Сёлетнія ўрачыстасці ў Тракелях былі ўжо дзесятыя ў маім жыцці. Але кожны раз я станаўлюся перад тронам маёй Маці, нібы ўпершыню. За гэты перыяд шмат што змянілася ў маім жыцці, змянілася я сама. Я гляджу на свет інакш: у мяне - менш бунту, больш развагі. Сёння я магу сказаць, што за ўсё гэта я павінна быць удзячна Тракельскай Божай Маці.
    Я, стоячы перад абразам Каралевы Нашых Сем’яў, шмат чаму навучылася. Усё нашае існаванне падобна да паломніцтва. †

У наших отцов и сестер из ордена имени св. Винцента Паллотти есть одно условие: они не имеют права находиться долго в одном приходе, чтобы не привязывались к постоянному месту жительства и к людям. На первый взгляд, может показаться, что это - несколько бесчеловечно, особенно, учитывая то, что если священник - хороший, всех устраивает, много делает добра. Но, с другой стороны, в этом есть глубокий смысл: о священнике тоже надо думать, и в первую очередь - о его душе. Бог лучше знает, что нужно ксендзу для его же спасения.

Помню, как произошла моя первая встреча с пробощем кс. Анджеем. Он начинал только работать в Березе. Поляк, который плохо владел русским языком. Коллега по работе попросила меня, чтобы я преподала ему немного уроков русского языка. Как я волновалась! Как сейчас я помню свои переживания. Я думала, о чем буду с ним говорить, как себя вести, куда его посадить и как одеться самой, предлагать ли чай или нет!? Ксёндз - ко мне домой! Это – как гром среди ясного неба. †

Славутая, добрая, міласэрная Будслаўская Божая Маці... Кожны год тысячы вернікаў з розных куткоў зямлі імкнуцца да Цябе, каб сустрэцца з Табою, пакланіцца, прасіць прабачэння, дзякаваць.

Не выпадкова ў гэтым годзе душпастырства настаўнікаў і выхавацеляў прысвяціла сваё падарожжа, менавіта, у касцёл у Будслаў - святыню з унікальнай і цікавай гісторыяй, месца, дзе пазначана прысутнасць Бога, дзе Ён здзяйсняў справы праз пасрэдніцтва Марыі.
    Паломніцтва да абраза Божай Маці ў Будслаў атрымалася надзвычай насычаным, змястоўным і запамінальным. За два дні шляху мы наведалі 15 касцёлаў. Кожная святыня – гэта непаўторная гісторыя, яшчэ адна сведка Божай прысутнасці ў нашым жыцці. Тракельская Божая Маці, Барунская, Гудагайская... У кожнай мясцовасці вернікі шануюць Цябе, самую блізкую Хрысту асобу, сведку Яго нараджэння і смерці. І ў кожнай святыні мы так блізка адчувалі Тваю прысутнасць, і ў кожным месцы звярталіся да Цябе яшчэ і яшчэ. Звярталіся, бо верылі Табе, як самаму блізкаму сябру. Верылі і прасілі дапамогі ў розных жыццёвых сітуацыях: у радасці і смутку, у хвіліны болю, сумненняў і адчаю. †

Слава Иисусу Христу!

В самом начале письма я хочу выразить огромную благодарность всем организаторам реколекций в Роси, которые прошли 19 и 20 июня. Особая благодарность – священнику Чеславу за проведение реколекций и за Божье слово.
    Меня зовут Анна. Впервые на реколекции в Рось я приехала два с половиной года тому назад. У меня была огромная проблема. Я побывала на реколекциях ксендза Яна Речека, потом – отца Руфуса. То, что я пережила, трудно передать словами. Я получила огромное облегчение, которое можно сравнить, наверное, с очень тяжёлым грузом, который я тащила на себе и который прижимал меня к земле, не давая свободно дышать. Я смогла его сбросить, отдав его в руки Иисуса Христа. Но у меня были и другие проблемы, о которых я догадывалась, но не представляла, что их можно решить с помощью силы Святого Духа. Эти проблемы я доверяла на протяжении многих лет целительницам, экстрасенсам, гороскопам, не подозревая, что это – большой грех, который, как болото, засасывал меня всё больше и больше и отдалял от Бога. †

В наше время стала популярна тема о вакцинации в связи с тем, что некоторые из вакцин, появившиеся в настоящее время, являются плодом генной инженерии на человеке.
    Стоит ли идти на вакцинацию для предупреждения болезни? С одной стороны, всё то, что способствует защите нашей жизни, является достойным деянием, а с другой же стороны, христиане должны быть бдительны, помня о том, что не всё вакцины являются достойными для своего применения. Мы находим ответ на данные вопросы в рапорте Папской академии «PRO VITA», который был обнародован и утвержден Конгрегацией Вероучения в 2005 г.
    Суть рапорта заключается в том, что официальное учение Церкви предостерегает верующих от применения некоторых вакцин, даже если дело касается предупреждения серьезной болезни, потому что это ведёт к моральной ответственности за их применение. †

Усе вы добра ведаеце казку пра Чырвоную Шапачку і яе бабулю, якая жыве за лесам. Яны жывуць у казачнай краіне. Унучка часта наведвае бабулю, таму што яна - старэнькая, часта хварэе. Чырвоная Шапачка марыць знайсці такія лекі, якія б дапамаглі бабулі больш не хварэць. І вось аднойчы яе мара ажыццявілася. Добры казачнік прыйшоў да яе ў сне і сказаў, што ўздоўж лясной сцяжынкі, якая вядзе да хаты бабулі, выраслі чароўныя кветкі. Калі бабуля ўдыхне іх водар, яна паправіцца і больш не будзе хварэць. Дзяўчынцы трэба сабраць гэтыя кветкі. Але казачнік папярэдзіў, што трэба рваць не ўсе кветкі, а толькі тыя, якія нагадваюць пра добрыя чалавечыя якасці. “Калі памылішся і сарвеш кветку з “дрэннай” назвай, то яна бабулі не дапаможа” - заўважыў казачнік. Дзяўчынка расказала матулі пра свой сон і папрасіла дазволіць ёй пайсці ў лес, каб нарваць чароўных кветак для бабулі. Мама, пагладзіўшы дзяўчынку па галаве, з радасцю адпусціла дачку. І вось Чырвоная Шапачка - у лесе. Яна ідзе па той самай сцежцы. Тут ўсё добра знаёма: кожнае дрэўца, кожны кусцік. Але сёння Чырвоная Шапачка шукае толькі чароўныя кветкі. Вось - першая. Якая яна прыгожая! Дзяўчынка нахілілася, каб сарваць яе і задумалася. А можа гэта “дрэнная кветка”? Давайце дапаможам дзяўчынцы сарваць “добрыя кветкі”. †

Каталіцкія біскупы Беларусі, занепакоеныя распаўсюджваннем і рэкламаваннем у нашай краіне так званага “штучнага апладнення”, скіравалі да вернікаў зварот, у якім нагадваюць, што жыццё паходзіць ад Бога, і толькі Ён з’яўляецца яго Валадаром. Толькі Творца вырашае аб узнікненні i заканчэнні чалавечага жыцця. На жаль, пад выглядам уяўнай дапамогі сужэнцам, якія маюць праблемы з зачаццем дзяцей, прапануецца так званы метад in vitro альбо ЭКА, які заключаецца ў апладненні па-за арганізмам жанчыны і здзяйсняецца лабараторным чынам. Біскупы нагадваюць, што іn vitro з’яўляецца схаванай формай аборту і селекцыі дзяцей: бярэцца некалькі зародкаў, з якіх выбіраюцца толькі некаторыя, а астатнія адкідваюцца, г.зн. забіваюцца. Такім чынам, бацькі, якія згаджаюцца на гэтую працэдуру, фактычна згаджаюцца на забойства дзяцей, якія не пройдуць селекцыі. У сувязі з гэтым Божы закон станоўча гаворыць Не апладненню in vitro альбо ЭКА. Кожны, хто нейкім чынам удзельнічае ў гэтым, робіць цяжкі грэх. †

Вышэйшая духоўная семінарыя ў Гродне – сэрца дыяцэзіі - абвяшчае набор на першы год навучання

 Дарагія маладыя сябры!
    Кожны чалавек шукае ў жыцці чаго-небудзь, што яму будзе прыносіць шчасце, што дазволіць рэалізаваць сябе, свае мары. Мы шукаем свайго месца ў жыцці: прызвання. Часта мы баімся ўзяцца за выкананне складанага задання, бо не хочам атрымаць паражэнне. Кожны жыццёвы шлях, які мы выбралі, з’яўляецца пэўнай рызыкай: прызванне стварыць сям’ю, жыць самотна, быць святаром – жыць па ўзоры Езуса.
    Але надыходзіць момант і кожны з нас адкрывае сваё пакліканне. Многія раздумваюць аб святарстве, а ў рэшце рэшт ствараюць сям’ю, іншыя хочуць утварыць сям’ю, а жывуць самотна. Мы шукаем адпаведнага стылю жыцця для сябе. І ў дадзенай сітуацыі варта выкарыстаць вопыт і парады кампетэнтных людзей, якія ідуць шляхам свайго прызвання. †

У гэтым годзе 13 ліпеня традыцыйна вернікі і духоўныя асобы будуць маліцца аб заступніцтве да благаславёнай Мар’яны Бярнацкай і за жыхароў Гродзеншчыны, Беласточчыны і Сувальшчыны, якія былі забіты падчас II Сусветнай вайны гітлераўцамі ў фартах недалёка ад вёскі Навумавічы. Заўжды ля крыжа, які быў устаноўлены там 10 гадоў таму, дзякуючы руплівасці мясцовых жыхароў, цэлебруецца св. Імша.

Мы хацелі б нагадаць, што бл. Мар’яна Бярнацкая аддала сваё жыццё за ненароджанае дзіця сваёй нявесткі. Калі ў 1943 г. у Ліпску ля Бебжы (Ломжынская дыяцэзія ў Польшчы) гітлераўцы арыштавалі яе сына і яго жонку, то яна прадчувала, што іх чакае немінучая смерць. Таму Мар’яна Бярнацкая ўкленчыла перад фашыстам і папрасіла пайсці ёй на смерць замест сваёй нявесткі. А просячы аб гэтым, жанчына сказала: “Як жа нявестка пойдзе, яна знаходзіцца на апошніх месяцах цяжарнасці. Я пайду замест яе”. Немец згадзіўся на такую прапанову Мар’яны Бярнацкай. Яна была забіта ў фартах недалёка ад Навумавічаў 13 ліпеня 1943 г. разам з 48 жыхарамі роднага Ліпска. Перад смерцю ў Мар’яны Бярнацкай была толькі адна просьба: каб далі ёй ружанец. 13 чэрвеня 1999 г. Ян Павел II абвясціў Мар’яну Бярнацкую благаславёнай разам з іншымі 108 мучанікамі II Сусветнай вайны. 13 ліпеня 2008 г.у фартах каля Навумавічаў ксёндз Андрэй Радзевіч зазначыў у сваёй гаміліі падчас св. Імшы: “Калі перад намі паўстае постаць бл. Мар’яны, то мы павінны задумацца над наступнымі каштоўнасцямі: сям’я, кожнае жыццё, а асабліва - безабароннае жыццё ненароджанага немаўляткі”. Благаславёная Мар’яна Бярнацкая паказала нам сваім жыццём і смерцю, што нават ненароджаныя дзеці змяняюць свет, змяняюць мужа і жонку ў бацькоў, цесця і цешчу ў дзядуля з бабуляй, вучаць адказнасці, любові, цярплівасці, уносяць у дом шмат выпрабаванняў любові. Але без іх няма жыцця. Бог прыме справаздачу ў кожнага з нас з гэтай любові. Творца ўсміхаецца радасна з нябёсаў – менавіта гэтага Ён жадае: каб кожны ўзяў у свае рукі адказнасць за ўласнае жыццё. Творца даў сваім дзецям здольнасць выбраць і вырашыць, як паводзіць сябе. Чалавек павінен сам вырашаць, якое павінна быць яго жыццё і якой мэце яго прысвяціць. †

Цяпер у семінарыі працягваюцца канікулы. Клерыкі паехалі дамоў, а таксама выехалі, каб прайсці душпастырскую практыку. Нягледзячы на канікулы ў семінарыйным гмаху я сустрэўся з ксяндзом-рэктарам Юзафам Станеўскім. У сувязі з тым, што закончыўся год Святарства і перад пачаткам чарговага году навучання ў ВДС у Гродне я задаў некалькі пытанняў ксяндзу-рэктару.

Ксёндз Юзаф, скажыце, калі ласка, колькі гадоў Вы выконваеце абавязкі рэктара ў нашай семінарыі?
    З 23 чэрвеня 2010 г. пойдзе ўжо шосты год.
    Ці алюмн, які ідзе вучыцца на першы курс семінарыі, такі ж самы, што і 10 гадоў назад? Якія яны, сённяшнія клерыкі?
    Сёння – іншы свет. Але сутнасць Хрыстовага закліку: «Пайдзі за Мной!» не змянілася, як і адказ маладога чалавека: «Вось – я, Пане. Пашлі мяне». Таму гэта ёсць рашучая згода маладога чалавека прыняць Хрыстовы заклік, поўная веры і любові да Хрыста і Касцёла – такія сённяшнія клерыкі.
    Што трэба зрабіць і якія існуюць патрабаванні, каб стаць алюмнам першага году навучання?
    Трэба быць практыкуючым католікам, любіць малітву, жадаць служыць Богу і людзям. Неабходна напісаць заяву і здаць экзамены. У нашай семінарыі з благаславення біскупа Аляксандра кожны год праводзяцца рэкалекцыі для маладых хлопцаў, каб дапамагчы ім распазнаць сваё жыццёвае пакліканне.
   Калі праводзяцца ўступныя экзамены?
    Духоўная семінарыя мае статут вышэйшай навучальнай установы і таму мы падыходзім да гэтай справы сур’ёзна. У гэтым годзе ўступны экзамен прадбачаны 19 ліпеня. †

Здаецца, не так даўно, а менавіта 19. 06. 2009 г. ва ўрачыстасць Найсвяцейшага Сэрца Езуса мы чулі словы Папы Бэнэдыкта XVI аб тым, як афіцыйна ён абвясціў год Святарства дзеля таго, каб садзейнічаць распаўсюджанню энтузіязму ўнутранага аднаўлення ўсіх святароў, каб яны больш моцна і выразна сведчылі сваім жыццём аб Евангеллі ў сучасным свеце. І як хутка гэты год закончыўся, аднак, ён заставіў нас шмат над чым падумаць і задумацца над сутнасцю святарства.
    Вялікі чацвер з’яўляецца днём, у якім Езус Хрыстус устанавіў сакрамэнт Эўхарыстыі і Святарства. Упершыню у Вячэрніку паводле словаў Езуса, Найвышэйшага Святара, звычайны хлеб ператварыўся ў Цела Хрыста, а віно – у Яго Кроў.Тым самым ужо з самага пачатку Езус паказаў, што быць святаром – гэта не што іншае, як складаць Эўхарыстычную Ахвяру. Таму св. Ян Марыя Віянэй быў перакананы, што ад св. Імшы залежыць уся палкасць святарскага жыцця: “Як добра робіць ксёндз, калі кожную раніцу ён аддае сябе Богу ў ахвяры”. †

Па сваёй сутнасці Касцёл з’яўляецца місіянерскім. Хрыстус даверыў яму місію абвяшчаць Евангелле па ўсяму свету. Таму духоўныя асобы, свецкія і манахі-місіянеры пакідаюць сваю ўласную Айчыну, каб дзяліцца Праўдай аб збавенні з тымі, хто яе не ведае.

Я пазнаёміўся з ксяндзом Янам Банькоўскім, які каля 20 гадоў працаваў у Бразіліі і на Канарскіх астравах у якасці місіянера.

    Раскажыце, калі ласка, аб Бразіліі і аб мясцовым Касцёле?
    Бразілія - найбольшая каталіцкая краіна свету. Яна налічвае 8,5 млн квадратных кіламетраў зямной паверхні, у ёй жыве каля 170 млн жыхароў. Епіскапат гэтай краіны складаецца са звыш 300 – 400 біскупаў. Сёння католікі складаюць 78 – 80 % насельніцтва гэтай дзяржавы. У апошнія гады каталіцкі Касцёл Бразіліі панёс вялікія страты з-за самых розных сектаў. Па статыстыцы на аднаго ксяндза ў гэтым краі прыпадае 12 – 14 тысяч вернікаў. Таму парафіі, якія абслугоўваюць ксяндзы, вялізныя як у колькасным, так і ў тэрытарыяльным планах. Асабліва гэта праяўляецца ў Амазоніі, дзе амаль адзіным сродкам перамяшчэння з’яўляецца лодка. †