Девушка, которая сегодня выходит замуж, мило улыбается фотографу. А ровно два года назад она… убила своего ребенка. Легко решилась на аборт. Малыш оказался «за бортом». Навсегда. Ведь плавать он не умел, и защитников у него не было. Была только мама, под сердцем которой он находился. И эта самая мама лишила его жизни. А сейчас улыбается. У нее могут быть оправдания? Нет.

Мама, а почему я не могу жить с вами?
   Аборт – это убийство маленького человека, который не способен защититься сам. Жертвой жестокости женщины становится ребенок. «Он сейчас ни к чему... Сейчас нет денег на содержание ребенка... Трое детей в семье мы не потянем... Я сейчас не готова к материнству...». Здесь нет ни одной здравой мысли. Как женщина может быть не готова стать мамой, если она ею уже стала? Если женщина беременна, то они с малышом уже составляют одно целое. Как можно отрывать от себя частичку себя? А если женщина говорит, что не готова, значит, она не готовилась. А ведь девушка готовится к роли мамы... с 12 лет! Она представляет своего ребенка, то, как держит его на руках. С этого момента начинается подготовка девочки к материнству. †

НЕТРАДЫЦЫЙНАЯ МЕДЫЦЫНА
   На што гатовы пайсці чалавек, каб вылячыцца ад цяжкай хваробы? Часам ён гатовы аддаць усё, каб толькі вярнуць здароўе. Не знайшоўшы дапамогі ў навуковай медыцыне, людзі пачынаюць шукаць ратунку дзе заўгодна. Яны гатовы пайсці да варажбітак, шаптух, акультыстаў, чараўнікоў.
   А калі пацыента пужае экстравагантны выгляд ведзьмара, то на дапамогу прыходзяць “спецыялісты” ў белых халатах – астролагі, экстрасэнсы, медыкі-эксперыментатары. Яны пераконваюць кліента, што іх сродкі – гэта толькі дабро і гарант аздараўлення. Аднак пра эфект лячэння яны не заўсёды расказваюць усю праўду. Мала хто з іх прызнаецца, што мае дачыненне з нейкімі патаемнымі і часта некантралюемымі сіламі. А некаторыя “лекары” проста не жадаюць прызнавацца, што звычайным чынам праводзяць на пацыенце эксперыменты або даюць хвораму мікстуру, абапіраючыся толькі на ўласную веру (!) у нейкія неспазнаныя энергіі, няўлоўныя для навукі. Існуе шмат метадаў лячэння, якія адрозніваюцца ці нават проста супярэчаць звычайнай (навуковай) медыцыне. †

“На службе Святому Айцу”
    Аляксандр Запаточны 1/2012
  
    У артыкуле аўтар распавядае пра папскую гвардыю, якая называецца Швейцарскай гвардыяй. Гэта адзін з відаў узброеных сіл Ватыкана, які можна лічыць найстарэйшай у свеце арміяй, што захавалася да нашых дзён. Афіцыйная дата стварэння Швейцарскай гвардыі – 22 студзеня 1506 года. Прысягу гвардзейцы прыносяць штогод 6 мая ў памяць пра драматычныя падзеі 1527 года, калі, баронячы Святога Айца Клімента VII у час спусташэння Рыма імперскімі войскамі, загінула 147 швейцарцаў.
   Салдаты гвардыі паходзяць са звычайных сямей, часта з малых мястэчак Швейцарыі. Некаторыя ў Ватыкане праводзяць толькі 2 гады, а пасля вяртаюцца дахаты, дзе працуюць у паліцыі, будуюць вайсковую ці палітычную кар’еру, пачынаюць свой бізнес ці ствараюць сем’і. Сярод папскіх гвардзейцаў сустракаюцца таксама і святарскія пакліканні.
   Гвардыя, дэвізам якой з’яўляюцца словы папы Яна ХХІІІ “Паслушэнства і супакой”, складаецца са 110 салдат. У гэтыя войскі могуць уваходзіць выключна грамадзяне Швейцарыі. На момант прысягі яны павінны быць нежанатымі, мець добрую рэпутацыю, адбыць вайсковую службу ў арміі сваёй краіны, мець узрост ад 19 да 30 гадоў і быць вышэй 174-ох см. †

У нашай парафіі Святой Тройцы ў Росі існуе міністранцкая супольнасць, якая налічвае 25 чалавек. Мы вельмі добра разумеем, што міністрант – гэта памочнік ксяндза падчас адпраўлення святой Імшы і іншых набажэнстваў.

Назва “міністрант” паходзіць ад лацінскага слова “ministrare”, што азначае “служыць”. Мы служым Богу, калі прычыняемся да таго, каб літургія была прыгожай. Нам вельмі падабаецца быць міністрантамі, быць блізка каля алтара, але мы таксама адчуваем вялікую адказнасць, якая ляжыць на нас. Таму нашыя міністранцкія абавязкі мы стараемся выконваць сумленна.
   Для тых міністрантаў, якія ў мінулым годзе прымалі найбольш актыўны ўдзел у жыцці міністранцкай супольнасці, у канцы снежня быў зроблены сюрпрыз. На канікулах нашыя ксяндзы арганізавалі нам цудоўную пазнавальную экскурсію, якая дала нам сілу і дапамагла ў пазнанні гісторыі свайго краю, яго велічы і прыгажосці, а таксама ў пазнанні Божай волі. †

З 28 снежня 2011 года па 1 студзеня 2012 года ў Берліне адбылася 34-я Еўрапейская сустрэча моладзі, якая аб’яднала 35 тысяч маладых людзей з Еўропы, Аўстраліі, Афрыкі і Амерыкі.

Незнаёмыя твары, ус­мешка, спагадлівы по­зірк, жаданне да­па­­магчы, паказаць, растлу­мачыць – гэта першае, што мы сустрэлі ў Берліне. І не толькі мы! 35 тысяч маладых людзей накіраваліся ў сталіцу Германіі на 34-ю Еўрапейскую сустрэчу моладзі, якую штогод праводзіць экуменічная супольнасць Тэзэ. Накіравалася туды і 98 чалавек гродзенскай моладзі з душпастырства “OPEN” на чале з ксяндзом Антоніем Грэмзам.
   Берлін – гэта горад-знак для ўсіх, хто імкнецца пераадолець сцены падзелу і аднавіць давер. Яшчэ ў 1986 годзе заснавальнік экуменічнай супольнасці Тэзэ брат Рожэ пабываў ва Усходнім Берліне. Тады больш за 6 тысяч чалавек з тагачаснай ГДР прыняло ўдзел у малітоўных сустрэчах, якія праходзілі ў двух храмах: каталіцкім і пратэстанцкім. Сёння аб’яднаны Берлін, дзе жыве памяць пра падзеі мінулых гадоў, стаў знакам новай надзеі і прыняў дзясяткі тысяч маладых людзей. †

В своей книге отец Руфус Перейра рассказывает о том, как он встретил Иисуса, как познавал Его и кем Иисус является для него. Это заставило меня задуматься: а кто для меня Иисус?
   В первую очередь – это Бог, который нас создал, вдохнул в нас жизнь. Один лишь Он вправе что-то менять в наших судьбах, судить нас за хорошие или плохие поступки. Бог любит нас как своих детей.
   Иисус – это мой Защитник. Множество раз Он ограждал меня и моих близких от неприятностей, помогал в трудную минуту, своими руками отводил зло, защищал от неприязни и зависти. †

Ад свята Божага Нараджэння ў парафіяльных супольнасцях традыцыйна адбываецца каляда, якую Касцёл афіцыйна называе душпастырскім візітам. Звычай наведвання сямей і кватэр душпастырамі традыцыйна працягваецца да распачацця перыяду Вялікага посту. У залежнасці ад колькасці сямей у парафіі і ад рашэння святароў, душпастыр можа прызначыць каляду на іншы перыяд. Гэта перш за ўсё датычыцца гарадскіх парафій, дзе немагчыма наведаць сем’і пасля Божага Нараджэння.
    Каляда звязана з перыядам Божага Нараджэння толькі назвай і можа памылкова асацыіравацца са спяваннем калядных песень. Яна, незалежна ад літургічнага перыяду, з’яўляецца душпастырскай падзеяй. Да таго, каб вернікі ўспрымалі каляду ў душпастырскім духу, павінен заахвоціць душпастыр падчас нядзельных аб’яў. Вернікі могуць самі запрасіць святара наведаць іх кватэру. Гэтым яны публічна выражаюць веру ў тое, што адносна іх вызначаны душпастыр выконвае павучальнае і асвячальнае заданне Хрыста і Яго Касцёла. †

“Нарэшце, будзьце ўсе аднадумныя, спагадныя, поўныя братняй любові, міласэрныя, пакорныя…” 1П 3, 8

У далёкай горнай краіне жылі па суседстве возера і ручаёк. Возера размяшчалася каля падножжа гары, а выток ручая пачынаўся значна вышэй – на самой гары.
    Возера вельмі ганарылася сабой.
    – Паглядзі, ручаёк, якое я прыгожае, вялікае і чыстае!
    – Так, – пагадзіўся ручаёк, – ты вельмі прыгожае. І, напэўна, у цябе шмат сяброў. Бо ты такое вялікае, што можаш дарыць свае воды ўсім, хто жадае піць. А я маленькі, і ніхто мяне не заўважае.
    – Ха-ха-ха! – засмяялася возера. – Навошта мне раздаваць свае воды іншым? Так і я магу стаць маленькім.
    Падышоў неяк да возера горны козлік. †

Мы стаім у Каляднай пячоры пры зорцы, якая, паводле хрысціянскай традыцыі, паказвае месца гэтай вялікай падзеі. Але мы верым, што Хрыстос прыходзіць таксама і цяпер, што Ён з намі ў гэтай святой літургіі, якая ўвекавечвае Яго жыццё, смерць і змёртвыхпаўстанне. Знак таго, што Сын Божы прыйшоў на свет як беднае Дзіцятка, для якога не было месца ў заездзе, калі Яго народ быў падпарадкаваны чужому валадаранню. Ён прыйшоў невядомы нікому, і толькі простыя пастухі сабраліся каля Яго ясляў. Аднак Ён з’яўляецца тым Дзіцяткам, пра якое папярэджваў вялікі прарок, каб уваскрасіць веру прыгнечанага народу. У Ім злучаюцца неба і зямля, Божыя справы са справамі чалавечымі. Ён як Збаўца аддасць Сябе за нас і назаўсёды прыме нас ва ўласнасць... †

Дэканат Масты

Самастойная парафія ў Вялікай Рагозніцы была заснавана ў 1922 г. Мураваны касцёл пабудавалі ў 1926 г. (аб чым сведчыць дата на камені над уваходам) на сродкі тагачаснага ўладальніка вёскі пана Оскара Мейштовіча і яго жонкі Флоры з Кеншыцкіх. У 1929 г. святыню пад тытулам Найсвяцейшай Панны Марыі Каралевы Польшчы кансэкраваў віленскі арцыбіскуп Рамуальд Ялбжыкоўскі.

    Перад Другой сусветнай вайной колькасць парафіян дасягала 4500 чалавек, і такім чынам гэта была самая вялікая парафія Мастоўшчыны. Старыя жыхары ўспамінаюць цагляную капліцу, што некалі стаяла ў лесе на поўнач ад мясцовай сядзібы (мураваны комплекс у стылі класіцызму захаваўся), але сёння ад яе амаль няма следу. Па словах жыхароў, капліца была амаль зруйнавана яшчэ да вайны. †

  525.
   Езус нарадзіўся ва ўбогай стайні, у беднай сям’і; першымі сведкамі гэтай падзеі з’яўляюцца простыя пастухі. Менавіта ў гэтай убогасці раскрываецца хвала нябёс. Касцёл не перастае апяваць хвалу гэтай ночы: Сёння Дзева нараджае Вечнага,
    А зямля дае пячору Недасягальнаму.
    Выхваляюць Яго анёлы і пастухі,
    Прыбліжаюцца Мудрацы, ідучы за зоркай,
    Таму што Ты нарадзіўся для нас,
    Малое Дзіцятка, вечны Божа!

Хоць традыцыя хоча бачыць у іх каралёў, св. Мацвей называе іх мудрацамі. Евангелле не падае, колькі было мудрацоў; іх колькасць выводзіцца на падставе дароў, якія яны склалі нованароджанаму Езусу: золата, ладан і міра. Акрамя гэтага, нам вядома, што яны прыбылі аднекуль з Усходу, што ў тыя часы азначала землі ўсходней Іярдана: Аравію, Вавілон і Персію. А легенда з VI стагоддзя апісвае магаў як перскіх святароў-астролагаў.
    Прадказанне паклону каралёў знаходзіцца ў Старым Запавеце: “І ўсе цары будуць Яму пакланяцца, усе народы Яму служыць будуць” (Пс 72, 11), а таксама: “Пойдуць народы да твайго святла і каралі да бляску твайго ўсходу” (Іс 60, 3). Магчыма, пад уплывам інтэрпрэтацыі гэтых тэкстаў прыкладна з Х ст. у магах пачалі бачыць каралёў і паказваць іх у каронах. У познім сярэднявеччы ў трох каралях бачылі прадстаўнікоў трох кантынентаў: Еўропы, Азіі і Афрыкі, а аднаго з іх, звычайна малодшага, прадстаўлялі неграм. †