Дэканат Ашмяны

У летапісных крыніцах вёска згадваецца ў ХIII ст. Касцёл пад тытулам святых апосталаў Пятра і Паўла заснаваны каля 1495 г. ці трошкі пазней – у XVI ст. У 1503 г. Мікалай Бутрым, уладальнік маёнтка, упрыгожыў інтэр’ер святыні. У 1510 г. сп. Ядзвіга, дачка шляхціца Юрыя Юхновіча, павялічыла пачатковы фундуш. А Барбара Бутрым, удава Мікалая, у 1518 г. “са згоды караля Жыгімонта I падняла Граўжышкі да статусу мястэчка”. У 1547 г. касцёльны фундуш павялічыла Ядзвіга Зяновіч. У 1650 г. на сродкі Яўстафія Кердзея, род якіх валодаў Граўжышкамі з 1641 г., быў узведзены новы касцёл. Аднак, мяркуючы па фотаздымках ХХ ст., гэтая святыня змяняла знешні выгляд і пазней – у XVIII, XIX, ХХ стст. У першай палове ХIХ ст. пры касцёле дзейнічала парафіяльная школа. †

“І сказалі Апосталы Пану: Павяліч нам веру” (Лк 17, 5). Просьба вучняў Хрыста адносіцца сёння да ўсіх вернікаў у цэлым свеце, да мяне і да Цябе. Сёння шмат гавораць пра эканамічны крызіс. Аднак, мала хто звяртае ўвагу на тое, што за шыльдай эканамічнага крызісу хаваецца яшчэ большая і небяспечнейшая праблема – крызіс веры і маралі хрысціян XXI стагоддзя. Каталіцкія Біскупы Беларусі заўважаюць: “З-за малой і нясталай веры ў многіх краінах са шматгадовай гісторыяй хрысціянства людзі жывуць у рэлігійнай і маральнай абыякавасці, удалечыні ад Божага слова, сакраментальнага жыцця і хрысціянскіх практык. Жывуць так, як быццам Бога ўвогуле няма, нават становяцца няверуючымі. У некаторых месцах, у тым ліку і ў Беларусі, пасля энтузіязму 90-х гадоў мінулага стагоддзя назіраецца стомленасць, зморанасць і страх перад абліччам складаных выклікаў сучаснасці”. †

2009 год

---

   Снежань  -  З’явіўся новы дыск семінарыйнага гурта AVE “Bóg się rodzi”.
       24 снежня  -  У раённым Доме культуры ў Іўі адбыўся VII Дэканальны конкурс калядак і пастараляў.

2010 год

---

   14 лютага  -  Кс. бп Аляксандр асвяціў Манаскі дом і касцёл у Гродне на Дзевятоўцы. У малітве прыняў удзел а. правінцыял Рышард Божэк.†

Хрысціянская думка

Кс. бп Аляксандр Кашкевіч
    Мы павінны клапаціцца аб тым, каб наша вера ўзрастала, каб мы былі моцнымі духоўна. Нас цешыць гэтая цудоўная святыня (урачыстасць у Міжэрычах), але больш нас цешыць тое, што яна напоўнена вернікамі, бо тады не было б нас, не было б сэнсу аднаўлення і будаўніцтва святынь. Вы з’яўляецеся той жывой святыняй, вы – тыя жывыя камяні, з якіх пабудаваны дом для Пана. Няхай вера павялічваецца ў нашым народзе.
   
    А. Ян Банькоўскі, Ломжа
    Вера павінна ўзрастаць, яе нельга пагашаць, яна павінна быць жывой. Калі будзе жывой вера, будзе і радасць. †

Парафіяне з Міжэрычаў ушанавалі Год веры асаблівым спосабам. У нядзелю 21 кастрычніка ўрачыстай св. Імшой пад кіраўніцтвам пастара дыяцэзіі кс. б-па Аляксандра Кашкевіча ўзносілася малітва падзякі за 100 гадоў мясцовай святыні.

Юбілей 100-год­дзя касцёла з’яў­ля­ецца нештодзённай падзеяй, таму падрыхтоўка да яго працягвалася некалькі месяцаў. Не кожнае пакаленне перажывае такія святочныя дні, калі радасныя і цёплыя словы накіроўваюцца Гаспадару святыні – Хрысту. Там дзе Хрыстос, там і Касцёл, і чалавек. Касцёл звязаны з чалавекам, без Касцёла няма ні жыцця, ні сэнсу жыцця. У некаторых мясцовасцях, як, напрыклад, у Міжэрычах, усё жыццё чалавека круціцца вакол касцёла. А юбілей быў пацвярджэннем гэтага. †

Папа Бэнэдыкт XVI

    Трэці аспект датычыць ахрышчаных асоб, якія, аднак, не жывуць згодна з патрабаваннямі святога хросту. Падчас сінадальных прац было падкрэслена, што гэтыя людзі знаходзяцца на ўсіх кантынентах, асабліва ў краінах найбольш секулярызаваных. Касцёл звяртае на іх асаблівую ўвагу, каб яны нанова сустрэлі Езуса Хрыста, нанова адкрылі радасць веры і вярнуліся да рэлігійнай практыкі ў супольнасці вернікаў. Акрамя традыцыйных душпастарскіх метадаў, якія ўсё яшчэ маюць сваю вартасць, Касцёл хоча выкарыстоўваць таксама новыя метады, клапоцячыся аб новай мове, прыстасаванай да розных культур свету, прапануючы праўду Хрыста ў паставе дыялогу і прыязнасці, што абапіраецца на Бога, які ёсць Любоў.
   
    Фрагмент гаміліі на заканчэнне Сіноду, 28.10.2012 †

“І жыццё, і смерць з’яўляюцца дарам”
Мілена Кіндзюк
   44/2012
Аўтар у размове з мамай бл. кс. Юрыя Папялушкі разам засяроджваюцца над дарам Пана Бога – жыццём, а таксама над тым, як жыццё на зямлі звязана з вечным жыццём. “Бог найлепш ведае, калі каго забраць”, – кажа 92-гадовая маці бл. кс. Юрыя. Спадарыня Мар’яна Папялушка ўспамінае аб розных трагедыях свайго жыцця, якіх было дастаткова, але яна ўпэўнена ў тым, што “трэба кожны дзень жыць такім жыццём, якое дае Пан Бог. Калі не прымаць жыццё такое, якое маеш, нельга знайсці супакою”. Ва ўспамінах маці святара варта звярнуць увагу на вельмі простыя, але з вялікай сілай веры сказаныя думкі. Напрыклад, гаворачы пра забойцаў свайго сына, яна спакойна паўтарае: “Я малюся за тое, каб яны навярнуліся”, а на тэму вечнага жыцця кажа: “Адно жыццё заканчваецца, пачынаецца другое. Так павінна быць. І так добра. †

Хвала Хрысту!
   Рада сустрэчы. Дваццатай. Менавіта столькі разоў мы сустракаемся з Вамі ў рубрыцы “НА СКРЫЖАВАННІ” ў газеце “Слова Жыцця”. Хочацца верыць, што Вашы шляхі перакрыжоўваюцца з мэтамі і справамі, якімі штомесячна дыхае моладзевая рубрыка.
   А пакуль паразважаем над судным днём, які набліжаецца з кожнай хвілінай. У дапамогу – песня. “Пастукаемся” да святых, пранікнемся іх пакорным служэннем праз кнігу. І пашукаем адказ на пытанне: што падштурхоўвае ці прымушае чалавека здраджваць.
   Увага сканцэнтравана, адкрыцці чакаюць за заслонай літар і лічбаў.
    Што ж, з Богам наперад!

  ВЫКАЗВАННЕ З БІБЛІІ: “ Той, хто сумняваецца... сам сябе асуджае” (пар.: Рым 14, 23).
    Хрысціянін не можа сумнявацца. Ён верыць. А вытокі веры ў сэрцы. З розумам гэтыя паняцці не перакрыжоўваюцца. Таму хрысціянін, хутчэй, давярае. Нябёсы абураюцца, калі нейкая праўда веры ставіцца пад сумненне. †

Дарагія Чытачы! У паўсюдным Касцёле быў вельмі ўрачыста распачаты Год веры! Некалькі месяцаў таму ў нашай газеце “Слова Жыцця” (№ 15, 22 ліпеня 2012 г.) мы абвясцілі фотаконкурс “100 % майго сэрца для Езуса”.
    У конкурсе здымкаў на рэлігійную тэматыку прыняло ўдзел шмат чытачоў. На жаль, не ўсе здымкі былі дасланы адпаведна з правіламі конкурсу. Самыя прыгожыя фатаграфіі былі змешчаны на нашым дыяцэзіяльным сайце grodnensis.by. Прыгадаем, што фатаграфія павінна была адлюстроўваць веру чалавека, які жыве ў Беларусі. Кожны з Вас мог прыняць удзел у галасаванні за найлепшы здымак. Дзякуем усім за ўдзел у конкурсе і ў галасаванні. Няхай у Год веры Бог узмоцніць Вашую веру, надзею і любоў. Напэўна, некаторыя з дасланых здымкаў з’явяцца на старонках нашай газеты на працягу Года веры, які мы цяпер перажываем. Вялікі дзякуй усім Чытачам! †

Іскавая скарга – гэта просьба, накіраваная ў адпаведны касцёльны суд, у якой зацікаўленая асоба просіць разглядзець яе справу. Гэтая просьба з’яўляецца абавязковым элементам для таго, каб распачаць працэс у касцёльным судзе. Для таго, каб аспрэчыць сапраўднасць шлюбу, трэба ўнесці скаргу ў адпаведны касцёльны суд. Паводле канона 1673, адпаведным з’яўляецца Біскупскі суд той дыяцэзіі, на тэрыторыі якой: 1) аспрэчваемы шлюб быў заключаны, 2) жыве адказчык, 3) жыве ісцец – з дазволу судовага афіцыяла адказчыка, 4) жывуць сведкі – з дазволу судовага афіцыяла адказчыка. Каб іскавая скарга была прынята касцёльным судом, яна павінна адпавядаць патрабаванням канона 1504, гэта значыць, яна павінна заключаць у сабе наступную інфармацыю: †

У адной вёсцы жылі кот і сабака, якія цярпець не маглі адзін аднаго, а чаму, яны і самі не ведалі. Цэлымі днямі бегалі яны па вуліцах у пошуках ежы. Калі кот знаходзіў дзесьці засохлы кавалачак сыру, то шыпеў і выпускаў кіпцюры, не падпускаючы сабаку. А сабака навучыўся лавіць рыбу ў мясцовай сажалцы і брахаў, ледзь згледзеўшы ката, які любіў рыбу, але жудасна баяўся вады.
    І так працягвалася дзень за днём, ноч за ноччу. Гучнае мяўканне і бесперапынны брэх разносіліся па ўсёй вёсцы... †

У суботу 6 кастрычніка ўрачыста распачаўся новы навучальны год у Гродзенскай ВДС. Інаўгурацыйная ўрачыстасць, якая адбываецца ўжо 22 па ліку раз, распачалася а 10-й гадзіне з прывітальнай прамовы Яго Эксцэленцыі ксяндза біскупа Аляксандра Кашкевіча.

Семінарыйную суполь­насць прафесараў, вык­лад­чыкаў, духоў­ных айцоў і наву­чэнцаў ксёндз біскуп Аляксандр назваў ад­ной вялікай сям’ёй. У сваіх разважаннях ксёндз біскуп спыніўся на словах малітвы, якую “нам даў сам Езус Хрыстус”: “Ойча наш, прыйдзі Валадарства Тваё, будзь воля Твая, як у небе, так і на зямлі”. Гэтую малітву штодня разам адмаўляе ўся семінарыйная супольнасць. І паколькі кожны чалавек ад моманту хросту мае падвойнае грамадзянства – зямное і нябеснае, якім кіруе Бог Айцец, то словы “Ойча наш, прыйдзі Валадарства Тваё” заўсёды будуць гучным заклікам, просьбай аб шчасці ў сям’і, шчасці ў гэтай супольнасці, дзе трэба адказваць на запрашэнне Хрыста “Ідзі за мной”. Але адказваць не словам, а ўчынкам і праўдай, прасцей кажучы – фармацыяй духа, сэрца і волі, – працягваў Яго Эксцэленцыя. †