Закончыўся май і пачаўся чэрвень. Паводле традыцыі ў нашай краіне гэты месяц звязаны з набажэнствам да Найсвяцейшага Сэрца Езуса. Прызнаюся, што на працягу доўгага часу я задумваюся над розніцай паміж маёвым і чэрвеньскім набажэнствамі. Бачачы касцёлы, напоўненыя вернікамі падчас маёвых набажэнствах і пуставатыя ў чэрвені, я думаю з пэўным неспакоем аб тым, ці гэтая нашая “народная” пабожнасць мае правільны напрамак.
    Святы Айцец Ян Павел II быў вялікім прыхільнікам набажэнства да Сэрца Езуса. Ён вельмі радаваўся з таго факту, што ў Польшчы прысутнічае гэтая форма пабожнасці. Калісьці ён сказаў: “Я цешуся з-за таго, што ў Польшчы практыкуецца і няспынна падтрымліваецца ў чэрвені штодзённае адгаворванне ці спяванне літанія да Найсвяцейшага Сэрца Езуса”. †

Міхась вельмі любіў дражніць сваю сястрычку Палінку. Паліна вельмі крыўдзілася і плакала.
    - Чаго ты плачаш, Полечка? – аднойчы спытаў тата.
    - Мяне Мішка дражніць.
    - Ну і хай дражніць, а ты не паддавайся!
    Было вельмі цяжка не паддавацца, але адзін раз Поля паспрабавала, і вось што з гэтага атрымалася.
    Дзеці сядзелі за сталом і снедалі.
    - Вось толькі я падсілкуюся, - пачаў Міхась, - і тваю ляльку схаваю.
    - Ну і што, - засмяялася Поля, - можа маёй ляльцы цікава будзе ў хованкі пагуляць, бо ўсё роўна я знайду яе.
    †

29 мая - пасвячэнні дыяканату і прэзбітэрату ў катэдральнай базыліцы ў Гродне

О Езу, Боскі Пастыр, які прызваў апосталаў, каб зрабіць іх лаўцамі душаў, прыцягні да Сябе гарачыя, высакародныя розумы маладых і зрабі іх сваімі паслядоўнікамі і слугамі. Здзейсні, каб таксама яны падзялялі Тваё жаданне ўсеагульнага збавення, для якога аднаўляеш сваю Ахвяру на алтарах. Ты, о Божа, які заўжды жывеш, каб заступацца за нас, адкрый перад імі гарызонты, каб заўважылі свет, у якім узносіцца нямая просьба многіх братоў аб святле праўды і аб цяпле любові. Каб яны, адказваючы на Твой заклік, прадаўжалі тут на зямлі Тваю місію, “стваралі” Тваё Містычнае Цела – Касцёл і былі соллю і светам Зямлі.
    Пашыр, о Божа, Твой заклік любові на многія жаночыя чыстыя і высакародныя сэрцы і ўлі ў іх жаданне евангелічнай дасканаласці, аддацца служыць Касцёлу і братам, якія патрабуюць дапамогі і любові. Амэн. †

    Малітва Святога Айца Паўла VI за святарскія і манаскія прызванні

Асабліва ў чэрвені ўсе вернікі накіроўваюць свой позірк на Найсвяцейшае Сэрца Езуса. Яно паказвае самыя розныя вымярэнні любові. Гэта - параненае Сэрца, прабітае, напоўненае знявагай і болем, але адначасова – жыццё і Змёртвыхпаўстанне, збавенне для тых, хто даверыўся яму, і крыніца ўсякага суцяшэння. Літанія да Найсвяцейшага Сэрца Езуса складаецца з 33 заклікаў для ўвекавечання 33 гадоў жыцця Езуса Хрыста. Іх змест выражае збавенны план любові Бога да чалавека.

На працягу стагоддзяў многія Папы навучалі, што культ Найсвяцейшага Сэрца Езуса не з’яўляецца толькі адзіным з многіх набажэнстваў, але побач з Эўхарыстыяй - вяршыня пабожнасці і канцэнтрацыя ўсёй хрысціянскай рэлігіі. А каб лепш зразумець сэнс гэтага набажэнства, то варта прывесці выказванні аб ім некаторых наступнікаў св. Пятра. Леў XIII бачыў у ім сімвал і жывы вобраз бясконцай любові Езуса да вернікаў і найбольш правераную форму рэлігійнасці. Пій XI бачыў у гэтай форме пабожнасці суму, змест нашай рэлігіі і норму найдасканалейшага жыцця, таму што найлепшым чынам набажэнства да Сэрца Езуса вядзе да больш дасканалага пазнання Хрыста, да глыбейшага замілавання і пераймання Яго. Святы Айцец Бэнэдыкт XVI гаворыць, што “кожны чалавек патрабуе мець які-небудзь “цэнтр” жыцця, крыніцу праўды і дабрыні, з якога можна “чэрпаць” у розных сітуацыях, якія змяняюцца, і ў высілках штодзённасці. Кожны з нас адчувае ў цішыні не толькі біццё ўласнага сэрца, але – яшчэ глыбей унутры самога сябе – пульсацыю сэрца свету - беспамылковай прысутнасці Хрыста, якая адчуваецца не толькі пачуццём веры, але намнога больш рэальней”. †

Паглыбленне працэсу секулярызацыі (бездухоўнасці) у сучасным свеце вядзе за сабой маральную дэградацыю тых, хто яму паддаецца. Убогасць духоўнага жыцця, выражаная ў адсутнасці канкрэтнай мэты, сэнсу, матывацыі, ідэалаў, прыводзіць да поўнай дэградацыі асобы. Менавіта на фоне секулярызму абвастраецца канфлікт паміж бездухоўнымі «нормамі» свецкага грамадства і духоўна-маральнымі прынцыпамі Касцёла. Чым больш бездухоўнае грамадства, тым цяжэй яму зразумець духоўны свет хрысціянства. Больш таго, высокія маральныя прынцыпы і прыклады жыцця вернікаў, якія ім адпавядаюць, выклікаюць усё больш нястрыманую агрэсію ў прыхільнікаў секулярызму. На фоне дэпрэсіўнага раба распусты і залежнасцяў ад дрэнных звычкаў хрысціянін, верны сваім прынцыпам, выглядае як чалавек, аб якім ахвяра секулярызму можа толькі марыць. «Немагчыма быць такім радасным і шчаслівым, як вернік. Гэта крывадушнасць, паказуха! Унутры хрысціяне - такія ж сапсаваныя, як і мы!», — часта ціха ў думках або гучна ў мас-медыях крычаць ворагі духоўнасці, не верачы сваім вачам. Аслепленыя агрэсіяй, ідэолагі секулярызму шукаюць сярод хрысціянаў прыклады грахоўнасці, каб паказаць, што «ўсе яны - такія». Але ва ўсёй гэтай медыя-валтузні адкрываецца ўбоства тых, хто не здольны нічога прапанаваць, а толькі паказваць пальцам на іншых і крычаць, што яны - дрэнныя. †

20 – 21 мая б.г. у нашай семінарыі прайшоў навуковы сімпозіум. Адным з дакладчыкаў на ім быў біскуп Антоній Коша з Кішынёва. З ахвотай ён згадзіўся расказаць нам пра жыццё Касцёла ў Малдавіі.

Ваша Эксцэленцыя, упершыню Вы прыехалі ў Беларусь. Раскажыце, калі ласка, крыху пра сябе, каб нашыя чытачы маглі з Вамі пазнаёміцца.
    Я нарадзіўся ў Румыніі ў 1961 годзе. Мая сям’я была вельмі рэлігійнай і вялікай: з васьмі дзяцей 3 з іх сталі святарамі. Я скончыў семінарыю ў Ясах (Румынія). Яскі біскуп завёз мяне ў Малдавію ў 90-ыя гады. Тады былі ўжо магчымасці займацца душпастырскай дзейнасцю ў гэтай краіне. Я пачаў працаваць у якасці вікарыя ў Кішынёве. Пасля году працы стаў пробашчам. Не ведаю, ці было штосьці падобнае ў гісторыі, але апостальскі нунцый з Масквы Коласуонно па тэлефоне назначыў мяне пробашчам. Тады я званіў яму, каб сказаць, што парафія асталася без пробашча, які быў з Рыгі і вырашыў вярнуцца ў Латвію. Я сказаў, што для гэтай супольнасці патрэбен пробашч, а ён мяне спытаў, хто я - такі. Я растлумачыў яму ўсё і ён сказаў мне, што з сённяшняга дня я стаў пробашчам і ў нядзелю я павінен быў абвясціць усім парафіянам, што нунцый назначыў мяне пробашчам ў гэтую парафію. У нядзеля я абвясціў, што я - пробашч гэтай парафіі. Тады была складаная сітуацыя, таму што я не ведаў яшчэ добра польскай мовы. На працягу пэўнага часу я стараўся вывучыць гэтую мову. Пазней шукаў ксяндзоў і мы пачалі ствараць іншыя парафіі вакол Кішынёва. Два ксяндзы стварылі вялікія парафіі ў Бельцах і ля Днестра. З 1993 г. Ян Павел II стварае апостальскую адміністратуру ў Малдавіі і назначае мяне яе адміністратарам. Тады было мне 33 гады. Мне было вельмі цяжка, таму што я не меў вялікага вопыту, але ж Бог выбраў мяне і значыць гэта – Яго воля ў адносінах да мяне, нягоднага. У людской слабасці відаць Божая ўсемагутнасць. Для мяне гэта было самае важнае, я зразумеў, чаму Бог паклікаў мяне. Тады мы працавалі шмат і ніхто не ведае, колькі было зроблена памылкаў. На працягу 7 гадоў я ствараў разам з ксяндзамі розныя парафіі. У 2001 годзе адміністратуру ў Малдавіі паднялі да рангу дыяцэзіі і мяне назначылі біскупам Кішынёва. †

Знайшлася такая дарога і для паломнікаў з Гродзенскай дыяцэзіі, членаў з душпастырства службы аховы здароўя. Нам захацелася падзяліцца сваімі ўражаннямі пасля паездкі.

Наша дарога была доўгая і адначасова цудоўная, таму што праходзіла праз Альпы. Для нас, жыхароў раўніны, выгляд зялёных альпійскіх лугоў паміж скалістых гор выклікаў буру эмоцый, нібы сама прырода гаварыла нам пра тое, што самым лепшым і найдасканалейшым Творцам з’яўляецца Бог.
    Паволі краявід Альпаў змяніўся лясамі на пірынейскіх пагорках і наш аўтобус затрымаўся ў Асыжы – у мястэчку, якое звязана з жыццём святога Францішка. Вулачкі гэтага маленькага сярэдневяковага гарадка сустрэлі нас супакоем і цішынёй. Нават натоўпы тых, хто наведваў гэты горад, суцішаліся побач з кляштарнымі мурамі. Фрэскі Гіотта і цудоўныя вітражы ў базыліцы імя св. Францішка геніяльна падкрэслівалі індывідуальнасць святога, а ля яго магілы нам здавалася, што мы кантактуем з ім. А калі кожны з нас стаяў на кляштарных мурах і глядзеў з вышыні на прыгожыя каляровыя даліны, то разумеў, што тут, нават, паветра насычана святасцю, да якой можна дакрануцца. У гэтым сваім “каралеўстве” св. Францішак нас суцішыў, дазволіў заглянуць унутр сябе, прымусіў перастаць спяшацца і наракаць на недахоп часу, зрабіць рахунак сумлення, сказаць Богу: “Так” і цешыцца навакольным жыццём. †

“У адпаведнасці з законам не прадаём табачныя вырабы асобам да 18 гадоў” – такі сур’ёзны надпіс можна ўбачыць на акенцы гандлёвага кіёску... Кажуць, дурням закон не пісаны, але ці толькі дурням? Мы вырашылі гэта праверыць.

Вы спытаецеся, як? А вось наступным чынам.
    “Калі ласка, дайце мне папяросы “Camel” лёгкія – з такой просьбай звярнулася семнаццацігадовая дзяўчынка Каця да прадаўца кіёска. Праўда, было крыху нязручна Каці купляць папяросы, бо не курыць (чаго і астатнім жадае). Але гандлярка, якая не ведала: ці паўналетняя купляе ў яе “Camel” лёгкія, такой нязручнасці не зведала.
    У адказ на просьбу прадаць цыгарэты са словамі “калі ласка” рука прадаўца працягвала гэты самы “Camel”. І пасля надыходзіў той самы момант нязручнасці, момант выкрыцця і Каці, і гандляркі. “Дзень добры, я - карэспандэнт інтэрнэт-газеты. “Чаму вы не спыталіся, ці ёсць мне 18 гадоў, перад тым, як прадаваць цыгарэты?”, – прыкладна так выглядала «выкрыццё». †

Як і раней, так і сёння існуе актуальная праблема для бацькоў назваць народжанае дзіця імем. У метрыках Хросту ўсё часцей можна сустрэць імёны, якія да гэтага часу рэдка давалі католікі сваім дзецям: Вадзім, Сяргей, Дзмітрый, Сняжана і г.д. Знікаюць з метрычнай кнігі традыцыйныя хрысціянскія імёны, якія былі прыняты заходняй традыцыяй Касцёла: Ян, Ядвіга, Станіслаў, Тадэвуш, Юзаф і г.д.
    Адсюль паўстае пытанне: “Як даваць імёны?” Навучанне Трыдэнцкага сабору ў дачыненні да гэтай справы было катэгарычнае. У 1563 годзе ў асобным дэкрэце было загадана, каб дзецям давалі выключна імёны каталіцкіх святых. Адначасова пачаўся працэс выцяснення родных славянскіх імёнаў, напрыклад: Мечыслаў, Славамір, Ярагнеў імёнамі лацінскага паходжання, напрыклад: Марк, Луцыян, Фабіян і грэчаскага, напрыклад: Аляксандр, Філіп ці біблейскага, напрыклад: Якуб, Ян, Сымон. З-за ўсеагульнага ўжывання іх хрысціянамі гэтыя імёны давалі ў першую чаргу дзецям. У XVII – XVIII ст.ст. аддавалі перавагу імёнам айчынных святых, напрыклад: Казімір, Станіслаў, Уладзіслаў. †

14 – 17 чэрвеня 2010г. у пасёлку Паўднёвы, а таксама ў парафіі імя Найсвяцейшага Адкупіцеля (Гродна, м-н Дзевятоўка) пройдзе другая парафіяда дзяцей і моладзі з Гродзенскай дыяцэзіі пад назвай: “Рух фарміруе розум, сэрца і цела”. Парафіяда з’яўляецца аўтарскай праграмай адукацыйна-выхаваўчага, прафілактычнага, патрыятычна-грамадзянскага характару, якая асноўваецца на трыядзе: святыня – тэатр – стадыён, што базіруецца на сістэме спаборніцтва дзяцей і моладзі ўсіх узроўняў навучання.

Святыня(праграма літургічна-выхаваўчага характару) ахоплівае падрыхтоўку і актыўны ўдзел у штодзённай малітве, Эўхарыстыі.

Гэта адна з трох часткаў выхаваўчай праграмы парафіяды, якая ўмацоўвае нашую веру. У праграме парафіяднай святыні важнае месца займаюць моманты супольнай ці асабістай малітвы. Сустрэча з іншым чалавекам у інтэлектуальным ці спартыўным спаборніцтвах упісана ў сустрэчу з Богам. Яна фарміруе нашую паставу да таго, што нас чакае на парафіядзе: пройгрыш ці перамога, радасць ці смутак, ласка ці грэх...
    Падчас парафіяды мы сустракаем Хрыста ў Слове і Хлебе. Існуе мажлівасць паслухаць Святое Пісанне, публічна прачытаць яго, а з іншага боку – магчымасць адарацыі Найсвяцейшага Сакрамэнту. Адно і другое выплывае і заключаецца ва Эўхарыстыі, якая з’яўляецца крыніцай і вяршыняй хрысціянскага жыцця, а ў нашай парафіяднай урачыстасці – пачаткам і заданнем на дадзены дзень.
    Для моладзі нязвыкла важна – магчымасць паспавядацца, таму што сакрамэнт Пакаяння і Паяднання адкрывае нам шлях да Эўхарыстыі, св. Камуніі, сяброўства з Богам і з іншым чалавекам. †

Маша Ануфриева, 16 лет. Волковыск, приход имени св. Вацлава Я не думала, приехав на парафиаду в прошлом году, что так чудесно проведу это время. Я ехала с твердой убеждённостью, что парафиада – это обычные реколекции. И мне было не совсем понятно, зачем нужны здесь какие-то конкурсы: спортивные, художественные.
    Моё представление о ней изменилось сразу же в первый день пребывания на парафиаде. Разные конкурсы, личные и командные победы придавали её участникам какие-то невообразимые силы, давали какую-то неописуемую радость. Хотелось прыгать и кричать от счастья.
    Когда же всё закончилось, то ещё долго я вспоминала об этом, строила планы на следующий год. Наверно, именно во время воспоминаний об этих незабываемых днях и пришло чёткое понимание значения парафиады.
    По-моему мнению, парафиада - это такой момент в жизни человека, когда ты осознанно прославляешь Бога не только молитвой, но и твоими вполне привычными действиями: занятием спортом, музыкой, рисованием. Парафиада – это в какой-то степени - «концентрированная бомба» талантливой и верующей молодёжи, которая не стесняется сказать, что она любит и доверяет Богу. †

Как быстро летит время и уже 7-9 мая стали историей, но это история для многих молодых сердец станет незабываемой сказкой, которую на протяжении всего года мы с таким нетерпением ждали, и наши ожидания были полностью оправданы. Сотни молодых людей со своими священниками, сестрами из монашеских орденов и опекунами в эти дни с разных концов нашей епархии приехали в Щучин. Всех нас объединяло одно - безграничная любовь к Богу. На протяжении этих трех дней Щучин стал для нас вторым домам, в котором нас с большим теплом и радушием встретили отцы-пиары и жители этого прекрасного городка. Да, эти дни стали для нас действительно незабываемыми: это конференции, на которых мы еще глубже познавали те дары, которые дает нам Бог, концерты наших прекрасных групп: «MAJ», «Небасхіл» и «AVE». На их выступлениях мы пели, танцевали и все вместе прославляли Бога . Ну и конечно, кульминацией каждого дня была святая Месса, на которой мы черпали новые силы, получали духовный заряд и встречались с Христом в Евхаристии. Эта встреча молодежи дала нам прекрасный шанс познакомиться с новыми людьми, еще больше сблизиться, несмотря на те расстояния, которые нас разделяют в повседневной жизни. Ну и конечно, сделать еще один большой шаг навстречу ко Христу, который является нашим Учителем. Каждая сказка когда-то заканчивается, но эта встреча молодежи надолго останется в наших сердцах. В конце хотелось бы поблагодарить отцов-пиаров - всех, кто принимал нас в своих домах, ну и конечно, кс. Антония Гремзу. Без вас и ваших стараний мы никогда бы не стали участниками этого прекрасного праздника.