Адвэнтавыя рэкалекцыі

Перыяд Адвэнту мае свае сімвалы, з якімі мы сустракаемся кожны дзень. Толькі, на жаль, мы не заўсёды ведаем, што той ці іншы сімвал азначае і з якой мэтай ён ужываецца. Нават чалавек, які вельмі шмат ведае на тэму сваёй веры, не заўсёды можа добра растлумачыць, напрыклад, сімвалы розных літургічных перыядаў. У час падрыхтоўкі да свят Божага Нараджэння мы сустракаемся з такімі сімваламі, як раратняя свечка, адвэнтавы вянок, фігура Маці Божай, перадаваемая розным людзям, адвэнтавы ліхтарык і адвэнтавы каляндар. Таму давайце пастараемся растлумачыць і зразумець, чым з’яўляюцца і што азначаюць сімвалы, з якімі мы сустракаемся ў Адвэнце.

1. Раратняя свечка – раратка
    Свечка з’яўляецца сімвалам хрысціяніна. Воск сімвалізуе цела, кнот – душу, а агонь – святло Святога Духа, якое гарыць у душы чалавека. Раратняя свечка – дадатковая свечка, якую запальваюць падчас раратаў. У касцёле яе змяшчаюць на алтары і запальваюць на раратняй св. Імшы. Гэта звычайна высокая белая свечка, перавязаная белай стужкай і аздобленая зелянінай. Яе запальваюць падчас урачыстага гімна “Хвала на вышынях Богу”. Таксама ў некаторых дамах раратку ставяць на хатнім алтарыку, вельмі часта каля фігуркі ці абраза Маці Божай. Яе запальваюць мадчас сямейнай малітвы. Раратняя свечка сімвалізуе Марыю, якая ў змрочны адвэнтавы час нясе свету Хрыста – сапраўднае Святло. †

2010 год

---

   26 – 27 лістапада  -  Адбыўся VI Турнір па футболе ў Слоніме.
   6 – 8 снежня  - Кс. кард. Зянон Грахалеўскі наведаў Гродна.
   8 снежня  -  Кс. кардынал Грахалеўскі ў гродзенскай катэдры ўдзяліў святарскія пасвячэнні 3 алюмнам Гродзенскай ВДС. †

“Божае Нараджэнне – гэта не казка для дзяцей, а адказ Бога на драму чалавецтва, якое шукае сапраўднага спакою” – прыгадаў Бенедыкт XVI (“Анёл Панскі”, 29.12.2009).

Дарагія Чытачы “Слова Жыцця”. У чарговым Адвэнце мы павінны нанова адкрыць вартасць Божага Нараджэння. Мы бачым, што адбываецца ў медыях: паказваюць прыгожыя каляровыя шарыкі, кучы падарункаў, ёлкі, якія згінаюцца пад цяжарам цацак, шаленства перадсвяточных пакупак, рэкламы розных прапаноў і г.д. Усё гэта называюць Божым Нараджэннем. Бачачы такое, я кожны год пытаю сябе: дзе тут месца для Езуса Хрыста, бо гэта ж Яго Нараджэнне? Чаму ўсе гавораць пра Божае Нараджэнне (прынамсі, у сродках масавай інфармацыі), а пра самаго Імянінніка маўчаць? †

Папа Бэнэдыкт XVI

    У перажываемым Годзе веры я хачу падкрэсліць, што Марыя Беззаганная дзякуючы бескарысліваму дару ласкі Божай, якая знайшла ў Ёй дасканалую дыспазіцыйнасць і супрацоўніцтва. У гэтым сэнсе Яна “бласлаўлёная”, таму што “паверыла”, таму што мела непахісную веру ў Бога. Марыя з’яўляецца ўвасабленнем “рэшты Ізраэля”, святога кораня, пра які гаварылі прарокі. У Ёй былі прынятыя абяцанні Старога Запавету. У Марыі Божае слова было выслухана, прынята, і атрымала ў адказ тое “так”, якое дазволіла яму стаць целам і пасяліцца сярод нас. У Марыі чалавечнасць, гісторыя адкрываюцца, безумоўна, на Бога, прымаюць Яго ласку, гатовыя выканаць Яго волю.
   
    Фрагмент разважанняў ва ўрачыстасць Беззаганнага Зачацця Маці Божай, паводле польскай секцыі Radio Vaticano †

“Скаўты, да атэізацыі!”
2012/12/05
У чарговым нумары “Gościa Niedzielnego” з’явілася інфармацыя пра тое, што ўлады брытанскіх скаўтаў хочуць рэфармаваць арганізацыю, ачышчаючы яе ад усяго, што мае адносіны да рэлігіі. Прычынай такога рашэння з’яўляецца скарга 11-гадовага хлопца, які абвінаваціў арганізацыю ў неталерантнасці і дыскрымінацыі яго атэістычных поглядаў.
    Заснавальнік скаўцкага руху Бадэн-Паўэл за асноўныя мэты арганізацыі выбраў выхаванне сталых хрысціян і вернасць Айчыне. У адной са сваіх кніг ён піша, што атэізму трэба пазбягаць так жа, як і азарту або празмернага ўжывання алкаголю ці курэння. Адной з мэт скаўцкага руху з’яўляецца таксама перанос правіл хрысціянскага жыцця на практыку. На думку заснавальніка, рэлігія павінна быць “галоўным фактарам, які з’яўляцца асновай скаўтынгу і гвідынгу”. †

Ціхая ноч. На зямлю павольна апускаюцца нібы лёгкія пярынкі ад анёльскіх крылаў... і ахінаюць усё навокал мяккай бялюткай коўдрай, якая крыху паскрыпвае пад нагамі так, што здаецца, быццам нехта спявае ледзьве чутную калыханку, жадаючы ўсім салодкіх сноў. На небе ні хмурынкі, толькі мігцяць зоркі, малюючы ва ўяўленні дзівосныя мроі з сусвету казак, і месяц шчодра лье сваё святло на заснуўшую зямлю. Мяккі прыемны марозік таксама спявае сваю песню на розныя галасы: на люстраным возеры – адну, каля звонкай непадуладнай яму крынічкі – другую, у заснежаным лесе – зусім іншую. Чароўная ноч – нібы нібыліца... Магчыма, менавіта такой, поўнай баечных цудаў, яна і была больш за дзве тысячы гадоў таму. Безумоўна адно – тая ноч поўнілася лёгкім ззяннем звычайнай святасці. У беднай стайні ў Бэтлееме нарадзілася Дзіця – Божы Сын. †

На гэтае пытанне нельга адказаць адным словам: “так” альбо “не”. Гэта было магчыма зрабіць да нядаўняга часу, калі сярод Касцёльных наказаў існаваў такі: “У перыяд пакаяння забаронена ўдзельнічаць у забавах”. Усё было зразумела. Касцёльныя наказы былі дапоўнены, і гэты наказ прадпісвае, што ў перыяд пакаяння трэба стрымлівацца ад удзелу ў забавах.
    Каб даць адказ на гэтае пытанне, неабходна ведаць, адкуль з’явілася забарона ўдзельнічаць у забавах у перыяды пакаяння. Калі Езус жыў на зямлі, фарысеі абвінавачвалі яго вучняў, што яны не посцяць. Тады Езус адказаў: “Ці могуць засмучацца сыны харомаў шлюбных, пакуль з імі малады? Але прыйдуць дні, калі адымецца ў іх малады, і тады будуць пасціцца” (Мц 9, 15). Езус прызываў да чування і малітвы, каб не прапусціць Яго прыйсця (пар.: Мц 24, 42-44), бо суровую кару панясуць тыя, хто выбірае “выкарыстанне жыцця” замест таго, каб чакаць вяртання Хрыста (пар.: Мц 24, 45-51). Так, пост і малітва былі неад’емнай часткай веры маладога Касцёла, і гэта засталося па сённяшні дзень. Хрысціяне – гэта людзі, якія крочаць да дому Айца і чакаюць вяртання Збаўцы. †

Дэканат Ашмяны

Касцёл пад тытулам св. Яна Хрысціцеля ў Гальшанах быў заснаваны яшчэ ў XV ст. князем Альгімунтавічам Гальшанскім. Ёсць звесткі, што ў XVI ст. новыя валадары Гальшанаў, пратэстанты Сапегі, прыстасавалі касцёл пад кальвінскі збор, аднак у 1550 г. каталіцкая святыня зноў узгадваецца ў складзе Віленскай дыяцэзіі. Напрыканцы XVI ст. драўляны храм у цэнтры мястэчка быў заменены каменным касцёлам, які ў 1596 г. кансэкраваў пад гістарычным тытулам віленскі біскуп Яўстафій Валовіч. Гэта быў дзвюхвежавы трохнававы храм з развітым трансептам і паўкруглай апсідай, арыентаванай на ўсход. Падлога была выслана цэглай, дах пакрывала пляскатая чарапіца.
    У 1618 г. Павел Сапега, стайнік ВКЛ і ашмянскі стараста (з 1623 г. падканцлер ВКЛ), тагачасны ўладальнік замка і мястэчка, запрасіў у Гальшаны айцоў францішканаў канвентуальных, для якіх пры касцёле заснаваў кляштар. Касцёл пры гэтым быў капітальна перабудаваны і асвечаны 6 жніўня таго ж года. У 1637 г. тут было 15 манахаў, у манаскай студыі 6 вучняў вывучалі рыторыку і логіку. Спачатку кляштар належаў да польскай правінцыі ордэна, а пасля 1686 г. – да літоўскай. У 1687 г. канвент увайшоў у Ашмянскую кустодзію. У Гальшанах адбываліся капітулы правінцыі – у 1742, 1787 і 1829 гг. Гальшанскія францішкане мелі рэзідэнцыю пры касцёле ў Багданаве (да 1792 г.), у XVIII ст. пры кляштары дзейнічала парафіяльная школа. Парафія ў Гальшанах заўсёды ўваходзіла ў склад Ашмянскага дэканата. †

Пастырскі ліст кс. біскупа Аляксандра Кашкевіча на Адвэнт 2012

Дарагія Дыяцэзіяне!
   Сёння мы распачынаем у Касцёле новы літургічны перыяд, званы Адвэнтам. Гэта час асаблівага чакання прыходу Хрыста – і літургічнага, у таямніцы Божага Нараджэння, і найважнейшага – у канцы часоў. Прычынай прыходу на гэты свет Божага Сына было тое, каб людзі паверылі і дзякуючы гэтаму мелі вечнае жыццё (пар. 1 Ян 1, 2). Такім чынам, Адвэнт павінен стаць у нашых парафіях часам малітвы, якая вырасла з глыбокай веры. Абвяшчаючы Год веры, Святы Айцец Бенедыкт XVI напісаў, што “ён з’яўляецца заахвочваннем да аўтэнтычнага і новага навяртання да Хрыста, адзінага Збаўцы свету” (Porta Fidei, 5) і павінен садзейнічаць таму, каб усе вернікі лепш зразумелі, што фундамент хрысціянскай веры – гэта сустрэча з Езусам Хрыстом, які нястомна прыходзіць да нас. Выходзячы насустрач гэтым чаканням, мы хочам у перыяд Адвэнту яшчэ глыбей прааналізаваць сваю веру, а таксама праз малітву, пабожныя рэлігійныя практыкі і прыклад хрысціянскага жыцця далучыцца да годнага і плённага перажывання Года веры...

<< цалкам ліст можна прачытаць тут >>

Кожны чалавек па-рознаму перажывае сваю веру на розных этапах свайго жыцця. Усё жыццё чалавека складаецца з пэўных этапаў, і вера на гэтых жыццёвых этапах мае свае асаблівасці.

Напэўна, усе мы сустракаліся з такімі сцверджаннямі, як, напрыклад: “Я яшчэ занадта маладая, каб верыць” або “Я занадта заняты працай, каб хадзіць у касцёл”.
    Калі паглядзець, хто ўдзельнічае ў св. Імшы ў звычайны дзень, можна заўважыць, што большасць – гэта старэйшыя людзі. Як гэта растлумачыць? Ці сапраўды людзі ў старэйшым узросце пачынаюць больш цікавіцца верай? Што ім дае вера, і як яны яе перажываюць?
    Магчыма, вера ўзмац-няецца сярод старэйшых, бо ім не абыякавая эсхаталагічная праблема: што чакае людзей пасля смерці. Старэйшы чалавек перажывае сваю веру, сваю рэлігію з перспектывы блізкай сустрэчы з Богам. Не на чужым вопыце, але на самім сабе старэйшы чалавек адчувае мінучасць жыцця. Ён пачынае больш засяроджвацца над сваім жыццём, над яго сэнсам і мэтай, над значэннем перажытых гадоў. Усё, што здарылася ў жыцці, ён кладзе на вагі і спрабуе адказаць на пытанні: “Што было добрага ў жыцці, а што дрэннага?”, “Які плён майго жыцця?”, “Ці варта ўсё гэта перанесеных цяжкасцей?” †

Хрысціянская думка

Фрагмент ліста алюмнаў на ўрачыстасць Хрыста – Валадара
    Не менш важнымі для веры з’яўляюцца ласка і радасць. Радасць, якая выплывае з перажываемай веры, умацоўвае вучняў Хрыста, і сярод цяжкасцей штодзённага жыцця яны не перастаюць давяраць Богу. Сапраўдны хрысціянін радуецца ўжо самім фактам, што ён – любімае дзіця Божае, адкупленае найкаштоўнейшай Крывёю Хрыста, і дзеліцца гэтай радасцю з іншымі людзьмі. Таму хрысціянін, умацаваны Божай ласкай, становіцца апосталам веры ў сваім жыццёвым асяроддзі.

2010 год

---

   19 верасня  -  У Слоніме адбылася ўрачыстасць 280-й гадавіны каранацыі абраза МБ Жыровіцкай. Святую Імшу ўзначаліў Апостальскі нунцый кс. абп Марцін Відовіч, гамілію прамовіў кс. бп Аляксандр Кашкевіч.
   25 верасня  - У Поразаве адбылася ўрачыстасць 550-годдзя ўзнікнення парафіі. Урачыстую св. Імшу ўзначаліў кс. бп Казімір Велікаселец.
   3 кастрычніка  -  У пабрыгідскім касцёле кс. Павел Салабуда адправіў інаўгурацыйную св. Імшу для членаў Душпастарства працаўнікоў СМІ. †