Гэта была кавярня. Маленькая і звычайная, ледзь не самая танная ва ўсёй Гародні. І былі яны, студэнты-другакурснікі (нарэшце дачакаліся!). Студэнты – будучыя журналісты, такія розныя і такія падобныя адначасова. Яны, прамоклыя да ніткі, аблюбавалі непрыкметны стол. Непрыкметны, бо размешчаны за сцяною.
    Шурпатая стальніца апяклася тры разы. Тры гарачыя кубкі моцнай кавы кранулі яе безабаронную паверхню. Пасля – апяклася яшчэ, але цяпер ужо гарбатай, між іншым, не менш гарачай.
    Гаспадар апошняга кубку, руды Юрась, сёння зноў пацвердзіў статус “хранічнага спазняючагася”. Аго вочы ўсмешліва блукалі сярод мокрага трыа. †

Катэхізіс для моладзі быў выда-дзены па ініцыятыве папы Бенедыкта XVI. Гэтую кнігу варта вывучыць. Яна створана пад прафесійным кіраўніцтвам арцыбіскупа Вены, Крыштафа Шонборна. Напіса простай мовай, па прынцыпе пытанне – адказ. Структура кнігі вельмі простая. Яна мае схему, прынятую ў катэхізісах стагоддзямі: у што мы верым, як адпраўляем хрысціянскія містэрыі, як павінны жыць у Хрысце, як павінны маліцца. Да кнігі дададзены каментарый, які дапаможа моладзі зразумець сэнс Божай праўды і знайсці належнае стаўленне да жыцця. На старонках катэхізіса змешчаны ілюстрацыі і здымкі, цытаты са Святога Пісання і выказванні святых. Для кожнага з нас гэты катэхізіс можа стаць падручнікам на кожны дзень.
    Ва ўступе Святы Айцец заахвочвае моладзь прачытаць катэхізіс з энтузіязмам і цярплівасцю. “Такім чынам, я Вас прашу: вывучайце катэхізіс! Гэта жаданне майго сэрца. Гэты катэхізіс не будзе для Вас лёгкім чытаннем. Таму што ён будзе патрабаваць ад Вас новага жыцця”. Папа Бенедыкт XVI прапануе ўсім душпастырам выдатную прыладу для працы з моладдзю. †

Прыйшоў Янак са школы засмучаны і думае:
    – Ізноў гэтыя ўрокі рабіць трэба! Паўдня ў школе трэба вучыцца, а потым яшчэ і дома дарослыя пагуляць спакойна не даюць. І хто наогул гэтыя школы прыдумаў, лепш бы іх на свеце не было. Вось калі б бацькі самі не вучыліся ў школе, то яны, напэўна, і дзяцей сваіх вучыцца не прымушалі б.
    – Вось было б добра, – марыў хлопчык, – калі б дарослыя самі ўсё жыццё не вучыліся і наогул не ведалі нават, што такое школа. Цэлы дзень гуляй сабе, весяліся, адпачывай, і ніякай вучобы.
    І раптам усё навокал пацямнела, галава ў Янка закружылася…
    Паглядзеў ён вакол сябе – і ледзь не ахнуў ад здзіўлення. Падручнікі і сшыткі – усё гэта кудысьці знікла, а ў пакоі засталіся адны толькі цацкі. Янак зірнуў у акно і ад радасці ажно заскакаў: там, дзе сёння з раніцы стаяла школа, зараз толькі дрэвы раслі.
    – Няўжо мая мара спраўдзілася?! – падумаў Янак. Выглянуў ён за дзверы, а там тата, мама, бабуля і дзядуля гамоняць. Тата набраў цэлыя кішэні яго машынак, дзядуля знайшоў рагатку, а мама з бабуляй узялі мячык, і праз хвіліну ўсе пабеглі гуляць у двор. †

21 ліпеня а 9-й раніцы адышоў па ўзнагароду да Бога Яго Эмінэнцыя Ксёндз Кардынал Казімір Свёнтэк – ахвярны святар, чалавек глыбокай, непахіснай веры.

У гродзенскай катэдры выстаўлена кніга спачуванняў, у якой можна пакінуць свае запісы.
Пахавальная цырымонія адбудзецца 25 ліпеня ў 12.00 у пінскай катэдры.

Кардынал Казімір Свёнтэк нарадзіўся ў 1914 годзе ў Эстоніі, у горадзе Валк. Ахрышчаны ў Рызе. Калі яму было 3 гады, усю сям’ю саслалі ў Сібір. Пасля вяртання адтуль, у 1933 г., паступіў у Вышэйшую духоўную семінарыю ў Пінску. 8 красавіка 1939 г. прыняў святарскае пасвячэнне і быў накіраваны на працу ў Пружанах. У выніку рэлігійнага пераследу быў арыштаваны і прыгавораны да смерці. Выканаць прысуд перашкодзіла нямецка-савецкая вайна. Аднак у 1944 г. малады святар зноўку быў арыштаваны і прыгавораны да 10 гадоў лагера, дзе цяжка працаваў – спачатку ў Сібіры, а потым на Северным Полюсе, у Інце каля Варкуты. У 1954 г., пасля вызвалення, вярнуўся ў Пінск. †

8 і 9 ліпеня Марыйны санктуарый у Тракелях сабраў, як і штогод, вялікую колькасць прыхільнікаў Найсвяцейшай Панны Марыі. Кусташ санктуарыя кс. канонік Павел Галіньскі ў інтэрв’ю нашай газеце адзначыў, што ў гэтым годзе на ўрачыстасць прыбыло 16 пешых груп, г.зн. звыш 2000 пілігрымаў. Найбольш шматлікая была група з Гродна – звыш 450 чалавек, былі таксама групы са Смаргоні, Ашмян, Ваўкавыска і іншых мясцовасцей. З Воранава і Ліды пілігрымы ішлі толькі адзін дзень. У гэтым годзе ва ўрачыстасці ў Тракелях удзельнічала больш вернікаў, чым у мінулыя гады. Асабліва гэта было відаць на начным чуванні.

Урачыстасць распачалася вечарам 8 ліпеня выстаўленнем Найсвяцейшага Сакраманту і адспяваннем Марыйнага Звароту. Ужо традыцыйна пачаткам начнога чування стала канферэнцыя, з якой да сабраных вернікаў звярнуўся дзекан Ашмянскага дэканату кс. Ян Пузына. Казнадзей, прамаўляючы канферэнцыю на тэму міласэрнасці і любові, нагадаў, што Касцёл у Беларусі ў гэтым годзе перажывае год Божай Міласэрнасці. Пасля канферэнцыі асобныя парафіяльныя групы маліліся перад выстаўленым Найсвяцейшым Сакрамантам. †

У гэтым годзе на свята Маці Божай Тракельскай прыбыло звыш 2000 пешых пілігрымаў. Найдалей было ісці пілігрымам з Гродна, Ваўкавыска і Смаргоні. Напрыклад, пілігрымы з Гродна прайшлі 140 км за пяць дзён. Што прымушае людзей пакінуць звычайны лад жыцця і вырушыць у дарогу, каб, пераадольваючы стому, сонца і дождж, ісці да абраза Маці Божай у Тракелях? Я шукаў адказу на гэтае пытанне сярод тракельскіх пілігрымаў.

Маргарыта (удзельнічала ў пілігрымцы чацвёрты раз) і Алёна (упершыню) з Ашмян распавялі наступнае:
    - Мы пайшлі ў пілігрымку, бо хацелася прыйсці да Маці Божай, памаліцца за ўсіх сваіх родных, за іх здароўе. - Мы пайшлі пешшу, каб адчуць увесь шлях, каб было цяжка і весела. У дарозе нацерлі мазалі. Ёсць розніца, пераадолець гэтую дарогу пешшу або на аўтамабілі. Прыйшоўшы ў Тракелі пасля цяжкай дарогі, мы адчувалі лёгкасць на душы. †

Дэканат Вялікая Бераставіца

Яшчэ ў 1767 г., калі маёнтак Уснарж належаў Ганне Вашчынскай, тут была пабудавана капліца ад Індурскай парафіі. Пазнейшы драўляны касцёл у стылі ранняга класіцызму пад тытулам Узвышэння Святога Крыжа быў заснаваны ў 1795 г. як філія Індурскай парафіі. Святыню пабудавалі на ўзвышшы ў заходняй частцы вёскі, на могілках, побач з сядзібай паноў Хрусціцкіх. Фундатарамі касцёла былі маршалак гродзенскай шляхты Людвік Марцыян Панцэжыньскі і яго жонка Канстанцыя са Скірмунтаў, а таксама сем’і Сарокаў і Азажыцкіх. Да філіі былі далучаны вёскі, якія раней складалі паўднёвую частку парафіі Адэльск, а пасля Другой сусветнай вайны – частка вёсак і ваколіц парафіі Крынкі. У першай палове ХIХ ст. пры касцёле дзейнічала Ружанцовае брацтва. †

Самае лепшае, што можа зрабіць бацька для свайго дзіцяці – гэта прывесці яго да Бога (пар. Мц 17, 14-23)
    Малітва, жаданне маліцца, як і ўсякая іншая звычка чалавека, не нараджаецца сама па сабе.
    Так як дзіця вучыцца хадзіць, гаварыць, разумець, чытаць, так яно вучыцца і маліцца

Самая першая малітва, якую дзіця несвядома ўспрымае – гэта малітва над ім маці ці бацькі. Дзіця хрысцяць, укладваючы спаць, моляцца над ім. Потым яно яшчэ да таго, як пачынае гаварыць, пераймае дзеянні маці, стараючыся перажагнацца ці пацалаваць абраз. Паступова дзіця само пачынае пералічваць усіх, каго ведае і любіць. З гэтых простых слоў пачынаецца яго вопыт адносін з Богам. †

- Ксёндз Ян, колькі гадоў прайшло з таго дня, калі згарэў алтар?
    13 ліпеня 2011 г. мы адзначалі своеасаблівую 5-ю гадавіну гэтага трагічнага здарэння. Як бачым, час ляціць незаўважальна.

    - Якія працы, звязаныя з аднаўленнем алтара, былі праведзены пасля гэтых трагічных падзей?
    Адразу ж пасля пажару адбыліся пасяджэнні Камісій пры Міністэрстве культуры Беларусі і Міністэрстве культуры Польшчы. Польскі бок узяў на сябе правядзенне прац па адбудове і рэстаўрацыі алтара. Уся праца была праведзена ў некалькі этапаў. Першым этапам стала да-следаванне ўцалелай часткі алтара, другім – адбудова спаленай канструкцыі разам са скульптурамі (былі знішчаны адна чацвёртая частка алтара і 4 скульптуры), трэцім этапам было фарбаванне і залачэнне. Безумоўна, падчас працы ўзнікалі розныя праблемы і складанасці, часам даводзілася і патарапіць, і пачакаць, але, дзякуючы Богу і людзям добрай волі, за 5 гадоў мы змаглі скончыць гэтыя тры этапы. †

2000 год

---

     18 лістапада -  Кс. бп Аляксандр Кашкевіч асвяціў адбудаваную капліцу ў Жамыслаўлі (парафія Суботнікі).
   26 лістапада -  Гродзенскі юбілей чыгуначнікаў. Урачыстую св. Імшу адправіў Пастыр дыяцэзіі.
   2 снежня -  У гродзенскай катэдральнай базіліцы кс. бп Аляксандр Кашкевіч удзяліў святарскія пасвячэнні тром выпускнікам ВДС у Гродне. На супольнай Эўхарыстыі прысутнічаў кс. бп Антоні Дзям’янка.
   9 снежня -  Пасвячэнні дыяканату для шасці алюмнаў Гродзенскай ВДС, якія ўдзяліў рэктар ВДС кс. бп Антоні Дзям’янка. †

Штодзень мы ставім мэты. Штодзень іх дасягаем або не дасягаем. Некаторыя з гэтых мэтаў – звыклыя дробязі, іншыя могуць вырашыць лёс.
    Мэта + мэта + мэта + … = сэнс жыцця. Вось такая простая формула, формула штодзённага быцця.

Яшчэ пазаўчора мы былі звычайнымі школьнікамі, якія “працавалі на атэстат”. Сэнс жыцця, невыразна акрэслены, хутчэй вызначаўся бацькамі, чым намі. Учора мы сталі абітурыентамі. Уся ўвага накіроўвалася на ЦТ, на абранне ўніверсітэта і будучай прафесіі. Сёння мы – студэнты. Сёння мы крочым па жыцці самастойна. Бацькі могуць дапамагчы, але больш не могуць засцерагчы і вырашыць наш лёс. Права выбару паўстае на нашым шляху кожны дзень: права вызначэння ўласнага сэнсу жыцця, права веры ці адмаўлення ад яе. Апошняе – гэта страшна.
    Свет складаны. Ён нагадвае бясконцы лабірынт. Мы маладыя. Нам так лёгка заблытацца ў яго калідорах, так лёгка расчаравацца і згубіць уласнае “я”… Але, на вялікае шчасце, заўсёды існуе вышэйшая вера, існуе Касцёл.
    У чым жа бачыць сэнс жыцця сучасная гродзенская моладзь? Чым для яе з’яўляецца рэлігія, Касцёл, Імша? Адказаць на гэтя пытанні мы папрасілі студэнтаў гродзенскага ўніверстэта. †

Дарагія маладыя сябры!
    Менш чым праз тры тыдні Мадрыд і іншыя дыяцэзіі Іспаніі падчас Сусветных дзён моладзі адчыняць дзверы сваіх дамоў для маладых усяго свету. Гэта адпаведная пара зрабіць кароткае падсумаванне сваіх намаганняў і падрыхтоўкі да падзеі, якая ў пэўнай ступені датычыць кожнага маладога католіка нашай дыяцэзіі і ўсёй Беларусі.

У нашым гродзенскім Касцёле Маладых апошнія месяцы былі часам інтэнсіўнай духоўнай падрыхтоўкі да ўдзелу ў Днях моладзі ў Іспаніі. На старонках газеты “Слова Жыцця” з кастрычніка 2010 г. мы рэгулярна апісвалі этапы падрыхтоўкі да Сусветнай сустрэчы моладзі ў Мадрыдзе. Адлюстраваннем актыўнай падрыхтоўкі маладых людзей у нашай дыяцэзіі былі папскія чуванні, якія адбыліся 2 красавіка ў касцёлах дыяцэзіі, а таксама ўдзел у беатыфікацыі Яна Паўла II, на якую некаторыя даехалі аўтастопам. Моладзь памятала, што бл. Ян Павел II будзе галоўным Заступнікам Сусветных дзён моладзі ў Іспаніі. †