Неабходна вялікае ўменне і адвага, каб пісаць і гаварыць пра любоў, а асабліва - пра Міласэрную Любоў, калі хочаш быць сведкам таго, хто “Ёсць”, які можа любіць з міласэрнасцю. Бывае і так, што трэба перакрочыць той парог няпэўнасці і паспрабаваць выразіць словамі тое, што нельга без веры зразумець: Божую Міласэрнасць.
    Сястра Фаустына Кавальская ўзялася за гэтае заданне. І рабіла яна гэта пасля звышнатуральных Божых аб’яўлення і натхненняў у месцах свайго кляштарнага жыцця: у Вільні, Плоцку і Кракаве. Гэтая Божая абранніца рабіла ўсё паводле ўказанняў Хрыста, які ёй аб’яўляўся не адзін раз, каб засведчыць пра таямніцу Божай Міласэрнасці. Сястра Фаустына “чэрпала” веды наконт Божай Міласэрнасці з таямніцы кантэмпляцыі Бога, які раскрываецца і аб’яўляецца з Любові, у Любові і цераз Любоў. Бог – гэта бясконцая Любоў. (пар. св. Ян). Адсюль папа Божы слуга Ян Павел II “здабыў” са скарбонкі Касцёла вялікую рэлігійную праўду і неабходнасць Міласэрнай Любові. У Любові ёсць некалькі імёнаў, але Міласэрная Любоў мае найглыбейшыя свае вытокі ў Таямніцы Бога і яна так неабходна чалавеку. †

“Я шукаў вас, цяпер вы прыходзіце да мяне”
    Гэта быў аўторак 18 мая 1920 года. Гаспадыня дома з Вадавіцаў Эмілія Вайтыла нарадзіла сына, які праз 58 гадоў стане галавой Касцёла.
    Бацькі назвалі сваё немаўлятка Каралем. Малы хлопчык рос здаровым і радасным дзіцяткам пад наглядам сваіх бацькоў разам са старэйшым на 14 гадоў братам Эдмундам.
    13 красавіка Эмілію забралі ў шпіталь. Ёй было 45 гадоў. У той жа самы дзень у хлопца, які меў 9 гадоў, не стала маці. Смерць дарагой мамы ўмацавала ў Караля веру і яго сувязі з братам. Менавіта ён стаў для яго добрым сябрам і апекуном. Кожная сустрэча з Эдмундам, які вывучаў медыцыну ў Кракаве, была для Караля радаснай падзеяй.
    Ізноў у жыцці маладога хлопца насунуліся чорныя дні. Памірае дарагі брат, які заразіўся шкарлятынай ад аднаго з пацыентаў. Яны засталіся ўдвух: Караль і яго бацька, які прывіў сыну замілаванне да гораў і актыўнага ладу жыцця. Ён даў яму штосьці большае: быў для сына не толькі бацькам, але і найлепшым сябрам. Караль навучыўся ад бацькі любіць, слухаць і прысвячаць сябе іншаму чалавеку. Ужо тады многія яго сябры, бачачы Караля, які маліўся, прадказвала яму кар’еру духоўнай асобы. Але яшчэ быў тэатр: Караль быў самым лепшым акцёрам ў гімназійным тэатральным кружку. †

Звычайна лічыцца, што адно пакаленне – гэта пакаленне людзей, якія нарадзіліся і выраслі на працягу больш-менш 25 гадоў. Пантыфікат Яна Паўла II прадаўжаўся 27 гадоў. Папа абвясціў першы Сусветны з’езд моладзі ў Рыме дакладана 25 гадоў таму. Адсюль сёння ў Касцёле актуальна выказванне адносна моладзі, якая вырасла падчас пантыфікату Яна Паўла II: пакаленне Яна Паўла II. Хтосьці скажа, што гэта толькі пасланне для наіўных людзей, таму што паўстанне пакалення нельга рабіць залежным ад чалавека, ад якога нас дзеляць адлегласці, межы, час, з якім мы не мелі ніколі асабістага кантакту, нават тады, калі быў бы гэта вялікі чалавек, як Ян Павел II. Таму, ці можна гаварыць пра феномен пакалення Яна Паўла II?

Той, хто так думае і гаворыць, той напэўна, можа мець рацыю.
    Аднак давайце паспрабуем паглядзець на феномен пакалення Яна Паўла II яшчэ з іншага боку. Трэба адшукаць вытокі з’яўлення пакалення Яна Паўла II у духу тых сустрэчаў і прамоваў Папы. Святы Айцец даваў не адзін раз маладым людзям зразумець, што ён хоча быць для іх сябрам і правадніком па дарогах жыцця. З вуснаў Яна Паўла II прагучалі словы, поўныя даверу і з якімі яшчэ ніколі да гэтай пары ні адзін Папа не звяртаўся да моладзі: “Вы – надзея Касцёла, вы – мая надзея”. †

“Любоў з’яўляецца кветкай, а міласэрнасць – яе пладом” Св. с. Фаустына

Напэўна, кожны з нас у сваім жыцці адчуў Божую Міласэрнасць. Езус хоча, каб мы ўшаноўвалі Божую Міласэрнасць і каб былі адначасова тымі, хто нясе яе сваім бліжнім. Ушанаванне міласэрнага Бога ў розных іпастасях не прынесла б выніку, калі б чалавек не адгукнуўся на немы крык аб дапамозе.
    Часта хрысціянскае жыццё мы называем перайманнем Хрыста. Калі ж у многіх сітуацыях немагчыма пераймаць Збавіцеля, то ёсць магчымасць пайсці Яго слядамі, выконваючы чыны міласэрнай любові ў адносінах да іншага. Езус Хрыстус паказаў чалавеку, што людская асоба не толькі адчувае і атрымлівае міласэрнасць Бога, але і паклікана да таго, каб самой быць міласэрнай у адносінах да іншых: “Шчасныя міласэрныя, бо яны атрымаюць міласэрнасць” (Мц 5, 7). Трэба ўсвядоміць сабе, што нельга любіць чалавецтва, не любячы паасобнай людской істоты, якую спачатку трэба заўважыць. Гаварыць ці пісаць пра любоў і рабіць усё для любові – гэта дзве розныя рэчы. Яскравым прыкладам для нас застаецца і па сённяшні дзень прытча пра міласэрнага самараніна, аб якой Езус нагадвае ў размове з адным вучоным права. Тут ідзе мова пра чалавека, які патрабуе дапамогі. Ён ішоў з Ерузалімы ў Ерых і папаў у рукі разбойнікаў, якія яго абакралі і цяжка паранілі. Нават святар раўнадушна абмінуў няшчаснага, які ляжаў на дарозе. І толькі самараніна закрануў лёс няшчаснай людской істоты. Ён перавязаў яго раны, клапаціўся аб ім, а пазней аставіў яго пад апеку ўладальніку заезнага дома, заплаціўшы яму за турботы па догляду параненага. Самаранін абяцаў, што калі ён будзе вяртацца той жа самай дарогай, то ізноў наведае заезны дом і верне грошы, якія былі затрачаны на побыт раненага, калі яны пераўзыдуць астаўленую суму. Прытча заканчваецца так: “Хто з гэтых трох, здаецца табе, быў бліжнім таму, хто трапіў да разбойнікаў?” Ён сказаў: “Той, хто аказаў яму міласэрнасць”. І сказаў яму Ісус: “Ідзі і ты рабі падобна” (Лк 10, 36 – 37). Бэнэдыкт XVI навучае на гэтым прыкладзе ў сваёй энцыкліцы “Deus caritas Est” пра хрысціянскую любоў: любоў становіцца клопатам і паслугай для іншага, не шукае ўжо самой сябе, а - дабра бліжняга. Яна становіцца самаахвяраваннем. Гэта ёсць любоў, якая падымае і акрыляе іншага чалавека. †

Святы Ойча! Мы ўдзячны табе за прыклад мужнага сведчання аб Божай Усемагутнасці, якая пермагае ўсякае зло і робіць чалавека свабодным!

Ксёндз Уладзімір Гуляй, пробашч парафіі імя Узвышэння Святога Крыжа з Ліды-Фары і ўдзячныя парафіяне з Ліды

Мы ўдзячны Табе, Яне ПаўлеII, за тое, што Ты даў нам прыклад, як пераадольваць свае цяжкасці, як ісці па такім нялёгкім жыцці і (што самае – важнае) Ты даў надзею на заўтрашні дзень, які можа быць лепшы.

Святы Ойча! Апякуйся беларускім людам, абараняй нашыя душы!

Хор сакральнай музыкі “Бацькаўшчына”

Сваім жыццём Ты засведчыў пра тое, што Бог яшчэ не расчараваўся ў людзях, калі пасылае нам такіх Пастыраў.

Ганатара Мароз

Я сардэчна дзякую за вяртанне моладзі ў святыні і за тое, што ў маім горадзе будуюцца новыя касцёлы, а людзі адкрыта вярнуліся да веры.

Гродна. Ю. Галубовіч

†

Некалькі месяцаў пошуку ідэі, некалькі тыдняў падрыхтоўкаў і амаль дзве гадзіны чування. Гэта столькі: праца студэнтаў і моладзі, якая працуе, з душпастырства “Open” – маладых людзей пакалення Яна Паўла II. Вельмі слушна заўважыў ксёндз Антоній Грэмза (акадэмічны душпастыр) падчас св. Імшы, прысвечанай пятай гадавіне смерці Папы, што большасць з нас ніколі не мела нагоды сустрэцца са Святым Ацом, але гэта не перашкаджае нам яго любіць і пераймаць.

На другі дзень Велікодных святаў у 19.00 у гродзенскай катэдры была цэлебравана св. Імша, падчас якой мы разважалі пра тое, які ўклад унёс Папа-паляк у жыццё кожнага з нас. Шматлікая моладзь з усяго г. Гродна прыбыла ў святыню на гэтую ўрачыстасць.
    Пасля св. Імшы адбылося чуванне, у час якога мы хацелі паказаць, як моцна любіў нас, дарагі Папа, як ён радаваўся, калі знаходзіўся сярод моладзі, як яе шукаў. І што цікава: пакаленне Яна Паўла II – гэта не толькі маладыя людзі ва ўзросце ад 17 да 30 гадоў, але і старэйшыя. Старэйшыя асобы, суцішаныя і поўныя роздуму, знаходзіліся сярод моладзі, іх слёзы сачыліся з вачэй так хутка і адначасова так ціхутка...У святыні сабраліся таксама шматлікія вернікі ва ўзросце нашых бацькоў, але напэўна, найбольш было тых, каго Ян Павел II усюды шукаў...г.зн. нас, яго моладзі...Ён бачыў у нас вясну і надзею Касцёла. У апошнія хвіліны жыцця ён прамовіў ціхім голасам: “Я шукаў Вас, а цяпер Вы прыйшлі да мяне і за гэта я ўдзячны Вам”. Асабліва гэтыя словы сталі для нас галоўным дэвізам сустрэчы, мы засяродзіліся над імі. †

Любоў, якая гатова аддаць, нават, жыццё, не загіне”

“Мы ведаем, што любоў – несмяротная, але не заўжды гэта дачуваем. Часта мы баімся самаахвярнасці, страціць іншага чалавека. Езус Хрыстус быў укрыжаваны, але яго любоў не загінула. Папа Ян Павел II аддаў сваё жыццё для чалавецтва, але мы не перасталі адчуваць вынікі яго любові. Так і сёння не палохайцеся ісці за любоўю, бо яна ніколі не загіне.”

“Не бойцеся адкрыць “дзверы” Хрысту”

“Не бойцеся адкрыць дзверы Хрысту” – калісьці так звярнуўся Ян Павел II да моладзі, якая сабралася на плошчы ў Ватыкане. Але ці сапраўды “дзверы” нашага сэрца адкрыты для Хрыста? Я задумвалася над гэтым. Нават часта практыкуючы вернік хоча аставіць Хрыста ў касцёле і не ўпускаць Яго ў сваё прыватнае жыццё. Чаго мы баімся? Ён жа ёсць тым, Хто палюбіў нас так моцна, што памёр за нас на крыжы. Папа Ян Павел II даверыўся Пану і “дзверы” яго сэрца былі заўжды адкрыты для Хрыста. Таму гэтыя словы былі выказаны з такім перакананнем. Будзьце адважныя ў веры!”

13 красавіка 1991 г. Святы Айцец Ян Павел II стварыў ва ўсеагульным Касцёле дыяцэзію з біскупскай сталіцай у Гродне. Першым ардынарыем яе быў назначаны біскуп Аляксандр Кашкевіч. Змест булы, дзе было занатавана аб існаванні Гродзенскай дыяцэзіі, даносіць нам тое, што мэтай Святога Айца, які стварыў тэрытарыяльную адзінку Касцёла, як і іншыя - ў СССР, было аднаўленне рэлігійнага жыцця вернікаў каталіцкага Касцёла, якое на працягу некалькіх дзесяткаў гадоў знішчалася і грэбавалася. У гэтым годзе 13 красавіка прыпадае 19 гадавіна надання годнасці біскупа Аляксандру Кашкевічу і стварэння Гродзенскай дыяцэзіі.
    Пасля ўтварэння дыяцэзіі духавенства і вернікі сталі перад новымі выклікамі: аднаўленне парафіяльных касцёлаў, дэканатаў, біскупскай курыі, Вышэйшай духоўнай семінарыі, дабрачыннай арганізацыі Карытас, біскупскага суда, дыяцэзіяльнага выдавецтва, а таксама іншых арганізацый, якія былі неабходны для нармальнай дзейнасці дыяцэзіі.
    Касцёл у Беларусі быў вельмі знішчаны падчас II Сусветнай вайны і ў гады камунізму. Гродзенская зямля сплыла крывёй мучанікаў. Многія асобы аддалі сваё жыццё, абараняючы веру. “Святыя не праходзяць. Яны жывуць святымі і жадаюць святасці” – гэтыя словы Святога Айца Яна Паўла II, выказаныя ім у чэрвені 1999 г. у Старым Сончы характэрны і для Гродзенскай зямлі, якая благаславенна прысутнасцю, працай і жыццём святых мучанікаў. Падчас II Сусветнай вайны жылі на беларускіх землях сведкі веры, якія аддалі сваё жыццё за Хрыста. У Гродзенскай дыяцэзіі ёсць свае благаславенныя гэтага перыяду: Мар’яна Бярнацкая, с. Марта (Казіміра Валоўская, непакалянка), с. Ева (Багуміла Наішэўская, непакалянка), кс. Генрых Глябовіч. Яны апынуліся ў ліку 108 мучанікаў перыяду II Сусветнай вайны. У чэрвені б.г. мы будзем адзначаць 11 гадавіну вынясення іх на алтары.
    У Касцёле на Гродзеншчыне ёсць свае заступнікі ў небе: сёстры-назарэтанкі з Навагрудка, якія 1 жніўня 1943 г. загінулі мучаніцкай смерцю ад рук гітлераўцаў. 5.03. 2000 г. адбылася беатыфікацыя гэтых сёстраў у Рыме. Яна з’яўляецца для вернікаў нашых земляў прыкладам трываласці ў вернасці Крыжу, Евангеллю і Апостальскай Сталіцы. †

Кожны хрысціянін абавязаны выконваць Божыя запаведзі. У Святым Пісанні запісана: “Памятай пра дзень шабату. Будзеш працаваць шэсць дзён і выконваць усе свае заняткі. А сёмы ж дзень – шабат дзеля ўшанавання Пана, твайго Бога. У гэты дзень не павінен працаваць ані ты сам, ані твой сын, ані твая дачка, ані твой нявольнік, ані твая нявольніца, ані твая жывёла, ані чужаземец, які жыве за тваімі брамамі” (Всц 20, 8 – 11). Касцёльныя запаведзі акрэсліваюць і ўдакладняюць Божае права ў нядзелю і ў іншыя святочныя дні: вернікі абавязаны ўдзельнічаць у св. Імшы. На жаль, тут ёсць яшчэ шмат нядбайнасці і грэбавання абавязкам ушанаваць Творцу ў Божы дзень. Адсюль вынікаюць іншыя грахі. Чалавек, які не “корміцца” Божым словам і не чэрпае сілы з Эўхарыстыі – слабы і падвяргаецца розным спакусам.
    Раней дзень шабату нагадваў сёмы дзень стварэння свету. Цяпер жа тым святым днём з’яўляецца для нас нядзеля – дзень Змёртвыхпаўстання Езуса Хрыста. Божы дзень – гэта асноўны дзень ажыццяўлення Эўхарыстыі, дзень радасці, калі вернікі не працуюць. Нядзеля, будучы ўспамінам аб першым дні існавання свету, з’яўляецца адначасова прадвесцем апошняга дня, калі Хрыстус прыйдзе ў хвале. Нядзеля з’яўляецца таксама днём дару Святога Духа. Гэта менавіта ў нядзелю Святы Дух сышоў на апосталаў і на Марыю, якія сабраліся ў Вячэрніку. Усё гэта дазваляе сцвярджаць, што нядзеля – гэта найважнейшы дзень тыдня. †

Шаноўныя чытачы газеты “Слова Жыцця”!

Хрыстус уваскрэс! Сапраўды ўваскрэс! У адпаведнасці са старадаўнім звычаем я хачу павіншаваць кожнага з Вас, дарагія сведкі сапраўдных хвілінаў нашай веры, надзеі і любові. Гэта – цудоўныя хвіліны, якія дае кожнаму з нас Дарыльшчык жыцця, Пераможца шатана і смерці. Гэты выключны дзень упісаны асаблівым чынам у гісторыі Беларусі і ўсяго чалавецтва. Ніколі не выкрэслівайце з вашых сэрцаў гэты дзень, які безупынна мы можам перажыць! †

Вялікі чацвер

“Без ксяндза смерць і мука нашага Пана нічаму б не служылі. Гэта святар прадаўжае на зямлі справу збавення…
    У яго ёсць ключы ад нябесных скарбаў: гэта ён адкрывае браму, ён з’яўляецца аканомам добрага Бога, распараджальнікам Яго дабротаў… Ксёндз - не святар для сябе, але - для вас”

Сучасная эпоха постмадэрнізму, у якім апынулася беларускае грамадства пасля дзесяцігоддзяў панавання савецкай сістэмы, становіцца сур’ёзным выклікам як для вернікаў, так і для святароў. Мінулае стагоддзе паставіла такія словы: праўда, любоў, дабро і зло ў залежнасць ад кан’юнктуры грамадскіх працэсаў, волі палітыкаў і патрэб спажыўцоў. Ідэолагі “свету без Бога”, выцясняючы Божую Праўду са свядомасці масаў, прапаноўвалі замест яе праўду пад заказ. Эксперыменты над грамадскай свядомасцю парадзілі чалавека постмадэрнізму, які ўжо нікому не давярае, ва ўсім сумняваецца, губляецца ў акіяне спакуслівых прапановаў. Менавіта з такім чалавекам сустракаецца сучасны Касцёл і святар. Што ж значыць быць святаром у эпоху постмадэрнізму? Якога ксяндза патрабуе Хрыстовы Касцёл у постсавецкім грамадстве? †

Святая Імша хрызма
Урачыстая св. Імша з асвячэннем хрызмы і іншых алеяў. Асвячоныя алеі выкарыстоўваюцца для некаторых сакрамэнта.
   Алей хрызмы ўжываецца падчас наступных сакрамэнтаў: Хросту, Канфірмацыі, Святарства, служыць таксама для намашчэння алтара і сценаў касцёла.

    Алей хворых – для сакрамэнту Намашчэння Хворых.

    Алей катэхумэнаў прымяняецца перад Хростам катэхумэнаў ці дарослых, якія прымаюць гэты сакрамэнт.
    Святары канцэлебруюць са сваім біскупам св. Імшу для таго, каб паказаць адзінства Хрыстовага святарства. †