Беларуская зямля выгадавала шмат годных хвалы людзей, сярод якіх і бл. Цэліна Бажэнцкая. Разам з дачкой Ядзвігай яна заснавала Кангрэгацыю Сясцёр Змёртвыхпаўстання Пана нашага Езуса Хрыста. чвэрць жыцця Мужная жанчына правяла ў Абрэмшчыне (недалёка ад в. Заневічы). Тут у памяць аб бласлаўлёнай на месцы, дзе раней знаходзіўся дом яе сям’і, збудавана капліца, куды часта прыязджаюць маладыя сужэнствы, каб памаліцца ў інтэнцыі добрай сям’і і даручыць свой саюз яе заступніцтву.
    Ва ўрачыстасць Нараджэння св. Яна Хрысціцеля менавіта ў гэтым асаблівым для дыяцэзіі месцы распачалося святкаванне 100-годдзя парафіі Заневічы. Тутэйшыя вернікі ўпэўнены, што бл. Цэліна нястомна выпрошвае для іх неабходныя ласкі перад Божым алтаром.

Апека бласлаўлёнай – для хвалы Усемагутнага
    У першы дзень урачыстасцей юбілею існавання мясцовай парафіі Найсвяцейшага Сэрца Пана Езуса i св. Язафата Кунцэвіча св. Імшу ўзначаліў біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч. У Абрэмшчыну, дзе пачалося святкаванне, прыбыло шмат гасцей, сярод якіх шматлікія святары, у тым ліку і тыя, якія паходзяць з гэтых зямель, манахіні, прадстаўнікі мясцовай улады і вернікі з розных куткоў Гродзеншчыны. Прыехалі таксама 15 сваякоў бл. Цэліны Бажэнцкай з Польшчы.
    У гаміліі іерарх заклікаў вернікаў дбаць аб пераказе ў парафіі Божага слова, з зерня якога нараджаецца вера. “Ідзіце далей у пілігрымцы веры ў новыя часы. Няхай маладое пакаленне будзе верным, а старэйшае ўмела перадае скарб веры і прыгожыя звычаі ды традыцыі”, – заахвоціў біскуп. †

Папа Францішак
    Хрысціяне ў барацьбе са злом не адчайваюцца. Хрысціянства культывуе “невылечную” веру ў тое, што адмоўныя і разбуральныя сілы не могуць перамагчы. Заключнае слова ў адносінах да гісторыі чалавека – гэта не нянавісць, не смерць, не вайна. У кожны момант жыцця побач знаходзіцца рука Бога, а таксама тактоўная прысутнасць усіх вернікаў, якія “адышлі перад намі са знакам веры”, як сцвярджаецца ў Рымскім Каноне. Іх існаванне сведчыць найперш пра тое, што хрысціянскае жыццё не з’яўляецца недасяжным ідэалам. У той жа час суцяшае: мы не самотныя. Касцёл складаецца з незлічоных братоў, часта безыменных, якія прайшлі перад намі і праз дзейнасць Святога Духа ўцягнуты ў справы тых, хто ўсё яшчэ жыве на зямлі.
    Мы пыл, які імкнецца да неба. Нашы сілы слабыя, але магутнай з’яўляецца таямніца ласкі, якая прысутнічае ў жыцці хрысціян. Мы верныя зямлі, якую Езус любіў у кожны момант свайго жыцця. Але ведаем і спадзяёмся на канчатковае пераўтварэнне свету, дзе ўрэшце рэшт не будзе слёз, злосці і пакут.
Фрагмент прамовы падчас агульнай аўдыенцыі на плошчы св. Пятра, 21.06.2017 †

•  Ватыкан распрацоўвае праект экскамунікі за карупцыю і прыналежнасць да злачынных арганізацый, звязаных з мафіяй. Аб гэтым паведамляе распаўсюджаны праз прэс-бюро Апостальскай Сталіцы камунікат Дыкастэрыі па служэнні інтэгральнаму развіццю чалавека. Адказны за гэтую справу кардынал Пітэр Тарксан патлумачыў, што карупцыя з’яўляецца крайне негатыўнай з’явай. “Нельга растоптваць, адмаўляць чалавечую годнасць ці ствараць ёй перашкоды. Таму наша дыкастэрыя хоча звярнуць увагу на гэтую праблему”, – падкрэсліў ён. †

Хутка с. Стэла Ядкоўская з Кангрэгацыі Сясцёр Найсвяцейшай Сям’і з Назарэта адзначыць юбілей 50-годдзя манаскага жыцця. Назарэтанка, якую называюць апосталам гродзенскіх бальніц, цалкам прысвяціла сябе служэнню хворым і церпячым. Цягам тыдня с. Стэла наведвае 8 бальніц. За дзень абыходзіць каля 200 палат. Таксама дзякуючы яе намаганням ў горадзе над Нёманам паўсталі 4 шпітальныя капліцы, дзе пацыенты могуць памаліцца і прыняць удзел у св. Імшы.

С. Стэла, апранутая ў белы халат, з-пад якога віднее хабіт, сустракае мяне ля ўваходу ў анкалагічнае аддзяленне Гродзенскай абласной клінічнай бальніцы. Пакуль ідзём доўгімі калідорамі, манахіня распавядае, што сваё служэнне ў гэтым шпіталі яна распачала ў далёкім 1966 годзе.
    – На той момант я працавала ў прыёмным пакоі, – гаворыць с. Стэла. – Запісвала хворых, якія паступалі на лячэнне, а заадно цікавілася, якога яны веравызнання. Таму адразу ведала, хто і ў якой палаце ляжыць. Гэта былі складаныя часы атэізму. Святарам нельга было наведваць медыцынскія ўстановы, а хворым былі патрэбны святыя сакраманты. Вось і даводзілася ісці на хітрасць: пераапранаць ксяндза ў белы халат і накіроўваць у адпаведныя палаты.†

Невялікі пасёлак Гожа знаходзіцца ў 15-ці км на поўнач ад горада Гродна. Там ужо 15 гадоў выконвае душпастырскую паслугу кс. Павел Шанчук. Як святар ён не толькі думае пра будучае, але і цікавіцца гісторыяй і імкнецца захаваць для нашчадкаў частку мінулага. Па словах ксяндза, шкада, калі рэчы даўніны незаўважна сыходзяць у нябыт.

Запал да калекцыяніравання – з малых гадоў
    Захапленне кс. Паўла сягае каранямі яшчэ ў часы дзяцінства. Раней гэта былі маркі, манеты, цяпер – медальёны, крыжыкі і шмат чаго іншага. Але не хочацца адкрываць усе карты адразу, каб утрымаць Вашу цікаўнасць. Можаце быць упэўнены, што яшчэ неаднаразова сустрэнецеся з калекцыямі святара на старонках “Слова Жыцця”.
    “Неяк усё само сабою атрымалася, – распавядае святар. – Некаторыя экспанаты знаходзіў сам. Часам штосьці дарылі. Затым пачаў набываць з рук. І закруцілася...”.
    Кс. Павел дэманструе экспазіцыю, на якой прадстаўлены медальёны з выявамі Езуса Хрыста, Марыі, шматлікіх святых, а таксама з адлюстраваннем разнастайных сцэн з Евангелля. Святар з гонарам паказвае першы экспанат, які з’явіўся ў калекцыі – медальён св. Яна Непамуцэна. На яго адваротным баку – Маці Божая Чанстахоўская. “Марыйныя медальёны на нашых землях, напэўна, найбольш папулярныя пасля езуіцкіх з выявамі св. Ігнацыя Лаёлы і св. Францішка Ксаверыя, – зазначае кс. Павел. – У калекцыі бачым адбіткі Маці Божай са сваім Сынам, у коле Святой Сям’і, працятую мячамі, у атачэнні анёлаў, з ружанцам у руцэ... Шмат медальёнаў, прысвечаных Маці Божай Вастрабрамскай, Чанстахоўскай, Пачаеўскай, Бярдзічаўскай, Жыровіцкай, Бялыніцкай, Барунскай. Ва ўсіх гэтых абразах Марыя шырока ўшаноўваецца вернікамі нашых і суседніх зямель”. †

Арцыбіскуп
Клаўдыа Гуджэроці
ўзнагароджаны ордэнам
Францішка Скарыны
Узнагароду Апостальскі нунцый ва Украіне атрымаў ад імя Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь з рук пасла Беларусі ў гэтай краіне Ігара Сокала. У мерапрыемстве прыняў удзел таксама Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч.
    У прамове арцыбіскуп Гуджэроці падкрэсліў: “Беларусь і надалей застаецца ў маім сэрцы са сваёй годнасцю, працавітасцю, гасціннасцю і цішынёй, якая напоўнена чуллівасцю і глыбінёй. Яна навучыла мяне разуменню таго, што народ вялікі не таму, што пра яго шмат кажуць, і нават не таму, што ён сам шмат кажа пра сябе, а дзякуючы тым жамчужынам, якія захоўваюцца ў яго душы”. †

У беларускай мове нямала ўстойлівых выразаў, якія ўжываем не задумваючыся. Сярод іх – з узгадваннем д’ябла або імем Бога ў неадпаведным кантэксце. На першы погляд можа здавацца, што нічога пагрозлівага ў тым няма, але гэта памылковая думка.

Часам на некаторыя пытанні людзі адказваюць нібы проста: “Чорт ведае што” або “Чорт яго ведае”. Але любое згадванне нячыстага не можа застацца незаўважаным тым, хто ў гэтым непасрэдна зацікаўлены, г. зн. самім д’яблам. У наступны раз эксперт па нядобрых справах будзе гатовы “патрэбным” чынам падказаць на чарговае пытанне, бо “ведае што”. Чалавек вымушаны гэта выслухаць, таму што, як вынікае, давярае яму.
    У эмацыйных выразах “Што за чорт?”, “Якога д’ябла?” таксама згадваецца нячысты. Падобным чынам у сітуацыях з ужываннем фармулёвах тыпу “Адзін чорт”, “Чорта з два”, “Нічарта”. Атрымліваецца, на языку зноў жа “павіс” д’ябал. Трэба не забываць аб тым, што любая спасылка на яго актывізуе нядобрыя сілы да дзейнасці.
    Ёсць таксама выразы, якія выкарыстоўваем з пажаданнямі зла. Можа, ніколі не задумваемся пра гэта, бо ўжываем словы машынальна, па прывычцы. “Ціпун табе на язык” азначае, што нехта жадае, каб у другога на языку з’явілася балючая язва. “Каб на цябе ліха”, “Каб на цябе немач якая”, “Трасца табе ў бок” або “Халера яго бяры” гавораць самі за сябе. †

Тэарэтычна мы не павінны сутыкацца з хамствам у святыні: людзі прыходзяць сюды з добрымі намерамі, адкрыта вызнаюць сваю веру ў самыя высокія ідэалы. Але кожны чалавек мае свой характар, рознае выхаванне і рознае (часам вельмі складанае) мінулае. Таму на практыцы, на жаль, часам здараюцца непрыемныя сітуацыі.
    У падобных абставінах можа ўзнікнуць жаданне даць волю эмоцыям і таксама па-грубіянску адказаць крыўдзіцелю. Найлепшым дарадцам у такіх абставінах з’яўляецца сам Езус Хрыстус – найдасканальшы джэнтльмен. У Святым Пісанні можна знайсці шмат прыкладаў належных паводзін Збаўцы ў нягодных сітуацыях. Прыйшоўшы ў свет, Езус даў людзям новыя правілы жыцця: замест прынцыпу “вока за вока, зуб за зуб” прапанаваў адказваць на крыўду разуменнем і любоўю. У Хрыста неаднаразова здараліся вострыя сітуацыі з фарысеямі, вучнямі, але Ён ніколі не дазваляў эмоцыям узяць над сабой верх. Падобна і мы, калі бачым праяўленні несправядлівасці ў святыні, павінны спытаць сябе: “Што ў гэтай сітуацыі зрабіў бы Езус?”.†

Распачынаецца летні сезон пілігрымак. Шматлікія вернікі вырушаюць да святых месцаў, каб падзякаваць Богу за пражыты час і вымаліць неабходныя ласкі для сябе і блізкіх. Чаму варта далучыцца да пілігрымаў? Якую карысць вандроўнікі выносяць з падарожжа? І, галоўнае, што за маршруты прапануюцца з нашай дыяцэзіі?

ІІІ пешая пілігрымка Ліда – Будслаў
    Паломніцтва вырушыць пад дэвізам “Вось сын Твой, вось Маці твая”.
    Пачнецца 22 чэрвеня св. Імшой у 9.00 у касцёле Узвышэння Святога Крыжа (Фара).
    Падрабязную інфармацыю можна атрымаць па тэлефонах: (8 029) 959-51-50, кс. Анджэй Ганчар;
    (8 029) 614-06-75, кс. Уладзімір Гуляй; (8 029) 589-49-94, кс. Віталій Сідорка.
   
    ХVIII пешая пілігрымка Смаргонь – Будслаў
    Салезіянская моладзевая евангелізацыйная пілігрымка вырушыць пад дэвізам “Сям’я – месца збаўлення”. Распачнецца 25 чэрвеня св. Імшой у 10.00 у касцёле св. Міхала Арханёла.
    Падрабязная інфармацыя па тэлефоне: (8 029) 389-76-69, кс. Павел Шчарбіцкі SDB.
   
    VII пешая пілігрымка Гудагай – Будслаў
    Паломнікі вырушаць пад дэвізам “Маліцеся і навяртайцеся”.
    Пілігрымка распачнецца 24 чэрвеня св. Імшой у 7.00 у касцёле Адведзінаў Найсвяцейшай Панны Марыі.
    Падрабязная інфармацыя па тэлефоне: (8 029) 656-19-25, а. Казімір Мараўскі OCD. †

Да 100-годдзя аб'яўленняў Маці Божай у Фаціме

Часцей за ўсё гаворыцца, што Марыя ў Партугаліі прыгадала свету пра 3 важныя рэчы: малітву, пост і навяртанне. Аднак пасля глыбейшага аналізу Яе паслання заўважаем, што з Фацімы плыве таксама заклік да асаблівага ўшанавання і любові да Езуса ў Эўхарыстыі. Гэта вельмі важны наказ, які, на жаль, часта выпускаецца з-пад увагі.

У 1916 годзе да 3-іх фацімскіх дзяцей некалькі разоў прыходзіў Анёл. Ён павінен быў падрыхтаваць іх да лепшага зразумення і перадачы паслання Марыі, якое, па сутнасці, з’яўляецца пасланнем Евангелля. Падчас аднаго з аб’яўленняў Анёл упаў на калені і схіліўся да зямлі перад застыўшымі ў паветры келіхам і Гостыяй, адаруючы такім чынам Найсвяцейшы Сакрамант. Ён таксама даў выразны знак дзецям, каб зрабілі гэтак жа. Пастушкі імгненна выканалі наказ Божага Пасланніка і разам з ім тройчы прамовілі наступную малітву: “Найсвяцейшая Тройца – Ойча, Сыне і Дух Святы – люблю Цябе з найглыбейшай пашанай і ахвярую Табе бясцэнныя Цела, Кроў, Душу і Боскасць Пана нашага Езуса Хрыста, прысутнага ва ўсіх табернаклях свету, як адплату за знявагі, святатацтва і абыякавасць, якія Яго зневажаюць. Праз невымерныя заслугі Яго Найсвяцейшага Сэрца і праз пасрэдніцтва Беззаганнага Сэрца Марыі малю аб навяртанні бедных грэшнікаў”. †

Ёсць прыгожыя прыказкі: “Госць у дом, Бог у дом”, “Дзе госць, там і Бог ёсць”. Сапраўды, мы павінны прымаць кожнага чалавека як самога Госпада, з адкрытым і шчырым сэрцам запрашаць у свой дом таго, хто стаіць на парозе. Гаворачы пра вандроўнікаў, якія шукаюць месца для начлегу, маем таксама на ўвазе пілігрымаў, якія штогод пераадольваюць дзясяткі і нават сотні кіламетраў да святых месцаў.

Тэрэза, удзельніца пілігрымкі Гродна – Тракелі
    Кожная пілігрымка асацыіруецца ў мяне не толькі з доўгай дарогай, спякотным надвор’ем, апаленай скурай ды сцёртымі падэшвамі, але яшчэ з любячым і міласэрным Хрыстом. Яго сустракаю ў братах і сёстрах, што крочаць побач са мной, ды ў людзях, якія радасна вітаюць нас, пілігрымаў, і гасцінна прымаюць у сваіх дамах.
    Зазвычай жыхары мясцовасцей, праз якія даводзіцца праходзіць, добразычліва сустракаюць словамі: “Чакалі вас цэлы год!”. Хоць ёсць, канешне, і тыя, хто ставіцца да пілігрымаў скептычна, са здзіўленнем глядзяць на натоўп, які весела з песнямі шпацыруе за крыжом. †

Штодня мы крочым па знаёмым маршруце, дзе стартавай і фінішнай кропкай з’яўляецца дом. І ў кожнага ён свой непаўторны, але да болю родны. Час ад часу вытаптаная сцежка змяняецца новай дарогай: мы падарожнічаем, некуды выязджаем. І нават калі знаходзімся ў стане сну, не прыпыняемся. Як гэта? Зямля рухаецца вакол Сонца, а разам з ёй – і мы. Такім чынам штогадзінна пераадольваем шлях у Сусвеце працягласцю больш за 100 тысяч кіламетраў! Мы заўсёды ў руху. Змяняюцца толькі накірункі шляху, якія прапаноўвае жыццё. Старанна імкнёмся прытрымлівацца правільнага курсу, але не заўсёды атрымліваецца... Выходзім за межы, спатыкаемся. Часам даводзіцца вырвацца наперад, а часам – спыніцца, каб некага прапусціць. Парою стаім на раздарожжы, не ведаючы, куды рухацца. Нягледзячы на гэта, у кожнага ўжо даўно пракладзены свой шлях паклікання. Усведамленне ўласнай місіі дапамагае не збочыць з гэтай дарогі.
   Як і любы пілігрым, мы адчуваем смагу, прагнучы напіцца з крыніцы, зведваем стомленасць, жадаючы адпачыць. Але ўсё гэта хутка мінае, бо з’яўляецца часовым. У канцы падарожжа чалавек застанецца выключна з вынікам сваёй вандроўкі, пасля чаго ў яго непазбежна ўзнікнуць пытанні: ці задаволены я сваім шляхам? ці абапіраўся на мэту? увогуле, дзеля каго ці чаго я крочыў наперад? Каб потым не расчаравацца, варта ўжо зараз усур’ёз задумацца над тым, што нам не вядомы адрэзак вымеранага часу, а таму не мае сэнсу растрачвацца на дробязі. Трэба прызнаць, што калі б мы маглі лічыць жыццёвы шлях ад канца, усё было б зусім іначай...