Ксёндз Арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч
   Узлюбленыя ў Хрысце Пану, хвалебнае нараджэнне якога мы святкуем, Браты і Сёстры, Чытачы газеты “Слова Жыцця”! Гэтыя словы з Евангелля паводле св. Яна Касцёл прадстаўляе нашай увазе ў дні свят Божага Нараджэння, калі мы па-асабліваму задумваемся над таямніцай уцелаўлення Божага Сына. Калі надышоў пэўны час, то адвечнае Слова, другая Асоба Найсвяцейшай Тройцы, стала целам. Далёкі Бог Старога Запавету стаў вельмі блізкім і ва ўсім, апроч граху, падобным на чалавека. Няхай праз газету “Слова Жыцця” Бог прыходзіць да людзей. Няхай Ён становіцца для іх усё больш блізкім. Няхай аднаўляе надзею. Няхай адорвае сваімі ласкамі. Няхай Ён дапамагае нам прымаць Яго нязменную праўду і жыць ёю.
   Вясёлых, поўных Божай ласкі і Яго супакою свят Божага Нараджэння і да наступнага Новага года разам са “Словам Жыцця”. †

“Бо так палюбіў Бог свет, што Сына свайго Адзінароднага даў, каб кожны, хто ў Яго верыць, не загінуў, але меў жыццё вечнае” (Ян 3, 16).

Пагодлівы і святочны настрой, прыгатаванне смачных страў, прыгожа аздобленая ёлка з каляровымі агеньчыкамі, нязвыклы пах сена, які разыходзіцца па пакоі, і ўрэшце першая зорачка на небе. Менавіта такія ўспаміны ажываюць у нашай памяці, калі мы чуем пра Божае Нараджэнне. І безумоўна, калі набліжаецца гэтая вялікая ўрачыстасць, свет нібы змяняецца, становіцца іншым. Людзі з усмешкамі на тварах стаяць у чарзе за пакупкамі, чыгуначныя і аўтобусныя вакзалы быццам бы “трашчаць” ад вялізнай колькасці пасажыраў, якія накіроўваюцца ў розныя бакі. Усе спяшаюцца, усе нечым заклапочаныя. “Што адбываецца?” – можа спытаць недасведчаны прахожы. “Сёння вігілія Божага Нараджэння”, – адкажа хтосьці на хаду. †

На свята Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Панны Марыі 8 снежня ў Фарным касцёле адбыліся пасвячэнні ў дыяканы пяці навучэнцаў Гродзенскай вышэйшай духоўнай семінарыі.

Дыяканскія пасвячэнні з рук ксяндза біскупа Аляксандра Кашкевіча падчас урачыстай св. Імшы атрымалі клерыкі Павел Аляскевіч, Віталь Бяленік, Ян Раманоўскі, Валерый Спірыдон і Генрык Яблонскі.
    Да дыяканскіх пасвячэнняў клерыкі рыхтаваліся праз духоўныя рэкалекцыі, якія праводзіў ксёндз магістр Ян Сарэла, духоўны айцец ВДС. Абрад пасвячэння ў дыяканы з’яўляецца перадапошнім крокам на шляху да святарскіх пасвячэнняў.
    На ўрачыстую св. Імшу прыбыло шмат гасцей: святары, сёстры з розных манаскіх супольнасцей, клерыкі ВДС, родныя і блізкія кандыдатаў у дыяканы і шматлікія парафіяне. †

   28 снежня – 1 студзеня  -  ў Ратэрдаме адбылася сустрэча моладзі, арганізаваная супольнасцю братоў з Taize.
   1 мая  -  распачацце перэгрынацыі абраза Езуса Міласэрнага ў гродзенскай катэдры.
   6 – 8 мая  -  Дыяцэзіяльныя дні моладзі ў Воранава.
   13 мая  -  ў касцёле Звеставання НПМ вернікі сталі сведкамі накладання кароны на фігуру Маці Божай Фацімскай. †

Прыйшоў час прабудзіцца і распачаць усё нанава.
   Паводле прыгожай традыцыі ў нашых касцёлах у кожную нядзелю Адвэнту запальваецца адвэнтавая свечка, якая нагадвае аб хуткім прыйсці Збаўцы. Нашы продкі падчас раратняй святой Імшы, запальваючы свечку, казалі: я гатовы да прыйсця Пана.
   Ці гатовы мы?
    Няхай жа Адвэнт — час чування — сапраўды стане часам радаснай падрыхтоўкі да прыйсця Збаўцы, які здольны змяніць свет на лепшы.

Дэканат Масты

Касцёл пад тытулам Найсвяцейшай Тройцы быў заснаваны тут яшчэ да 1550 г. каралевай Бонай Сфорца. Пры гэтым святыню пабудавалі не ў самой Струбніцы, а прыкладна ў кіламетры на поўнач ад яе. Паселішча, якое ўтварылася вакол касцёла, атрымала назву Плябанцы.
   Святыня, якая дзейнічае да сённяшняга дня, была пабудавана ў 1740 г. у стылі барока дзякуючы намаганням кс. Франца Абрамовіча на сродкі Юрыя дэ Сянно-Сененскага. У 1790-1799 гг. святыня была перароблена на ахвяраванні старадубскага маршалка Яна Біспінга. У 1841 г. касцёл быў адрэстаўраваны дзякуючы намаганням кс. пробашча Гжымалы на сродкі Адама Біспінга. Да прэсбітэрыя касцёла ў гэты час была дабудавана новая капліца, пад якой зрабілі пахавальню фундатараў касцёла.
   У 1800 г. у Струбніцы старадубскім маршалкам Янам Біспінгам была закла-дзена альтарыя пад тытулам Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Панны Марыі. †

   2267.
   Калі некрывавых сродкаў дастаткова для абароны чалавечага жыцця ад агрэсара і для аховы грамадскага парадку і бяспекі асоб, улады павінны абмяжоўвацца імі, таму што яны лепш адпавядаюць канкрэтным умовам агульнага дабра і чалавечай годнасці.

    2268.
   Пятая запаведзь забараняе забойства, непасрэднае і наўмыснае, як цяжкі грэх. Забойца і тыя, хто дабравольна саўдзельнічае ў забойстве, здзяйсняюць грэх, які наклікае Божую помсту.

Працягваецца Адвэнт – прыгатаванне да свят Божага Нараджэння. Вельмі часта можна пачуць, што Адвэнт – гэта “незвычайны” час чакання ці падрыхтоўкі да спаткання з Хрыстом. Сапраўды, чым бліжэй да свята, тым больш заўважальным становіцца наш святочны настрой: гарады ўпрыгожваюцца каляровай ілюмінацыяй, людзі спяшаюцца своечасова купіць падарункі для сваіх блізкіх і родных, навесці парадак у сваіх кватэрах і дамах.

Натуральна, што гэтая святочная падрых­тоў­ка закранае і ўнутраную, духоўную сферу жыцця чалавека. Святары ў храмах традыцыйна заахвочваюць нас да розных малітоўных пастаноў, да адновы нашага жыцця. Маральны пасыл гэтага часу добра ўсім вядомы, калі не сказаць – надакучлівы ці банальны. Асабліва падчас пропаведзі для дзяцей на святой Імшы святар вельмі часта падсумоўвае сваю прамову такімі словамі: “Дзеці, каб быць Божым чалавекам, каб годна спаткаць Хрыста, трэба рабіць добрыя ўчынкі”. Сапраўды, нягледзячы на прастату гэтага закліку, ён вельмі добра абгрунтаваны тэалагічна. Дастаткова ўзгадаць словы з Паслання святога Якуба: “Вера без учынкаў мёртвая” (Як 2, 17), – альбо шматлікія цытаты з катэхізіса адносна сумленнага і актыўнага жыцця вернікаў у Касцёле праз “малітву, апостальскія ініцыятывы, сямейнае жыццё і штодзённую працу”. З іншага ж боку, варта задаць сабе пытанні: ці мой Адвэнт абмяжоўваецца толькі так званым “актыўным чаканнем”? Ці мая падрыхтоўка абмяжоўваецца гэтай, хоць і добрай, але павярхоўнай сферай жыцця? †

2004 год

---

  5 верасня -  Кс. бп Аляксандр Кашкевіч асвяціў Каталіцкі цэнтр, узніклы пры парафіі св. Міхала Арханёла, які павінен служыць душпастырскім мэтам супольнасці вернікаў.
   9 кастрычніка -  У парафіі Найсвяцейшага Адкупіцеля ў Гродне адбыліся пасвячэнні дыяканату клерыка Андрэя Урублеўскага. Пасвячэнні ўдзяліў кс. бп Аляксандр Кашкевіч.
   6 лістапада -  У Вароне (пар. Варняны, дэк. Астравец) кс. бп Аляксандр Кашкевіч у прысутнасці кс. б-па Антонія Дзям’янкі асвяціў адноўленую капліцу св. Юрыя.
   †

Папа Бэнэдыкт XVI

    Св. Ян уяўля­ецца нам як чалавек вельмі аске­тыч­ны: ён насіў адзенне з вярблюджай воўны, еў саранчу і дзікі мёд, якія знаходзіў у пустыні Юдэі (пар. Мк 1, 6).
    Сам Езус аднойчы су­праць­­паставіў яго тым, хто “знаходзіцца ў каралеўскіх дамах” і “носіць мяккія шаты” (Мц 11, 8). Стыль Яна Хрысціцеля павінен заклікаць усіх хрысціян да таго, каб быць стрыманым ва ўласным жыцці, асабліва ў час падрыхтоўкі да Божага Нараджэння, калі Пан, – як казаў св. Павел, – “будучы багатым, дзеля вас стаў бедным, каб Сваёй беднасцю вас узбагаціць” (2 Кар 8, 9).
   
    Падчас малітвы Анёл Панскі, 04.12.2011 †

“Пачуць Яго ціхі голас”
    Ірэна Задарожная 11/ 2011
  
    Мэтай малітоўнага стану чалавека з’яўляецца безупынная малітва. Гэта зусім не азначае, што чалавек павінен пастаянна паўтараць малітвы. Гэта азначае, што ён заўсёды знаходзіцца перад Божым абліччам: смяецца ён ці плача, стаміўся ці бадзёрыцца, сумуе ці радуецца – ён заўсёды краем вока бачыць Божую прысутнасць і, значыць, заўсёды на Яго арыентуецца – з удзячнасцю, мальбою, з пакаяннем… Такі стан робіць душу цвёрдай, моцнай, прасветленай.
    Мы не ўмеем пабыць ва ўнутранай цішыні нават некалькі імгненняў, лічыць аўтарка, таму нам і не адкрываецца глыбіня жыцця. Але ж толькі ў гэтай глыбіні мы і сустракаем Бога, знаходзім крыніцу шчасця, крыніцу сілы, прыгажосці жыцця. †

Как мы воспринимаем исповедь: как приговор, унижение или как возможность позволить Богу прийти в наше сердце и исцелить нас от греха? Важно ли искать постоянного священника для исповеди? Кто такой духовный руководитель и нужен ли он нам? Чем духовный руководитель отличается от исповедника? Какие трудности для верующего человека могут возникнуть в духовном руководстве?
    На эти вопросы мы попросили ответить духовного отца Высшей духовной семинарии в Гродно кс. Тадеуша Криштопика.

– Кс. Тадеуш, есть ли разни­ца между постоянным исповедником и духовным наставником?
    – Постоянный исповедник – это тот, у кого мы постоянно исповедуемся, кому доверяем. Мы приходим к одному и тому же священнику независимо от того, с чем пришли на исповедь. Если мы говорим о духовном руководстве, когда есть духовный отец, наставник, тогда это уже что-то более глубокое. Т.е. человек проявляет желание, стремление больше сотрудничать с Богом, с Его благодатью. Это значит, что со стороны верующего есть более конкретное выражение желания развиваться духовно. В этом случае человек приходит поговорить о своей душе. Тогда разговор идет не только о грехах и проявлениях нашей греховности, мы стараемся заглянуть глубже – узнать, в чем могут быть причины наших падений и грехов. Почему мы нервничаем, злимся, проявляем привязанность, которая нас мучает и истощает? Этот труд уже более болезненный для того, кто хочет за него взяться, но с другой стороны, он более эффективный. Заглядывая глубже в себя, человек легче избавляется от тяжелых последствий, корень которых он смог увидеть благодаря духовному разговору. †