Хрыстус Уваскрос! Сапраўды Уваскрос!

Дарагая рэдакцыя і чытачы газеты “Слова Жыцця”!
    У збавенную і радасную ўрачыстасць Змёртвыхпаўстання Пана вітаю Вас словамі гэтага велікоднага віншавання, якое ў гэтым годзе, калі ўсе хрысціяне адначасова адзначаюць гэтае найважнейшае свята, гучыць з асаблівай моцай. Яно заклікае нас да супольнага хрысціянскага сведчання і абароны духоўных вартасцяў з мэтай падняць сучаснага чалавека з магілы граху да жыцця ў ласцы.
    Верная хрысціянскай традыцыі і навучанню Касцёла, газета “Слова Жыцця” нястомна абвяшчае Божае слова, якое, як навучае Святы Айцец Бэнэдыкт XVI, з’яўляецца крыніцай кожнага адраджэння. Гэтае Слова вядзе нас да пустой магілы Збавіцеля як сведкі Змёртвыхпаўстання, да якой штодзённа спяшаюцца тысячы людзей, каб умацаваць сваю веру і знайсці страчаную надзею.
    Таму няхай Змёртвыхпаўсталы Хрыстус шчодра адорвае Вас усімі сваімі дарамі і ласкамі, каб праз перадачу навучання Касцёла і яго ўспрыманне газета “Слова Жыцця” вяла сучаснага разгубленага чалавека да духоўнага змёртвыхпаўстання.

«Плодородие брака», Ирина Богданович, 3/2011
    Врач-гинеколог Минского областного родильного дома Антонина Шмак работает в акушерстве и гинекологии с 1965 г. Врач считает, что пока все общество не вернется к соблюдению шестой заповеди, пока целомудрие не станет главным принципом поведения девушки, до той поры нельзя будет повторить во плоти щедрость и изобилие Создателя. Только здоровые родители могут дать здоровое потомство. За шесть лет обучения в институте Антонина Шмак изучала лишь один случай третичного сифилиса, а за 2010 г. в одном из отделений родильного дома, где она работает, из 1413 рожениц анамнез сифилиса отмечен у 27 женщин, 5 были ВИЧ-инфицированными. Какого ребенка может родить такая женщина? А ведь каждая мать хочет непременно здорового ребенка. Только где его взять, если девочка с 12 лет - уже не девочка, если у молодой женщины уже были аборты, сигареты, алкоголь и несколько половых партнеров? Человек сам должен сохранить целомудрие ради счастья увидеть плодородие своего брака. †

Пахвалёны Езус Хрыстус!
    Прыйшлі такія часы, калі моладзь увесь час “цягнуць за каўнер”. Яна ж лічыць, што многія рэчы не маюць сэнсу. І ўпарта даказвае свой пункт гледжання, нават не спрабуючы пашукаць ісціну. А навошта? Лягчэй згадзіцца са стэрэатыпам і так крочыць па жыцці. Але, мабыць, гэта не зусім правільна. Некаторыя бачаць у гэтым праблему.

Да касцёла
    на скейтбордзе Цяпер нават частка свята­роў нестандартнымі спосабамі імкнецца, напрыклад, прыцягнуць увагу моладзі да наведвання касцёла. Бо тая лічыць: “галоўнае, што Бог жыве ў сэрцы”.
    Вось венгерскі святар Золтан Лендвай катаўся на скейтбордзе і пасля казанняў ахвотна паказваў зацікаўленым вернікам некаторыя прыёмы гэтага віду спорту. Ён хацеў гэтым паказаць, што святары, як і ўсе людзі, таксама маюць свае захапленні. І ў іх з моладдзю могуць быць падобныя інтарэсы, якія могуць іх згуртаваць.
    Дарэчы, гэты ролік можна ўбачыць і сёння на відэахостынгу youtube.com. Святар на скейце быў сфатаграфаваны на тэлефон і прадстаўлены свету ў сусветным сеціве. На сёння ролік быў прагледжаны больш за 100 тысяч разоў! †

Дарагія маладыя сябры, якія запланавалі правесці жнівень разам з моладдзю ўсяго свету ў Мадрыдзе, і ўсе маладыя людзі нашай дыяцэзіі!

Папам Бэнэдыктам XVI Вы запрошаны да ўдзелу у Духоўнай Пілігрымцы на Свята маладых у Мадрыдзе: “На працягу надыходзячага года старанна падрыхтуйцеся да сустрэчы ў Мадрыдзе разам з вашымі біскупамі, вашымі ксяндзамі, адказнымі за душпастырства моладзі ў дыяцэзіях, у парафіяльных супольнасцях, таварыствах і рухах”. Нам засталося каля 4 месяцаў, перш чым мы станем удзельнікамі і сведкамі чарговай дэманстрацыі перад светам таго, што моладзь патрабуе Хрыста, імкнецца быць разам у Яго Касцёле.
    Чым бліжэй выезд, тым больш з’яўляецца ў нас непакою ў сувязі з цяжкасцямі пераезду, зборам сродкаў і запланаваннем часу. Тут правяраюцца наш давер Езусу і інтэнцыя паездкі. Задумайцеся: калі мы пачнём непакоіцца пра гэта, то страцім непаўторны шанс даверыцца нашаму Пану. Наш папа Бэнэдыкт XVI у пасланні на Сусветныя дні моладзі растлумачыў, на чым павінна асноўвацца наша падрыхтоўка да Мадрыда: “Якасць нашай сустрэчы будзе залежыць перш за ўсё ад духоўнай падрыхтоўкі, малітвы, агульнага слухання Божага слова і ўзаемападтрымкі”. †

У Пальмовую нядзелю ўсе мы адпраўляемся ў святыню, трымаючы ў руках пальму. Часам яшчэ можна пачуць, што Пальмовую нядзелю называюць таксама “красавіцкай” або “вербнай”. У гэты дзень мы пачынаем святкаванне Вялікага тыдня. У гэты дзень Хрыстус прыбывае ў Ерузалем. Трэба падкрэсліць, што пра гэта пішуць усе евангелісты: трыумфальны ўезд нашага Збавіцеля для ажыццяўлення сваёй пасхальнай містэрыі. Гэта - прадвесце таго “нябеснага Ерузалема”, у які ўвядзе нас Хрыстус, калі “з моцай і ў велічы” прыйдзе ў хвале пад канец свету.
   Менавіта гэта сімвалізуе працэсія з пальмамі, у якой мы ідзём за Хрыстом-Валадаром. Пальма з’яўляецца сімвалам адраджэння жыцця, а таксама сімвалам ушанавання і супакою. Пальма ў Бібліі - сімвал усяго ўзвышанага і высакароднага. У мірны час пальма была для хрысціяніна сімвалам перамогі і ўзнагароды, атрыманай пасля смерці (пар. 2 Цім 4, 7). †

Пасланне Бэнэдыкта XVI на Вялікі пост

У малітве мы знаходзім час для Бога, каб зразумець, што “Яго словы не прамінуць” (пар. Мк 13, 31), каб увайсці ў гэтую інтымную супольнасць з Ім, “якой ніхто не зможа нам адабраць” (пар. Ян 16, 22), якая адкрывае нас на надзею, што не падманвае, на вечнае жыццё.

Дарагія браты і сёстры! Вялікі пост, што вядзе нас да святкавання Вялікадня - вельмі каштоўны і важны для Касцёла літургічны перыяд, таму я з радасцю накіроўваю да вас слова, каб гэты пост быў перажыты з належным запалам. Супольнасць Касцёла, якая шчыра трывае ў малітве і ў дзейнай любові, чакае канчатковай сустрэчы са сваім Жаніхом, калі надыдзе час вечнай Пасхі, узмацняе свой шлях ачышчэння ў Духу, каб з яшчэ большым багаццем удастоіцца таямніцы адкуплення новага жыцця ў Хрысце Пану (пар. Прэфацыя I на Вялікі пост). †

Дэканат Гродна-Захад

Пачаткі парафіі звязаны з датай 2 лютага 1626 г. У гэты дзень літоўскі надворны маршалак Кшыштаф Весялоўскі, які распараджаўся сталовай эканоміяй на Гродзеншчыне, выдаў фундацыйны дакумент на будаўніцтва ў Квасоўцы парафіяльнага касцёла Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Панны Марыі.
    Да парафіі, апрача фары ў Квасоўцы, належаў на працягу пэўнага часу філіяльны касцёл у мясцовасці Панямунь над Нёманам. У 1717 г. яго ўфундаваў чарнігаўскі падчашы Юзаф Грудэцкі. Гэта была невялікая драўляная святыня Унебаўшэсця Пана. Панямунскі філіял існаваў да моманту яго скасавання ў 1868 г.
    З 1705 г. на тэрыторыі парафіі ў мясцовасці Свіслач існаваў кляштар францішканаў. Ён паўстаў дзякуючы фундацыі Іаанны Алены Тарловай з Агінскіх. Тут жыло некалькі ксяндзоў і манахаў. Кляштар меў свой касцёл св. Пятра і Паўла. Як многія іншыя падобныя ўстановы, ён быў ліквідаваны царскім самадзяржаўем пасля паражэння лістападаўскага паўстання ў 1832 г. Дабрачынным парафіяльным інстытутам быў т. зв. шпіталь, які выконваў ролю прытулку для бедных і бяздомных старых, якія, жывучы тут, выконвалі розныя паслугі пры касцёле. У будынку шпіталя адбывалася таксама вучоба мясцовых сялянскіх дзяцей. Пра фундатара гэтага інстытута звестак няма. †

Вялікі пост з’яўляецца часам падрыхтоўкі да вялікай ахвяры Божага Сына – зневажання і смерці на крыжы за грахі чалавецтва. Гэта таксама час чакання трыумфу Езуса Хрыста над смерцю – Змёртвыхпаўстання. “Няхай пост, міласціна і малітва дапамагаюць нам адкрываць сэрцы на плён велікоднай справы Хрыста”, – кажа Бэнэдыкт XVI у разважаннях на перыяд Вялікага посту. Сярод гэтых велікапосных разваг давайце звернем асаблівую ўвагу на малітву. Малітвы заўсёды не хапае. Часта лягчэй вытрымаць пост, а нават зрабіць дабро людзям, якія гэтага патрабуюць, чым памаліцца. Часта малітва прымае выгляд механічнага і бяздумнага паўтарэння пацераў, фізічнай прысутнасці на малітве, але духоўнай адсутнасці на ёй. Часам святыя сакрамэнты таксама не прыцягваюць належнай увагі людзей. Хрышчэнне, канфірмацыя, шлюб – усё гэта становіцца традыцыяй, пазбаўленай значэння для яе ўдзельнікаў.
    Мы можам умацаваць і паглыбіць малітву веданнем Божага слова. Чалавек, які ведае, што праўда з’яўляецца такой, а не іншай, захавае гэтыя веды назаўсёды. Святое Пісанне заключае ў сабе шмат правіл і ўказанняў. Чытанне Святога Пісання - гэта магчымасць задумацца над уласным жыццём. Таму веданне Божага вучэння, змешчанага ў Святым Пісанні, дапаможа нам дайсці да Бога. Біблія вучыць нас малітве да сапраўднага Бога. †

У Евангеллі паводле св. Лукі чытаем: “Калі набліжаліся дні зыходу (Езуса) з гэтага свету, Ён вырашыў ісці ў Ерузалем” (Лк 9, 51). Далейшая частка Евангелля - гэта ўжо апісанне падарожжа ў Ерузалем. Гэтая вандроўка закончылася пакутай, смерцю і ўваскрэсеннем. Дарога Хрыста ў Святы Горад – гэта сімвал лёсу кожнага чалавека. Кожны з нас з моманту нараджэння няспынна ідзе на сустрэчу з Богам пасля праходжання таямнічай, а таму грознай брамы смерці. Аднак мы верым, што смерць не з’яўляецца для нас канцом нашага існавання, а нас чакае змёртвыхпаўстанне да новага, іншага жыцця. А тое, якім яно будзе, мы самі вырашаем нашымі ўчынкамі і выбарам, які робім у час нашага жыццёвага шляху.

Перыяд Вялікага посту, закончаны Вялікімі чацвяргом, пятніцай, суботай і Велікоднай раніцай, з’яўляецца шторазовым напамінам менавіта гэтай праўды. Аднак наш Збавіцель паклапаціўся пра тое, каб мы не толькі прыгадвалі сабе падзеі амаль дзветысячагадовай даўнасці, калі Ён аддаваў за нас жыццё на Галгоце. Ён хоча, каб усе людзі ўсіх часоў, культур і моў, якія жывуць на кожнай геграфічнай шыраце і даўгаце, маглі не толькі ўспамінаць Яго пакуту, смерць і ўваскрэсенне, але і актыўна ўдзельнічаць у гэтых падзеях. Толькі Божая мудрасць магла выбраць адпаведны спосаб. Толькі Божая ўсемагутнасць магла зрабіць так, што кожны чалавек можа стаць удзельнікам св. Імшы, падчас якой Езус Хрыстус сапраўды знаходзіцца сярод нас у сваім Целе, “выданым за нас”, і ў сваёй Крыві, “пралітай за наша збаўленне”. Чалавек не змог бы выдумаць такі спосаб. Чалавечае ўяўленне з’яўляецца надта малым, каб прадбачыць тое, што “сапраўдны Бог з сапраўднага Бога” на самай справе знаходзіцца сярод нас. А тыя ж самыя падзеі, якія адбываліся ў мінулым на Кальварыйскім узвышшы, здзяйсняюцца некрывавым чынам. †

2 сакавіка 1997 г.
    Выхад першага нумара дыяцэзіяльнай газеты “Слова Жыцця”. Ксёндз біскуп Аляксандр Кашкевіч звярнуўся да вернікаў са словамі заахвочвання: “Паклапаціцеся, каб “Слова” апынулася ў нашых дамах, каб яго чыталі”.
    19 сакавіка 1997 г.
    Ва ўрачыстасць св. Юзафа ў парафіі Каменка ксёндз біскуп Аляксандр на дыяцэзіяльным праве ўстанавіў супольнасць Сёстраў Маці Міласэрнасці. У гэты дзень у прысутнасці ксяндза біскупа сёстры аднавілі вечныя шлюбы, атрымалі асвечаныя пярсцёнкі на знак шлюбу з Хрыстом, а таксама тэкст Канстытуцыі супольнасці.

Традыцыйна ўжо на працягу некалькіх гадоў першая нядзеля Вялікага посту з’яўляецца для нас, клерыкаў ВДС у Гродне, вельмі асаблівым і выключным днём. Кожны з нас, асабліва трэці, чацвёрты і пяты курсы, чакае гэтага дня з вялікай нецярплівасцю і дрыжаннем у сэрцы, бо ў гэты дзень мы атрымліваем кандыдатуру, акалітат і лектарат.

Семінарыйную фар­ма­цыю можна па­раўнаць з дарогай, а паслугі з’яўляюцца абвязковымі крокамі на ёй для дасягнення мэты, якой ёсць святарства. Першая нядзеля Вялікага посту ў гэтым годзе не стала выключэннем. 13 сакавіка, пасля перажытых велікапосных рэкалекцый, якія былі выдатным часам падрыхтоўкі для прыняцця паслуг, з самай раніцы, падчас урачыстай Ютрані тры браты з пятага курса былі ўключаны ў лік кандыдатаў на пасвячэнне дыяканату і святарства і прыняты ксяндзом біскупам Антоніем Дзям’янкам. А дванаццатай мы адправіліся ў катэдральны касцёл, дзе падчас святой Імшы дзевяці клерыкам з чацвёртага курса была ўдзелена паслуга акалітату, а васьмі клерыкам з трэцяга курса – паслуга лектарату.
    Магчыма, нехта спытае: а што гэта за паслугі і якая ў іх функцыя? Таму менавіта цяпер, Дарагія Чытачы, я хачу іх Вам прыблізіць і растлумачыць, чым яны з’яўляюцца і якое маюць значэнне. †

З 9 па 12 сакавіка семінарыйная супольнасць прымала ўдзел у велікапосных рэкалекцыях, якія правёў айцец Рышард Пуўторак, духоўны айцец Вышэйшай духоўнай семінарыі з Эльблёнга ў Польшчы. Даведаўшыся, што яго бацькі паходзяць з нашых мясцін, я папрасіў яго аб інтэрв’ю.

– Як часта Вы прыязджаеце у Беларусь? Як ставіцеся да тых мясцін, з якіх паходзяць Вашы бацькі?
    Да гэтых мясцін я заўсёды адношуся з вялікай прыхільнасцю, якая ў мяне захавалася яшчэ з дзяцінства. Апавяданні аб тых часах выклікалі ў мяне вялікі смутак. Першы раз я быў у Беларусі ў 70-я гады, калі быў яшчэ дзіцём. Пачынаючы з 1987 года, калі мяне пасвяцілі ў ксяндзы, я прыязджаў сюды часцей: штогод або раз у некалькі год, амаль заўсёды да родных з Шылавіч. †