Перэгрынацыя копіі абраза Езуса Міласэрнага ў Гродзенскай дыяцэзіі ў 2011–2012 гадах.
   (Пададзеная дата з’яўляецца днём прыезду абраза Езуса Міласэрнага ў парафію)

I ЭТАП – 2011 год

ДЭКАНАТ ГРОДНА – УСХОД    2 мая (панядзелак) – Гродна – св. Юзафа    3 мая (аўторак) – Гродна – Дзевятоўка    4 мая (серада) – Прывалка    5 мая (чацвер) – Гожа    6 мая (пятніца) – Парэчча    7 мая (субота) – Азёры    8 мая (нядзеля) – Путрышкі    9 мая (панядзелак) – Верцялішкі    10 мая (аўторак) – Казловічы    11 мая (серада) – Жытомля    12 мая (чацвер) – Скідзель    13 мая (пятніца) – Кашубінцы

ДЭКАНАТ ШЧУЧЫН    14 мая (субота) – Каменка    15 мая (нядзеля) – Дзембрава    16 мая (панядзелак) – Лядск    17 мая (аўторак) – Астрына    18 мая (серада) – Новы Двор    19 мая (чацвер) – Старыя Васілішкі    20 мая (пятніца) – Васілішкі    21 мая (субота) – Скрыбаўцы    22 мая (нядзеля) – Ішчолна    23 мая (панядзелак) – Шчучын    24 мая (аўторак) – Ражанка    25 мая (серада) – Жалудок †

Умілаваныя ў Хрысце Пану Браты і Сёстры!
   Дарагія дыяцэзіяне!

Набліжаецца гістарычная хвіліна, калі Святы Айцец Бэнэдыкт XVI паўнамоцтвам Наступніка Святога Пятра абвясціць усяму свету, што Божы Слуга Ян Павел II з’яўляецца Благаславёным. Гэта адбудзецца ва ўрачыстасць Божай Міласэрнасці, 1 мая, на плошчы Святога Пятра ў Рыме. Мы выкажам тады вялікую ўдзячнасць Пану Богу за дар для ўсяго Паўсюднага Касцёла – дар благаславёнага Яна Паўла II.
   Наша дыяцэзія мае асаблівую падставу для ўдзячнасці, бо яна была заснавана 13 красавіка 1991 года менавіта Божым Слугой Янам Паўлам II і неўзабаве адзначыць 20-ю гадавіну свайго існавання. Гэта дата з’яўляецца нагодай, каб падзякаваць Пану Богу за Яна Паўла II, Пастыра і Правадыра Касцёла пералому стагоддзяў. Дзякуем Пану Богу за тое, што ён, заўважыўшы пасля доўгіх гадоў ганення і атэістычнага пераследавання прыкметы наступлення “Вясны Касцёла”, утварыў структуры Касцёла на Беларусі. Таксама як адна дыяцэзіяльная сям’я мы выказваем Пану Богу падзяку за ўсе ласкі, якія спазналі праз яго на працягу 20 гадоў. Запрашаю вас, умілаваныя ў Хрысце Браты і Сёстры, аказаць сёлета асаблівую ўдзячнасць Пану Богу за Яго Апеку над намі. І хаця 20 гадоў – гэта даволі кароткі перыяд, аднак мы вучымся выразна заўважаць доказы Божага клопату пра нас. †

Хотелось бы, чтобы в Гродненской епархии было больше Месс на белорусском языке – не только в выходные, но и в будни, потому что среди католиков много и белорусов, которые не всегда понимают польский язык. Молитва - это разговор с Богом, поэтому, я думаю, надо каждому дать возможность молиться на языке своего сердца.
    То же самое с обучением религии: хорошо было бы, если б катехеза для детей и молодежи была не только на польском, но и на белорусском языке, а верующие сами бы совершали выбор.
    Хочется видеть Гродненский Костел обновляющимся молодыми верующими, к голосам которых прислушивались бы.
    Поздравляю всех молодых читателей нашей газеты. Пусть Бог благословляет и ведёт их каждый день, помогает жить в правде, какой бы сложной она иногда ни была.
    С молитвой Женя, Островец †

14 мая ў Гродне адбудзецца дыяцэзіяльнае спатканне супрацоўнікаў службы аховы здароўя.

Душпастырства ўрачоў дзейнічае ў нашай дыяцэзіі ўжо тры гады. Кожную трэцюю нядзелю яго ўдзельнікі збіраюцца а 16-й гадзіне ў Пабрыгіцкім касцёле на супольнай Эўхарыстыі, пасля якой маюць час на размовы і цікавыя тэмы ў цёплай, прыязнай атмасферы. Душпастырства – гэта не толькі супольная малітва, але і экскурсіі ў Польшчу, і пілігрымкі як у беларускія, так і польскія санктуарыі, і цікавае правядзенне часу з Богам.
   Сёлета з нагоды 20-годдзя ўстанаўлення дыяцэзіі адбудзецца дыяцэзіяльная сустрэча супрацоўнікаў службы аховы здароўя, якая распачнецца ў гродзенскай катэдры супольнай Эўхарыстыяй пад кіраўніцтвам кс. бпа Аляксандра Кашкевіча. †

Умілаваныя ў Хрысце браты і сёстры!

Сёлетнія Велікодныя святы значна працягнуцца, таму што мы будзем перажываць не адзін, але два ранкі. Спачатку той, які нагадвае нам пра Змёртвыхпаўстанне Божага Сына дваццаць стагоддзяў таму. А потым будзем святкаваць другі ранак, таксама з выразным велікодным значэннем, калі вуснамі Бэнэдыкта XVI Касцёл абвесціць Яна Паўла II блаславёным.
    Давайце ўспомнім апошні – перад адыходам да Дому Айца – заклік Слугі Божага Яна Паўла II у Велікодным пасланні 2005 г. Няхай ён з асаблівай моцай даходзіць да нашых сэрцаў. “Застанься з намі, Пане!” – гэтымі словамі вучні з Эмаус запрашалі таямнічага Вандроўніка, каб Ён застаўся з імі, пазнаючы Яго падчас ламання хлеба. †

Ці іншая сітуацыя склалася праз дваццаць стагоддзяў? Падчас кожнай св. Імшы Хрыстос, прысутны пад выглядам хлеба і віна, аддае за нас сваё жыццё. А колькі ёсць людзей, абыякавых да гэтай падзеі! Для іх важнейшым з’яўляецца базар, адпачынак або звыклае марнаванне часу. Яны не прыкладуць намагання, каб адправіцца ў святыню і ўдзельнічаць у св. Імшы. Колькі ж людзей грэбуе гэтым вялікім дарам прысутнасці Хрыста і магчымасцю ўдзелу ў Яго пакутах, смерці і ўваскрэсенні! Але ж гэта для нас Хрыстос аддаў сваё жыццё на крыжы. Гэта для нас Ён застаўся і прысутнічае на кожнай св. Імшы. Мы не робім Богу ласкі. Патрэбныя нам у жыцці Божыя міласці мы можам выкарыстаць або змарнаваць. Бог дае нам прапанову, але ад нас залежыць, што мы з ёй зробім.
    Святая Імша – гэта ахвяра Хрыста, якую Ён здзейсніў за нас, але гэта таксама і наша ахвяра. Мы можам уключыць у Яго ахвяру ўсё наша жыццё. У час той часткі св. Імшы, якую мы называем ахвяраваннем, святар бярэ хлеб і гаворыць: “Бласлаўлёны Ты, Пане Божа сусвету, бо, дзякуючы Тваёй шчодрасці, мы атрымалі хлеб, плод зямлі і працы рук людскіх, ахвяруем яго Табе, каб ён стаў для нас хлебам жыцця”. Белая аплатка на патэне лёгкая, але патэна павінна мець свой цяжар, таму што кожны з нас павінен уключыць у гэты хлеб працу сваіх уласных рук і свайго сэрца. Тады мы далучаем да Хрыстовай ахвяры ўсе нашы працы: прафесійныя – на фабрыках, у калгасе – але і выкананыя дома, у гаспадарчым двары. Мы ўключаем у ахвяру Хрыста нашы боль і клопаты, радасці і надзеі – усё тое, што складае наша тыднёвае жыццё. †

Дэканат Гродна-Захад

У 1522 г. маршалак ВКЛ Ян Давойна ўфундаваў у Індуры першы драўляны касцёл пад тытулам Найсвяцейшай Тройцы, а ў 1546 г. ізноў ахвяраваў сродкі на аднаўленне і забеспячэнне святыні. Праз амаль тры стагоддзі ў 1815 г. пробашч кс. Радзевіч разам з парафіянамі пабудаваў у цэнтры вёскі новы мураваны касцёл, які замяніў драўляную святыню. У 1854 г. святыню пад гістарычным тытулам Найсвяцейшай Тройцы ўрачыста кансэкраваў віленскі біскуп Жыліньскі.
    У пачатку ХХ ст. намаганнямі кс. Напалеона Сабалеўскага і парафіянаў касцёл быў значна рэканструяваны ў эклектычным стылі з рысамі неабарока і неакласіцызму паводле праекта гродзенскага губернскага архітэктара У. А. Срокі. Да ўсходняй (алтарнай) сцяны быў дабудаваны магутны трансепт з невялікай паўкруглай апсідай, фланкаванай дзвюма невялікімі сакрыстыямі. Да паўднёвага боку галоўнага фасада была дабудавана неабарочная капліца (цяпер выкарыстоўваецца як сховішча), да паўночнага – трох’ярусная, чацверыковая і таксама неабарочная вежа-званіца пад фігурным купалам. Галоўны фасад пазначаны магутным 4-калонным дарычным порцікам з высокім атыкам і вялікім арачным праёмам над акном хораў, у аркавых нішах фасада ўсталяваны драўляныя фігуры святых. †

21 красавіка 2011 г. - урачысты пачатак святкавання 20-годдзя Гродзенскай дыяцэзіі. У катэдральнай базыліцы ў Гродне падчас св. Імшы Хрызма а 10-й гадзіне ў прысутнасці святароў і вернікаў дыяцэзіі кс. біскуп Аляксандр Кашкевіч асвеціць абраз Міласэрнага Езуса. 1 мая, у дзень беатыфікацыі Яна Паўла II, пачнецца перэгрынацыя гэтага абраза ў Гродзенскай дыяцэзіі. Падчас перэгрынацыі ў кожным касцёле нашай дыяцэзіі мы будзем актыўна перажываць сёлетні душпастырскі год, які ў беларускім Касцёле праходзіць пад дэвізам: “Божая Міласэрнасць – адзіная надзея свету”. †

«I Я кажу табе, што ты — Пётр — скала, і на гэтай скале Я пабудую Касцёл Мой, і брамы пякельныя не перамогуць яго» (Мц 16,18).

У іспанскай Гранадзе, вядомым і багатым сваёй старажытнай гісторыяй горадзе, можна ўбачыць вельмі дзіўныя будынкі. Яны звяртаюць на сябе ўвагу нязвыклым стылем сваёй будовы. Той, хто ведае азы архітэктуры, са здзiўленнем можа сцвердзіць, што тут пераплятаюцца ў дзівосным клубку і старажытнарымскія будоўлі, і прыгожыя арабскія дамы, і велічныя святыні хрысціянскай эпохі. Бурлівыя падзеі гэтай зямлі можна вывучаць не па падручніках і навуковых манаграфіях, але проста шпацыруючы па вуліцах горада і яго ваколіцах. Яны вельмі яскрава і красамоўна раскажуць, хто ўладарыў у той ці іншы час, на якой мове размаўлялі і маліліся на гэтых вулачках, якія драмы тут адбываліся. †

“Посціш? Дакажы гэта ўчынкамі. - Піша Ян Златавуст. - Спытаеш, якімі? Калі бачыш беднага –злітуйся над ім, сустрэнеш ворага – памірыся з ім, спаткаеш сябра, які робіць нешта добрае – не зайздросці яму”.

Кожны з нас самастойна вызначае для сябе ролю, сэнс, вартасць посту ў жыцці. Мы пацікавіліся ў гарадзенскай моладзі пра тое, як яны разумеюць і перажываюць Вялікі пост.
    Адразу адзначым, што сярод рэспандэнтаў, якіх было каля трыццаці, былі асобы, якія ўвогуле не прытрымліваюцца посту альбо зводзяць яго выключна да абмежавання ў спажыванні мяса па пятніцах. Іх меркаванні наўрад ці зацікавяць практыкуючых каталіцкіх вернікаў.
    Большую ўвагу варта звярнуць на тых, хто падчас Вялікага посту звярнуўся больш да духоўнай, чым да цялеснай сферы. †

Папа Бэнэдыкт XVI
    У сённяшнім Евангеллі, якое апавядае гісторыю ўваскрашэння Лазара, мы чуем голас веры з вуснаў Марты, сястры Лазара. Езус кажа ёй: «Уваскрэсне брат твой», яна адказвае: «Я ведаю, што ўваскрэсне падчас уваскрэсення ў апошні дзень» (Ян 11, 23-24). Але Езус гаворыць: «Я ўваскрэсенне і жыццё. Хто верыць у Мяне, калі нават і памрэ, будзе жыць» (Ян 11, 25-26). Вось сапраўдная навіна, якая ўрываецца і ламае ўсе бар'еры! Хрыстус разбівае сцяну смерці, і ў Ім жыве ўся паўната Бога, якая з’яўляецца жыццём, жыццём вечным. Таму смерць не мела над Ім улады, а ўваскрашэнне Лазара з'яўляецца знакам Яго поўнага панавання над фізічнай смерцю, якая для Бога з’яўляецца нечым накшталт сну (пар. Ян 11,11).

    Падчас малітвы “Анёл Панскі”, 10.04.2011 †

Літургія Пасхальнай вігіліі з’яўляецца найважнейшай цэлебрацыяй у літургічным годзе. Адпаведна даўняй традыцыі, ноч напярэдадні нядзелі Змёртвыхпаўстання павінна быць чуваннем на хвалу Пана. (Зых 12, 42). Вернікі, паслухмяныя напаміну Евангелля (Лк 12, 35), трымаюць у руках запаленыя свечкі. Усе абрады Пасхальнай вігіліі адбываюцца ноччу: іх нельга пачаць раней ночы, а закончыць іх трэба ў нядзелю перад світаннем. Святары апранаюцца ў імшальнае адзенне белага колеру.

У маім жыцці Вялікдзень займае асаблівае месца. Свята Божага Нараджэння мы адзначаем у асяроддзі сям’і, а радасцю Змёртвыхпаўстання Пана дзелімся са знаёмымі і сябрамі. Я неаднойчы чуў, як да майго дзядулі тэлефануюць яго праваслаўныя знаёмыя, каб перадаць святочныя віншаванні. Яшчэ большае хваляванне выклікае агульнае святкаванне Змёртвыхпаўстання Пана з праваслаўнымі братамі. Вялікі пост з’яўляецца часам духоўнай самападрыхтоўкі, таму на гэты перыяд я заўжды прымаю пастанаўленні. Лічу, што цераз практыкаванні стойкасці, паслухмянасці і дабрыні чалавек можа наблізіцца да збавення, стаць годным ахвяры Хрыста на крыжы. †