Адвэнтавыя рэкалекцыі

Адвэнт у хрысціянскіх Касцёлах з’яўляецца часам падрыхтоўкі, у тым ліку і духоўнай, да ўрачыстасці Божага Нараджэння. Гэта таксама час чакання і надзеі.
    У гэтым годзе Адвэнт пачынаецца ў нядзелю 2 снежня і па традыцыі працягнецца да 24 снежня.

У касцёльным календары, які называецца таксама літургічным, ёсць сталыя і рухомыя святы. Сталыя святы маюць акрэсленую дату, а рухомыя залежаць ад месячнага адліку часу. Адвэнт якраз падпадае пад катэгорыю зменнасці.
    Назва “адвэнт” паходзіць ад лацінскага слова “adventus”, што значыць ‘прыход, надыход караля’. Вернікі перажывалі гэты час, разважаючы не толькі аб нараджэнні Божага Сына, але і аб Яго паўторным прыходзе ў дзень Страшнага Суда. Падчас Адвэнту ў літургіі ўжываюцца шаты фіялетавага колеру, за выключэннем III нядзелі, якая называецца “Gaudete”, што на лацінскай мове азначае ‘радуйцеся’. Тады святар можа апрануць ружовы арнат. У гэты ж дзень у Рыме Папа бласлаўляе фігуркі Дзіцятка Езус, якія на плошчу св. Пятра традыцыйна прыносяць рымскія дзеці. Да нашых адвэнтавых традыцый належыць ватыўная св. Імша, званая раратамі, якая звычайна адпраўляецца да ўзыходу сонца. Яе пачаткі сягаюць у XII стагоддзе. †

У суботу 17 лістапада а 12-й гадзіне ксёндз біскуп Аляксандр Кашкевіч урачыста асвяціў пляцоўку пад будаўніцтва новага касцёла ў Смаргоні.

У гэтай важнай для мясцовай суполь­насці падзеі ўдзель­нічала шмат святароў з дыяцэзіі і з-за яе межаў, а таксама прысутнічалі прадстаўнікі ўлад на чале з кіраўніком Смаргонскага райвыканкама спадаром Мечыславам Гоем.
    Пасля прывітання прысутных кс. біскуп асвяціў крыж, а затым вернікі новаўтворанай парафіі прынялі ўдзел у святой Імшы і асвячэнні зямельнага надзелу.
    Паводле слоў кс. Дзмітрыя Урбановіча, пробашча парафіі, будаўніцтва святыні з’яўляецца праяўленнем глыбокай веры жыхароў Смаргоні і імкненнем людзей аддаваць хвалу Богу ў належным месцы, а таксама выразам глыбокай удзячнасці за пантыфікат бл. Яна Паўла ІІ. Душпастар новай парафіі заклікаў таксама ўсіх людзей добрай волі, а асабліва жыхароў Смаргоні, каб добрыя справы на хвалу Богу і духоўную карысць чалавека яны ажыццяўлялі супольна, у духу братэрства і ўзаемнай любові. †

Папа Бэнэдыкт XVI

    Прытым ясна, што гэтае Валадарства заснавана на адносінах з Богам, з праўдай, і не з’яўляецца палітычным Валадарствам. Езус адкрыў нам шлях да глыбокіх адносін з Богам. Быць вучнем Езуса азначае супрацьстаяць спакусам часовай логікі ўлады і замест таго несці ў свет святло Божай праўды і любові. Умовай стварэння Валадарства Хрыста з’яўляецца наша навяртанне, як адказ на Божую ласку. Гэта моцны заклік, адрасаваны ўсім і кожнаму, – “стала навяртацца да Божага Валадарства, да Божага панавання, Ісціны ў нашым жыцці”.
   
    Паводле беларускай секцыі Radio Vaticano, 25.11.2012 †

“Вазьмі і насі”
Апрац. Рэдакцыя
   678/2012
У артыкуле рэдакцыйны калектыў прыводзіць прыклад навяртання яўрэя Альфонса Рацісбона. Яно было раптоўным і нечаканым. Яўрэй, які палаў нянавісцю да каталіцкага Касцёла, за 10 хвілін стаў шчырым католікам. Аднойчы сябар павесіў яму медалік на шыю, кажучы, што для няверуючага чалавека – гэта проста звычайная рэч. Даў яму картку з малітвай св. Бернарда і заахвоціў кожны дзень яе адгаворваць. Яўрэй сказаў, што не хоча і не будзе маліцца. Праз некалькі дзён сябры наведвалі Рым. У адным з касцёлаў Рыма ў капліцы арханёла Рафала яўрэй стаяў на каленях з поўнымі слёз вачамі і, прытуляючы да сябе медалік, ціха шаптаў: “Хросту толькі хачу, хросту”. †

У суботу 17 лістапада адбыўся музычны фестываль “Цэцыліяда” пад дэвізам “Не бойся, толькі вер”. У фестывалі прыняло ўдзел каля 60 чалавек – дзеці і студэнты са Смаргоні і Мінска.

У сучасным свеце нават цяжка ўявіць чалавека, які не любіць слухаць музыку. Дома, на працы, у дарозе яна суправаджае кожнага. Шмат людзей можна сустрэць з навушнікамі ў вушах. Але што мы слухаем? Як хрысціяне, мы павінны памятаць, што ўсё, што мы робім, мы павінны старацца пераўтвараць у малітву. Вось да гэтага нас заклікае св. Цэцылія – апякунка арганістаў, хораў і касцёльнай музыкі. Менавіта з гэтай нагоды ўжо другі раз у Моладзевым цэнтры св. Яна Боска ў Смаргоні адбыўся музычны фестываль “Цэцыліяда”.
    Прыгожыя дэкарацыі, вядучыя і, канешне, дух Божай любові настройвалі гледачоў на глыбокія ўнутраныя перажыванні веры. Увесь вечар быў прасякнуты ідэяй аб тым, што кожны чалавек з’яўляецца будаўніком і апекуном Святыні, што ўсё жыццё – гэта дарога да Бога і кожны ідзе сваім шляхам, кладзе сваю цаглінку ў велічнае будаўніцтва. Вядучыя запрасілі ўдзельнікаў працягнуць гэтае будаўніцтва праз свае выступленні, выкладваючы, цаглінку за цаглінкай, Святыню, якою і з’яўляемся ўсе мы. †

Нештодзённы юбілей адбыўся ва ўрачыстасць Хрыста, Валадара Сусвету, 25 лістапада ў парафіяльнай супольнасці ў Забалаці. Усе парафіяне разам са сваім пробашчам кс. дзеканам Генрыкам Яблоньскім у гэты дзень дзякавалі за дар 200-годдзя святыні, а ўрачыстасць узначаліў пастар дыяцэзіі.

Уласна ўрачыстасць трывала ўжо на працягу тыдня, бо яе папярэджвалі святыя місіі, якія ў парафіі праводзілі айцы рэдэмптарысты: а. Валерый Мазан і а. Андрэй Ядкоўскі. Як адзначылі на пачатку ўрачыстай св. Імшы місіянеры, запоўнены храм з’яўляецца сведчаннем веры кожнага з нас. Да шчырага перажывання юбілею заклікалі вернікаў місіянеры. Перад літургічным зваротам біскупа, усіх на пачатку св. Імшы прывітаў кс. дзекан Генрык Яблоньскі. Ён вітаў прыбылых на ўрачыстасць святароў, ксяндзоў з мясцовай парафіі, прадстаўнікоў мясцовай улады, дзяцей і моладзь, а таксама ўсіх вернікаў, голас якіх у гэты дзень быў чутны і па-за мурамі святыні, паколькі яна нават не змясціла ўсіх. Кс. Генрык узгадаў таксама гісторыю гэтай цудоўнай святыні, а ўзгадаць сапраўды было што. †

Замест зімы ўвесь год лета, каля 5 мільёнаў католікаў і 30 дыяцэзій, звыш 15 тысяч кіламетраў ад беларускай да аўстралійскай правінцыі – у такім напрамку накіроўваецца с. Марыя Паўла ад Бога ў Тройцы Адзінага з Кангрэгацыі Сясцёр Найсвяцейшай Сям’і з Назарэта.

- Сястра Паўла, спачатку спытаюся аб тым, што зацікавіць усіх чытачоў. Чаму менавіта місіі ў Аўстраліі?
    - Я заўсёды хацела выехаць на місіі. Некалькі разоў падавала прашэнне на працу ў Расіі, але, відаць, Бог патрабаваў мяне тут – у Беларусі. На пачатку года мы атрымалі ліст ад нашай Генеральнай Маці, у якім апісвалася жыццё нашых сясцёр у Аўстраліі. Яна запрашала нас туды. Тады я ўзгадала сваё жаданне і пачала пытаць свайго Абранніка – Езуса Хрыста, дзе маё месца. Я прадставіла гэта сваім Настаяцелям.

    - Чым для Вас з’яўляюцца місіі?
    - Місіі... Скажу словамі нашай Маці заснавальніцы: “Пашырэнне Божага Валадарства сярод сябе і сярод іншых...” Канечне, многія могуць спытаць: “А ў Беларусі нельга гэта рабіць?” Безумоўна, можна. Я заўсёды старалася гэта рабіць. Але Бог дае розныя пакліканні, і ёсць пакліканні ў пакліканні, як у маім выпадку. †

Хвала Хрысту!
   Хвала Хрысту! Вітаю ўсіх чытачоў рубрыкі “На скрыжаванні” з пачаткам зімы.
    Настаў час цёплых шкарпэтак, гарбаты і ледзяшоў пад дахамі дамоў. Час, калі чалавек, як правіла, задумваецца над сваім жыццём, аналізуе. Наперадзе новы год, яшчэ не пачаты, як белы аркуш паперы, а значыць, можна паспрабаваць пачаць усё спачатку. Безумоўна, было б толькі жаданне. Калі яго няма, паспрабуем натхніцца. У рубрыцы паразважаем над тым, чаго нам не стае, што мы шукаем і ці на самай справе гэта тое, што трэба. Вызначым, дзеля чаго патрэбна “ведаць сваё месца” і калі тэатр шкодны. Паслухаем добрую песню, якая здольна зварухнуць нешта ўнутры, а напрыканцы пазнаёмімся з літаратурай, прапанаванай для практычнага выкарыстання ў справе ачышчэння душы. Тое, што трэба! Спачатку ачысцімся духоўна.
    Што ж, з Богам наперад!

  ВЫКАЗВАННЕ З БІБЛІІ: “Адпускаюцца табе грахі твае” (Лк 7, 48).
    Як часам не хапае патрэбнага слова! Слова падзя­кі, прабачэння, падтрымкі... І раптам у Бібліі такі шчыры зварот. Бог усяміласцівы, Яго літасць бязмежная. Пакайся – і ўжо ўсміхаюцца нябёсы, а сэрца поўніцца сілай і вялікай радасцю. †

Сёння многія стараюцца атрымаць вадзіцельскія правы. І нічога дзіўнага. Аднак, вельмі цікава, што каб атрымаць іх, трэба здаць экзамен на веданне правіл дарожнага руху і ўменне вадзіць транспартны сродак. Таму, атрымліваючы вадзіцельскія правы, мяркуецца, што правілы дарожнага руху Вы ведаеце! Але зусім інакш выглядае сітуацыя, калі “свежа спечаны” вадзіцель сядае за руль, а побач ужо няма таго, хто будзе вырашаць аб здачы экзамену. Тады некаторыя пачынаюць лічыць сябе пілотамі Формулы-1. Многія могуць паводзіць сябе на дарогах так, быццам правілы дарожнага руху на іх не распаўсюджваюцца. Сярод іх ёсць таксама веруючыя людзі. Варта сказаць, што каталіцкі Касцёл не выдаў ніводнага афіцыйнага дакумента, які б указваў, як трэба паводзіць сябе на дарозе, будучы пешаходам ці вадзіцелем.
    Сёння ўсё часцей можна сустрэцца з такім пытаннем: “Ці невыкананне правіл дарожнага руху – гэта грэх?” Адказ гучыць адназначна: так. Многія вадзіцелі ў парушэнні правіл дарожнага руху не бачаць нічога дрэннага. Аднак, іх невыкананне, а ў тым ліку і хуткая язда на аўтамабілі, матацыкле ці іншым транспартным сродку, з’яўляецца грахом, таму што вадзіцель падвяргае небяспецы не толькі сваё жыццё, але ў многіх выпадках таксама жыццё і здароўе іншых удзельнікаў дарожнага руху. †

– Ведаеш, мы ўвесь час сварымся... Напэўна, пры такіх абставінах мы не можам быць разам, так?
    – А ты любіш вішню?
    – Так.
    – А ты выплёўваеш костачкі, калі яе ясі?
    – Ну, так.
    – Так і ў жыцці: вучыся выплёўваць костачкі і адначасова любіць вішню!
    – Скажы, настаўнік, – спытаў вучань, – чаму добрыя справы часцей робяць бедныя людзі, чым багатыя?
    – Па­дыдзі да акна, – сказаў настаўнік вучню. – Што бачыш?
    – Бачу, як дзеці гуляюць на двары.
    – А цяпер падыдзі да люстэрка. Што зараз бачыш?
    – Бачу сябе.
    – Вось! Акно і люстэрка зроблены з аднолькавага матэрыялу – шкла. Але праз простае шкло ты бачыш жыццё, а калі дадаць трошкі каштоўнага металу, пасерабрыць паверхню шкла – і ты ўжо бачыш толькі самога сябе! †

Мае сустрэчы з Маці Божай

Сёння адбылася мая першая пiлiгрымка да Цябе, я ўпершыню ўбачыла Цябе такой, наша любая Мацi.

Cвой кароткi расказ я хачу пачаць з таго, як жа любiць нас мiласэрны Езус, што даў нам магчымасць жыць на зямлi, так багатай на цуды. Як жа Ён дбае аб збаўленнi нашай шматпакутнай Белай Русi, што адзначыў яе такiмi дзiвоснымi мясцiнамi, санктуарыямi i касцёламi, дзе адбывалiся здаўна i адбываюцца i сёння самыя сапраўдныя цуды! Як жа Ён марыць аб збаўленнi кожнага з нас, што ўвесь час дае магчымасць перажыць навяртанне i духоўнае аднаўленне! Гэтая магчымасць iснуе кожны дзень у жыццi кожнага чалавека, неабходна толькi ўзнесцi вочы трошачкi вышэй, зрабiць першы крок i працягнуць руку. †

Дэканат Ашмяны

Пасля з’яўлення тут, “у пушчы, дзе сама Маці Божая паказала”, цудадзейнага абраза Маці Божай Барунскай (абраз італьянскай школы вядомы з другой паловы XVII ст.), у мястэчку па фундацыі Мікалая Песляка ў 1691 г. (1692 г.) была ўзведзена драўляная грэка-каталіцкая царква ў гонар знакамітага абраза, а таксама быў заснаваны кляштар ордэна базыльянаў. У 1700-1707 гг. (1695 г.) быў пабудаваны ўжо каменны храм, які пасля пажару 1715 г. аднавіў на свае сродкі Леў Кішка. У тым жа 1715 г. у Барунах была заснавана самастойная парафія, а касцёл быў кансэкраваны. І, нарэшце, у 1747-1757 гг., паводле праекта архітэктара бернардына Аляксандра Асікевіча, увабраўшы ў сябе папярэднюю святыню, якая стала цэнтральнай навай новазбудаванага касцёла, у цэнтры Барунаў узнеслася велічная базіліка ў стылі віленскага барока. Аднак нават пасля рэканструкцыі 1760-1770 гг. касцёл так і не стаў такім, якім яго задумалі дойліды. †