4 чэрвеня, падчас XV Сустрэчы моладзі “Лядніца 2000”, я атрымала ключы ад Неба з цытатамі: “Адчыніце дзверы Хрысту” (Ян Павел II) і “Дам табе ключы Валадарства Нябеснага” (Мц 16, 19). У мяне ўжо ёсць гэты найважнейшы ключ, застаецца толькі жыць так, каб потым мець нагоду яго выкарыстаць…

А цяпер пра тое, як было ў гэтым годзе, або аб Лядніцы’2011.
   Выключнасць гэтай сустрэчы грунтавалася на дзвюх рэчах: па-першае, гэта была ўжо XV сустрэча, а па-другое, і гэта найважнейшае, яна была прысвечана нашаму Вялікаму Папу – Яну Паўлу II. 80 тысяч пілігрымаў прыбыло на Лядніцкія палі, каб аб’яднаццца пад дэвізам “Ян Павел II – важна святасць!”
   Праведзены разам час быў вельмі разнастайным. Але аб усім па парадку. †

На маю думку, адна з найважнейшых тэм, дзеля якой, зрэшты, і збіраўся ІІ Ватыканскі Сабор, – гэта роля і месца верніка ў сучасным свеце.
    XX стагоддзе прынесла чалавецтву прагрэс, імклівае развіццё навукі і тэхнікі, медыцыны і адукацыі. З другога боку, пад уплывам магчымасцей і дасягненняў з’явілася ганарлівасць, вера ва ўсемагутнасць чалавека, які можа сам, без Божай дапамогі кіраваць сваім жыццём. І як вынік – магчымасць адкінуць вечныя каштоўнасці, крыніцай якіх з’яўляецца Бог, адкінуць фундаментальныя прынцыпы маралі і ўзаемаадносін паміж людзьмі. Вера стала “нямоднай”, несучаснай. Усё часцей сталі з’яўляцца думкі аб тым, што Евангелле і Касцёл ужо неактуальныя, не адпавядаюць патрабаванням сённяшняга дня. Нават цяпер, у наш час, можна пачуць думку аб тым, што месца верніка – гэта толькі святыня альбо клас для заняткаў рэлігіі, і ён увогуле не павінен умешвацца і ўносіць свае прынцыпы ў паўсядзённае жыццё грамадства. †

Прэзідыум арганіза­цый­нага камітэта III Парафіяды дзяцей і моладзі Гродзенскай дыяцэзіі ў складзе: кс. Артур Малафей – дырэктар парафіяды, кс. Максім Бачарнікаў – аканом парафіяды, кс. Уладзіслаў Сурвіла – капелан парафіяды (святыня), сп. Марына Жыбартовіч – старшыня культурна-асветніцкай камісіі (тэатр), а. Віктар Бохан CSSR – старшыня групы па справах конкурсаў (тэатр), сп. Артур Кахоцкі – старшыня спартыўнай камісіі (стадыён) і па справах спартыўных аб’ектаў, кс. Антоні Абухоўскі – старшыня інтэнданцкай службы - шчыра дзякуюць спонсарам: Сенату Рэспублікі Польшча, Міністэрству спорту і турыстыкі Рэспублікі Беларусь, Генеральнаму консульству Рэспублікі Польшча ў Гродне, ААТ “Вібаторг”, Moda-exclusive, “Карытас” Гродзенскай дыяцэзіі, таварыству Парафіяда імя св. Юзафа Каласанса ў Варшаве, цэнтру “Pastorale Сonferenctiae Episсoporum Catholicorum Bielorussiae”, а таксама кс. пралату Вітальду Лазавіцаму, пробашчу пар. Гродна-Паўднёвы, а. Станіславу Станеўскаму CSSR, пробашчу пар. Гродна-Дзевятоўка, кс. Андрэю Радзевічу, капелану сібіракоў, семінарыйнаму калектыву “AVE” і Францішку Лецягу (дырэктару стадыёна “Неман”) за фінансавую дапамогу і малітоўную падтрымку пры арганізацыі парафіяды. Аддзяч, Божа! ×

У аднаго афрыканскага караля быў блізкі сябар, які ў любой сітуацыі меў звычку казаць: «Гэта добра!» Аднойчы кароль быў на паляванні. Сябар заўсёды зараджаў для яго стрэльбу, але, відаць, тым разам зрабіў штосьці няправільна: калі кароль хацеў выстраліць, у яго адарвала вялікі палец рукі. Сябар жа, як звычайна, сказаў: “Гэта добра!” На што кароль адказаў: “Не, гэта нядобра!” - і загадаў адправіць свайго сябра ў турму.
    Праз год кароль ізноў паляваў у джунглях. Раптам на яго накінулася дзікае племя людаедаў, якое захапіла ў палон караля разам з усёй яго світай. Канібалы прывялі палонных у вёску, нацягалі кучу дроў, звязалі каралю рукі і хацелі прыгатаваць яго на вячэру. Але раптам яны заўважылі, што ў караля не хапае на руцэ вялікага пальца. А вераванні людаедаў забаранялі ім есці тых, хто меў недасканаласці цела. Таму караля развязалі і адпусцілі. †

13 чэрвеня, ва ўрачыстасць св. Антонія, у парафіяльным касцёле ў Адэльску ксёндз арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч разам са шматлікімі вернікамі дзякаваў за 30 год святарскай службы. Гэта была прыгожая нагода, каб паразмаўляць з Кс. Арцыбіскупам. Найчасцей, калі мы сустракаемся, то размаўляем пра справы, звязаныя з Касцёлам у Беларусі, пра яго праблемы і задачы. Але гэтая ўрачыстасць кіравала больш да асобы Кс. Арцыбіскупа.

- Ваша Эксцэленцыя, бл. Ян Павел II сказаў аб святарстве, што гэта Дар і Таямніца. А што пра гэта думае Кс. Арцыбіскуп пасля 30 год святарскай паслугі?
   - Сапраўды, святарства з’яўляецца вялікім дарам і вялікай здзіўляючай таямніцай. Ці просты хлопец з Адэльска мог падумаць, што стане ксяндзом, нават больш – біскупам? Калі б хтосьці сказаў пра гэта каля 50 год таму, то ўсе высмеялі б мяне. Але Бог вядзе і ў свой час дае знакі. Калісьці перада мной адкрывалася тэхнічная кар’ера: я быў інжынерам, меў з калегамі-інжынерамі пэўныя дасягненні, марыў аб кар’еры навукоўца, пачаў прыкладаць у гэтым напрамку намаганні і ўжо здаў экзамены ў аспірантуру. Аднак у Вострай Браме я прыняў іншае рашэнне: паступаю ў духоўную семінарыю. Калі я сказаў пра гэта майму сябру, той адказаў так: “Я ведаю, ксяндзоў мала, але чаму менавіта ты павінен ісці ў семінарыю?” А таму сапраўды, святарства – гэта вялікія таямніца і дар, бо, апрача святара, ніхто іншы на свеце не можа перамяніць хлеб і віно ў Цела і Кроў Хрыста, ніхто іншы не можа дараваць грахоў. Сваёй паслугай святар дае людзям Бога, чаго ніхто іншы не можа зрабіць. †

У арганізацыі III Парафіяды дзяцей і моладзі Гродзенскай дыяцэзіі вельмі дапамаглі шматлікія спонсары: “Карытас” Гродзенскай дыяцэзіі, Міністэрства спорту і турыстыкі РП, Сенат РП, Пастаральны цэнтр Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі, Таварыства “Парафіяда” імя св. Юзафа Каласанса ў Варшаве, ААТ “ВІТАБОРГ”, Moda-Exclusive. Усім ім арганізатары і ўдзельнікі парафіяды гавораць шчырае “Аддзяч, Божа”.

   Падрабязней аб мерапрыемствы можна прачытаць на старонцы Парафіяды 2011 †

Сёлетні адпуст св. Антонія ў нашай парафіі супаў з 160-годдзем касцёла. Падчас гэтай урачыстасці група моладзі і старэйшых асоб атрымала з рук кс. бпа Аляксандра Кашкевіча сакрамант канфірмацыі. Уся парафія ўдзельнічала ў арганізацыі адпусту. Вялікая колькасць вернікаў сабралася ў касцёле, каб прывітаць ардынарыя і прасіць яго ўдзяліць сакрамант хрысціянскай сталасці і пастырскае бласлаўленне.

Парафія св. Антонія Падуанскага ў Малой Бераставіцы ўзнікла ў канцы XIX стагоддзя. Адначасова з яе паўстаннем быў пабудаваны касцёл св. Антонія.
   Заснавальнікамі касцёла была сям’я Ваўкавыскіх. Яна кіравала маёнткам у Малой Бераставіцы да восені 1939 г., а перад уваходам у вёску Чырвонай Арміі іх, паддаўшыся камуністычнай прапагандзе, забілі мясцовыя сяляне. Целы былі закапаны ў ямах побач з касцёлам. У першы год нямецкай акупацыі астанкі забітых былі перанесены на могілкі. †

Дэканат Гродна-Захад

Аўгустовак як гарадское прадмесце ўзнік у часы апошняга караля Рэчы Паспалітай – Станіслава Аўгуста Панятоўскага, калі літоўскі падскарбій Антоні Тызенгаўз пабудаваў на левым беразе Нёмана невялікі палац і назваў яго ў гонар караля «Аўгустовак». Сядзіба лічылася каралеўскай маёмасцю да 1797 г., калі расійскі імператар Павел I падараваў яе генералу графу Маўрыкію О'Браен дэ Лассі. †

Маліцца можна заўсёды, бо час хрысціяніна – гэта час уваскрослага Хрыста, які застаецца з намі ва ўсе дні, таму малітва і хрысціянскае жыццё - непадзельныя. Св. Ян Хрызастом некалі казаў, што «часта і шчыра маліцца можна нават на кірмашы ці падчас самотнай вандроўкі. Таксама ў крамах, купляючы ці прадаючы, або нават падчас прыгатавання ежы». Аднак не кожны з нас можа дасягнуць такога стану ў малітве, каб цалкам акунуцца ў Бога. †

2000 год
  23 – 25 чэрвеня - I Дыяцэзіяльны Эўхарыстычны кангрэс у Гродне.
   24 чэрвеня  - У Смаргоні ксёндз біскуп Аляксандр Кашкевіч удзяліў сакрамант святарства дыякану Аляксандру Яшэўскаму з супольнасці ксяндзоў салезіянаў.
   26 – 28 - чэрвеня   I Фестываль рэлігійнай песні ў Гродне “Te Deum Laudamus”.
   †

Папа Бэнэдыкт XVI

    Чалавек нават у часы навуковага і тэхнічнага прагрэсу застаецца істотай, адкрытай на ўсю праўду аб сваім існаванні, якая не затрымліваецца на матэрыяльных рэчах, але адкрыта на больш шырокі гарызонт. Вы адчуваеце ўсё гэта пастаянна, кожны раз, калі задумваецеся: чаму? Калі сузіраеце захад сонца або калі новая музыка хвалюе ў вас сэрца і розум, калі адчуваеце, што значыць сапраўды кахаць, калі ў вас ёсць моцнае пачуццё справядлівасці і праўды.

    Да моладзі ў Сан Марына, KAI, 20.06.2011 †

“На голас паклікання”, Ірына Багдановіч, 6/2011
    У размове з выкладчыкам Вышэйшай духоўнай семінарыі г. Гродна айцом прафесарам Андрэем Шчупалам CSsR І. Багдановіч запытала аб першым візіце айца ў Беларусь. Гэта адбылося 13 кастрычніка 1988 г. па запрашэнні кс. пробашча Тадэвуша Кандрусевіча, затым а. Андрэй па запрашэнні ўжо кс. біскупа Тадэвуша Кандрусевіча правёў некалькі місій у Беларусі, а пасля і зусім застаўся ў краіне. Айцец Андрэй праводзіў першыя рэкалекцыі для навучэнцаў семінарыі ў Гродне, а ў хуткім часе стаў іх спаведнікам. У 2001 г. ён быў прызначаны духоўным айцом клерыкаў і заставаўся на гэтай пасадзе 6 гадоў. Айцец Андрэй адзначае, што тым, хто кліча, з’яўляецца сам Хрыстос. Адных Ён кліча да шлюбу, другіх – да святарства. Абодва пакліканні патрэбныя і дапаўняюць адно другое. Чалавек толькі адказвае на пакліканне Хрыста. На любоў Бога, скіраваную да маладога чалавека, адказам павінна быць таксама вялікая і адважная любоў. †