Тэатр імя св. Яна Паўла ІІ адзначыў 10-годдзе свайго існавання. Урачыстасці з гэтай нагоды адбыліся ў парафіі Найсвяцейшага Адкупіцеля ў Гродне. Акцёры дзякавалі Усемагутнаму за дар веры, таленту, за тэатральную супольнасць і прасілі аб Божым бласлаўленні на далейшую актыўную і плённую працу на сцэне.
    Юбілейная дата – гэта заўсёды пэўны рубеж, час падвядзення вынікаў. У сённяшнім нумары “Слова Жыцця” заснавальніца і нязменны кіраўнік тэатра Марына Жыбартовіч-Протас распавядае пра тонкасці працы на ніве тэатральнага мастацтва.

– Тэатр імя св. Яна Паўла ІІ ужо паспеў заваяваць сэрцы многіх гледачоў, для некаторых ён нават стаў любімым. Адкуль з’явілася ідэя яго стварэння, і з чаго пачаўся Ваш асабісты творчы шлях?
    – Тэатральны свет вабіў мяне з самага дзяцінства. Я марыла стаць балярынай. Жаданне не здзейснілася ў тым выглядзе, у якім хацелася, але рэалізавалася так, як пажадаў Пан Бог.
    Сваю працу на ніве творчага мастацтва я пачынала ў мястэчку Воўпа, дзе дзякуючы маім намаганням паўстаў тэатр “Віфлеемская зорка”. Гэтая праца была свайго роду рэалізацыяй дзіцячых мар. Акрамя таго, я зразумела, што працуючы з дзецьмі змагу зрабіць значна больш, чым здолела б адна. Таму калі ў 2007 годзе прыехала ў парафію Найсвяцейшага Адкупіцеля ў Гродне, у мяне нават сумненняў не было, што тут павінен быць тэатр. Гэтую ідэю падтрымалі айцы рэдэмптарысты. †

Змена месца служэння пробашчаў ці манаскіх сясцёр з’яўляецца чымсьці звычайным у практыцы Касцёла на працягу стагоддзяў. Пераводзіць духавенства можа дыяцэзіяльны біскуп ці найвышэйшы настаяцель канкрэтнай манаскай супольнасці, якому духоўная асоба падчас пасвячэння абяцала паслухмянасць. Гэта яны адказваюць за адпаведную арганізацыю душпастырства і падбор духавенства на месцы служэння.
    Няма нейкіх сталых правіл наконт пераводу духоўных асоб. Кананічнае права дазваляе пэўную свабоду ў гэтым сэнсе: дае агульнае правіла дзейнасці Касцёла, нагадваючы, што трэба заўсёды мець на ўвазе збаўленне душ (кан. 1752, ККП). Пан Езус сказаў Апосталам: “Хто прымае вас, Мяне прымае. А хто прымае Мяне, прымае Таго, хто паслаў Мяне” (Мц 10, 40).
    Галоўнай прычынай змен з’яўляюцца душпастырскія патрэбы вернікаў, другаснай – неабходнасць узварушэння для самаго духавенства. Праз нейкі час любы чалавек па сваёй натуры можа “выгарэць”, з-за чаго перастае быць крэатыўным, не мае свежых ідэй. І тады новае месца служэння для духоўнай асобы – шанс на тое, каб з запалам ажывіць душпастырства ў іншай парафіі. Звычайна змена асяроддзя пэўным чынам мабілізуе да дзеяння, змушае паставіць перад сабой больш высокую планку. †

У касцёлах штодня на працягу месяца лістапада зачытваюцца запіскі з імёнамі памерлых. Вернікі з даверам узносяць Богу малітвы за тых, хто ўжо адышоў у вечнасць і мае патрэбу ў духоўнай падтрымцы. Гэтыя душы чакаюць дапамогі ў чыстцы.
    Пасля смерці жыццё чалавека не скончылася, а толькі змянілася. Таму тое, што кожны не здзейсніў пры жыцці, здзяйсняецца пасля смерці.
    У чыстцы так жудасна і балюча, бо душа разумее ўсе таямніцы, адчувае любоў Бога і моцна пакутуе з-за таго, што не можа пакуль яшчэ ўвайсці ў Нябеснае Валадарства.
    Многія з тых, хто знаходзіцца ў чыстцы, не паспелі навярнуцца да Бога. Хтосьці маліўся, ішоў па дарозе навяртання, але не скончыў шлях, які вядзе ў Нябеснае Валадарства. Нехта змог “заскочыць” у чысцец у апошнюю хвіліну, калі перад самай смерцю звярнуўся да Бога, бо Яго міласэрнасць бязмежная. Таму шматлікім памерлым так неабходна наша малітоўнае заступніцтва на зямлі.
    Трэба разумець, што чалавек набывае вечнае жыццё не пасля смерці, а ўжо пры зямным жыцці. Смерць цела не павінна страшыць: гэта непазбежна. Страшна, калі мы, паміраючы, будзем далёкія ад Бога. Але каб таго не адбылося, трэба пры жыцці старацца дбаць пра сваю душу і быць добрымі для іншых, каб пасля яны падтрымалі нас у малітве пасля смерці. Пра гэта і нагадвае наступная гісторыя. †

14 кастрычніка ў краіне адзначаецца Дзень маці

У гэтае свята кожны з нас хоча асаблівым чынам падзякаваць самаму блізкаму чалавеку на зямлі за дар жыцця, клопат, пяшчоту і дабрыню, далікатнае і чулае сэрца, у якім ніколі не згасае бескарыслівая любоў. З маленства і на працягу ўсяго жыцця матуля – наш Анёл-ахоўнік. І пакуль яна ёсць, нават у сталым узросце адчуваем сябе дзецьмі.

Вялікія сем’і ў беларускім грамадстве, зрэшты, як і ва ўсім свеце, сёння становяцца сапраўднай рэдкасцю. Таму не дзіўна, што жанчыны, якія адважыліся на нараджэнне 3-іх і больш дзяцей, выклікаюць павагу і захапленне. Да ліку такіх самаадданых матуль можна з упэўненасцю аднесці Леакадзію Данілаўну Мажэйка. Жанчына выгадавала 10-ых дзяцей. А яны, у сваю чаргу, падарылі бабулі 15 унукаў, 16 праўнукаў і 2-іх прапраўнукаў. †

Нашы заступнікі перад Богам

Святы з’яўляецца апекуном хворых і працаўнікоў службы аховы здароўя. Ён чувае над паспяховасцю аперацый, спрыяе правільнай дыягностыцы. Заступаецца за людзей, што маюць прафесіі з высокай ступенню рызыкі, і таму, відавочна, патрабуюць звышнатуральнай апекі. Аказвае падтрымку ў драматычных і небяспечных сітуацыях пажарным, міліцыянерам. Апостал з’яўляецца таксама заступнікам сужэнскага і сямейнага жыцця. Да яго ўзносяць малітвы аб аздараўленні адносін з блізкай асобай, аб ацаленні сужэнства, якое распадаецца.

Як блізкі супрацоўнік Хрыста св. Юда Тадэвуш вельмі адказна ставіцца да сваёй місіі і таму з’яўляецца выдатным апекуном. Заўжды заступаецца перад Богам за людзей, якія знаходзяцца ў цяжкіх і бязвыхадных сітуацыях. Таму той, хто з верай моліцца да святога, абавязкова атрымае ў яго дапамогу. І нават калі не здабудзе таго, аб чым просіць, будзе ўзмоцнены Божай ласкай, каб данесці свой крыж да канца. †

Марыя дала нам надзейную і эфектыўную абарону ад усякага зла – Ружанец. Таму самым цудоўным падарункам, які бацькі могуць даць свайму дзіцяці, з’яўляецца прывітая пашана і любоў да гэтай малітвы з маленства. Даручаючы жыццё Маці Божай, чалавек гарантавана забяспечвае сабе эфектыўную абарону ад разнастайных пагроз і небяспек.

   Як пачаць?
    У многія сем’і Ружанец прыходзіць разам з кастрычнікам. Тады мамы і таты задумваюцца, як увесці дзяцей у гэтую малітву. Штодзённы ўдзел у ружанцовым набажэнстве многія лічаць занадта цяжкім і нудным для малых, якія да гэтага часу не мелі з ім справы. У такой сітуацыі добрым рашэннем можа стаць супольная малітва дома.
    Распачніце ад штодзённага адгаворвання аднаго дзясятка. Гэта працягнецца не больш як 5 хвілін. Дзеці могуць прамаўляць першую палову “Ойча наш” і чарговых “Вітай, Марыя”, а бацькі – працягваць.
    Калі малое ўбачыць, што ўся сям’я кленчыць на супольным Ружанцы, гэта стане для яго чымсьці натуральным. Тады яно без цяжкасцей навучыцца сістэматычнасці і настойлівасці ў малітве. †

Здаўна захаваўся звычай ставіць на скрыжаванні дарог крыжы-абярэгі, рытуальныя помнікі, капліцы. Старажылы кажуць: “Ні адно распяцце, ні адзін мемарыял не пастаўлены стыхійна. Кожнаму адпавядала нейкая важная падзея ці з’ява…”.

Сёння, на жаль, не ўсе ведаюць, у сувязі з чым узведзена тая ці іншая святыня, што яна сімвалізуе. А традыцыю ўсё ж трэба шанаваць і захоўваць, перадаючы яе з пакалення ў пакаленне. Гэта фарміруе павагу да гісторыі, культуры, хрысціянскай рэлігіі. Абапіраючыся на каштоўнасці папярэднікаў, мы захоўваем уласную самабытнасць. †

Папа Францішак
    Езус не жадае, каб вучні толькі паўтаралі завучаныя на памяць формулы. Ён прагне сведкаў: людзей, якія абвяшчаюць надзею праз тое, як прымаюць іншых, як усміхаюцца, любяць... Асабліва любяць, таму што сіла ўваскрасення робіць хрысціян здольнымі любіць нават тады, калі здаецца, што любоў згубіла на тое прычыны. Ёсць нешта “большае” ў хрысціянскім жыцці, што немагчыма патлумачыць проста сілай духа ці большым аптымізмам. Не! Наша вера, наша надзея – гэта не толькі аптымізм. Гэта штосьці іншае, штосьці большае. Гэта так, нібы вернікі з’яўляюцца людзьмі з дадатковым “кавалкам неба” над галавой. Як гэта цудоўна! Мы – тыя асобы, якіх суправаджае прысутнасць, што некаторыя не могуць нават адчуць. […] Сапраўдныя хрысціяне ніколі не з’яўляюцца лёгкімі і зручнымі людзьмі. Іх лагоднасць нельга блытаць з пачуццём няўпэўненасці і падатлівасцю. Св. Павел пабуджаў Цімафея цярпець дзеля Евангелля і казаў так: “Бог даў нам не духа боязі, але сілы, любові і разважнасці” (2 Цім 1, 7).
Фрагмент прамовы падчас агульнай аўдыенцыі ў Ватыкане, 04.10.2017  †

•  Застаецца яшчэ крыху часу, каб атрымаць поўны адпуст, зацверджаны папам Францішкам у юбілей 100-годдзя аб’яўленняў Маці Божай у Фаціме. Для гэтага трэба наведаць санктуарый (у любой кропцы свету) ды прыняць удзел у цэлебрацыі і малітве да Найсвяцейшай Панны або памаліцца перад фігурай Маці Божай Фацімскай, якая выстаўлена да публічнай малітвы ў касцёле ці ў іншым адпаведным месцы. Неабходна таксама выканаць звычайныя ўмовы: прыступіць да сакраманту пакаяння і паяднання ды да св. Камуніі, а таксама памаліцца ў інтэнцыях Святога Айца. З ласкі Юбілею можна скарыстаць да 26 лістапада бягучага года. †

Сучасныя мамы больш “прасунутыя”. Яны чытаюць розныя кнігі на тэмы выхавання дзіцяці, праводзяць шмат часу на інтэрнэт-форумах у пошуку адказау на пытанні “што можна / нельга / трэба”, “як лепш”, раяцца з іншымі бацькамі, купляюць эка-тавары, розныя цацкі, наведваюць развіваючыя цэнтры... Кожная з іх імкнецца быць супер-мамай. Але што усё-такі першачаргова уваходзіць у гэтае паняцце?

Вядома, любая жанчына марыць быць ідэальнай маці. І таму намагаецца рабіць усё правільна (асабліва калі становіцца мамай упершыню). Але дзіця – гэта не запраграміраваны камп’ютар, а жывая істота, якая нараджаецца са сваім характарам, патрэбамі і жаданнямі. Прадвызначыць жыццё маленькага чалавека немагчыма. У любы момант усё можа пайсці не так, як уяўлялася на прыгожых малюнках, марылася ў ружовых снах. І тады маці можа ахапіць вялікае расчараванне, а разам з ім – пачуццё бяссілля і віны, таму што чаканні не супадаюць з рэальнасцю, а ўсе інструкцыі “як належыць” не заўсёды атрымліваецца выкарыстаць на практыцы. Не трэба падманвацца, што роля маці зводзіцца да догляду за немаўлём: накарміць, напаіць, апрануць, даць адукацыю. Педыятр і дзіцячы псіхааналітык Дональд Вудс Вінікот акцэнтуе ўвагу на клопаце, які, “акрамя своечасовага задавальнення фізіялагічных патрэб, павінен быць афарбаваны любоўю”. Дарэчы, яе ніколі не бывае шмат. †

Кенійцы ездзяць на
працу ў цягніку-святыні
“Мы таксама молімся за хворых і беспрацоўных. Некаторыя людзі потым прыходзяць і расказваюць, што іх жыццё змянілася да лепшага”, – адзначае пастыр Майкл Мбога.
    Святары лічаць, што цягнік – добрая альтэрнатыва стацыянарнай царкве, бо ў многіх вернікаў не хапае часу, каб яе наведваць. †

Звычайна дыягназы ставяць урачы. Сёння прапануем чытачам “Слова Жыцця” памяняцца з дактарамі месцамі, накінуць на плечы белыя халаты і зрабіць сумесны анамнез з жыццёвых гісторый медыкаў.

Валянціна Казленка заўсёды прыслухоўваецца да закліку сэрца. Таму і падалася пасля школы ў медыцынскі каледж, хоць за добрую вучобу магла быць залічана без экзаменаў у педагагічны. “Мама вельмі хацела, каб я была настаўніцай, а мая душа прагнула дапамагаць церпячым”, – успамінае жанчына.
    З першай спробы паступіць не ўдалося. Але маладая дзяўчына не адчайвалася і прыклала максімум намаганняў, каб дасягнуць пастаўленай мэты ў наступны раз. Усё атрымалася. Пасля вучобы Валянціна непрацяглы час працавала медсястрой у гомельскай бальніцы. “Хворыя людзі часта нервовыя, раздражнёныя, нецярплівыя.
    І тут не месца для грэбавання ці гідлівасці, – заўважае. – Трэба ўсведамляць, што церпячыя з-за пакут і болю часам не кантралююць свой стан і могуць адрознівацца непрадказальнымі паводзінамі. Таму да іх патрэбны асаблівы падыход: найперш, чалавечнасць, чулае і добрае сэрца. Гэтыя якасці востра неабходныя ў адносінах з пацыентамі. Многім не стае ўвагі, клопату з боку родных, блізкіх. Многія адчуваюць сябе пакінутымі. У нашых сілах дадаць у іх жыццё крышачку спагадлівасці і пяшчоты. Думаю, кожны медык павінен памятаць пра тое, што яго служэнне базіруецца на падмурку міласэрнасці. Варта ў любым чалавеку ўмець бачыць Хрыста…”.
    Неўзабаве спадарыня Валянціна выйшла замуж і прысвяціла сябе сям’і. Нарадзіла 6-ых (!) дзяцей: 5-ых сыноў і дачку. “З Божай дапамогай”, як зазначае. Па медыцынскіх паказаннях магла мець толькі 2-іх (іначай рызыкавала сваім жыццём). Але ва Усявышняга няма нічога немагчымага. Зараз старэйшаму 28 гадоў, малодшаму хутка споўніцца 13. †