“Чаму мы ідзём у пілігрымку?”
    Ірына Жарнасек
   №6-7/2012

Аўтарка зрабіла падборку меркаванняў вернікаў, якія ўдзельнічалі ў пілігрымках, што для іх значыць пілігрымка ў святыя месцы.
    “У той пілігрымцы і паабяцала Пану Богу, што адбуду 15 пілігрымак. Калі Ён дазволіць мне столькі яшчэ пражыць. Чаму 15? Вось так мне прыдумалася – па колькасці таямніц Ружанца. Ці выканала сваё абяцанне? А як жа! Дазволіў мне Пан Бог цэлых 27 пілігрымак адбыць [...]”. †

Самая маленькая парафія ў Новай Рудзе ледзь ці не ўпершыню ў сваёй гісторыі сабрала такую вялікую колькасць вернікаў з розных мясцовасцей. 24 чэрвеня там адбылося ўрачыстае заканчэнне перэгрынацыі абраза Езуса Міласэрнага, які за год трапіў ва ўсе касцёлы нашай дыяцэзіі. Уласна арыгінал абраза, напісаны Яўгенам Казіміроўскім у 1934 годзе паводле містычных бачанняў св. Фаўстыны Кавальскай, вельмі доўга захоўваўся ў касцёле ў Новай Рудзе. 30 гадоў абраз Езуса Міласэрнага знаходзіўся паміж прэсбітэрыем і нефам высока на сцяне, пасля ўдалося патаемна вывезці яго ў Вільню. Некаторыя ўдзельнікі той складанай аперацыі таксама прысутнічалі на ўрачыстай св. Імшы з нагоды заканчэння перэгрынацыі абраза Езуса Міласэрнага. Літургію ўзначаліў кс. біскуп Аляксандр Кашкевіч, які мае непасрэднае дачыненне да тых гістарычных падзей і які зрабіў шмат для пашырэння культу Божай Міласэрнасці. †

23 чэрвеня ў касцёле Божай Міласэрнасці ў Лідзе адбылася ІІ Дыяцэзіяльная сустрэча настаўнікаў, на сённяшні дзень такая важная і неабходная. Мерапрыемства пацвердзіла, што яно запатрабавана, што знайшло водгук у сэрцах тых, хто імкнецца пачуць Божае слова, хто хоча жыць і працаваць па Божых законах. Тое, што настаўнікі і выхавацелі сабраліся другі раз, дае надзею і ўпэўненасць у тым, што такія сустрэчы стануць традыцыйнымі, будуць аб’ядноўваць кожны год усё больш і больш удзельнікаў і што ўсё большая колькасць педагогаў будзе звяртацца да Евангелля як да асноўнай крыніцы выхавання маладога пакалення.

На сустрэчу сабралася каля 200 настаўнікаў, выкладчыкаў і выха­вацеляў, якія прыехалі абмяняцца вопытам і думкамі наконт таго, як выхоўваць дзяцей і весці іх да Хрыста, як перадаваць сваім выхаванцам глыбокую веру. Праграма мерапрыемства была насычанай і цікавай. З прывітальным словам да ўдзельнікаў звярнуўся рэктар Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне кс. Юзаф Станеўскі, які адзначыў, што сапраўдны настаўнік не толькі фарміруе веды, але і выхоўвае сваёй любоўю, шчырасцю, адказнасцю і, перш за ўсё, глыбокай верай, той, якая “зыходзіць з табэрнакулюма”. З вуснаў рэктара ўсім прысутным былі перададзены прывітальныя словы і пажаданні плённай працы ад біскупа дыяцэзіі Аляксандра Кашкевіча. †

Гродзенскія душпастары ў час нямецкай акупацыі былі аб’ектам асаблівых рэпрэсій з боку акупантаў. У Гродне ў сярэдзіне 1942 г. у турме апынуліся наступныя святары: Альбін Ярашэвіч, дзекан і пробашч гродзенскай Фары; пенсіянеры Ян Крукоўскі і Тэадор Рылла; Юстын Скакоўскі, капелан касцёла сясцёр назарэтанак; Людвік Саванеўскі, прэфект Фары, да вайны рэдактар газеты “Новае Жыццё”; Казімір Шыпіла, вікарый з Фары; Станіслаў Смялоўскі, вікарый з Фары; Эмільян Войтах, вікарый пабернардынскай парафіі, а таксама айцы францішкане: Дыянізій Клімчак, Тытус Стралевіч і Аркадзь Вальтась. Адзіным святаром на свабодзе ў Гродне заставаўся кс. Антоній Курыловіч, пробашч пабернардынскай парафіі, і толькі яго парафіяльны касцёл працаваў у гэты час. Арыштаваныя святары праз пару месяцаў былі выпушчаны. Здаецца, што даўжэй у турме быў кс. дзекан Ярашэвіч, арыштаваны ў Беластоку.

Больш трагічным па сваіх выніках аказаўся арышт святароў у 1943 г. Гэта быў час, калі гітлераўскія войскі ўжо цярпелі паражэнні на фронце і больш рашуча дзейнічалі партызаны. Немцы тэрорам хацелі запалохаць людзей і здзяйснялі масавыя смяротныя пакаранні. У гэтым таксама бачна паслядоўнасць знішчэння інтэлігенцыі, у тым ліку і каталіцкіх святароў. Здзяйсняліся карныя аперацыі ў вёсках, нп. Шаўлічы ў парафіі Ваўкавыск, дзе было забіта звыш 360 чалавек, Сіні Камень і Шкленск у парафіі Азёры, а таксама Ясёнава ў парафіі Ліпск (Ломжыцкая дыяцэзія). †

Упершыню ў Гродне ладзіўся шырокі паказ дакументальнага хрысціянскага кіно. Завабіць гледача на такі жанр даволі цяжка. Аднак зала кінатэатра “Чырвоная зорка” падчас двух дзён паказу стужак-лаўрэатаў Фестывалю хрысціянскіх фільмаў і тэлеперадач “Magnificat” была запоўнена цалкам. І як падчас паказу асаблівага хітовага фільма, каля касы стаялі людзі і пыталі лішні білецік: квіткоў на ўсіх ахвотных гледачоў не хапіла.

Перад самым паказам да гледачоў звяр­нуўся рэжысёр “Беларусь­фільма” Юрый Гарулёў, старшыня Міжнароднага каталіцкага фестывалю хрысціянскіх фільмаў і тэлеперадач:
    – Скажу шчыра, што як рэжысёр дакументальнага кіно я не вельмі часта бачу такія запоўненыя залы. Таму застаецца толькі парадавацца, што ў Гродне вось так цікавяцца дакументальным кіно. Фестываль праводзяць і ствараюць католікі, аднак абсалютна на аднолькавых умовах на ім прысутнічаюць стужкі рэжысёраў праваслаўнай канфесіі і пратэстантаў. Фестываль “Magnificat” з’яўляецца даволі ўнікальнай з’явай. Такіх міжнародных культурных падзей, якія збіраюць стужкі на духоўныя тэмы, паказваюць, як чалавек прыходзіць да веры, у свеце не так і шмат. Шмат гледачоў, якія чытаюць пра кінафестываль, хочуць таксама ўбачыць гэтыя карціны, аднак не маюць магчымасці трапіць на фестывальныя прагляды ў Глыбокае. Таму існуе такое мерапрыемства, як “Рэха фестывалю”. Сёння ўпершыню мы праводзім шырокі паказ стужак, якія ў розныя гады былі адзначаны на кінафестывалі “Magnificat”.
    Гродзенскі двухдзённы паказ ладзіўся дзякуючы членам аргкамітэта фестывалю “Magnificat”. †

Хвала Хрысту!
   Цёпла ад сонца і ад нашай з Вамі сустрэчы на старонках газеты “Слова Жыцця”. На гэты раз, паважаныя Чытачы, мы паразважаем аб сутнасці адпачынку душы і цела, а таксама ў пункце “справа месяца” вызначым найбольш важнае – адпачынак душы.
    Будзем маліцца аб добрай працы і паспрабуем глянуць на рэчы з іншага боку. Мажліва, гэта зменіць нашыя адносіны. Выберам мелодыю для будзільніка і звернемся да кнігі Анджэя Зубэрбіра “Ці ведаю, у што веру” ў якасці хрысціянскай энцыклапедыі.
    Разважаем, аналізуем, робім высновы. Прыкладаем намаганні, спрабуем, дзейнічаем.
    Наперад і толькі з Богам.

  ВЫКАЗВАННЕ З БІБЛІІ: “Устань, ідзі: вера твая выратавала цябе” (Лк 17, 19).
    Вера – гэта тое, на што абапіраешся пры жыцці. Яна вядзе да праўды і здольна падтрымаць у самыя цяжкія хвіліны жыцця. І нават калі ўвесь свет адвернецца ад Цябе, памятай, вера застанецца з Табой. Яна дапаможа вытрымаць усе цяжкасці, беды і нягоды. Ты толькі павінен змагацца з сумненнямі, якія могуць зараджацца ў душы, і ўпэўнена крочыць наперад. †

Утрата эмоциональной связи с родителями и боль одиночества

В здоровой семье внимание родителей сосредоточено на ребёнке, ему посвящается много времени и много душевного тепла. Ребёнок таким образом обретает уверенность, что он любим, и в нём формируется чувство собственной ценности.
    В семье с проблемой зависимости родители сосредотачивают всё своё внимание на этой проблеме, в результате чего ребёнок становится эмоционально брошенным. Созависимость приводит к тому, что, например, пьющий отец сосредоточен на бутылке, а непьющая мать сосредоточена на отце. Это ведёт к тому, что ребёнок оказывается предоставленным самому себе, брошенным, то есть духовно осиротевшим. Тогда рождается «духовная сирота», то есть ребёнок, у которого нет опекунов для его эмоциональности, потому что духовность – это также эмоциональность. Утрата эмоциональной связи с родителями, отсутствие понятных для ребёнка знаков, что он любим, укрепляет страх перед одиночеством и вызывает захватнический поиск близости. †

Каб зразумець, што такое новая евангелізацыя, трэба спачатку ведаць, што такое евангелізацыя. Евангелізацыю можна акрэсліць як паказванне Хрыста тым, хто не ведае Яго, праз навучанне, катэхізацыю, асвячэнне. Евангелізацыя – гэта нясенне Добрай Навіны ва ўсе колы чалавечага роду, каб яна пранікала іх сваёй моцай знутры, каб стварала з іх новае чалавецтва. Мэтай евангелізацыі з’яўляецца менавіта гэтае ўнутранае змяненне. Асноўнае пытанне кожнага чалавека гучыць: “Як гэта здзейсніць – як стаць чалавекам? Як навучыцца мастацтву жыцця? Якая дарога вядзе да шчасця? Евангелізаваць – значыць указваць гэтую дарогу – вучыць мастацтву жыцця” (“Новая евангелізацыя”, кард. Ё. Рацынгер).
    У энцыкліцы “Redemptoris misio” (№ 33) Яна Паўла II былі ўказаны тры тыпы евангелізацыі, якую праводзіць Касцёл:
    – місійная дзейнасць сярод няверуючых,
    – душпастарская дзейнасць сярод хрысціян,
    – новая евангелізацыя, ці рэевангелізацыя сярод ахрышчаных, якія згубілі жывы сэнс веры або проста не лічаць сябе членамі Касцёла.
    Новая евангелізацыя не азначае “новага Евангелля”, бо Хрыстос той самы на вякі, яна азначае адэкватны адказ на знакі часу, на патрэбы сучасных людзей і народаў, на новыя кантэксты, якія фарміруюць культуру. †

“Навучыцеся рабіць дабро” (Ic 1, 17а)

Жыў-быў у адным лесе заяц. Скакаў ён цэлымі днямі па зялёных сцяжынках, ласаваўся морквай на палях, ганяў матылькоў каля звонкага раўчука. А калі стамляўся, адпачываў на мяккім моху пад рабінай. Добра было зайчыку ў лесе. Аднойчы раніцай паскакаў ён на высокі ўзгорак, каб паглядзець, як сонца з-за лесу ўстае.
    Раптам зайчык заўважыў, што з узгорка насустрач яму ляціць сінічка і трымае ў дзю­бе штосьці цяжкае. Падляцела яна да зайчыка, прысела і акуратна палажыла на зямлю жолуд.
    – Сінічка, навошта табе гэ­ты жолуд, ты ж іх не ясі? – здзівіўся заяц.
    – Гэта падарунак, ласунак для вавёркі.
    – Вось яно як! Падарункі можна дарыць проста так? – здзівіўся зайчык-скакун. Яму ніколі нічога не дарылі, ды і ён нікому ніколі падарункаў не рабіў.
    І толькі зайчык вырашыў скакаць далей, як перад ім, адкуль ні вазьміся, з’явіўся крот і працягнуў яму сакавіты ліст канюшыны:
    – Трымай! Я для цябе прызапасіў. Ты тут штораніцы бегаеш, я вырашыў зрабіць табе прыемнае. †

Жыў-быў маленькі хлопчык Міхась. Ён быў вельмі сумны, таму што ўсе займаліся толькі сваімі справамі і ніхто не хацеў лічыцца з ім.
   Адзінымі радаснымі днямі былі толькі тыя дні, калі блізкія дарылі яму падарункі. Але праходзіла трохі часу, і радасць ад падарункаў чамусьці знікала.
   І вось, аднойчы познім вечарам, калі хлопчык ужо быў у ложку, ён пачуў лёгкі шум. Ён яшчэ нават не паспеў спалохацца, як перад ім з’явіўся маленькі анёл.
   – Хто ты? – спытаў Міхаська.
   – Я – анёл, які прыносіць радасць сумным дзецям.
   – Значыць, ты прынёс мне падарункі?! – узрадаваўся хлопчык.
   – Не, – адказаў анёл.
   Міхась раззлаваўся, а потым ізноў засумаваў. †

Такая небяспека сапраў­ды існуе. І ў гэтым нам на дапамогу прыходзяць рэкалекцыі. Яны з’яўляюцца нагодай, каб суцішыцца, задумацца над сабой і сваім жыццём перад Богам і разам з Ім. Гэта шанс, каб сустрэць Езуса, пазнаёміцца з Ім, палюбіць.
   Для многіх сучасных людзей жыццё з’яўляецца кашмарам, які яны самі сабе стварылі. Яны адчуваюць духоўную пустату, якая прыводзіць да таго, што жыццё здаецца ім пазбаўленым сэнсу, яны заплаканыя, нярэдка ўблытаныя ў дрэнныя звычкі, не могуць сабе парадзіць з болем, які прынесла жыццё. І многія з іх чакаюць, што Касцёл дасць ім у таблетцы панацэю ад усіх хвароб нашага часу.
   Але хутчэй за ўсё патрэбны намаганні, і не малыя, каб адважыцца паглядзець на сваё жыццё і паспрабаваць зрабіць з ім нешта канструктыўнае. А гэта патрабуе часу і намаганняў. Не ўдасца змяніць цэлае жыццё за адну секунду.
Але як знайсці час на тое, каб спыніцца і падумаць аб жыцці, аб каштоўнасцях, аб мінучасці? †

Опасная перемена мест – ребёнок становится Высшей Силой для родителей

Нормальный образ представляет родителей, держащих ребёнка за руку или на руках. Это напоминает принцип, что родители носят своих детей и поддерживают их. Это естественно и здраво, что дети могут рассчитывать на своих родителей, могут положиться на них и черпать от них силу. Родители становятся для ребёнка первой и незаменимой Высшей Силой. Болезнь созависимости вызывает нарушение этого нормального образа. Он оказывается перевёрнутым вверх ногами и закреплённым, иногда на всю взрослую жизнь. Не без причины мы говорим о взрослых детях зависимости! Если мы задумываемся, почему взрослым созависимым живётся так тяжело, почему они постоянно вынуждены идти под гору, даже если идут по прямой дороге, то ответ находится в нарушенном порядке, согласно которому дети носят на руках своих родителей. †