзе названы” (Лк 1, 31 – 32). Гэтыя словы паказваюць нам сутнасць гэтай урачыстасці ці факт зачацця Езуса. Марыя выразіла свае чалавечыя сумненні словамі: “Як гэта можа стацца, калі Я мужа не спазнала?” (Лк 1, 34). Як магчыма спалучыць цнатлівасць і мацярынства? Марыя ўсведамляла тое, якія вынікі Яе чакаюць: гэта пагражала не толькі стратай добрай рэпутацыі, але - і жыцця. Марыя была тады заручана з Юзафам і ведала, як павінен зрабіць нарачоны ў адпаведнасці з габрэйскай традыцыяй. Яе сумненні і пытанне не застаюцца без адказу. Анёл запэўніў Яе аб Божай дапамозе. У гэтай сур’ёзнай місіі Бог будзе суправаджаць і падтрымліваць, павучаць і весці. Пазітыўны адказ Марыі паклаў пачатак месіянскай эры г.зн. часу Божага Валадарства, якое прыходзіць на зямлю. Напэўна, каб адказаць словам “Так”, Марыя павінна быць умацована Божай ласкай і падрыхтавана раней, дзякуючы цнатліваму жыццю і таму, што яна была зберажона ад першароднага граху. Тут паказваецца дасканалае супрацоўніцтва Бога і чалавека, а таксама бязмежны давер і пакорнасць Божай волі. Найсвяцейшая Маці не спрабавала цалкам зразумець гэтую таямніцу, але дазволіла Богу дзейнічаць у сабе. †

Святы Юзаф быў верным Божым слугой, Яго даверанай асобай. Творца заклікаў св. Юзафа служыць непасрэдна Асобе і місіі Езуса, ажыццяўляючы сваё бацькоўства. Менавіта такім спосабам св. Юзаф саўдзельнічаў у вялікай таямніцы адкуплення і з’яўляецца слугой збавення. У адпаведнасці з такой важнай роллю святога яшчэ ў першыя стагоддзі хрысціянства Касцёл узвысіў ягоны культ. Святы Юзаф быў абраны апекуном у Канадзе, Чэхіі, Аўстрыі, Іспаніі, Партугаліі. Дзень успаміну пра св. Юзафа, узлюбленага Найсвяцейшай Марыі Панны, заступніка сусветнага Касцёла, залічаны ў шэраг касцёльных урачыстасцяў. Гэтая постаць сфармавана ласкай Святога Духа для таго, каб зраўнавацца ў сваёй дасканаласці з Божай Маці, яго ўзлюбленай, і нашым Езусам Хрыстом, яго Сынам паводле габрэйскага права. Сучасныя бацькі маюць намнога лягчэйшую місію, чым выхаванне Божага Сына. Але мы заўважаем часта, наколькі яны разгублены ў сваім бацькоўстве.
    Калі св. Юзаф узяў шлюб з Марыяй, то ён быў маладым чалавекам, поўным сілаў і прыгажосці. Святы Мацвей так гаворыць пра св. Юзафа: “Нараджэнне ж Ісуса Хрыста было такім: калі Маці Яго Марыя была заручана з Язэпам, перш чым яны злучыліся, выявілася, што Яна мае ва ўлонні ад Духа Святога. Язэп жа, Яе муж, паколькі быў справядлівы і не хацеў Яе зняславіць, надумаўся тайком Яе адпусціць. А калі ён пра гэта падумаў, вось, Анёл Госпадаў паказаўся яму ўва сне, кажучы: “Язэп, сын Давідаў, не бойся прыняць Марыю, сужонку тваю. Бо што ў Ёй пачалося, пачалося з Духа Святога. Яна ж народзіць Сына, і дасі Яму імя Ісус, бо Ён збавіць народ Свой ад грахоў яго” (Мц 1. 18 – 21). †

Мы знаходзімся на палове шляху да канца Вялікага посту. Здаецца, што гэтая пара – 40 дзён перад святамі Змёртвыхпаўстання Пана, можа прапанаваць нам шмат клопатаў і зрабіць мноства перашкодаў для захавання пакутнага характару. Невыпадкова ў гэты час знаходзіцца ўсё больш прычынаў, каб вызваліць сябе ад велікапосных пастановаў, з’яўляюцца шматлкія перашкоды, якіх не было ў звыклы перыяд, а ў час Вялікага посту яны нагрувашчваюцца асаблівым чынам.
    Для таго, каб зразумець, наколькі гэтая пара не была лёгкай для хрысціянаў папярэдніх стагоддзяў, звернемся да гісторыі Вялікага посту старажытных вякоў, калі хрысціянства вучылася яшчэ рабіць свае першыя крокі і было зусім блізка да часу жыцця Хрыста. †

Спакушэнне Збавіцеля ў пустыні з’яўлецца сімвалам для кожнага чалавека. Нават самыя моцныя людзі баяцца і пакутуюць, хочуць улады і багацця, спрабуюць адмовіцца ад загадаў сумлення і Дэкалогу. Як аказаць супраціўленне такім праяўленням зла, як рассеяць цемру чалавечага сэрца? Як знайсці Бога сярод розных праблемаў і стварыць у сабе такі стан духа, які дазволіў бы адрозніць святло ад цемры, праўду ад маны, свабоду ад рабства?

Калі задумацца над сэнсам 40-ка дзённага знаходжання Езуса ў пустыні, то можна прыйсці да высновы: гэта – важнае пасланне для нас, каб кожны задумаўся над сваім душэўным станам і паспрабаваў умацаваць сваю веру. Хрыстус ведае, што самая сур’ёзная чалавечая праблема - грэх. Менавіта апошні перашкаджае нашым сувязям з бліжнімі, адлучае нас ад Бога і асуджае людскую істоту на тое, каб выключна яна сама давала сабе рады ў жыцці. Гэта з-за граху і ў ім людская істота – бездапаможная і шукае шляхі, каб атрымаць супакой і шчасце, а многія вернікі – прымірэння з Богам і ўмацавання сваёй веры ў Яго існаванне. †

Амерыканскія велікодныя традыцыі (у параўнанні са звычаямі нашых земляў ці Лацінскай Амерыкі) - досыць убогія і прымітыўныя. У Папяльцовую сераду (называюць яе тут “Ash Wednesday”) вернікі збіраюцца, каб паслухаць прачытанае Божае слова, а святар пазначае попелам крыж на ілбе вернікаў на знак пачатку посту, які называюць “lent”: пакора і самаахвяраване, а таксама на знак прыналежнасці да каталіцкай веры. Вернікі захоўваюць гэты крыж да канца дня. У амерыканскіх касцёлах няма крыжовых стацыяў, а Крыжовы шлях ажыццяўляецца толькі ў Вялікую пятніцу перад вячэрнім набажэнствам. Песні жальбы характэрны для польскай традыцыі, аналагічныя песні ёсць па-лацінску. Самы важны дзёнь – Вялікая пятніца, якую называюць там “Good Friday”, а адзначаюць гэты дзень так, як і ў нас. Вялікдзень называюць “Easter” і ўсім ён асацыіруецца больш з “паляваннем” на яйкі. Пасля вячэрняй св. Імшы ў Вялікую суботу, абрады якой – ідэнтычны нашым, пачынаюць святкаваць Вялікдзень. Тут няма рэзурэкцыйнай св. Імшы, велікоднага панядзелку. †

Дорогая редакция и читатели газеты “Слова Жыцця”! Я хочу поделиться с вами своими впечатлениями о прошедших ХХIII реколекциях трезвости в г. Барановичи, которые состоялись 26-28 февраля 2010 г.

В начале я расскажу, что привело меня к тому, что я стал посещать реколекции трезвости. За десять лет своего блуждающего пьянства я испробовал множество способов избавления от алкогольной зависимости: это были и медицинское вмешательство, и целители, и кодировщики – всё это было неэффективно для меня. Я ходил в костёл, просил у Бога помощи, ждал её каждый день. Постоянно родные и близкие молились за меня, но я продолжал пьянствовать... †

Касцёл з’яўляецца супольнасцю, якая была заснавана Езусам Хрыстом і ў адпаведнасці з Яго воляй кіруецца 12-цю апосталамі. Святы Пётр стаў на чале гэтай супольнасці. “Ты - камень (Пётра), і на гэтым камені пабудую царкву Маю, і брамы пякельныя не перамогуць яе” (Мц 16,18). Нягледзячы на тое, што святы Пётр тройчы адракаўся ад свайго Настаўніка, ён стаў моцным фундаментам, на якім узнесены Касцёл.

Езус заснаваў Касцёл, каб кожны з нас мог збавіцца, каб мог “даплыць” да порту збавення. Чалавек, дзякуючы Касцёлу, зможа злучыцца з Тым, Хто яго стварыў і паклікаў з нябыту да існавання. У энцыкліцы “Deus caritas est” папа Бэнэдыкт XVI піша, што Касцёл існуе для кожнага чалавека і кожная асоба павінна знайсці ў ім адпаведнае для сябе месца. Адны прысвячаюць сябе выключнай службе Богу і Касцёлу, іншыя прымаюць актыўны ўдзел у жыцці і дзейнасці парафіяльнай супольнасці. Ёсць і такія, якія прысвячаюць сваё жыццё Касцёлу, удзельнічаючы ў рознай душпастырскай, дабрачыннай і выхаваўчай дзейнасці. І гэта цудоўна! У Евангеллі мы чытаем словы Езуса пра тое, што “Хто хоча знайсці сваё жыццё, той згубіць яго, а хто аддасць сваё жыццё за Мяне, той знойдзе яго” (Мц 10, 39).
    Кожны хрысціянін павінен турбавацца пра развіццё Касцёла. Нельга аставіць гэты клопат толькі духоўным асобам. Нельга ўсе справы, праблемы, турботы, абавязкі скідваць на нашых душпастыраў. Мы самі павінны жыць гэтым, бо кожная парафія, капліца, сакральны будынак – гэта наша супольная справа, пра што мы павінны клапаціцца, акружаць належнымі павагай і ўшанаваннем. †

“… Оскар, – внезапно сказала она, – а что если написать письмо Богу?”

Как часто вы разговариваете с Богом? Мне кажется, что многие ответят именно так: “Разговор с Богом происходит во время молитвы утром, вечером, в воскресенье… ”Но сейчас я веду речь не о том. Как часто вы беседуете с Богом просто, по-дружески, как с близким родственником или со старым хорошим приятелем? “А это - как?” - спросите вы.

В нашей жизни прочно обосновался интернет. Виртуальное общение для многих заменило встречи с друзьями, походы в кино и прогулки по парку. Зачем утруждать себя? Если можно просто подойти к компьютеру, нажать заветную клавишу - и вот знакомые со всего земного шара в списке ON-LINE. И мы готовы, не жалея слов, не упуская подробностей, часы напролет рассказывать кому - то о том, как прошел наш день, с какими трудностями мы справились и какие препятствия еще предстоит преодолеть. Мы готовы рассказать всё кому – то, человеку, который живет за тысячи километров, которого ни разу мы не видели (и скорее всего - не увидим), не слышали его голос. Просто мы знаем, что где - то есть человек, который нас “выслушает”, поймет и, может быть, поддержит. И этого - нам достаточно. †

Цяжка знайсці чалавека, якому невядома пачуццё крыўды. Дзіця, пачынаючы з маленства, крыўдзіцца на таго, хто адбірае ў яго цацку. Чалавек расце, і колькасць крыўд таксама ўвесь час памнажаецца. Крыўды забываюцца, але нікуды не знікаюць. Яны назапашваюцца і паволі руйнуюць жыццё: узаемаадносіны з людзьмі, з Богам і з самім сабой. Крыўда - дэструктыўнае пачуццё, яна раз’ядноўвае людзей, атручвае горыччу душу таго, хто яе носіць. Да таго ж парушаецца ўсё наша хрысціянскае жыццё: мы не можам спадзявацца на прабачэнне нашых грахоў Богам, калі не ўмеем прабачаць усім духоўным даўжнікам, якія пакрыўдзілі нас і таму як бы абавязаны нам. Адзіны шлях да таго, каб спыніць згубны ўплыў крыўды на жыццё - прабачыць. У рускай мове прабачыць – простить – слова, утворанае ад слова просто. Задумайцеся, прабачыць - гэта значыць спрасціць, вызваліць сваё сэрца ад цяжару крыўдаў, прэтэнзій, расчараванняў. †

Гэтыя невысокія кветкі аднымі з першых расцвітаюць на веснавых праталінах. Другая назва крокусаў - шафран (ад арабскага - жоўты). Яшчэ да нашай эры гэтыя кветкі былі вядомы ў Індыі і Егіпце. Высушаны пылок жоўтых кветак выкарыстоўвалі як фарбу. Паспрабуйце упрыгожыць крокусамі з гафрыраванай паперы вашае памяшканне.

Вам спатрэбяцца наступныя матэрыялы: рознакаляровая гафрыраваная папера, дрот даўжынёй 7-8 см, пластыкавы збаночак, пластылін. †

Прадаўжаецца Вялікі пост. Гэта ёсць час роздуму над уласным жыццём, пара старанняў, каб унутрана перамяніцца ў лепшы бок і навярнуцца да Бога. Самае значнае заданне для кожнага хрысціяніна на Вялікі пост – паверыць у Божую любоў да кожнага грэшніка, гледзячы на крыж і на Цела Божага Сына на ім. “Але Ён быў прыбіты за нашыя грахі, забіты за нашыя віны” (Іс 53, 5). Таму мы не можам весці размову пра крыж і ўкрыжаванне Езуса, пісаць і разважаць пра гэта, як пра даўнюю старажытнюю гісторыю, бо яна - няспынна жывая і актуальная рэчаіснасць і найвышэйшая любоў. Вялікі пост павінен ажывіць гэтую праўду.

Са дня смерці Божага Сына на Галгоце крыж стаў сімвалам найвышэйшай любові і ахвяры. Таму яго размяшчаюць зверху святыняў і капліцаў, у дамах вернікаў, на дарогах і на раздарожжах, на літургічным адзенні, на грудзях хрысціянаў, якія ахінаюць сябе знакам крыжа, тым самым сведчачы аб веры ў сваё збавенне, дзякуючы Хрыстовай муцы, смерці, і просяць аб Божым благаславенні. Крыж стаў сімвалам цярпення і пакуты. Сам Хрыстус указаў нам на гэтае значэнне крыжа, калі сказаў: “Калі хто хоча ісці за Мной, хай зрачэцца самога сябе і возьме крыж свой і ідзе следам за Мной” (Мц 16, 24). Крыж напамінае, што смерць і цярпенне не з’яўляюцца заканчэннем чалавечага жыцця, бо другім яго бокам ёсць хвала Змёртвыхпаўстання, перамога над злом, новае жыццё. †

Дарагія чытачы!
З новага 2010 году мы змянілі сваю інтэрнэтную старонку. Мы спадзяёмся, што новае графічнае афармленне спадабаецца Вам. Абнавіўся не толькі выгляд старонкі, але на ёй стала больш разнастайных матэрыялаў, якія аблегчаць Вам доступ да матэрыялаў нашай газеты.

Нашай мэтай з’яўляецца тое, каб інтэрнэт-старонка нашай газеты характарызавалася высокай якасцю як у плане графікі, так і даступных на ёй інструментаў і функцыянальнасцяў. Заахвочваем Вас, дарагія чытачы, уключыцца ў рэалізацыю нашых планаў. Мы просім памаліцца ў інтэнцыі нашай рэдакцыі, а таксама дапамагчы як ідэямі, інфармацыяй, так і ў фінансавым плане. Нашым чытачам з розных куткоў свету рэкамендуем карыстацца нашай веб-старонкай. Разлічваем на вашыя ахвярныя сэрцы! †