З кс. Антоніем Грэмзам, душпастырам моладзі, а таксама настаўнікаў і выхавацеляў, размаўляў кс. Павел Салабуда.

Як Вы ацэньваеце пяцігадовую дзейнасць Акадэмічнага душпастырства “OPEN”?
Гродна – гэта горад вышэйшых навучальных устаноў, а таму ён з’яўляецца студэнцкім горадам. Наша душпастырства “OPEN”, назву якому прыдумала сама моладзь, мае на мэце дапамагаць маладому чалавеку адкрываць сябе на Бога, Касцёл і людзей. За пяць гадоў дзейнасці АД “OPEN” бачны шматлікія дасягненні. Я быў ініцыятарам узнікнення Душпастырства, якога ў Гродне вельмі не хапала. Назіраючы за моладдзю, якой я апекаваўся на працягу гэтых гадоў, я заўважыў, што яна хоча быць разам, а супольнасць Касцёла ўспрымаць больш па-сямейнаму. Моладзь хоча, каб душпастыры клапаціліся аб сапраўдных патрэбах маладога чалавека і грамадства, каб гэта быў клопат не толькі тэарэтычны, але, перш за ўсё, выражаны ў апостальскім запале і ўчынках. Я не хачу сам даваць ацэнку Акадэмічнаму душпастырству і сабе. Як душпастыр я заўсёды хацеў максімальных дасягненняў. Я ведаю, што моладзь здольна зрабіць шмат добрых спраў, ёй трэба толькі дапамагчы ў адпаведны момант. Ацэнку я пакідаю тым, хто назірае за дзейнасцю і ўдзелам моладзі Гродна і дыяцэзіі ў рэлігійным жыцці. Наша моладзь вельмі актыўная: яна прымае ўдзел у дыяцэзіяльных сустрэчах моладзі, папскіх чуваннях, дабрачынных акцыях. †

19 верасня госцем нашай рэдакцыі быў кс. Ян Кучыньскі, пробашч парафіі св. Францішка Ксаверыя ў Гродне.

- Ксёндз Ян, раскажыце, калі ласка, некалькі слоў пра сябе: пра свой шлях да святарства і пра саму Хрыстовую службу.
   - Я нара­дзіўся ў 1975 г. у парафіі Забалаць (дэк. Радунь). Там скончыў сярэднюю школу. На працягу многіх гадоў я быў міністрантам і дапамагаў пры касцёле, выконваючы функцыю касцёльнага. Ва ўзросце 14 гадоў я адчуў, што павінен нешта зрабіць у сваім жыцці. Мяне цягнула ў касцёл, я любіў маліцца. Калі я бачыў, як падчас Вялікага посту ксёндз пробашч спавядае да позняга вечара, а потым яшчэ сам удзяляе св. Камунію, я задаваўся пытаннем: “Чаму не хапае святароў? Чаму ён сам павінен столькі працаваць?” Мая парафія была вельмі жывая і набожная. Я шмат часу праводзіў у касцёле, мяне цікавілі старыя рэлігійныя кнігі, ход розных цырымоній, аздабленне шопкі ці прыгатаванне Панскага Гробу на Вялікдзень. Я проста жыў усім гэтым – гэта было маё. Па гэтай прычыне мяне неаднойчы высмейвалі ў школе. †

У парафіі Найсвяцейшага Адкупіцеля ў Гродне на Дзевятоўцы 8 кастрычніка адбыліся пасвячэнні дыяканату рэдэмптарыста Эдуарда Пятэльчыца.

На ўрачыстай святой Імшы, якую ўзначаліў ксёндз біскуп Аляксандр Кашкевіч, прысутнічаў віцэ-правінцыял Варшаўскай Правінцыі рэдэмптарыстаў а. Сільвестр, родны брат кандыдата Эдуарда айцец піяр Вітольд, а. Андрэй Крот з Гродзенскай грэка-каталіцкай парафіі, а таксама ксяндзы рэдэмптарысты, якія працуюць у Гродзенскай дыяцэзіі.
    У казанні а. Сільвестр распавёў пра сэнс дыяканскага служэння, асаблівасці яго падрыхтоўкі, пра абавязкі і паслугу дыякана. Асаблівую ўвагу а. Сільвестр звярнуў на абяцанні, якія дае кандыдат у дыяканы:
    - Падчас пасвячэнняў кандыдат дасць абяцанні, якія будуць знакам яго годнасці. Хачу звярнуць Вашу ўвагу на 3 абяцанні, якія дае кандыдат перад пасвячэннем у дыяканы. Гэта найперш абяцанне малітвы за Касцёл, абяцанне цэлібату і абяцанне паслушэнства біскупу і касцёльным уладам. Абяцанне малітвы азначае для дыякана абавязак маліцца літургіяй гадзін штодня. Падчас яе дыякан павінен маліцца за ўвесь Касцёл, за ўсіх людзей у свеце. †

“Прага сэрца. Аб духоўнай Камуніі” Кс. Лешак Смаліньскі, 10/2011
  
    Святы Дух ў чалавеку з’яўляецца прычынай духоўнага росту і набожных жаданняў.
    Прага еднасці з Богам таксама паходзіць ад Святога Духа, які ажыўляе ў нас звышнатуральнае жыццё, распачатае на хрышчэнні, і рэалізуецца праз Камунію жадання, якую яшчэ называюць духоўнай Камуніяй. Яна азначае саюз з прысутным у Эўхарыстыі Езусам Хрыстом, але не праз прыняцце Яго сакраментальным спосабам, а дзякуючы жаданню сэрца.
    Узнікненне практыкі духоўнай камуніі звязана з тым фактам, што радзей стала прымацца святая Камунія ў выглядзе Хлеба і Віна. У сярэднявеччы ўзнікла традыцыя прыступаць да св. Камуніі толькі на Вялікдзень, чаму спрыяла пастанова IV Латэранскага Сабору. Дзякуючы гэтаму ўмацоўвалася духоўная Камунія. Лічылася, што той, хто бачыў, той спажыў. Молячыся, вернікі прымалі св. Камунію – гэта адбывалася ў той момант, калі святар узносіў Гостыю ўгору, такім чынам паказваючы яе ўсім вернікам. †

Гавораць, што міласэрнасць – гэта адзін з паказчыкаў развіцця грамадства. Аднак у сучасным свеце ўсё менш людзей, якія б з ахвотай дапамагалі тым, хто мае ў гэтым патрэбу.

Ужо зусім звычайнымі сталі сітуацыі, калі пажылым людзям, цяжарным жанчынам і інвалідам не саступаюць месца ў грамадскім транспарце. Як толькі такія пасажыры з’яўляюцца ў дзвярах аўтобуса ці тралейбуса, усе астатнія раптам пачынаюць адварочвацца ў бок вакна, чытаць нешта важнае ў тэлефоне альбо проста апускаць вочы. І гэта тычыцца не толькі маладога пакалення, якое прынята вінаваціць ва ўсіх смяротных грахах.
    Аналагічныя выпадкі часта здараюцца, калі некаму неабходна дапамога пасярод вуліцы. Рэдка хто спыніцца і зверне ўвагу на чалавека, які ляжыць на ходніку, загадзя вырашыўшы, што гэта п’янчуга. І здараецца, што людзі з сардэчнымі прыступамі ці іншымі нядугамі вымушаны ледзь не паміраць сярод абыякавага натоўпу. †

Душпастырству настаўнікаў і выхавацеляў 10 гадоў

Душпастырству настаўнікаў і выхавацеляў у Гродне споўнілася 10 гадоў. Урачыстасць з гэтай нагоды адбылася 9 кастрычніка ў Пабрыгіцкім касцёле. Як і кожная сустрэча Душпастырства, юбілейнае спатканне пачалося са св. Імшы, якую цэлебраваў ксёндз біскуп Аляксандр Кашкевіч. Павіншаваць настаўнікаў з дзесяцігоддзем душпастырства прыйшоў а. Андрэй Шчупал, які кіраваў ім ад пачатку яго існавання. На ўрачыстасці таксама прысутнічалі Генеральны Консул Рэспублікі Польшча Анджэй Хадкевіч, прадстаўнікі Душпастырства настаўнікаў з Сапоцкіна, Перстуні, удзельнікі Душпастырства чыгуначнікаў у Гродне, прадстаў­нікі Польскай Мацежы Школьнай.
    На свя­точнай сустрэчы ў кляштары сясцёр назарэтанак удзельнікі Душпастырства згадвалі мінулыя 10 гадоў свайго існавання. Успамінаючы пачатак стварэння Душпастырства, а. Андрэй Шчупал жартам заўважыў: “Каб штосьці ўзнікла, трэба дзве асобы. Гэтай другой асобай была спадарыня Людміла, настаўніца англійскай мовы Гімназіі №2 у Гродне”. †

Гэта даўняя рэлігійная практыка Касцёла. Гэта рэкалекцыі, якія право-дзяцца раз на некалькі гадоў для цэлай парафіі. Цэлем місіі з’яўляецца ўмацаванне і аднаўленне жыцця веры. Кодэкс Кананічнага Права абавязвае арганізоўваць місіі. Звычайна яны адбываюцца на працягу цэлага тыдня. Па запрашэнні ксяндза пробашча прыязджаюць ксяндзы місіянеры, якія абвяшчаюць вернікам навуку аб асноўных праўдах веры і маралі. У парафіі адпраўляюцца набажэнствы, а на заканчэнне місіі вернікі прыступаюць да споведзі і св. Камуніі, а таксама адбываецца ўрачыстае асвячэнне місійнага крыжа, які місіянеры затым уста­наўліваюць перад касцёлам. Выкарыстоўваючы гэты час, кожны вернік можа адкрыць сваё сэрца на Бога.†

Убачыў Міхась пад нагамі пірацкі куфар і ўзрадаваўся гэтаму абмену. Ён дастаў з куфра грошы, паклаў іх у кішэню і, задаволены, пабег у краму за цукеркамі. Але нядоўгай была яго радасць. Міхась заўважыў, што ён перастаў любіць і шакалад, і марожанае, і цацкі, і гульні ў двары з сябрамі.
    Але самым страшным было тое, што ён разлюбіў нават маму з татам, бабулю і сястрычку. А ў дадатак да ўсяго, ён перастаў быць добрым. Калі каханне і дабрыня знікае, сэрца тут жа напаўняецца нянавісцю і злом. Міхась стаў крыўдзіць сваіх сяброў і блізкіх. Прайшло толькі тры дні, а ён ужо паспеў з усімі перасварыцца. Ён стаў зусім сумным, бо людзі цяпер здаваліся яму чужымі і непрыемнымі. Якая там радасць, калі ўсё навокал перастала падабацца. †

ХХ гадоў Гродзенскай дыяцэзіі

Як адна парафіяльная сям’я мы дзякуем Богу за ўсе тыя ласкі, якімі Ён нас адарыў. Дваццатая гадавіна заснавання Гродзенскай дыяцэзіі з’яўляецца асаблівай нагодай, каб падзякаваць Богу за апеку над намі. У кожнай ініцыятыве Касцёла на першым месцы знаходзіцца чалавек і яго збаўленне. Сёння ў нашай дыяцэзіі нараджаюцца новыя ініцыятывы, якія спрыяюць развіццю Касцёла.

Пілігрымка на Узгорак Надзеі

Каля тысячы вернікаў з розных парафій Гродзенскай дыяцэзіі 18 верасня вырушылі ў пілігрымку да Маці Божай Яснагурскай на Узгорку Надзеі ў Капцёўцы. Гэтая пілігрымка з нагоды пачатку навучальнага і катэхетычнага года робіцца ўсё больш папулярнай сярод дзяцей і моладзі Гродна.

Кс. Міхал Ластоўскі, пробашч парафіі Унебаўзяцця НПМ у Капцёўцы мяркуе, што з кожным годам на Узгорак Надзеі прыходзіць усё больш людзей: “Гэтую пілігрымку мы арганізоўваем ужо сёмы год, а менавіта дзіцячую – трэці. Трэба сказаць, што летась у пілігрымку вырушыла каля васьмісот чалавек, а сёлета – ужо каля тысячы. Дзеці перажываюць пілігрымку па-свойму: яны моляцца, удзельнічаюць у святой Імшы, адгаворваюць ружанец, падчас якога складаюць свае падзякі і просьбы да Маці Божай. Дарослыя, магчыма, больш увагі надаюць духоўным і малітоўным перажыванням і разважанням”. †

Айцец Станіслаў Станеўскі (CSsR) ужо тры гады з’яўляецца пробашчам у парафіі Найсвяцейшага Адкупіцеля ў Гродне. Перад такой вялікай падзеяй у жыцці Касцёла, якой з’яўляецца кансэкрацыя святыні, а. Станіслаў прыгадаў гісторыю паўстання новай парафіі і расказаў пра цяжкасці, якія ў той час узнікалі. Пробашч парафіі таксама расказаў, што такое кансэкрацыя і як уся супольнасць рыхтуецца да яе.

- У якім годзе распачалася гісторыя новай парафіі на Дзевятоўцы?
   - Будаўніцтва капліцы пачалося ў 1993 годзе. У жніўні мы падрыхтавалі пляц пад капліцу для асвячэння. Спачатку стаяў толькі крыж і была зроблена стрэшка над сцяной, дзе пасля быў прэзбітэрый. Капліца была пабудавана вельмі хутка. Тады я яшчэ быў клерыкам пасля першых шлюбаў. А будаўніцтва святыні пачалося ў лістападзе 1997 года. Праз год ужо быў заліты фундамент. †

Верасень – любімы месяц маладых: на фоне восеньскіх краявідаў атрымліваюцца прыгожыя вясельныя здымкі. Будучыя сужэнцы разам з бацькамі збіваюцца з ног, каб арганізаваць усё найлепшым чынам. Паміж пошукамі вясельнай сукенкі, кавярні і тамады наведваюцца заняткі па падрыхтоўцы да сакраманту шлюбу. Часам атрымліваецца, што, па сутнасці, галоўны момант усяго шлюбу – вянчанне – прамільгне ў чарадзе вясельных цырымоній і абрадаў. Дык чаму Касцёл патрабуе абавязковай падрыхтоўкі да шлюбу, і што святар спрабуе давесці маладым католікам, каб прыгожае вяселле стала пачаткам шчаслівага сямейнага жыцця? †