ДУХОЎНАЯ НЕБЯСПЕКА ГАМЕАПАТЫІ
   Акрамя псіхалагічнай інтэрпрэтацыі ўздзеяння гамеапатычных прэпаратаў, варта звярнуць увагу на духоўны фактар. Існуе нямала экзарцыстаў, якія выяўляюць існаванне сувязі паміж апантанасцю асобы злым духам і пачаткам ужывання гамеапатычных прэпаратаў. Наколькі абгрунтаванымі могуць быць такога роду боязі? Некаторыя спецыялісты звяртаюць увагу на акультычнае вучэнне гамеапатаў аб духоўных сілах (“энергіі”, “інфармацыі”), якія пераходзяць на чалавека з момантам прыняцця “лека”. Іншыя даследчыкі звяртаюць увагу на акультычныя і магічныя вытокі самога вучэння і тэхнікі гамеапатычнага “лячэння”.
    З духоўнага пункта гледжання, гамеапатыя можа быць небяспечная тым, што пацыент праз іррацыянальную веру адкрываецца на ўздзеянне духоўных сіл, не звязаных з Богам. Кожны хрысціянін добра ведае, што звяртанне да нябоскіх сіл азначае парушэнне першай запаведзі (ідалапаклонства і звяртанне да дэманаў). Існуюць шматлікія перасцярогі Бога ў Святым Пісанні перад такімі дзеяннямі (Дрг 18, 10-12; 2 Тэс 2, 9-10). Таксама Катэхізіс Каталіцкага Касцёла перасцерагае: “Усе практыкі магіі і чараў, праз якія чалавек імкнецца атрымаць патаемныя сілы, каб карыстацца імі і дасягнуць надзвычайнай улады над бліжнім – нават з мэтай яго лячэння – знаходзяцца ў сур’ёзнай супярэчнасці з цнотай рэлігійнасці (г.зн. з’яўляюцца цяжкім грахом)” (ККК 2117). †

В моем сердце теперь живет такая огромная любовь, которую нельзя описать словами в рамках этого письма. Но я постараюсь искренне донести до каждого сердца ту радость, которую чувствую. Оглядываясь на свою жизнь, я не перестаю удивляться, сколько чудес подарил и дарит мне Бог каждый день. Раньше я подвергалась каким-то депрессиям, обидам, которые мучили меня, и я не знала, как от них избавиться, видя, как вокруг радуются другие люди. Я удивлялась тому, как люди провозглашают слово Божье, свои чувства: так искренне, от всей души. И мне хотелось рассказать, что я тоже ощущаю эту необъятную любовь Иисуса в своем сердце. Но каждый раз меня переполняли чувства, и я не могла сказать ни слова. Я попросила Бога об этой искренности и радости. Я даже не заметила, как тихо и постепенно это пришло ко мне. Пути Господни неисповедимы! Бог показал мне, что каждый день говорит со мной, указывает верный путь, посылает людей, с которыми всегда как-то случайно заходит разговор о Боге. А потом я поняла, что нет такого человека, с которым бы ты заговорил о Христе случайно. Особенно моя жизнь изменилась после реколлекций с о. Джеймсом в Росси. Я почувствовала, какой огромной любовью Отец Небесный любит меня! Сейчас мне кажется, что моя жизнь разделилась на «до» и «после». †

Многія людзі чамусьці лічаць, што пост – гэта нейкая вегетарыянская прак­тыка. Насамрэч пост – гэта хрысціянская духоўна-дысцыплінарная практыка, скіраваная на ўтаймаванне цялесных ці духоўных сіл чалавека, а таксама адна з форм перапрашэння за грахі.
    Цялесны пост. Гэтая форма посту найбольш вядомая. Цялесны пост найчасцей звязаны з абмежаваннем у ежы. Абмежаванне мае дзве формы: а) умераны пост – адмаўленне ад мясной ежы; б) сціслы пост: дазваляецца толькі адзін пасілак да сыта на дзень. Выключэнне са спажывання мясных прадуктаў у хрысціян мае некалькі матывацый: 1) барацьба з абжорствам як адным з сямі галоўных грахоў; 2) успамін Хрыстовых пакут, яднанне з пакутуючым Хрыстом як форма перапрашэння за свае грахі, а таксама за грахі сваіх блізкіх.
    Цялесны пост можа выражацца не толькі ў форме абмежавання ў ежы, але таксама ў абмежаванні ў тых цялесных сферах, якія з’яўляюцца пастаяннай крыніцай граху. Прыкладамі такой формы цялеснага посту можа быць абмежаванне ў наведванні пэўных месцаў, абмежаванне нястрыманасці зроку ці стрыманасць у празмернай гаварлівасці. Бог стварыў чалавека вольным і чакае ад яго захавання гэтай свабоды. Вольнасць волі з’яўляецца абавязковай умовай развіцця чалавека як асобы і ў выніку – умовай здольнасці да самасвядомага і здаровага міжасобаснага кантакту з людзьмі і з Богам. Пост з’яўляецца сродкам кантролю і захавання свабоды волі, а таксама магчымасцю дапамогі іншым людзям у форме малітвы. †

14 лютага ўспамінаюць Святога Валянціна і адзначаюць Дзень усіх закаханых.

Розных гісторый і легенд пра Святога Валянціна ходзіць нямала. Так хто ж ён, Святы Валянцін, які падарыў усяму свету Дзень закаханых?
    Кажуць, што Святых Валянцінаў, якія памерлі ў Старажытным Рыме ў 270 г. і ўшаноўваюцца ў адзін і той жа дзень, было два. Многае ў легендах пра Святога Валянціна супадае і пераплятаецца, але кожная з іх мае нейкі свой нюанс. Таму прапаную выбраць тую гісторыю, якая Вам больш спадабаецца.
    Паводле адной версіі, Валянцін быў лекарам і жыў у Рыме. Яго называлі “гастранамічным доктарам”, бо ён заўсёды клапаціўся пра тое, каб лекі, якія ён раіў хворым, мелі прыемны смак. Таму ён змешваў горкія мікстуры з віном, малаком ці мёдам.
    Яшчэ адна легенда распавядае, як хрысціянскі прапаведнік Валянцін быў пасаджаны ў турму за веру і за тое, што на вачах усіх вылечыў дачку турэмшчыка: вярнуў ёй зрок. Валянціна прыгаварылі да смерці, і перад тым, як панесці смяротнае пакаранне, ён паслаў дзяўчыне развітальны ліст, у памяць пра які ў Дзень Святога Валянціна прынята дарыць адзін аднаму віншавальныя паштоўкі ў выглядзе сэрцаў. †

2 лютага - свята Ахвяравання Пана (Маці Божай Грамнічнай)

У літургіі Касцёла асаблівае месца займае свята Ахвяравання Пана, якое святкуецца 2 лютага. Яно таксама паўсюдна называецца святам Маці Божай Грамнічнай. Па традыцыі ў гэты дзень мы ўспамінаем падзею, калі бацькі Езуса, Юзаф і Марыя, прынеслі Яго ў святыню, каб ахвяраваць Богу. Гэта быў стары яўрэйскі звычай, згодна з якім, кожнае дзіця мужчынскага полу на саракавы дзень пасля нараджэння павінна было ахвяравацца Пану ў знак падзякі за ацаленне першародных сыноў Ізраэля падчас егіпецкага палону. Кожны першародны сын у яўрэяў лічыўся ўласнасцю Бога. А з 1997 г. на свята Ахвяравання Пана, як устанавіў бл. Ян Павел II, адзначаецца Дзень кансэкраванага жыцця, прысвечаны малітве за асоб, якія аддалі сваё жыццё служэнню Богу і людзям у розных манаскіх ордэнах, супольнасцях і свецкіх установах. †

Сусветны дзень хворага ўстанавіў Ян Павел II 13 мая 1992 года – у 75-ю гадавіну фацімскага аб’яўлення і ў 11-ю гадавіну замаху на жыццё Святога Айца. Дзень хворага штогод адзначаюць 11 лютага. Гэты дзень павінен нагадваць пра абавязковасць забеспячэння добрай апекі хворым, пра ўсведамленне каштоўнасці цярпення хворых у чалавечым і духоўным вымярэнні, а таксама пра важнасць валанцёрства. У гэты дзень у святынях можна атрымаць сакрамант намашчэння хворых.

Капліца свв. Космы і Дзям’яна пры Гродзенскай абласной бальніцы існуе два з паловай гады. З самага пачатку св. Імшы там адпраўляе кс. Аляксандр Пятровіч.

   – Капліца вельмі запатрабаваная, найперш, таму, што гэта месца, дзе чалавек сустракаецца з Богам. Бальніца – месца пакут і болю, а тут, у капліцы, нейкая аддушына для людзей. Тут чалавек можа знайсці сілу, каб вытрымліваць свае пакуты. Я бачу, як розныя людзі, трапляючы ў бальніцу, губляюць надзею. Гэта здараецца асабліва тады, калі хвароба невылечная. Таму капліца ў бальніцы – проста нешта незаменнае. †

Дэканат Масты

Паселішча і двор Воўпа вядомы з першай паловы XV ст. як вялікакняжацкае ўладанне. У 1449 г. кароль Казімір Ягелончык перадаў маёнтак Алёхне Судзімонтавічу (+1491), віленскаму ваяводзе і канцлеру ВКЛ (1477 – 1490). Менавіта Алёхна разам са сваёй жонкай Ядзвігай і заснаваў тут касцёл у 1477 г. У наступным годзе першы драўляны касцёл быў кансэкраваны віленскім біскупам Янам Ласовічам пад падвойным тытулам Найсвяцейшай Панны Марыі і св. Яна Хрысціцеля. Новы касцёл на гэтым месцы быў пабудаваны ў 1618 г. па фундацыі віленскага біскупа Яўстафія Валовіча. Інтэр’ер касцёла быў упрыгожаны роспісам. Галоўны алтар з абразом Найсвяцейшай Тройцы створаны на сродкі тагачаснага пробашча кс. Францішка Галішэўскага. Акрамя галоўнага алтара, святыню ўпрыгожвалі яшчэ тры алтары: св. Францішка (фундатар Анджэй Альшэўскі), Найсвяцейшай Панны Марыі (фундатар Станіслаў Румбовіч), Святога Крыжа (створаны на сродкі кс. Мікалая Дыцюша, віленскага каноніка і ваўпянскага пробашча), а таксама алтарная кампазіцыя з фігурай Маці Божай (ахвяра Багданы Пшэслаўскай). †

З сястрой Стэлай з супольнасці сясцёр назарэтанак, якая за тыдзень абыходзіць большасць гродзенскіх бальніц, духоўна апекуючыся хворымі, я разлічвала на доўгую душэўную размову. Але аказалася, што нават паўгадзінная размова з сястрой стала бы проста крадзяжом яе каштоўнага часу ў працы з хворымі людзьмі. Давялося задаволіцца літаральна некалькімі пытаннямі ў перапынку паміж ранішняй св. Імшой і бальніцай. †

“Устань, ідзі: вера твая выратавала цябе” (Лк 17, 19)

Дарагія Браты і Сёстры! З нагоды Сусветнага дня хворага, які мы будзем адзначаць 11 лютага 2012 г., на ўспамін Найсвяцейшай Панны Марыі з Лурда, я прагну аднавіць маю духоўную блізкасць з усімі хворымі [...] і ўпэўніць іх у клопаце і любові ўсяго Касцёла. Прымаючы велікадушна і з любоўю кожнае чалавечае жыццё, а перш за ўсё, слабое і хворае, хрысціянін выражае важны аспект свайго евангелічнага сведчання, беручы прыклад з Хрыста, які схіляўся над матэрыяльнымі і духоўнымі хваробамі чалавека, каб вылечыць іх. У гэтым годзе, які з’яўляецца падрыхтоўкай да надыходзячага ўрачыстага Сусветнага дня хворага, які будзе адзначацца ў Германіі 11 лютага 2013 г. і прысвечаны ўзорнай постаці евангелічнага Самараніна (пар.: Лк 10, 29-37), я хацеў бы надаць асаблівую ўвагу “сакрамантам аздараўлення”, г.зн. сакраманту пакаяння і паяднання, а таксама сакраманту намашчэння хворых [...]. †

Папа Бэнэдыкт XVI

    Часта для чалавека ўлада азначае валоданне, моц, панаванне, паспяховасць. У той жа час для Бога яна азначае служэнне, пакорнасць, любоў; яна азначае ўваходжанне ў намер Езуса, які нахіляецца, каб абмываць ногі вучням (пар.: Ян 13, 5), які шукае сапраўднае дабро чалавека, які вылечвае раны, які здольны да такой вялікай любові, каб аддаць сваё жыццё, бо Ён з’яўляецца Любоўю. У адным са сваіх лістоў св. Кацярына Сіенская піша: “Трэба, каб мы на самай справе ведалі і пазнавалі святлом веры, што Бог з’яўляецца найвышэйшай і вечнай Любоўю і можа прагнуць толькі нашага дабра” (Ліст 13, у: “Le Lettere”, т. 3, Балогна 1999, 206).
   
    Фрагмент разважанняў падчас малітвы Анёл Панскі, 29.01.2012 †

2005 год

---

   23 чэрвеня  -  Ксёндз біс­куп назначыў кс. Юзафа Ста­неўскага рэктарам ВДС у Гродне.
   31 ліпеня  -  Кс. бп Аляксандр Кашкевіч асвяціў 17 копій абраза Маці Божай Кангрэгацкай, якія наведалі парафіі ва ўсіх дэканатах нашай дыяцэзіі.
   28 жніўня  -  У Гродне, пры ўдзеле ганаровых гасцей і вялікай колькасці Божага люду, адбылася ўрачыстасць каранацыі абраза Маці Божай Кангрэгацкай. Урачыстасць узначаліў кс. кард. Казімір Свёнтэк. †

“Калі ты хочаш быць сапраўднай дачкой Найсвяцейшай Сям’і з Назарэта, ты павінна быць кармелітанкай у малітве, картузкай у маўчанні, трапісткай у самакатаванні, францішканкай ва ўбогасці, езуіткай у паслушэнстве, сястрой Міласэрнасці ў самаахвярнасці і той, якая дакладна выконвае статут, як сыны св. Альфонса Лігуоры” .
   Бл. Марыя Францішка

Пане! Які ж цудоўны план жыцця Ты даеш мне ў словах Маці. Але які адначасова цяжкі для выканання. Быць НАЗАРЭТАНКАЙ – гэта больш, чым быць кармелітанкай... ці францішканкай... Я павінна быць. †