У глыбокай нары пасярод лесу жыў Шашок – маленькі чорненькі звярок. Увесь час ён быў брудны, не чысціў сваю поўсць, цягнуў у нару ўсялякае смецце з лесу, а прама ў нары раскідваў рэшткі ежы. Ад Шашка стала так непрыемна пахнуць, што звяры разбягаліся ад яго ў розныя бакі, а прахо-дзячы ля нары, закрывалі насы і адмахваліся ад мух. Толькі Шашок не заўважаў нічога асаблівага, таму што прывык так жыць.
    Аднойчы Прыгажосць, якая спала ў сэрцы Шашка, прачнулася, не вытрымаўшы такога агіднага паху. Яна пакрыўдзілася на Шашка і пакінула яго, калі той спаў. Тут жа Шашок стаў мітусіцца ў сне і моршчыцца. Як толькі ўзышло сонейка, ён прачнуўся, выглянуў з нары і вельмі здзівіўся. Раней сонца і лес яму падабаліся, ён лічыў іх прыгожымі, а зараз і сонца, і лес, і рэчка сталі нейкімі агіднымі. Сонца сляпіла вочы промнямі, лес моцна шумеў, а рэчка са сваёй халоднай вадой нібы жадала, каб у Шашка забалела горла. Лясныя жыхары сталі здавацца яму нейкімі нядобрымі і брыдкімі, а ежа была чамусьці нясмачнай. †

Кожны з нас любіць лета. Хтосьці таму, што летам можна загараць, хтосьці таму, што лета - гэта час канікул і адпачынку. І, вядома, мы не павінны забываць пра Бога, рабіць добрыя справы і дапамагаць нашым блізкім.

Запрашаем усіх прыняць удзел у фотаконкурсе на тэму “Маё лета з Богам”.

Дашлі фотаздымак, які б расказаў усім пра тое, як ты бавіш свой вольны ад вучобы ці працы час, ці ёсць у тваім жыцці месца для Бога, як ты праслаўляеш Бога падчас канікул ці працоўнага адпачынку, што табе больш за ўсё запомнілася.
    Фотаздымкі могуць быць самыя розныя: з месца адпачынку, выдатныя фотакадры прыроды, фота яркіх падзей, блізкіх людзей, дзяцей, кветак, жывёл, дачныя – словам, усё, на што хопіць фантазіі. †

Гродзенская дыяцэзія адзначае 20-годдзе свайго стварэння, якое ажыццявіў Святы Айцец Ян Павел II. Гэты літургічны год асабліва багаты на розныя рэлігійныя падзеі ў нашай дыяцэзіі: працягваецца перэгрынацыя абраза Езуса Міласэрнага, вернікі перажываюць парафіяльныя місіі, адбываюцца дыяцэзіяльныя з’езды паасобных груп вернікаў. Яшчэ жывы ў памяці многіх з нас Дыяцэзіяльныя дні моладзі ў Воранаве, з’езд урачоў у Гродне, сустрэча дзяцей на I Дыяцэзіяльным дні дзіцяці ў Гродне і прыемная атмасфера сярод дзяцей і моладзі на III Парафіядзе ў Гродне, урачыстасці ў Тракелях і перад намі - адкрыццё пасля аднаўлення алтара ў гродзенскай катэдры. У гэтым годзе многія парафіі і касцёлы таксама адзначаюць свае юбілеі.

Дэканат Вялікая Бераставіца

Першы касцёл (драўляны) Найсвяцейшага Імя Марыі ў в. Вялікія Эйсманты быў уфундаваны ў 1659 г. Ганнай Эйсмант і яе сынам Якубам. У святыні было 9 алтароў. Галоўны – трох’ярусны: у першым ярусе знаходзіўся абраз Маці Божай Эйсмантаўскай у сярэбранай шаце (ужо ў сяр. XVII ст. абраз лічыўся цудадзейным, а касцёл меў статус Марыйнага санктуарыя), у другім ярусе - абраз НПМ Чанстахоўскай, у трэцім – абраз Імя Марыі. У левай частцы касцёла былі алтары: Пана Езуса, св. Антонія, св. Ануфрыя і двух’ярусны - Звеставання НПМ з абразом св. Адальбэрта ўверсе. У правай частцы стаялі алтары: св. Яна Непамука, св. Міхала Арханёла, св. Тадэвуша Апостала і двух’ярусны - св. Марыі Магдалены з абразом Маці Божай Заступніцы ўверсе. Касцёльная тэрыторыя была абнесена мураванай агароджай з брамамі сталярскай работы. Уваходную ад рынку браму вянчала статуя св. Яна Непамука, а браму з гасцінца на Бераставіцу - фігура Маці Божай з Дзіцяткам Езус. Паміж брамамі стаяла званіца на 6 слупах. †

Людзі, якія ўспрымаюць малітву як важны ўзнёслы акт, павінны імкнуцца падрыхтавацца да яе найлепшым чынам, як і да любога важнага задання або працы. Існуе нават меркаванне, што малітва будзе плённай настолькі, наколькі добрай была падрыхтоўка да яе.

Усвядоміць пры­­сут­­насць жывога Бога. Гэта неабходна для таго, каб словы падзякі, праслаўлення ці просьбы, што будуць плысці з вуснаў верніка, не сталі штучнымі, механічнымі, пазбаўленымі веры і сэнсу. Св. Ігнацы Лаёла некалі пісаў, што важна “ўвайсці” ў Бога, адчуць, што Ён тут, са мной, і толькі пасля гэтага пачаць маліцца Богу, а не сцяне, кавалку дрэва ці кніжцы ў руках”.†

2000 год

---

     24 чэрвеня -  Юбілейны з’езд міністрантаў усёй Гродзенскай дыяцэзіі.
   1 кастрычніка -  Асвячэнне пляцоўкі пад будаўніцтва капліцы Божай Міласэрнасці, якое ажыццявіў ксёндз біскуп Аляксандр Кашкевіч.
   7 кастрычніка -  Урачыстасць умуравання вуглавога каменя пад будаўніцтва новага касцёла і душпастырскага асяродка айцоў рэдэмптарыстаў у Гродне ў мікрараёне Дзевятоўка. †

Дарагія Чытачы і Сябры “Слова Жыцця”!
   Спачатку я хацеў бы выказаць словы прызнання і падзякі галоўнаму рэдактару кс. Паўлу Салабудзе і калектыву рэдакцыі газеты за ініцыятыву цікавай рубрыкі “Задаём пытанні”, дзякуючы якой Чытачы могуць шмат даведацца аб касцёльных установах. Мяне цешыць той факт, што гродзенская семінарыя таксама не засталася без увагі, а нават, як сведчаць зададзеныя пытанні, выклікае цікавасць вернікаў не толькі Гродзенскай дыяцэзіі.

Адказваючы на пастаў­леныя пытанні, я хацеў бы спачатку прыгадаць агульную інфармацыю аб Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне. †

“Бог бачыць: час уцякае – вечнасць чалавека чакае”, – сцвярджае старая прыказка. Усё мінае, адыходзяць у нябыт некалі вядомыя постаці. Аднак у памяці пакаленняў назаўсёды запісаны тыя, хто ўсё сваё жыццё прысвяціў служэнню людзям. Я маю на ўвазе нязломных сведкаў нашай веры – святароў, якія служылі вернікам у савецкія часы. Яны адважна пайшлі за Хрыстом і, перажыўшы пераследаванні, захавалі і перадалі нам бясцэнны скарб веры. Да іх можна залічыць таксама і яркую постаць кс. Станіслава Кучыньскага, якога вернікі называлі “Святаром з вялікім сэрцам”, таму што ён заваяваў у іх непахісны аўтарытэт. Нам жа кс. Кучыньскі блізкі яшчэ і таму, што на працягу амаль 6-ці гадоў ён служыў маладому Гродзенскаму Касцёлу і памёр у Гродне 15 гадоў таму.

Дзяцінства і маладосць
    2 студзеня 1914 г. у набожнай сям’і Кучыньскіх, у якой было 10 дзяцей, нарадзіўся хлопчык. 14 студзеня бацькі Адам і Анэля (у дзявоцтве – Палянская) прынеслі дзіця ў парафіяльны касцёл у Альковічах каля Вілейкі (цяпер – Мінска-Магілёўская архідыяцэзія), каб пахрысціць яго. Пры хросце яму далі імя Станіслаў. †

Здаецца, не так даўно мы пачалі навучальны год, а ўжо ён падышоў да канца. Пасля залічанай сесіі мы скончылі год навучання і фармацыі. Ён быў чарговым крокам на нашым шляху да мэты, якой з’яўляецца жаданае святарства. 2010/2011 навучальны год мы закончылі, можна сказаць, незвычайна: дзякуючы намаганням нашых кіраўнікоў была арганізавана экскурсія ў Львоў. Для нас гэта быў вялікі сюрпрыз, аб якім я хацеў бы расказаць чытачам “Слова”. Кожны год у маі ў нашай семінарыі арганізоўваюць падарожжы, называныя маёўкамі, таму што яны адбываюцца заўжды ў марыйным месяцы. Аб сёлетняй маёўцы мы маглі толькі марыць.
    Львоў – гэта горад заходняй Украіны, які мае багатую культурную і гістарычную спадчыну. Ён налічвае звыш 800 тысяч жыхароў. Гаворачы пра Львоў, можна сказаць так: чым для Польшчы з’яўляецца Кракаў, а для Беларусі - Нясвіж, тым для Украіны з’яўляецца Львоў. †

Пасля здачы апошняга экзамену для алюмнаў нашай семінарыі наступіў доўгачаканы час канікулаў, час адпачынку і душпастырска-літургічных практык. У гэтым годзе клерыкі будуць прымаць больш актыўны ўдзел у жыцці не толькі ўласных парафій і семінарыі, але таксама ўсёй Гродзенскай дыяцэзіі.
    Перш за ўсё іх чакаюць месячныя практыкі ў парафіях: Гродна-катэдра, Ліда-Фара, Ваўкавыск (св. Станіслава), Адэльск, Беняконі, Шчучын, Малая Бераставіца, Бярозаўка, Новы Двор, Жодзішкі, Макараўцы, а нават Дортмунд (Германія).
   Практыка ў парафіі з’яўляецца для клерыкаў найлепшай нагодай выкарыстаць веды, атрыманыя падчас лекцый у семінарыі, і дае магчымасць падзяліцца радасцю веры і паклікання з людзьмі, да якіх яны будуць пасланы. †

“Дазвольце і аднаму, і другому расці да жніва. А ў час жніва скажу жняцам: “Збярыце раней кукаль і звяжыце ў пучкі, каб спаліць яго, а пшаніцу збярыце ў маё гумно” (Мц 13, 30).

Лета – гэта месяцы зорных начэй і спякотных дзён, але перш за ўсё – “пазалочанага збожжа, пасярэбранага жыта”. Менавіта жніво, час плёну працы земляробаў, якая працягвалася вясной і летам. Час на забеспячэнне нас штодзённым хлебам.

Дарагія міністранты, карыстаючыся нагодай нашай чарговай сустрэчы, я хацеў бы паразмаўляць з Вамі менавіта пра хлеб – пра гэтую такую простую і адначасова неабходную ў нашым жыцці рэч, адначасова параўноўваючы яго са службай міністранта. †

Хвала Хрысту!
    Не буду хлусіць, калі скажу, што заўсёды рада сустрэчы з Вамі. Бо калі я рыхтую матэрыялы ў рубрыку, то разам з Вамі даведваюся шмат цікавага і карыснага. Разам з Вамі планую справы і раблю нейкія маленькія адкрыцці для сябе. Радкі, паверце, шчырыя.
    Што датычыцца матэрыялаў ліпеньскай рубрыкі, магу толькі сказаць, што пры жаданні Вы можаце вывучыць яшчэ адну мову або паглыбіцца ў чытанне і нават атрымаць ацаленне!
    Зацікавіла? Тады сустрэнемся на ліпеньскім планаванні месяца.

  ВЫКАЗВАННЕ З БІБЛІІ: “Калі хто словам не грашыць, той дасканалы чалавек, які можа таксама ўтаймаваць усё сваё цела” (Як 3, 2).
    Сапраўды, калі чалавек здольны кіраваць сваім словам, ён будзе здольны кіраваць і сваімі дзеяннямі. Бо кіраваць словам цяжэй: яно вылятае вельмі хутка ды яшчэ і не заўсёды тады, калі гэта патрэбна. Дык давайце паразважаем. †