Вітаю Вас зноў, дарагія Чытачы “Слова Жыцця”.

Мы ўжо ведаем, што з 11 кас­трычніка бягучага года ўвесь каталіцкі Касцёл увайшоў у Год веры. На старонках “Слова Жыцця” мы будзем рэгулярна разважаць асновы нашай веры і шукаць адказы на пытанні, што рабіць, каб наша вера была жывой, каб яна ўзмацняла нашу сувязь з Касцёлам, з парафіяй, каб яна змяняла нас поўнасцю: нашыя пачуцці, сэрца, розум, эмоцыі і, што самае важнае, каб яна была штуршком для дачы актыўнага сведчання ў штодзённым жыцці. Шукаючы адказы на зададзеныя вышэй пытанні, давайце звернемся да тэксту катэхезы з серады, якой Папа 17 кастрычніка гэтага года распачаў новы цыкл катэхез, прысвечаных веры, тым самым перапыняючы на гэты час цыкл, прысвечаны школе малітвы. †

Хрысціянская думка

Андрэй Мікалаеў-Пашкевіч,
   facebook “Каталікі Беларусі”
    Согласиться, чтобы Бог ворвался в твою жизнь, никогда не бывает легко. В мире, который само человечество сделало жестоким и беспощадным, мы, христиане, если должны проявлять какую-то власть, то только ту, которую я называю “властью сердца”, состраданием. Бог есть наш Отец, и, в сущности, Мария дала Иисусу две вещи, которые Отец не мог дать: улыбку и слезы.
   
    С. Рэната, назарэтанка
    Веру трэба ўзмацняць і паглыбляць, бо той, хто не ідзе наперад, адыходзіць назад. З веруючым чалавекам таксама, як і з футбалістам ці скрыпачом: калі ён не трэніруецца на працягу года ці двух, то вельмі шмат забывае i губляе навык, так што пазней яму цяжка нагнаць адставанне. Так і з верай. Калі яе не паглыбляць, не ўзмацняць і не пашыраць, з часам можна стаць рэлігійным малаграматным. А такіх сярод сучасных вернікаў, на жаль, шмат.

2010 год

---

   13 чэрвеня  -  У Адэльску адбылося ўра­чыс­тае набажэнства з нагоды 520-годдзя парафіяльнага касцёла. На цэнтральнай вуліцы дзякуючы намаганням кс. Валерыя Быкоўскага і парафіян быў устаноўлены помнік св. Антонія.
   13 чэрвеня  - Кс. бп Аляксандр Кашкевіч унёс рэліквіі св. Антонія ў парафію Беззаганнага Зачацця НПМ у Квасоўцы.
   14 чэрвеня  -  Распачалася II Парафіяда дзяцей і моладзі Гродзенскай дыяцэзіі. †

Папа Бэнэдыкт XVI

    З гэтых двух біблейскіх эпізодаў (разважанне да нядзельнага Евангелля), якія ўмела спалучаны, мы можам атрымаць каштоўны ўрок аб веры. Яна падобная да ўнутраных паводзін тых, хто засноўвае сваё жыццё на Богу, на Яго Слове і поўнасцю Яму давярае. Жыццё ўдавы ў старажытнасці праходзіла само па сабе ў вялікай беднасці. Па гэтай прычыне ў Бібліі ўдовы і сіроты былі тымі асобамі, аб якіх Бог клапаціўся асаблівым чынам: яны страцілі падтрымку на зямлі, але Бог застаецца для іх Жаніхом і Бацькам. Аднак Святое Пісанне кажа, што аб’ектыўная ўмова беднасці, у гэтым выпадку быць удавой, не дастатковая: Бог заўсёды патрабуе нашага вольнага прыняцця веры, якая выяўляецца ў любові да Яго і нашых бліжніх. Ніхто не бедны настолькі, што не можа ахвяраваць штосьці.
   
    Паводле беларускай секцыі Radio Vaticano, 11.11.2012 †

“Моц у слабасці”
Марыя Штука
   45/2012
Уяві сабе, што ты ўвогуле не маеш канечнасцей. Што ты нарадзіўся, пазбаўлены рук і ног. Што ты адчуваеш? Як думаеш, якім чынам тваё калецтва ўспрымалася б іншымі, асабліва сябрамі? Як ты ўяўляеш сабе жыццё і нейкае асабістае развіццё пры такім сур’ёзным абмежаванні? Аўтар артыкула адказвае на гэтыя пытанні, прадстаўляючы постаць Нікаласа-Джэймса Вyйчыча, які жыве ў Каліфорніі. Яго бацькі перажылі шок, калі ўбачылі яго ў першы раз. Інвалід, які нават не мог хадзіць у школу, сёння з’яўляецца сусветнавядомым матывацыйным прамоўцам, які праводзіць лекцыі на тэму абмежаванасці, матывацыі і веры ў Бога. Ён дасканалы прыклад чалавека, моцай якога з’яўляецца Бог і які адкрыта аб Ім гаворыць. Ён узбуджае захапленне людзей сілай духа, загартаванага ў цяжкіх умовах, мужнасцю і даверам людзей. Ён часта паўтарае: “Найгоршае калецтва – гэта страх. Няма сэнсу быць цэлым звонку, калі ты разбіты ўнутры”. †

З 30 кастрычніка па 7 лістапада на сайце Catholic.by можна было пакінуць пытанні да онлайн-канферэнцыі, прысвечанай тэме “Зняволенне злым духам. Экзарцызмы”. На пытанні наведвальнікаў адказваў экзарцыст Гродзенскай дыяцэзіі ксёндз Чэслаў Паўлюкевіч.

   Наталля, 33 гады, Полацк
    Ці можа экзарцыст прыехаць на дом, калі гэта неабходна?
    Канечне, калі ёсць такая неабходнасць. Да таго ж, у рытуале экзарцызму ёсць экзарцызм месца, паколькі бывае знявольванне не толькі чалавека, але і месца.
   
    Святлана, 24 гады, Мінск
    Як адрозніць апантанасць ад псіхічнага захворвання?
    Гэтай тэме прысвячаецца шмат сустрэч экзарцыстаў і канферэнцый. Сапраўды, мяжа паміж захворваннем і апантанасцю можа быць вельмі тонкай і вельмі складана адрозніць. Бо праяўленні апантанасці могуць быць такімі ж, як сімптомы хваробы. Многія экзарцысты лічаць, што калі чалавек хворы, то таксама можна маліцца аб яго аздараўленні. †

Алтар св. Міхала Арханёла ў левай наве Фарнага касцёла з’яўляецца старэйшым нават за сам касцёл. Па словах ксяндза пробашча Яна Кучынскага, падчас рэстаўрацыі алтару нададуць яго першапачатковы стыль, аздобіўшы захаванай арыгінальнай разьбой, але зменяць каларыстыку алтара.

Паводле гістарычных кры­ніц, алтар датуецца 1664 годам. Ён быў збудаваны ў драўляным касцёле св. апосталаў Пятра і Паўла, а пазней быў перанесены ў касцёл св. Францішка Ксаверыя (катэдру). Паводле гістарычных даведак, у Фарным касцёле гэты алтар служыў як алтар Маці Божай Кангрэгацкай. Ёсць звесткі, што ён служыў і галоўным алтаром. Пасля яго перанеслі ў капліцу св. Міхала Арханёла ў левай наве. †

Назіраю, як за вокнамі ападаюць апошнія лісты і разумею, што да свайго лагічнага завяршэння падыходзіць сезон шлюбаў...

Цікава, што з зімы па восень 2012 года толькі ў гро­дзен­скім Фарным касцёле каля 180-ці маладых пар вырашылі распачаць сваю дарогу ў сумеснае жыццё з Божай дапамогай. Такія лічбы былі прыкладна і год таму. Гэта не можа не цешыць, але як на самой справе маладыя людзі ставяцца да сакраманту шлюбу, што для іх значыць гэтая падзея ў новым, сумесным жыцці? Каб знайсці адказ на дадзенае пытанне, я звярнулася за дапамогай да некалькіх знаёмых пар, якія ў хуткім часе збіраюцца ўзяць шлюб. Хочацца падкрэсліць, што маладыя людзі аднесліся да маіх пытанняў вельмі сур’ёзна і з развагай і ўдумлівасцю далі цікавыя адказы. †

І Чэмпіянат Беларусі па міні-футболе сярод ксяндзоў адбудзецца ў Лідзе. 26 лістапада ў спартыўным комплексе “Алімпія” разыграюць мяч каманды ксяндзоў з Гродна, Мінска і Віцебска, зборная манахаў, а таксама каманды клерыкаў з Пінска і Гродна. У праграме запланаваны конкурсы для балельшчыкаў і канцэрт музычных гуртоў.

Арганізатары гульняў пад­крэс­ліваюць, што перш за ўсё ўвесь гэты турнір арганізаваны на карысць пакліканняў. Запрошаны ўсе жыхары Ліды, а асабліва міністранты, каб кожны мог убачыць, кім з’яўляецца святар, што гэта чалавек малітвы, душпастар, але таксама і чалавек, які, напрыклад, любіць спорт і да т.п. Аб сваім удзеле ў Чэмпіянаце ўжо паведаміў кс. абп Тадэвуш Кандрусевіч, які, як мы ўсе добра ведаем, вельмі любіць спорт і сам ім займаецца. Як сказаў кс. Павел Салабуда, арганізатар турніру, “ён будзе пастаянна адбывацца ў апошні тыдзень літургічнага года і кожны год будзе ў іншай дыяцэзіі”. †

Каб адказаць на гэтае пытанне, трэба ўспомніць азначэнне граху: грэх – гэта дабравольнае і свядомае парушэнне Божых альбо касцёльных запаведзей. Што адбываецца падчас спісвання? Асоба, якая карыстаецца гэтым “метадам”, хоча атрымаць як мага лепшы вынік за найменшую працу (калі гэта можна назваць працай). Як бы мы не хацелі апраўдаць спісванне, яно з’яўляецца адным з відаў хлусні. Бо я, калі спісваю, раблю выгляд, што праца, якую я не выканаў, з’яўляецца маім “творам” (або што я маю веды, якіх насамрэч не маю). Адна з Божых запаведзей гучыць наступным чынам: “Не сведчы фальшыва супраць бліжняга свайго”. Іншымі словамі, не кажы хлусні, кажы праўду адносна сябе і іншых людзей. Менавіта як хлусня – парушэнне Божай запаведзі – спісванне з’яўляецца грахом. Іншай справай з’яўляецца ранг гэтай правіны. Трэба задаць сабе пытанне: а чаму, навошта я спісваю (ці даю спісваць)? “Бо не змог навучыцца!” – вельмі часта гучыць такі адказ. †

У джунглях з кожным можа здарыцца якая-небудзь бяда ці няшчасце. Аднаму без дапамогі там цяжка жыць. Гэта разумелі ўсе звяры, але слон думаў інакш. Вядома, ён быў моцны і мог бы дапамагаць слабым і безабаронным, здзяйсняючы добрыя ўчынкі, але ён не рабіў гэтага. Ён ні пра каго не думаў і клапаціўся толькі пра самога сябе. Слон лічыў, што яму, вялікаму і моцнаму, не патрэбна нічыя дапамога.
    Аднойчы да слана падляцела невялічкая птушачка і стала яго ўпрошваць:
    – Дапамажы, калі ласка, слон, прыпадняць дрэва, каб маім птушанятам на волю выбрацца.
    – А што здарылася? – пацікавіўся слон.
    – Моцны вецер уначы паваліў на зямлю дрэва разам з маім гняздом і яго прыціснула галінкамі. Мае птушаняты крычаць, і я баюся, што іх могуць у любы момант знайсці шакалы. †

У дзень літургічнага ўспаміну бл. Яна Паўла II 22 кастрычніка ў Тракелях пад кіраўніцтвам Апостальскага нунцыя кс. аб-па Клаўдыа Гуджэроці ў касцёл былі ўнесены рэліквіі бл. папы Яна Паўла II, а ў другой палове дня ў Іўі ксяндзы біскупы Аляксандр Кашкевіч і Антоній Дзям’янка асвяцілі фігуру Яна Паўла II. Гродзенская дыяцэзія перажыла асаблівы Папскі дзень.

13 красавіка 1991 г. Ян Павел II заснаваў Гродзенскую дыяцэзію, “каб у Саюзе Савецкіх Рэспублік быў адноўлены каталіцкі Касцёл”. Затым той самы Папа прызначыў першага біскупа для новай дыяцэзіі. Ім стаў кс. бп Аляксандр Кашкевіч. Але, на жаль, падчас свайго зямнога жыцця Святы Айцец так і не наведаў Беларусь. Нягледзячы на тое, што ён добра ведаў, дзе знаходзіцца возера Свіцязь, што адбываецца ў Навагрудку і Гродне, яго нага ніколі так і не ступіла на гродзенскую зямлю. А ён так моцна гэтага хацеў... †