Сучасны чалавек не дастасоўвае да сябе паняцця пакоры, паколькі яна для яго асацыіруецца з тым, што не з’яўляецца добрым ці хаця б карысным для сённяшняга часу. Вядома, што гэта не прыніжэнне сваіх заслуг, а ўзвялічванне заслуг іншых. І даць сёння адказ на пытанне “Што такое пакора?” не так проста.
    Большасць слоўнікаў, як і інтэрнэт-крыніцы, падаюць, што пакора – гэта маральная цнота, якая ў агульным разуменні палягае на прызнанні асабістай абмежаванасці, не ўзвышэнні сябе над іншымі і пазбяганні хвалення сваімі дасягненнямі.
    А хрысціянская трактоўка гаворыць, што пакора палягае на прызнанні сваіх грахоў і Бога за крыніцу паходжання ўсіх даброт.
    На жаль, у касцёльным асяроддзі існуе дастаткова частае стэрэатыпнае мысленне аб тым, што добры католік павінен быць пакорным, ніколі не прызнаваць свае таленты і дасягненні і асабліва не вылучацца. Таму пакора, якая з’яўляецца вельмі важнай і цэннай каштоўнасцю, можа быць няправільна зразумета. †

Хвала Хрысту!
    Рубрыка “На скрыжаванні” вітае Вас. Сёння, паважаныя Чытачы, Вы знойдзейце на нашай старонцы майскае планаванне духоўнага развіцця чалавека. Мы засяродзім увагу на такіх пытаннях, як роля сям’і ў грамадстве, спосаб мыслення, неабыякавасць да бліжняга, а таксама пазнаёмімся з анатацыяй прапанаванай кнігі і знойдзем сэнс у творчасці нашай моладзі.
    Не забываемся, што для Бога час павінен знайсціся заўсёды. Таму, няхай хаця б адзін з пунктаў майскага планавання знойдзе сціплы прытулак і ў Вашым жыцці. Дапаможа ў гэтым выбраная мэта месяца, якая паказвае неабходнасць адчуваць рытм жыцця, рухаючыся ў віхуры клопатаў, жаданняў і думак.
    Поспехаў усім! З Богам.

  ВЫКАЗВАННЕ З БІБЛІІ:“Па тым пазнаюць усе, што вы – Мае вучні, калі будзеце мець любоў адзін да аднаго” (Ян 13, 35).
    Мы, хрысціяне, адрозніваемся ад іншых адносінамі да бліжніх. Мы неабыякавыя да іх просьбаў, учынкаў, думак. Неабыякавыя, таму што выконваем галоўную Божую запаведзь: любі Бога і бліжняга, як самога сябе. Згодна з гэтай пастановай адкрываецца шлях да святасці – галоўная мэта жыцця кожнага хрысціяніна. †

Прынёс чалавек у капліцу дзве свечкі, запаліў іх і паставіў перад абразом. Свечкі заплакалі сваімі гарачымі васковымі слязамі і зразумелі, што ім не прыйдзецца ўжо доўга жыць. Свечкі сталі прасіць чалавека, каб ён патушыў іх. Ім не хацелася згараць да канца, а хацелася пажыць даўжэй. А чалавек кажа ім у адказ:
   – Вы створаны для таго, каб дарыць людзям святло, і абедзве робіце добрую і важную справу – асвятляеце абраз. Людзі, якія прыходзяць у капліцу, каб паразмаўляць з Богам, удзячны вашаму свячэнню. Бо калі ў капліцы цёмна, ваш агонь дапамагае ім бачыць абраз. Усё сваё кароткае жыццё вам трэба гарэць і свяціць людзям, бо для гэтага вы прызначаны. †

Семінарыя, як часта гавораць, з’яўляецца сэрцам дыяцэзіі, якое дае маладую кроў для жыцця ўсяго арганізма Касцёла. Гэта адзіная навучальная ўстанова, якая выхоўвае будучых пастыраў – добрых пастыраў, каб яны клапаціліся аб аўчарні Пана.
    Пра пакліканне, выхаванне і жыццё Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне расказаў яе Добры Пастыр кс. рэктар Юзаф Станеўскі.

- Ксёндз рэктар, Вы працуеце ў фармацыі ўжо на працягу некалькіх гадоў, спачатку як прэфект, цяпер як рэктар семінарыі. Як Вы ацэньваеце ролю сям’і на шляху да святарства? У Беларусі ўсё больш разбітых сямей, дзе маці адныя выхоўваюць сваіх дзяцей. Таму дзеці не ведаюць пра ролю бацькі, што дрэнна ўплывае на вобраз Бога і ўспрыманне кіраўніка. Як з гэтым справіцца на шляху фармацыі?
    - Вельмі добра, ксёндз рэдактар, што Вы распачалі з сутнасці справы, з сям’і, дзе чалавек атрымлівае ад Пана Бога дар жыцця і пазнае навакольны свет. Бласлаўлёны Ян Павел II назваў сям’ю першай семінарыяй. Таму што тут чалавек пазнае праўды веры, якія выражаюцца ў штодзённай малітве, у супольным удзеле ў нядзельнай св. Імшы, таксама тут у далейшай перспектыве адбываецца абуджэнне і распазнаванне паклікання. І хаця ў сітуацыі, у якой сёння знаходзіцца сям’я, трэба было б шмат чаго паправіць, Бог не перастае здзіўляць нас новымі пакліканнямі таксама і ў такіх сем’ях. Так мы ўслед за бл. Янам Паўлам II сцвярджаем, што гэта проста Дар і Таямніца. Таму пакліканне сына становіцца для сям’і заклікам да рэвізіі свайго ранейшага жыцця. †

Дэканат Гродна-Усход

Ужо ў XVIII ст. тут, на ўзвышшы пры дарозе з Гродна на Гожу, манахамі гродзенскага кармеліцкага кляштара была пабудавана драўляная капліца. Пасля скасавання кармеліцкага ордэна ў Гродне, з 1845 г. капліца была далучана да фарнай парафіі. Святыня пад тытулам св. Роха ў неагатычным стылі з вонкавай жоўтай цэглы замест драўлянай была ўзведзена тут у 1906 г. паводле праекта гродзенскага губернскага архітэктара У. А. Срокі. У 1920-я гг. яна атрымала статус філіяльнага касцёла ад гродзенскай парафіі св. Францішка Ксаверыя.
    У 1961 г. капліца ў Грандзічах, як і шмат іншых святынь нашай краіны, была зачынена савецкімі ўладамі і прыстасавана пад сховішча. Толькі ў 1990 г. будынак капліцы быў вернуты католікам, і ў 1992 г. скончана яго аднаўленне. Хутка пасля гэтага святыня атрымала статус помніка архітэктуры. У 1998 г. Грандзічы вылучыліся ў самастойную парафію пад гістарычным тытулам св. Роха. †

2006 год

---

   16 лістапада  -  Ксёндз біскуп у катэдры ўдзяліў святарскія пасвячэнні тром дыяканам: Віктару Захарэўскаму, Андрэю Лазарэвічу і Алегу Пятрашку.

      2007 год

---

   4 сакавіка  -  Дыяцэзіяльная газета “Слова Жыцця” адзначала 10-годдзе свайго існавання.
   9 сакавіка  -  У парафіяльным касцёле ў Вавёрцы кс. прэлат Вінцэнт Лісоўскі асвяціў новы алтар у гонар св. Францішкі Рымлянкі. †

Сёння не толькі тэму чалавечага жыцця, але і самога чалавека як ніколі раней паддаюць аналізу і навуковым даследаванням. Колькасць поглядаў і гіпотэз пра паходжанне і прадвызначэнне чалавека сёння такая разнастайная, што людзі самі ўжо не ведаюць, якія з іх лічыць праўдзівымі.

Гэта нялёгка, але абавязкова. Падыход чалавека да ўласнага жыцця і жыцця іншых людзей залежыць ад таго, якую канцэпцыю на тэму чалавечага жыцця ён прымае. Сёння, у час вялікіх навуковых і тэхнічных дасягненняў, а асабліва дзякуючы развіццю медыцыны, чалавек усё часцей становіцца прадметам маніпуляцыі. Чалавечае жыццё хоць і не перастае быць таямніцай, але пачынае губляць сваю святасць і непарушнасць, таму что чалавек сам хоча быць абсалютным яго гаспадаром. Інакш кажучы, мы жывём у час, калі “чалавечае жыццё пераходзіць у рукі чалавека”. У такой сітуацыі варта задаць сабе пытанне і адказаць на яго: “Ці не лепш зноў прыняць праўду, што чалавечае жыццё з’яўляецца дарам самога Бога, і заўсёды з гэтым лічыцца, чым пагадзіцца з крайняй паставай, што чалавечае жыццё цалкам знаходзіцца ў руках чалавека?!” †

Папа Бэнэдыкт XVI

    Дарагія сябры, падчас Велікоднага перыяду Касцёл звычайна ўдзяляе дзецям Першую св. Камунію. Таму я заахвочваю душпастыраў, бацькоў і катэхетаў добра падрыхтаваць гэтае свята веры: з вялікім запалам, але і з прастатой. “[...] Гэты дзень па праву застаецца ў памяці назаўсёды як першы момант, у якім [...] была распазнана вага асабістай сустрэчы з Езусам” (паслясінадальная апостальская адгартацыя “Sacramentum caritatis”, 19). Няхай Маці Божая дапамагае нам уважліва слухаць Слова Пана і годна прымаць удзел у эўхарыстычнай Ахвяры, каб станавіцца сведкамі новай чалавечнасці.
   
    Падчас малітвы “Regina Coel” 22.04.2012, паводле ekai.pl †

Хвала Хрысту! Я хачу падзяліцца з Вамі сваімі ўражаннямі, якія мне і многім жыхарам Маладзечна давялося адчуць і перажыць летась. Гаворка ідзе аб візітацыі абраза Езуса Міласэрнага ў наш горад.

“Езу, давяраю Табе!” – гэтыя сардэчныя словы сталі сапраўдным дэвізам для маладзечанцаў з парафіі св. Юзафа ў перыяд падрыхтоўкі да ўрачыстай сустрэчы з абразом Езуса Міласэрнага. А рупліва рыхтаваліся ўсе: пачынаючы ад нашага ксяндза прэлата Эдмунда Даўгіловіча-Навіцкага і завяршаючы самымі маленькімі парафіянамі. Бо гэта ж сапраўды падзея ў жыцці кожнага католіка! Сам Езус Міласэрны дае нам магчымасць сустрэцца, адчуць і зразумець важнае, задумацца аб вечных хрысціянскіх каштоўнасцях. Або проста ў нашым тэхнагенным, інфармацыйным, імклівым жыцці з’яўляецца момант, каб спыніцца і ўзважыць свае “дасягненні”, азірнуцца назад і знайсці час на прабачэнне і просьбу... †

“Соль у вачах свету”
    Бп. Гжэгаж Рысь.
   З біскупам размаўляе Мацей Мюллер, 4/2012
  
    “Новая евангелізацыя скіра­вана не да няверуючых, але да тых, хто ахрышчаны, і для каго гэта значыць няшмат”, – гэтае меркаванне кс. б-па Гжэгажа Рыся журналіст вылучыў як сутнаснае для ўсёй размовы. Мацей Мюллер задае пытанні кс. б-пу Гжэгажу пра абавязак евангелізацыі кожнага верніка. У Бібліі кожны, хто сустрэў Езуса, даведваецца штосьці такое важнае, што ідзе абвяшчаць гэта іншым. Ці азначае гэта, што кожны сучасны вернік павінен ісці на канец свету і абвяшчаць веру, пытае Мацей Мюллер. “Не, – тлумачыць кс. бп Рысь. – Але кожны з нас мае такі абшар, на якім гэта можна рабіць. Першым такім месцам з’яўляецца ўласны дом. Разумеем шырока – гэта можа быць месца працы, асяроддзе, у якім мы камунікуем, адносіны з калегамі і сябрамі”. †

У раннім дзяцінстве закладаюцца асновы асобы чалавека. Гэта той падмурак, які будзе прадвызначаць трываласць або крохкасць сцен, перакрыццяў, даху ўсёй чалавечай асобы. Калі падмурак у чалавека грунтоўны, яму будзе лягчэй утрымацца пад націскам жыццёвых бед і спакус. Такі падмурак могуць закласці клапатлівыя бацькі, адорваючы дзіця любоўю, навучаючы веры ў Бога, дзелячыся з ім радасцю і міласэрнасцю. Дапамагчы ўмацаваць гэтыя вартасці можа Касцёл праз належную навуку і рэлігійнае выхаванне. Усведамляючы, як важна прывучаць дзіця з самых ранніх гадоў да шчырай пабожнасці, Гродзенская дыяцэзія ўжо другі год будзе ладзіць Дыяцэзіяльны дзень дзіцяці. Яго галоўным арганізатарам з’яўляецца кс. Юрый Марціновіч, які разам з аднадумцамі, галоўным чынам з парафіі Беззаганнага Зачацця НПМ у Паўднёвым, ужо з зімы прыдумляе, як найцікавей правесці свята для маленькіх вернікаў у першы дзень лета. Мы папрасілі кс. Юрыя падзяліцца цікавосткамі арганізацыі Дня дзіцяці, хоць усе сакрэты ксёндз выдаць адмовіўся. †

Хачу быць апосталам Езуса Хрыста

Каб дапамагчы дзецям адкрыць і пазнаць Хрыста, быў абвешчаны першы конкурс - заданне, заснаванае на перапісванні Новага Запавету. Арганізатары ІІ Дыяцэзіяльнага дня дзіцяці звяртаюцца з вялікай просьбай да духоўных і свецкіх катэхетаў стварыць магчымасць паўдзельнічаць у гэтым конкурсе дзецям на лекцыях па рэлігіі, тлумачачы ім пры гэтым сэнс Святога Пісання.

   Перапісваць тэкст можна на любой мове, пасля чаго даслаць на адрас:
230025, Гродна, вул. К. Маркса, 4,
з надпісам на канверце: “ІІ Дыяцэзіяльны дзень дзіцяці”. †