Жыццё чалавека пачынаецца з моманту зачацця. Гэта Бог дае існаванне, душу, а бацькі, паводле Божага ўстанаўлення, супрацоўнічаюць з ІМ у акце нараджэння чалавека. Толькі Бог з’яўляецца абсалютным Гаспадаром жыцця і смерці чалавека, а таму нікому нельга вырашаць аб жыцці і смерці сваёй ці іншай асобы, асабліва нявіннай і безабароннай, якой з’яўляецца дзіця. Святое пісанне, Божае слова, накіраванае да кожнага чалавека, выразна гаворыць: “Не будзеш забіваць” (Зых 20, 13). Забойства чалавека - гэта абраза Бога, бо кожны чалавек носіць у сабе падабенства да Яго (пар. Быц 1, 26 – 27), у тым ліку і гэты найменшы з братоў.
    У сваіх планах Бог “выбраў нас у Ім (Хрысце) перад стварэннем свету…” (Эф 1, 4). У Яго адвечных намерах наша існаванне выходзіць нават па-за момант стварэння свету, ужо тады Ён меў для кожнага чалавека індывідуальны план развіцця, а перарыванне цяжарнасці з’яўляецца беспаваротным нішчэннем гэтага плана.
    На працягу сваёй гісторыі Касцёл заўжды выступаў супраць забойства ненароджаных дзяцей, пацвярджаючы ў сваім навучанні, што чалавечае жыццё з’яўляецца “святым і непарушным” (Ян Павел II, “Evangelium vitae”) на кожным этапе яго развіцця, ад зачацця да натуральнай смерці, а “перарыванне цяжарнасці заўжды з’яўляецца сур’ёзным маральным бязладдзем” (Ян Павел II, “Evangelium vitae”). Людская істота павінна быць ушанавана - як асоба - з першай хвіліны свайго існавання. (…) Гэтае навучанне не зменена і застаецца нязменным”. (Кангрэгацыя навукі веры, “Donum vitae”). †

Дарагія Чытачы!
Радасна чакаючы дня беатыфікацыі слугі Божага Яна Паўла II (1 мая г.г.), нагадаем сёння, што Ян Павел II быў вельмі чуйны да праблемаў і патрэб місій сярод народаў. Прысвячаючы місіянерскай праблематыцы ўсю энцыкліку “Redemptoris mission” (“Місія Адкуплення”) “аб пастаяннай актуальнасці місіянерскага паслання”, ужо гэтым фактам ён падкрэслівае важнасць і неабходнасць паслугі абвяшчэння Евангелля тым, хто яго не чуў.

Як жа мы можам удзельнічаць у місіянерстве? Цераз наша духоўнае супрацоўніцтва: маліцца за місіі, ахвяруючы за місіянераў свае пакуты, ствараючы ў сем’ях добрыя ўмовы для абуджэння місіянерскіх пакліканняў у моладзі. Папа заахвочвае маладых адважна адказаць на голас місіянерскага паклікання: “Пане, вось я, гатовы! Пашлі мяне!” (пар. Іс 6, 8). Ім павінны прыйсці на дапамогу ажыўленыя місіянерскім духам таварыствы і маладзёжныя групы ў іх родных парафіях. Таксама Папскія місіянерскія пачынанні – Пачынанне па распаўсюджанні веры, Пачынанне св. Пятра Апостала, Місіянерскае дзяцінства і Місіянерская ўнія – абуджаюць у Божым Людзе пачуццё адказнасці за ўсеагульную місію Касцёла. Пасля гэтага роздуму Ян Павел II разважае пра місіянерскую духоўнасць, якая вынікае з асабістай святасці кожнага верніка. Святы Айцец піша поўныя надзеі словы: “Я бачу світанне новай місіянерскай эпохі, якая стане прамяністым і шчодрым на плады перыядам, калі ўсе хрысціяне (…) адкажуць з велікадушнасцю і святасцю на заклікі і выклікі нашых часоў”. †

Куточак міністранта
Размова з кс. пралатам Юзафам Трубовічам

- У якіх умовах і ў якім годзе Вы сталі міністрантам?
    Я жыў тады на тэрыторыі Польшчы, бо Польшча сягала мяжой на ўсход па Друю - гэта былі 18 год польскай свабоды. Тады я хадзіў у касцёл і ў 1936 г. стаў міністрантам. Касцёл знаходзіўся ў парафіі Плюсы Браслаўскага павета. Я хадзіў у школу, а потым з іншымі равеснікамі пачаў служыць падчас св. Імшы. Не было нас шмат, але крыху было. Я быў міністрантам толькі 3 гады, потым пачалася вайна 1941 г. Забралі ксяндза, і касцёл быў зачынены.

    - Чым адрознівалася служба міністранта ў мінулым ад цяперашняй, апрача таго, што яна была паводле літургіі Трыдэнцкага Сабора?
    Усё было па-лацінску, трэба было навучыцца і потым па-лацінску адказваць святару падчас св. Імшы. На пачатку ксёндз з міністрантамі папераменна адгаворвалі псальм, потым – даўжэйшы Confiteor (акт пакаяння), Introibo ad altare Dei (уступная малітва падчас св. Імшы ля алтара), Oremus (молімся падчас калекты). Тады літургія была даўжэйшая і было шмат адказаў, якім трэба было навучыцца. †

Пахвалёны Езус Хрыстус!
    Як і дамаўляліся, мы сустракаемся з Вамі ў першую нядзелю месяца на старонках “Слова Жыцця” ў моладзевай рубрыцы “На скрыжаванні”. Сёння паспрабуем падвесці вынікі месяца і нешта для сябе вызначыць на наступны прамежак часу. Нешта пачуць, убачыць, паглядзець, што ўзбагаціць нас духоўна.
    У мінулай рубрыцы вялася гаворка аб тым, што нам неабходна працаваць над сваімі слабымі месцамі. Бо яны ёсць у кожнага. А слабасць – гэта схільнасць да спакусы, звычка, якая ў выніку вядзе да граху.
    Калі паглядзець слабасці прама ў вочы, адчуць, што яна замінае, можна перастаць быць падуладным ёй. І наадварот, прымусіць звычку падпарадкоўвацца менавіта тваёй волі. Напрыклад, своечасова папрасіць прабачэння, забыўшыся на сваё ганаровае “Я”. Над чым працавала ў гэтым месяцы я…
    Што ж, крочым далей!

ВЫКАЗВАННЕ З БІБЛІІ:
    “Я з вамі ва ўсе дні да сканчэння веку” (Мц 28,20).
    Як хутка ляціць час. На дварэ ўжо красавік. Да Вялікадня засталося яшчэ тры тыдні. Гэта нагадвае нам аб тым, што не позна нешта змяніць. Калі моцна хочаш нечага, зробіш усё, каб дасягнуць гэтага. Галоўнае - не забываць, што з табою Бог. Заўсёды. Да канца.
    І нават калі прыйдзецца цяжка, даручыцца Богу і разумець, што Ён заўсёды хоча як лепей. †

З 6 па 8 мая моладзь Гродзенскай дыяцэзіі збярэцца ў Воранаве (Радунскі дэканат) на супольныя Дні моладзі.

Іх дэвізам будуць словы: “Збудаваныя ў Хрысце”. Гэтыя дні моладзь правядзе ў супольнай малітве і забаве. Кожны дзень будзе магчымасць прыняць удзел у святой Імшы і маёвым набажэнстве, памаліцца, паслухаць казанне біскупа. У свайго роду “катэхезе ў катэхезе” можна будзе знайсці адказы на свае пытанні. Гэта вельмі цікавая форма навучання: моладзь дзеліцца на групы і разважае над пэўнай праблемай, потым усе збіраюцца на агульны сход, дзе можна падзяліцца сваімі ўражаннямі. Падчас сёлетняй катэхезы маладыя людзі пачуюць пра патронаў Сусветных дзён моладзі. Кожнага маладога чалавека будзе духоўна суправаджаць бл. Папа Ян Павел II. †

Часта ў касцёле можна пачуць ад вернікаў такія надзённыя пытанні: “Колькі трэба плаціць за св. Імшу і святыя сакрамэнты?”, “Колькі каштуе тое ці іншае дзеянне святара ля алтара?”
    Пасля ўсведамлення таго, чым з’яўляецца святая Імша і святыя сакрамэнты, адкрываецца ўся недарэчнасць тых ці іншых пытанняў такога роду. Сёння, у выніку разнастайных грамадскіх змен, калі існуе спакуса паставіць “святыя” справы ў адзін рад з іншымі людскімі заняткамі, пачынае панаваць маркетынгавае мысленне, якое, на жаль, датычыць таксама і святых сакрамэнтаў.
    У апісанні ўстанаўлення Езусам Эўхарыстыі або святых сакрамэнтаў мы не сустрэнем ніякай катэгорыі аплаты. Між тым, у Эўхарыстыі ўзнаўляецца сам Хрыстос і Яго Крыжовая Ахвяра, якая некрывавым спосабам ажыццяўляецца святаром пасля смерці Хрыста. Праз веру мы пазнаём, што падчас удзялення хросту хрысціць сам Хрыстос. Нам не хапіла б фінансавых сродкаў на ўсёй зямлі, калі б Езус не даваў сваіх ласкаў дарма. Ён сам заплаціў за нас цаной сваёй збаўчай смерці на крыжы. Ён зрабіў вартасць кожнай св. Імшы бясцэннай. †

Паміж дзвюма суседнімі краінамі знаходзілася каралеўства высокіх і таямнічых гор. Каб дабрацца да суседняй краіны, людзям трэба было цэлы месяц аб’язджаць горы па вельмі доўгай дарозе. Была і іншая дарога, карацейшая, але больш небяспечная – Дарога сэрца. Не ўсякі чалавек вырашаў пайсці кароткай Дарогай сэрца. Большасць з тых, хто ішоў па ёй у каралеўства гор, ніколі не вярталася. Людзі казалі, што гэтая дарога вельмі небяспечная для тых, хто не прывык слухаць голасу свайго сэрца. Бо на сцежках ў горным каралеўстве маглі сустрэцца злыя тролі. Яны жылі ў пячорах пад зямлёй і маглі прымаць аблічча любога чалавека ці жывёлы. Тролі ахоўвалі сваю тэрыторыю і рабілі ўсё, каб няпрошаныя госці ніколі не вярнуліся з каралеўства гор. Аднойчы юнаку па імені Ян трэба было хутчэй вярнуцца ў сваю родную краіну: ён павінен быў перадаць вельмі рэдкія і патрэбныя лекі для свайго цяжка хворага бацькі. Яго любоў да бацькі была мацнейшая, чым страх за сваё жыццё, і сэрца яму падказала, што ён павінен вяртацца Дарогай сэрца, каб паспець дапамагчы хвораму. Адчуўшы загад свайго сэрца, Ян паспяшаўся дахаты кароткай дарогай. †

Дэканат Гродна-Захад

За доўгія пяць стагоддзяў у Гожы паўсталі тры каталіцкія святыні. Першы касцёл у Гожы пад вызваннем св. Апостала Пятра быў заснаваны з фундацыі караля Казіміра Ягелончыка (г.зн. да 1492 г.). Кароль Казімір выдаў прывілей, згодна з якім ахвяраваў на ўтрыманне парафіі 2 возеры і 2 млыны. У 1494 г. прывілей пацвердзіў вялікі князь ВКЛ Аляксандр. Падчас шведскага “патопу” 1654 – 1667 гг. мястэчка было цалкам спалена разам з касцёлам. Паселішча адбудавалі ўжо на новым месцы – на поўнач ад былога, далей па цячэнні Нёмана, на правым беразе Гажанкі. Аб гэтым існуе цікавае паданне. У 1655 г. шведскія войскі цалкам спалілі мястэчка разам з касцёлам. Вернікі, ратуючы цудадзейны абраз Маці Божай Суцяшэння, схавалі яго ў лесе. Пасля Панна Марыя, з'явіўшыся вернікам, пажадала, каб новы касцёл пабудавалі менавіта ў тым месцы, дзе быў схаваны абраз, туды ж перамясцілася і само мястэчка. Новы драўляны касцёл быў пабудаваны ў 1662г. і асвечаны пад падвойным тытулам святых Пятра і Казіміра (па іншых дадзеных, касцёл у Гожы да пач. ХХ ст. меў тытул святых Пятра і Паўла і Маці Божай Суцяшэння, абраз якой быў змешчаны ў галоўным алтары). Ужо ў 1662 г. абраз Маці Божай Суцяшэння быў адзначаны шматлікімі вотамі, у 1879 г. гожскі кс. Браніслаў Струміла справіў залачоныя рамы. У 1913 г. на тых месцах, дзе раней стаялі драўляныя касцёлы, былі ўсталяваны помнікі. †

Дарагія чытачы нашай дыяцэзіяльнай газеты “Слова Жыцця”!

    У Папяльцовую сераду мы пачалі перыяд Вялікага посту. У гэты дзень мы з задуменнасцю схілілі галовы пад асвечаны попел, просячы Езуса, каб мы шчыра сталі лепшымі і ўсім сэрцам верылі Евангеллю, жывучы ім штодзённа. Няхай гэты час Вялікага посту будзе для кожнага з Вас перыядам навяртання і рэлігійнага аднаўлення.

Каб адказаць на гэтае пытанне, патрэбна спачатку высветліць, у чым увогуле заключаецца пост. “Слоўнік тэалагічных і касцёльных паняццяў” акрэслівае пост як “устрыманне ад ежы, якое заснавана на рэлігійных матывах, такіх як раскаянне або падрыхтоўка да асаблівага задання (Мц 4, 2; Дз 13, 2-3); звычайна суправаджаецца малітвай”. У гэтым кароткім азначэнні закрануты толькі адзін аспект посту. Нам вядомы таксама і іншыя ахвяры, якія мы можам прыняць: напрыклад, адмова ад удзелу ў шумных забавах, адказ ад алкаголю, цыгарэт і іншых вырабаў, спажыванне якіх з’яўляецца прыемным, але адначасова можа выклікаць залежнасць. Гэта таксама могуць быць і добрыя пастановы. У гэтых адносінах у нас ёсць вялікі выбар і свабода. Кожны з нас, безумоўна, мае якія-небудзь звычкі, празмернасць якіх не толькі шкодзіць здароўю і адносінам з блізкімі, але адначасова аддаляе ад Бога. †

Велікапосныя рэкалекцыі са «Словам»

Дарагія чытачы! У чарговы раз на старонках нашай дыяцэзіяльнай газеты мы пачынаем час велікапосных рэкалекцый, якія павінны падрыхтаваць нас да свят Змёртвыхпаўстання Пана. У чарговых нумарах нашай газеты мы хочам прадставіць Вам спецыяльныя велікапосныя навучанні. Столькі ўжо пастоў за намі… Кожны быў іншы, кожны нёс з сабой новыя перажыванні. Спадзяёмся, што рэкалекцыі са “Словам” дазволяць Вам яшчэ лепш падрыхтавацца да Вялікадня. Давайце будзем памятаць пра ўнутранае сканцэнтраванне і прысвячэнне часу для Бога. Рэдакцыя.

Перыяд Вялікага посту – гэта шанец для кожнага хрысціяніна паддаць евангельскай рэвізіі сваё жыццё. Інстынктыўнае жаданне дабра і не менш уласцівая чалавеку лянота спрыяюць таму, што многія гэтую рэвізію зводзяць да вылічэння балансу паміж дабром і злом. У выніку суб’ектыўнага рахунку многія могуць супакоіць сябе думкай, што іх жыццё “не такое ўжо і дрэннае”, што ў ім “больш дабра, чым зла”. Тым самым асоба можа апраўдаць сваё нежаданне змагацца з грахом, каб рэальна нешта змяніць на лепшае. У асновах такой “філасофіі жыцця” знаходзіцца вельмі простае правіла: добра – гэта калі дабра болей, чым зла. Такі маральны мінімалізм можа задавольваць язычніка, але не хрысціяніна. Каб зразумець крыніцу непаразуменняў паміж “звычайнай” мараллю і хрысціянскай, дастаткова спытацца аб мэтах: навошта быць добрым? †

17 кастрычніка 1995 г.– асвячэнне касцёла Ружанцовай Божай Маці ў Песках, якое ўзначалілі арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч і кс. біскуп Блажэй Крушыловіч са Шчэціна, які паходзіць з гэтай парафіі.

    25 сакавіка 1996 г. кс. біскуп Аляксандр Кашкевіч асвяціў новы манаскі дом сёстраў назарэтанак у Гродне.

    04 мая 1996 г. адбыўся навукова-душпастырскі сімпозіум з нагоды пяцігоддзя дыяцэзіі. Сімпозіум адбыўся ў абласным Палацы культуры прафсаюзаў. Падчас спаткання былі прачытаны даклады аб становішчы Касцёла ў Беларусі ў розныя гістарычныя перыяды.