Адвэнт ужо пастукаўся ў дзверы...… Які гэта час? Чаго я на самай справе буду чакаць на працягу гэтых 4 тыдняў? Як я перажыву наступнае Божае Нараджэнне? Ці гэтае свята на самай справе шмат для мяне значыць?

Усе гэтыя пытанні прыходзяць мне ў галаву і непакояць маё сэрца. Чаму? Гэта вельмі важная хвіліна, гэта яшчэ адна магчымасць, каб задумацца над сваім жыццём і пастарацца змяніць штосьці да лепшага. Мы можам рабіць гэта кожны дзень, але менавіта ў гэты перыяд засяроджання, посту і малітвы нам будзе значна лягчэй зрабіць гэты важны крок да Бога, каб стаць бліжэй да Яго. Я задаю сабе пытанне і з перакананнем на яго адказваю: “Так”. Я лічу, што Каляды з’яўляюцца самым чаканым і радасным святам для ўсіх нас, а асабліва для дзяцей. Чаму я ў гэтым упэўнена? Можа, таму, што яшчэ не так даўно, будучы дзіцём, я з нецярпеннем чакала гэтага свята, якое для дзіцяці асацыіруецца з устаноўкай ёлкі, чаканнем канікул, падарункамі ад Святога Мікалая... Так, я вельмі люблю падарункі! Калі чалавек сталее, яго погляды змяняюцца, і свята Божага Нараджэння ўспрымаецца ўжо не як свята падарункаў, а як свята, праведзенае ў коле сям’і, у любові і еднасці. Паглядзіце, каб змяніць сваё жыццё, у нас ёсць чатыры тыдні. Давайце паспрабуем перажыць гэты час з Богам – у цішыні і малітве. †

– Што такое экзарцызм?
    – У Касцёле вылучаецца экзарцызм у простай форме, які, напрыклад, здзяйсняецца над абранымі асобамі ў перыяд катэхуменату, у абрадах хросту дзяцей, якія “будуць падвяргацца спакусам гэтага свету і павінны будуць змагацца супраць хітрасцей шатана”, а таксама ў кожнай малітве за вызваленне з-пад уплыву зла. Аднак існуе яшчэ т.зв. урачысты экзарцызм (вялікі экзарцызм), які належыць да сакраменталій Каталіцкага Касцёла.
    Урачысты экзарцызм (гр. exorkizein “выклінаць”), які мае на мэце “выгнанне злых духаў ці вызваленне з-пад іх дэманічнага ўплыву моцай духоўнай улады, якую Езус даручыў Касцёлу”, з’яўляецца просьбай ці патрабаваннем, якое належыць да сферы сакраменталій. Здзяйсняць такі экзарцызм можа святар-экзарцыст або кожны святар, які атрымаў выразны дазвол ад свайго ардынарыя. †

Хвала Хрысту!
    Снежань. Зіма. Неўзабаве і Божае Нараджэнне! Вігілія, куцця, ламанне аплаткай, салодкія падарункі. Як хутка ляціць час!
   І за гэты час можна паспець зрабіць шмат карыснага і добрага. Бо ёсць супакой у душы і, спадзяюся, адвага ў сэрцы верніка. Ды і добры настрой. Я даўно адказала на пытанне, якое гучыць паўсюдна: “Што такое шчасце?” Шчасце - гэта ўменне быць удзячным.
   Што ж, крочым далей з Богам!

  ВЫКАЗВАННЕ З БІБЛІІ: “Любоў Хрыста ахапіла нас” (2 Кар 5, 14).
    Няхай гэтая цытата натхняе нас. Што можа быць больш прыемным за тое, калі хтосьці абдымае цябе за плечы. А яшчэ калі гэта робіць сам Пан Езус! Няма сумненняў, што па скуры прабягуць мурашкі задавальнення.
    Для таго, каб Хрыстос спадарожнічаў па жыцці нам, а мы – яму, патрэбны пастаянны кантакт душы з Богам.
    Таму паспрабуем абазначыць план развіцця годнага хрысціяніна на снежань 2011 года. †

12 лістапада 2011 года ў Мінску адбылася сустрэча моладзі з розных куткоў нашай краіны з братамі з супольнасці Taize.

З 28 снежня 2011 года па 1 сту-дзеня 2012 года ў Берліне пройдзе XXXIV Еўрапейская сустрэча моладзі. Гэтыя некалькі дзён, як і год таму ў Ратэрдаме, зноў аб’яднаюць маладых людзей з розных краін зямнога шара, прадстаўнікоў розных галін хрысціянства.
    Пачынаючы з 90-х гадоў XX стагоддзя браты з экуменічнай супольнасці Тэзэ штогод прыязджаюць у Беларусь. У гэты раз у межах свайго візіту Мінск наведалі брат Алоіз – прэор экуменічнай супольнасці Тэзэ, брат Георг і брат Бенуа. Сустрэча праходзіла ў архікатэдральным касцёле Імя Найсвяцейшай Панны Марыі і ў праваслаўным прыходзе Усіх смуткуючых Радасць. †

У Адвэнце ёсць шмат добрых традыцый. Адной з іх з’яўляецца змяшчэнне ў нашых касцёлах у першую нядзелю Адвэнту адвэнтавага вянка, у якім знаходзяцца чатыры сімвалічныя свечкі. Аўтарам гэтай формы пабожнасці з’яўляецца пратэстанцкі тэолаг і грамадскі дзеяч Джон Віхэрн (1808 - 1881) з Гамбурга.

    12 верасня 1833 г. пастар Джон Віхэрн адкрыў у сваім родным гора-дзе школу-прытулак для сірот. Гэта была першая з яго дабрачынных спраў. Потым Віхэрн заснаваў шмат падобных устаноў. Пастар вельмі клапаціўся пра выхаванне сваіх падапечных. Ён хацеў, каб дзеці адчувалі сябе як у сям’і. У Адвэнце 1839 г. яму прыйшла ідэя, як змяніць аздабленне пакоя, каб дадаць настрою, які б спрыяў малітве. Ён зрабіў своеасаблівы вянок. На краі кола дыяметрам 2 метра змясціў 24 маленькія свечкі. Кожную з іх трэба было запальваць у чарговы звычайны дзень Адвэнту. Вакол гэтага вянка падапечныя пастара штодзённа збіраліся на супольныя малітвы, сустрэчы і спевы.
    Пастар жа перанёс сваю ідэю ў іншыя нямецкія гарады. Ён падчас Адвэнту запрашаў людзей на штонядзельныя разважанні. Таму выгляд вянка трохі змяніўся. Замест 24-х свечак ён змяшчаў толькі чатыры, якія азначалі чатыры нядзелі Адвэнту. Звычай рабіць адвэнтавы вянок вельмі хутка распаўсюдзіўся па ўсёй Германіі, а потым і па ўсім свеце. †

Улюбёныя ў Хрысце Браты і Сёстры!

Сённяшняя нядзеля распачынае асаблівы перыяд касцёльнага літургічнага года, якім з’яўляецца Адвэнт. Стоячы на парозе новага літургічнага года, мы паглыбляемся ў адвэнтавую атмасферу радаснага чакання прыходу Пана. Гэтае адвэнтавае чаканне мае падвойнае вымярэнне. Па-першае, Адвэнт з’яўляецца перыядам падрыхтоўкі да свят Божага Нараджэння. Маці Касцёл у чарговы раз запрашае кожнага з нас схіліцца над таямніцай Уцелаўлення Божага Сына, зноў адкрыць неабсяжную любоў Айца нябеснага, які “так [...] палюбіў свет, што аддаў Сына свайго Адзінароднага, каб кожны, хто верыць у Яго, не загінуў, але меў жыццё вечнае” (Ян 3, 16). Па-другое, Адвэнт з’яўляецца для нас нагодай, каб узгадаць праўду веры, што напрыканцы часоў Сын Чалавечы “зноў прыйдзе ў хвале судзіць жывых і памерлых” (Апостальскі сімвал веры). У святле гэтай праўды ўсё жыццё хрысціяніна паўстае перад намі як свайго роду “адвэнт” ці чаканне радаснай сустрэчы з Уваскрослым Збаўцам. †

Дэканат Масты

На самой справе, гісторыя Мастоў – гэта гісторыя гэтай вёскі. А горад Масты – паселішча, заснаванае толькі ў пачатку ХХ ст.
   Касцёл тут быў заснаваны каралевай Бонай Сфорцай у 1539 г. У сярэдзіне XVI ст. пры ім была адчынена парафіяльная школа. Драўляны касцёл, адноўлены на ахвяраванні караля Рэчы Паспалітай Аўгуста III, у 1710 г. (або ў 1740 г.) быў рэканструяваны дзякуючы намаганням кс. Антонія Валіцкага, тагачаснага пробашча парафіі. Апошняя рэстаўрацыя старажытнага драўлянага касцёла адбылася ў 1923 г.
   У ХIХ ст. у якасці філіяльнага касцёла да Мастоўскай парафіі належаў касцёл у Мікелеўшчыне. Тады агульная колькасць парафіян складала больш за 2600 чалавек. У 1906 г. тут працавалі нехабітаваныя манаскія сёстры з супольнасці Сясцёр Служак Беззаганнага Зачацця НПМ. Яны праводзілі катэхізацыю, апекаваліся касцёлам, дапамагалі хворым. Перад Другой сусветнай вайной колькасць парафіян складала прыкладна 2400 чалавек.
   Новы касцёл з чырвонай вонкавай цэглы з рысамі неабарочнага стылю пачалі будаваць тут паводле праекта архітэктара Бабкова (галоўны інжынер – Проніч, інжынер – Станкевіч К. А.) на месцы старога драўлянага касцёла, які згарэў у 1980-я гг. Вуглавы камень быў урачыста асвечаны 26 мая 1990 г. арцыбіскупам Франчэска Коласуона, Апостальскім нунцыем у СССР. Будаўніцтва скончылася ў 1992 г., а ў 1993 г. святыня была асвечана пад тытулам св. Яна Хрысціцеля. †

   522. Прыход Божага Сына на зямлю з’яўляецца настолькі вялікай падзеяй, што Бог захацеў рыхтаваць яе на працягу стагоддзяў. Усе абрады і ахвяры, фігуры і сімвалы Першага Запавету Бог накіраваў да Хрыста; Ён прадказвае Яго праз вусны прарокаў, якіх па чарзе пасылае ў Ізраіль. Ён таксама абуджае ў сэрцах язычнікаў няпэўнае чаканне гэтага прыходу.

    524. Цэлебруючы кожны год літургію Адвэнту, Касцёл актуалізуе гэтае чаканне Месіі; прымаючы ўдзел у доўгай падрыхтоўцы першага прыходу Збавіцеля, вернікі аднаўляюць гарачае жаданне Яго другога прыходу. Праз цэлебрацыю нараджэння і пакуты Папярэдніка Касцёл яднаецца з Яго жаданнем: “Ён мае расці, а я – змяншацца” (Ян 3, 30).

Распачаўся перыяд Адвэнту. Перыяд чакання прыходу нашага Пана. Давайце паспрабуем у першай рэкалекцыйнай навуцы падрыхтавацца да сустрэчы з нашым Валадаром і Панам на старонках Святога Пісання.

Кс. Ян Радзюк Скончыў Каталіцкі ўніверсітэт у Любліне. Выконвае абавязкі прэфекта ВДС. Выкладчык лацінскай мовы.

    Словы “Святое Пісанне” ці “Біблія” нам не чужыя. Мы неаднойчы іх чулі. Але ці разумеем мы, да якой вялікай таямніцы дакранаемся, калі чытаем ці чуем словы Святога Пісання? Чаму “вялікай таямніцы”? Таму што гэта слова Бога.
    “«Слова Госпада трывае вечна. Гэта вось слова прынесена вам як добрая вестка» (1 П 1, 25; пар. Іс 40, 8). Гэтае сцверджанне з Ліста св. Пятра, што спасылаецца на словы прарока Ісаі, адкрывае нам таямніцу Бога, які аб’яўляецца праз дар свайго Слова. Гэтае слова трывае вечна. Бог выказаў сваё спрадвечнае Слова па-людску; Яго Слова «стала целам» (Ян 1, 14). Вось Добрая Навіна. Гэта вестка, якая скрозь стагоддзі даходзіць да нас сёння” – гэтымі словамі папа Бенедыкт XVI распачаў адгартацыю “Verbum Domini”. †

2004 год

---

  11 студзеня -  Гродна наведаў Апостальскі нунцый кс. абп Іван Юрковіч, які адправіў св. Імшу ў Пабрыгіцкім касцёле.
   14 студзеня -  Адбылося пахаванне а. Караля Шчэпанюка OFMCap, капуцына, які працаваў у Ліпнішках. Пахавальную св. Імшу ўзначаліў кс. бп Аляксандр Кашкевіч.
   4 сакавіка -  Кс. бп Аляксандр Кашкевіч асвяціў касцёл у Першамайску (дэканат Ліда).
   24 сакавіка -  10-годдзе харытатыўнай арганізацыі “Карытас” у нашай дыяцэзіі. †

Кожны чалавек прагне развівацца і ўдасканальвацца. І гэта натуральна. Кожны спявак старанна трэніруе свой голас, каб спяваць яшчэ лепш. Той, хто вывучае замежную мову, прыкладае шмат намаганняў, каб як мага лепш яе ведаць. Чалавек, які карыстаецца аўтарытэтам у людзей, стараецца яго не страціць. Гэтае жаданне ўдасканалення павінна праяўляцца таксама ў жыцці кожнага хрысціяніна. Галоўнай задачай хрысціяніна з’яўляецца служэнне Богу і жыццё паводле Яго волі. У духоўным жыцці нельга стаяць на месцы, таму што, хто не развіваецца, той ідзе назад.

У духоўным развіцці важнае месца займае Божае слова: мы чытаем Святое Пісанне і слухаем яго падчас кожнага набажэнства ў касцёле, а асабліва падчас святой Імшы. Божае слова запісана і дадзена нам не толькі для таго, каб яго чытаць, але і для таго, каб над ім задумвацца, інтэрпрэтаваць і дастасоўваць яго да свайго штодзённага жыцця. Дзейнасць Аазіснага руху “Святло-Жыццё” абапіраецца на Святое Пісанне. З яго чэрпае тэмы і ў ім знаходзіць іх тлумачэнне. Кожны хрысціянін мае абавязак абвяшчэння Божага слова блізкім, сваякам, сябрам – усім… Таму, каб дапамагчы вернікам выконваць гэты абавязак, адным з заданняў Руху з’яўляецца паслуга Слова, г.зн. прапаведаванне і абвяшчэнне Божага слова, гэтак званая дыяконія. †

Місійнае кола

Дарагія Чытачы! Ужо мінуў Сусветны дзень місій (III нядзеля кастрычніка), давайце яшчэ раз спынімся на тэме місійнага паслання і абвяшчэння Добрай Навіны аб Езусе Хрысце, які з’яўляецца адзіным Збавіцелем чалавека. Гэтую тэму нельга абмінуць, таму што, як адзначыў папа Бенедыкт XVI, “гэта найбольш цэнная паслуга, якую Касцёл можа даць чалавецтву”. Наказ абвяшчэння Евангелля вынікае з добра зразуметай любові, якая заўсёды хоча ззяць. Неабходнасць абвяшчэння Евангелля “да краю свету” актуальная заўсёды. Бл. Ян Павел II у энцыкліцы „Redemptoris misio” пісаў: “Місія Хрыста Збавіцеля, ускладзеная на Касцёл, яшчэ далёкая ад завяршэння. Калі напрыканцы другога тысячагоддзя ад Яго прыходу мы ахопліваем позіркам чалавецтва, то пераконваемся, што місія Касцёла яшчэ толькі пачынаецца і што для яе выканання мы павінны прыкласці ўсе нашыя сілы”. Давайце ж задумаемся, навошта і якім чынам мы павінны далучацца да місійнай дзейнасці Касцёла. †