Папа Бэнэдыкт XVI

    Трэба старацца слухаць адзін аднаго, пазбягаючы перабольшанага падкрэслівання асабістай ролі і клапоцячыся хутчэй пра як мага лепшы вынік цэласці. Калі я выражаю гэтыя рэфлексіі, думка накіроўваецца да вялікай сімфоніі спакою паміж народамі, якая ніколі не здзейснена поўнасцю.
   

    Паводле польскай секцыі Radio Vaticano, 12.07.2012 †

“Якая розніца паміж сектай і Касцёлам?”
    Павел Шуппэ
   7-8, 2012-07-12

Спрабуючы адказаць на гэтае пытанне, трэба падаць спецыфічныя рысы сектаў і Касцёла, якія значна адрозніваюць дзве гэтыя рэчаіснасці. Адной з характэрных асаблівасцей секты з’яўляецца наяўнасць уплывовага, харызматычнага і дамінуючага лідэра, які можа называцца прарокам, настаўнікам, лідэрам, гуру, які лічыцца боствам ці яго ўцелаўленнем. Лідэр секты ставіць сябе вышэй за законы і ўмовы веры. У Касцёле мы маем справу з духоўным правадніком, святаром, які падкрэслівае сваю службовую паставу ў адносінах да Бога і бліжняга. Навука, абвешчаная Богам, абавязковая для ўсяго Касцёла, а пастырам яна ставіць большыя маральныя патрабаванні. †

Утрата эмоциональной связи с родителями и боль одиночества

Отсюда следует, что для того, чтобы лишить наше одиночество уничтожающей силы, мы должны позволить себе находиться с людьми, которые оказывают нам дружелюбие, рядом с которыми мы чувствуем себя принимаемыми. Это не обязательно должны быть какие-то глубокие доверительные союзы. Достаточно дружелюбной встречи, но условием будет преодоление недоверия и открытость на проявления дружелюбия. Нужно осмелиться приближаться к другим, нужно также осмелиться поверить, что от меня ничего не хотят, что ко мне проявляют бескорыстный и доброжелательный интерес. В духовных отношениях дело обстоит подобным образом. Если человек в детские годы был лишён любви родителей, то в течение этих лет укреплялось дурное мнение о себе и ослабевало чувство собственной ценности. Тогда трудно поверить, слушая слова о любви Бога. Ребёнок чувствовал, что кто-то им занимается (кормит, одевает, укладывает спать), но не любит (не интересуется его чувствами). Если родители не могли смотреть на своего ребёнка с любовью, тогда в нём вырастало убеждение, что он – предмет, и изменить такое убеждение трудно. Но когда человек становится взрослым, он может иначе посмотреть на свою жизнь. Если мы будем терпеливо формировать чувство собственной ценности, учась эмоциональным отношениям с людьми, это может действительно сформировать его и в результате позволить нам строить отношения любви с Богом. †

“Ніхто не застрахаваны ад меркантыльных спакус, я і сама раней наводзіла на людзей сурокі (порчу) за грошы... Але аднойчы я зразумела, што ўсе мае ўчынкі дрэнныя... Дапамагаючы адным, я калечу іншых. Я зразумела, што ісці на здзелку з д’яблам заўсёды небяспечна”. Гэта словы адной вядзьмаркі – зоркі папулярнага расійскага шоу, якое прапагандуе магію і акультызм. Ужытая тут цытата – гэта не ўрывак з пакаяння чараўніцы. Наадварот. Гэта спроба пераканаць людзей у тым, што акультызм – гэта добра і карысна. Дастаткова толькі адрозніваць “белую” магію ад “чорнай”. †

Святыня – Божы дом, месца сустрэчы чалавека з Богам. Перш за ўсё мы павінны памятаць аб іншых. Не перашкаджаем ім ні ў якім разе.

    Па-першае, нельга размаў­ляць у святыні не толькі падчас Імшы, але таксама перад пачаткам і пасля заканчэння літургіі. Божы дом – не месца для плётак і пустых размоў. Тут мы перш за ўсё размаўляем з Богам. Менавіта тут асаблівым чынам Бог прамаўляе да нас і чуе нас. Перад пачаткам св. Імшы нашыя “размовы” перашкаджаюць іншым падрыхтавацца да Эўха­рыстыі. Падчас наба­жэнства таксама нельга абмяркоўваць нейкія справы. Калі, напрыклад, здараецца неспадзяваны моцны кашаль, варта выйсці са святыні, каб не перашкаджаць іншым удзельнікам св. Імшы. У тым выпадку, калі штосьці падобнае можна прадугледзець (нп. прастуда і г.д.), лепш за ўсё знаходзіцца бліжэй да выхаду, каб як найменш звяртаць на сябе ўвагу. У моманты сакральнай цішыні трэба старацца ўстрымлівацца ад, напрыклад, гучнага і бачнага для іншых пазяхання. †

Папа Бенедыкт XVI у сваім апостальскім лісце “Portam Fidei” абвясціў Год веры, які распачнецца 11 кастрычніка. Ён павінен узмацніць нас у веры і прыблізіць да Бога. Праз малітву, удзел у рэкалекцыях і душпастарскіх акцыях з вялікім роздумам і нізка схіліўшыся над таямніцамі веры, мы будзем перажываць Год веры. Перажыць гэты год можна па-рознаму. Калі Ты веруючы і практыкуючы чалавек, калі маеш пад рукой фотаапарат, гэты конкурс для Цябе. †

З 24 па 26 жніўня ў Гродне адбудзецца I Кангрэс каталіцкіх СМІ ў Беларусі. Сімпозіум пройдзе пад дэвізам “Інтэрнэт, радыё, прэса, тэлебачанне: католікі – мы тут ёсць!” Пра тое, чаму ўзнікла неабходнасць правядзення такой сустрэчы і што на ёй будзе адбывацца, мы распыталі кс. Паўла Салабуду, адказнага за правядзенне I Кангрэса каталіцкіх СМІ ў Беларусі.

– Ксёндз Павел, як з’явілася ідэя кангрэса каталіцкіх сродкаў масавай інфармацыі?
    – У частых размовах з кс. аб-пам Тадэвушам Кандрусевічам, які адказвае за развіццё каталіцкіх СМІ ў Беларусі, мы не раз закраналі тэму таго, што трэба зрабіць Касцёлу, каб каталіцкія СМІ развіваліся далей. За апошні час можна заўважыць, што нашыя медыі пайшлі наперад: назіраецца развіццё каталіцкай прэсы, праводзіцца вялікая праца ў інтэрнэце, медыйная дзейнасць на радыё і тэлебачанні, штораз болей паўстае артыкулаў на рэлігійныя тэмы. Таму і ўзнікла такая думка, каб сустрэцца ўсім разам, каб супольнасць каталіцкіх журналістаў, якія працуюць у каталіцкіх і свецкіх СМІ, пазнаёмілася. Вельмі важна таксама абмяняцца поглядамі, думкамі. Напэўна, вынікі кангрэса дадуць новы кірунак нашай наступнай евангелізацыйнай працы ў медыях. †

Часта таксама і сярод католікаў можна пачуць пытанні, якія датычаць сакраманту пакаяння. А дакладней, ці абавязкова трэба прызнавацца ў сваіх грахах перад ксяндзом, калі і так дараванне дае толькі Пан Бог? Ці не прасцей было б расказаць свае слабасці Богу і папрасіць Яго аб прабачэнні? Такое мысленне характэрна для пратэстанцкіх Цэркваў, якія не прызнаюць неабходнасці сакраментальнай пакуты, а толькі вызнаюць грахі перад Богам і выклікаюць акт жалю. Аднак у каталіцкім Касцёле абавязвае іншая практыка. Чалавек, які прыступае да сакраманту пакаяння, вызнае свае грахі перад Богам, прызнаючыся ў іх перад святаром, які з’яўляецца бачным пасярэднікам паміж чалавекам і Богам.
    Сакрамант пакаяння ўстанавіў Пан Езус, калі скіраваў да сваіх апосталаў такія словы: “Ідзіце і адпускайце грахі, каму адпусціце, таму будуць адпушчаныя; на кім пакінеце, на тым застануцца” (Ян 20, 23). У іх мы ўжо бачым перадачу ўлады адпушчэння грахоў, якую Хрыстос удзяліў сваім апосталам. Гэта менавіта яны сталі пасярэднікамі ў сакраманце пакаяння паміж чалавекам і Богам, які прабачае. Трэба таксама звярнуць увагу на тое, што гавораць дакументы Касцёла аб сакраманце споведзі. Катэхізіс Каталіцкага Касцёла тлумачыць: “Пакаянне, як і ўсе сакраманты, з’яўляецца літургічнай справай. †

У адной жанчыны было два вялікіх гліняных збанкі. Адзін з іх быў з трэшчынай, праз якую палова вады па дарозе ад крыніцы да вёскі выцякала, а другі збанок быў цэлы.
    Два гады жанчына пры­но­сіла сваім аднавяс­коўцам толькі паўтара збанка вады. Вядома ж, цэлы збанок ганарыўся сваімі дасягненнямі. А трэснутаму збанку было вельмі сорамна з-за сваёй недасканаласці. Ён быў вельмі няшчасны, таму што мог рабіць толькі палову таго, для чаго быў прызначаны.

    Аднойчы ён загаварыў з жанчынай:
    – Мне сорамна за сябе і я хачу папрасіць у цябе прабачэння.
    – Чаму табе сорамна? †

Айцец Джэймс Манджакал прыехаў з рэкалекцыямі ў Рось 29 чэрвеня – 1 ліпеня. Яго прыезду чакалі чатыры тысячы вернікаў. Хтосьці
прыехаў на інвалідным вазку, хтосьці быў на мыліцах, з кійкамі, прывезлі паралізаваных, старых людзей і немаўлят, прыехалі цэлымі сем’ямі. Начутыя пра цуды ацалення, вернікі спадзяваліся пачуць і сваё імя падчас адарацыі Найсвяцейшага Сакраманту: “Юзаф, Ян, Ганна, праслаўляйце Бога, вы ацаліліся!” Як і сотням тысяч вернікаў па ўсёй зямлі, а. Джэймс раскрыў прысутным на рэкалекцыях у Росі таямніцу ацалення: “Адкрыйце свае сэрцы на Езуса. Госпад гатовы ў іх прыйсці”.

Гэтая простая ісціна аказваецца надзвычай цяжкай, каб увасобіць яе ў сваё жыццё. Чалавечы грэх, унутраныя раны, нашая слабасць, нявер’е, сумненні закрываюць нас ад дзеяння Святога Духа. Як я магу са сваім болем, смяротнай хваробай, глыбокай ранай стаць перад Хрыстом у Гостыі і паверыць, што Бог хоча майго ацалення, што Ён дае мне яго? А. Джэймс нястомна ездзіць па свеце і ўсім сваім служэннем спрабуе пераканаць: ацаленне магчымае, трэба толькі паверыць!
Што такое супраціўленне злога духа, а. Джэймс зведвае практычна штодня. Калі ён едзе куды-небудзь з рэкалекцыямі, абавязкова штосьці здараецца – ці хвароба, ці аварыя. Кожную раніцу а. Джэймс устае, робіць знак крыжа на ілбе і кожнай частцы свайго цела і загадвае злому духу адысці.
†

Дэканат Гродна-Усход

Капліца ў Новай Рудзе ад Азёрскай парафіі дзейнічала ў сярэдзіне ХIХ ст., але была зачынена, верагодна, на хвалі рэпрэсій пасля паўстання 1863 – 1864 гг. Мясцовы касцёл пад тытулам св. Юрыя Мучаніка быў узведзены з дрэва ў 1914 г. Тады гэта была невялікая святыня ў неагатычным стылі, прамавугольная ў плане, безапсідная, з невялікай вежай-званіцай над уваходам (выгляд святыні вядомы з малюнка 1930 г., які захоўваецца ў касцёле; мастак – А. Левандоўскі). У тым жа годзе ў Новай Рудзе была заснавана самастойная парафія.
    У 1930-я гг. маленькая святыня ўжо не магла змясціць шматлікіх парафіян, таму было вырашана будаваць новы, больш велічны касцёл. Новы драўляны касцёл у стылі мадэрн быў пабудаваны вернікамі пад кіраўніцтвам кс. Казіміра Грабоўскага ў 1938 г. і асвечаны пад гістарычным тытулам. Перад Другой сусветнай вайной колькасць парафіян складала амаль 1300 чалавек. †

Папа Бэнэдыкт XVI

    Мы молімся да Бога аб многіх розных аздараўленнях: ад праблем, у канкрэтных патрэбах – і правільна, але тое, аб чым мы павінны настойліва маліцца, – гэта моцная вера, каб Бог аднавіў нашае жыццё, і вялікі давер Яго любові і Яго Провіду, які нас не пакідае. Езус, чуллівы да людскіх пакут, схіляе нас думаць таксама аб усіх тых, хто дапамагае хворым несці іх крыж, асабліва аб урачах, працаўніках службы здароўя і тых, хто забяспечвае рэлігійную апеку ў дамах апекі. Яны з’яўляюцца “рэсурсамі любові”, якія прыносяць супакой і надзею пакутуючым. У энцыкліцы “Бог ёсць любоў” я адзначыў, што ў гэтай цэннай паслузе перш за ўсё неабходна прафесійная кампетэнцыя – гэта першая асноўная неабходнасць – але адной яе не хопіць. Таму што гаворка ідзе пра чалавечыя істоты, якія патрабуюць чалавечнасці і сардэчнай апекі.
   
    Фрагмент разважання “Regina Caeli”, 01.07.2012, паводле wiara.pl †