З 29 красавіка па 6 мая 2012 года ў касцёле ў Вярэйках (Ваўкавыскі раён) адбыліся парафіяльныя місіі. У вернікаў была мажлівасць перажыць духоўнае аднаўленне і атрымаць папскае бласлаўленне місійным крыжам.

Падрыхтоўка да місій
У нядзелю 29 красавіка айцы Андрэй Ядкоўскі і Андрэй Шчупал, рэдэмптарысты, абвясцілі пачатак місій – рупны тыдзень працы над сабой. Усе засяродзілі ўвагу на стане душы, бо на яе, як не крыўдна, не заўсёды хапае часу ў штодзённым жыцці. Разам са святарамі вернікі касцёла спасцігалі Божую праўду і ішлі па шляху да святасці. Ад удзельнікаў місій патрабавалася адкрытае сэрца, жаданне да навяртання і глыбокае асэнсаванне таго, што адбывалася ў хрысціянскай святыні.
Вярэйкаўскія парафіяне пачалі рыхтавацца да місій задоўга да іх пачатку. Пробашч парафіі кс. Валерый Лісоўскі прапаноўваў неабходную літаратуру, рабіў акцэнт на важнасці ўдзелу ў місіях, якія здараюцца раз на 10-20 гадоў. Таму ў сэрцах вернікаў ужо жыло чаканне прыйсця Езуса. Ружанцовая супольнасць, шкаплернае брацтва і Апостальства Божай міласэрнасці аддана маліліся за добрае перажыццё місій. †

Каждое утро я просыпалась с вопросом: “Как там папа? Пошел на работу или нет?” Возвращаясь домой со школы, я спрашивала себя: “Что меня ждет? Зачем возвращаться?” Часто кричала маме: “Зачем ты меня родила? Зачем вышла замуж за него?” Страх, отчаяние и одиночество постоянно сопровождали меня. В моей жизни не было места для любви. Мое сердце переполняла ненависть. В первую очередь к папе, а потом ко всем остальным. Даже себя я ненавидела за то, что папа пьет, а я ничего не могу с этим сделать... В школе я училась хорошо, была тихим, замкнутым в себе ребенком. Но когда приходила домой, все время встревала в разборки с папой. А на сестре и маме вымещала свой гнев. Дома мы никогда не говорили о своих чувствах, поэтому я закрывалась в себе. У меня было мало подруг, так как я боялась, что кто-нибудь узнает, что мой папа пьет. Мне было стыдно пригласить кого-либо в гости, а тем более выйти на улицу вместе с папой. Я жила в постоянном ожидании и страхе: что будет дальше со мной и моей семьей?.. †

“Вярнуць нармальнасць”
    А. Павел Крупа ОР,
   № 5, 2012-05-18

Аўтар з часопіса “W drodze” прапанаваў а. Паўлу Крупе паразмаўляць на тэму, што Маці Божая можа даць мужчыне. А. Павел з самага пачатку кажа, што сёння постаць Марыі патанае ў хвалі сфемінізаванага жыцця: мужчыну ад калыскі да смерці павучаюць жанчыны: маці, настаўніцы, жонкі, дочкі. Калісьці постаць Маці Божай на духоўным грунце навучала далікатнасці, добрым манерам, шчырай павазе. Гэтай лагоднасці і мяккасці Марыі тагачасны Касцёл моцна патрабаваў, бо меў ваяўнічы і брутальны характар, змагаўся з грахамі, язычнікамі, ерэтыкамі. І пастава Марыі была як лагодны павеў у тым рыцарскім свеце. Аўтар пытае, ці тая роля Марыі ў сённяшнім свеце стала ўжо гісторыяй. А. Павел лічыць, што адукацыйная роля Марыі як Каралевы рыцарства скончылася са смерцю апошняга рыцара. Святар заўважае, што сучасныя мужчыны выхоўваюцца ў цеплыні і камфорце, абавязак ці патрабаванне ўспрымаюць як атаку на асабістую свабоду. Ці можа Марыя вучыць такіх мужчын далікатнасці і тонкасці – рытарычнае пытанне. У такім выпадку сучасныя мужчыны могуць вучыцца ў Марыі маўчанню і цярплівасці. †

Жил-был старик, который утром проводил время под деревом на берегу реки. Однажды он увидел скорпиона, который плыл по течению и, проплывая мимо дерева, запутался в его длинных корнях. Старик протянул руку, чтобы спасти скорпиона, но как только к нему прикоснулся, тот его укусил. Старик инстинктивно убрал руку, но вскоре снова протянул её, чтобы спасти бедное насекомое. Однако всякий раз, когда он прикасался к скорпиону, тот его сильно кусал своим ядовитым хвостом.
(Г. Нувен)

Эта история напоминает нам о двух истинах, важных для темы духовности и созависимости: первая о том, что желание помогать заключено в природе Бога, из-за чего Он открыт на отношения; вторая о том, что созависимый человек по природе недоверчив, из-за чего он закрыт на отношения. Таким образом, созависимый человек с одной стороны хочет открываться на Бога, потому что нуждается в этом, а с другой – защищается от таких отношений, поскольку инстинктивно воспринимает их как угрозу. Так же обстоит с отношениями с другими людьми: огромное желание близости будет сталкиваться с огромным чувством угрозы. †

Шляхі, якія мы абіраем, прыводзяць нас да нашай мэты, мары. Так, Гродзенскае каталіцкае душпастырства настаўнікаў і выхавацеляў на чале з ксяндзом Антоніем Грэмзам у 10-ю гадавіну свайго існавання абрала шлях на Ватыкан, у самае сэрца Рыма.

Кожная пілігрымка пачынаецца з агульнай св. Імшы для ўсіх пілігрымаў, якую адправіў ксёндз Антоні ў пабрыгіцкім касцёле. З Божым словам і блаславеннем мы вырушылі ў паломніцтва ў святыя для ўсіх католікаў месцы.
Надвор’е нам спрыяла. Наш утульны горад Гродна развітваўся з пілігрымамі ласкавым сонейкам і сакавітай зелянінай дрэў і травы. Такой далёкай здавалася наша мара, але, як кажуць, усе дарогі вядуць у Рым, так і наша пілігрымка, пераадолеўшы доўгія кіламетры дарог, дасягнула сваёй мэты. Цікава было назіраць, як змяняўся ландшафт, расліннасць, малюнкі за акном. І вось ужо зеленавата-шэрыя галінкі аліў, ярка-зялёныя разгалінаваныя вінаградныя лозы і цэлыя палі макаў вітаюць гасцей з Беларусі. †

18 мая каталіцкая супольнасць згадвала Дзень нараджэння бл. Яна Паўла II. У гэты дзень гродзенская моладзь з АД “OPEN” падрыхтавала чуванне ў гонар вялікага святара.

Вячэрнюю св. Імшу ў катэдры, пасля якой адбылося чуванне, праводзіў кс. Антоні Грэмза, кіраўнік душпастырства моладзі. У гаміліі ксёндз распавёў пра дзіцячыя гады Караля Вайтылы, будучага Папы. Кожны дзень з самага ранку хлопчык Караль уставаў, каб ісці на св. Імшу і прыслужваць у касцёле пры алтары. Ён лепш за ўсіх вучыўся і вельмі любіў спорт. За адкрытасць, усмешлівасць і пачуццё гумару хлопчыка Караля называлі Лёлікам.
   – Чаму я вам расказваю пра дзіцячыя гады Папы? – звяртаўся да моладзі падчас св. Імшы кс. Антоні. – Таму што я хачу давесці вам, што будучы Папа ў дзяцінстве быў звычайным хлопчыкам, але ён жыў у хрысціянскай радасці. Гэтая радасць ішла ад яго любові – да Бога, да людзей побач. Гэтая вялікая любоў дазволіла яму стаць тым вялікім чалавекам, якога сёння ведае і шануе ўвесь свет.
Чуванне ў катэдры пачалося са спецыяльнай малітвы Касцёла ў інтэнцыі хуткай кананізацыі бл. Яна Паўла II, каб Бог зрабіў цуды праз малітву да гэтага блаславёнага, што дазволіла б прылічыць яго імя да ліку святых. †

Аднойчы мама і маленькі хлопчык ішлі па ўскраіне лесу. Узяўшы ў сваю далоньку маленькага жучка, хлопчык зацікаўлена спытаў:
   – Матуля, што гэта за жучок?
   – Гэта светлячок. Нягледзячы на тое, што ён маленькі, ён можа выпраменьваць святло.
   Хлопчык здзівіўся і спытаў:
   – Як гэта?
   – Светлячок – гэта дзіця святла, але свеціца ён толькі ноччу. Калі іншыя жучкі спяць, ён асвятляе шлях тым, хто мае ў гэтым патрэбу. Светлячкоў не так многа, каб асвятліць ноч, але калі яны запальваюць свае ліхтарыкі, людзям здаецца, што гэта каштоўныя камяні, раскіданыя па зямлі. †

Сёлетняя традыцыйная пілі­грымка ў Капцёўку на пачатку мая па розных прычынах адрознівалася ад іншых. Найперш, пілігрымка аб’яднала і мам, і тат. У выніку да Маці Божай Яснагурскай на Узгорак Надзеі 6 мая вырушылі цэлымі сем’ямі. Таксама гэта была адна з самых шматлюдных пілігрымак у Капцёўку. І ўпершыню вернікаў у санктуарыі на Узгорку Надзеі наведаў Апостальскі нунцый кс. абп Клаўдыа Гуджэроці. Яго Эксцэленцыя ад імя Святога Айца ўручыў двум святарам і тром свецкім асобам з нашай дыяцэзіі спецыяльныя ганаровыя адзнакі. †

Дэканат Гродна-Усход

Вернікі з вёскі Путрышкі адносіліся да пабернардынскай парафіі г. Гродна. З восені 1997 г. сюды прыязджаў пробашч з Гожы кс. Антоні Саміла, які распачаў будаўніцтва касцёла. Да гэтага часу парафіяне збіраліся на супольную св. Імшу ў мясцовым клубе. Самастойная парафія пад тытулам св. Казіміра была заснавана 21 жніўня 2000 г., і з 2001 г. пачалося будаўніцтва новага драўлянага касцёла з рысамі неаготыкі. У 2002 г. удалося закласці фундамент і частку драўляных апор святыні. У выніку трагічных падзей адыходзіць да Пана кс. Антоні Саміла, і апекавацца касцёлам пачынае кс. Віктар Велівіс, які да гэтага часу з’яўляецца яго пробашчам. Вясной 2003 г. былі пабудаваны сцены і вежа святыні. З гэтага часу парафіяне збіраюцца на супольную малітву ўжо ва ўласным касцёле. Восенню 2004 г. распачалося будаўніцтва парафіяльнага дома. †

Паломніцкі рух у нашай дыяцэзіі развіваецца ўсё больш актыўна. Сёння цяжка сабе ўявіць духоўнае жыццё дыяцэзіі без пілігрымкі ў Тракелі ці Капцёўку.

На карце Гродзенскай дыяцэзіі з’явілася яшчэ адно новае месца пілігрымак. Ужо трэці год па ініцыятыве кс. дзекана Яна Пузыны арганізоўваюцца пілігрымкі ў Баруны ў санктуарый Маці Божай Барунскай. На жаль, нам не вядомы аўтар малога абраза Маці Божай Барунскай, аднак, вядома, што ён з’яўляецца сэрцам Барунаў, якое прыцягвае да гэтага месца шмат людзей, што прагнуць знайсці прытулак пад плашчом Маці. Абавязак па арганізацыі пілігрымак узяў на сябе кс. Павел Паўлюкевіч. Ужо на працягу трох гадоў кс. Павел вядзе групы маці ў Дзень маці, і бацькаў у Дзень бацькі ў пілігрымцы з Ашмян у Баруны. †

2007 год

---

  30 чэрвеня  -  Сёстры з Супольнасці сясцёр школьных Нотр-Дам Агнешка Стаселовіч, Наталля Грыгарук і Мір’ям Траццяк склалі вечныя шлюбы.
       15 ліпеня  -  Урачыстая каранацыя абраза Маці Божай у таямніцы св. Шкаплера ў Гудагаі. Кароны ўсклаў ксёндз кардынал Казімір Свёнтэк.
   18 жніўня  -  У Супольнасці сясцёр назарэтанак адбыліся вечныя шлюбы. Шлюбы склалі: с. Міхаліна, с. Агата, с. Мір’ям. †

За апошнія 7 гадоў гэта была самая шматлікая сустрэча моладзі нашай дыяцэзіі. “Радуйцеся заўсёды ў Пану!” – гэтыя евангельскія словы былі асноўным лейтматывам усёй сустрэчы 28-30 красавіка ў парафіі Святой Сям’і ў Лідзе.

Моладзь супольна малілася, удзельнічала ў катэхезах, адарацыях, прыступала да сакраманту паяднання, спявала, танцавала, паказвала тэатральныя сцэнкі і шчыра радавалася цёпламу надвор’ю і цудоўнай вялікай сям’і. Упершыню за ўвесь час правядзення сёлетнія Дыяцэзіяльныя дні моладзі наведаў Апостальскі нунцый у Беларусі ксёндз арцыбіскуп Клаўдыа Гуджэроці. Яго Эксцэленцыя хоць і прывык да беларускай гасціннасці, але надзвычай радасным прыёмам моладзі быў моцна ўсцешаны.
    Як адбываліся гэтыя насычаныя дні, чытайце далей, а поўную версію рэпартажаў з Дзён моладзі ў Лідзе можна знайсці на старонцы grodnensis.by. †