Папа Францішак
    Сапраўдны прарок з’яўляецца прапаведнікам не няшчасця, а надзеі. Ён адчыняе брамы, гоіць карані, аднаўляе прыналежнасць да Божага народа, каб той ішоў наперад. Не дакарае, кіруючыся ўладай, наадварот, з’яўляецца чалавекам надзеі. Папракае, калі гэта неабходна, і адчыняе дзверы, гледзячы на перспектыву надзеі. Сапраўдны прарок, калі добра робіць працу, плаціць за гэта сваім жыццём.
    Касцёл мае патрэбу ў прароках. Скажу больш: мы ўсе павінны быць прарокамі.
    Не крытыканамі – гэта зусім іншае. Гаворка ідзе не пра заўсёды крытычнага суддзю, які нічога не любіць, якому нічога не падабаецца... Такі чалавек – не прарок. Прарок – гэта той, хто моліцца, глядзіць на Бога, глядзіць на свой народ, адчувае боль, калі людзі блукаюць, плача, але таксама ўмее адпаведна выкарыстаць гэта, каб сказаць праўду. […] І Езус, з аднаго боку, кажа рэзкія словы, але, з другога, аплаквае Ерузалем. Гэтым правяраецца сапраўдны прарок: ён мае здольнасць плакаць над сваім народам і казаць цвёрда, калі павінен тое рабіць.
    Няхай у Касцёле не будзе недахопу ў прароцкім служэнні для таго, каб пастаянна рухацца наперад!
Фрагменты гаміліі, прамоўленай падчас ранішняй св. Імшы ў Ватыкане, 17.04.2018 †

☞ Святы Пасад і міжнародная супольнасць прагнуць унесці свой уклад у забеспячэнне міру і бяспекі для жанчын. Пра гэта паведаміў арцыбіскуп Бернардзіто Ауза, пастаянны назіральнік ад Апостальскай Сталіцы пры штаб-кватэры ААН у Нью-Ёрку (ЗША). У сваёй прамове падчас дыскусіі па гэтым пытанні іерарх засяродзіўся на некалькіх момантах адносна павагі годнасці жанчын, якія, між іншым, датычаць абароны іх інтарэсаў, клопату аб адукацыі, эканамічнай і сацыяльнай бяспекі.†

Горад над Нёманам лічыцца “самым еўрапейскім” у Беларусі і займае асаблівае месца сярод культурна-гістарычнай спадчыны краіны. Турысты яго любяць і актыўна сюды прыязджаюць. З задавальненнем шпацыруюць па старых вуліцах, дзе адчуваецца подых мінуўшчыны, знаёмяцца з багаццем старадаўніх славутасцей. Можна з упэўненасцю сказаць, што ніводная экскурсія не абыходзіцца без наведвання візітнай карткі горада – каталіцкіх храмаў, адметных прыгажосцю архітэктуры і багаццем гісторыі. У сённяшнім нумары “Слова Жыцця” прапануем зірнуць на гродзенскія касцёлы вачамі вядомых гісторыкаў і экскурсаводаў Андрэя Вашкевіча і Яўгена Махнача.

Катэдральная базіліка
   св. Францішка Ксаверыя
    Несумненна, кожнага, хто наведвае горад, цікавіць адзін з самых прыгожых і найлепш захаваных касцёлаў у Беларусі – частка буйнога езуіцкага комплексу, паўсталага ў цэнтры Гродна ў XVII–XVIII стагоддзях. †

Вучні Бенедыкта ХVI
збяруцца ў Італіі
Упершыню ў пасяджэнні аб’яднання “Кола вучняў Ратцынгера” прымуць удзел члены “Новага кола вучняў” – маладыя даследчыкі навуковай спадчыны Бенедыкта XVI, якія не былі яго непасрэднымі студэнтамі.
    Члены “Кола вучняў Ратцынгера” сустракаюцца рэгулярна з 1977 года. У яго ўваходзяць асобы, якія пад кіраўніцтвам Папы на пенсіі пісалі доктарскія дысертацыі ці былі яго памочнікамі. На працягу апошніх гадоў Бенедыкт XVI не прымае ўдзел у пасяджэннях, але заўсёды імкнецца знайсці час, каб памаліцца разам з былымі студэнтамі або пазнаёміцца з вынікамі іх дыскусій. †

Моладзь у Касцёле

Ужо на працягу 13-ці гадоў пры парафіі св. Тэрэзы Авільскай у Шчучыне дзейнічае моладзевы хор “Calasanz”. Удзельніцы калектыву суправаджаюць сваім спевам нядзельныя літургіі ў касцёле, святочныя набажэнствы. Чым сёння жыве хор? Якія мае планы на будучыню? На гэтыя і іншыя пытанні адказвае Людміла Казлова, якая кіруе хорам ад часу яго заснавання.

– Спадарыня Людміла, распавядзіце, калі ласка, гісторыю ўзнікнення хору.
    – Наш калектыў нарадзіўся ў 2005 годзе. На самым пачатку не існавала такой канкрэтнай ідэі – стварыць хор ці вакальны калектыў. Было проста вырашана сабраць дзяўчат, якія маюць вакальныя здольнасці, каб упрыгожыць спевам фацімскае набажэнства. Выступленне спадабалася а. Віталію Цыбульскаму, які працаваў у парафіі, і ён прапанаваў нам падрыхтаваць спеўнае суправаджэнне св. Імшы. Так мы пачалі збірацца, рэпеціраваць. †

Малітва павінна быць дыялогам з Богам, а не маналогам ці патрабаваннем. Малітва – гэта сяброўская размова з Тым, пра каго ведаем, што Ён нас любіць. Варта таксама памятаць, што хоць мы і з’яўляемся дзецьмі Божымі, але ж застаёмся стварэннямі недасканалымі, якія нават падчас малітвы падуладныя сваім упадабанням і суб’ектыўнасці. Менавіта таму Пан Езус, пакідаючы нам праз Апосталаў малітву “Ойча наш…”, змясціў у ёй словы “будзь воля Твая”. Каб малітва была плённаю, варта даверыць апошняе слова Найвышэйшаму, які ўсё ведае лепш за нас. У малітве трэба імкнуцца не столькі бачыць яе плады, колькі ўмацоўвацца ў веры, надзеі і любові. †

Да Дыяцэзіяльнага дня маці

У невялікай в. Буцілы Лідскага раёна жыве вялікая дружная сям’я Сурвіла. Наталля і Леанід выхоўваюць дзесяцярых дзяцей! Старэйшаму – 22 гады, малодшаму – 3 месяцы. Сёння Наталля як вопытная маці нагадае бацькам пра простыя ісціны, якія на першы погляд могуць падавацца банальнымі, аднак з’яўляюцца фундаментальнымі ў будаванні добрай сям’і. Заснаваныя на шматгадовых назіраннях, яны датычаць карэктнага і эфектыўнага выхавання дзяцей, а таксама здаровай увагі бацькоў да сваіх інтарэсаў.

Бізуном і пернікам, або
   пра пакаранні і стымулы
    Многія сучасныя бацькі ўпадаюць у крайнасці: выхоўваюць дзяцей або занадта строгімі метадамі, або песцяць, на многае закрываючы вочы. Ва ўсім належыць ведаць меру. Калі дзіцё робіць нешта дрэннае, трэба абавязкова павучыць яго, прысароміць, а часам і пакараць, каб адчувала віну за здзейсненае. Калі на такія выпадкі не звяртаць належнай увагі, дзіця ўбачыць, што яго “пранесла”, і, вельмі верагодна, паўторыць усё зноў. Без згрызотаў сумлення.†

Май – час асаблівага шанавання Маці Божай у Касцёле. У гэтым месяцы шматлікія вернікі збіраюцца ў святынях, пры гротах, дарожных каплічках, дзе знаходзіцца фігурка Марыі, каб разам спяваць Ларэтанскую літанію і праслаўляць Найсвяцейшую Маці прыгожымі малітвамі і спевамі.

Вытокі “маёвага” культу сягаюць V–VI стагоддзяў. Ужо тады ў Грэцыі, Сірыі і Святой Зямлі хрысціяне збіраліся (асабліва ў маі) каля выявы Маці Божай, каб разам маліцца. На Захадзе набажэнствы да Найсвяцейшай Панны Марыі бяруць пачатак у XIII–XIV стагоддзях. Гэтую традыцыю распачаў іспанскі кароль Альфонс X. Пасля яна распаўсюдзілася ў Партугаліі, Італіі і частках Германіі. Аднак заснавальнікам маёвых набажэнстваў у цяперашнім выглядзе лічаць а. Альфонса Мадзоралі, італьянскага езуіта з Ферары. У 1815 годзе папа Пій VII зацвердзіў маёвыя набажэнствы ў Касцёле, пасля чаго яны хутка распаўсюдзіліся па ўсім хрысціянскім свеце. †

У IV Велікодную нядзелю, якую называюць Нядзеляй Добрага Пастыра, будзем адзначаць 55-ты Сусветны дзень малітвы аб пакліканнях.
    У гэты дзень молімся ў інтэнцыі пакліканняў да святарскага, кансэкраванага і місійнага жыцця.

Святарства – гэта не адно з грамадзянскіх правоў, якія па сваёй прыродзе служаць чалавеку, але незвычайны дар Божай любові. Пакліканне ніколі не з’яўляецца такім відавочным, як многія рэчы, што акружаюць нас у будзённым жыцці. Дык як яго распазнаць? На гэтыя і іншыя пытанні, якія датычаць сур’ёзнай падрыхтоўкі да святарскай паслугі, адказвае кс. Ян Сарэла, духоўны айцец Гродзенскай ВДС.
   
    – Пакліканне да святарства, як нам прыгадвае Святы Айцец, з’яўляецца адначасова дарам і таямніцай. Якія асноўныя знакі паклікання?
    – Асноўным знакам паклікання да святарства і адначасова абавязковай умовай рэалізацыі распазнанага паклікання з’яўляецца асабістая прыязнасць з Хрыстом. Ніхто акрамя Збаўцы не можа аб’явіць яго. А голас Езуса можна пачуць толькі ў хвіліны непасрэднай сустрэчы з Ім.
    Чарговым знакам прызначэння да Божай службы, да святарскага стану з’яўляецца тое, што чалавек мае чыстыя інтэнцыі, хоча бескарысліва служыць Пану, захапляецца Хрыстом і прагне Яго пераймаць. Менавіта гэтыя, а не іншыя прычыны, сярод якіх можа аказацца жаданне рэалізаваць уласныя – часта хворыя – амбіцыі, павінны кіраваць маладым чалавекам. †

З’яўляецца апякункай сужэнстваў, сямей, зачатых дзяцей, цяжарных маці, а таксама арганізацый, якія аб’ядноўваюць урачоў акушэраў-гінеколагаў на службе жыццю.

    Гераічная маці
    Джана з’явілася на свет у Маджэнта каля Мілана (Італія) 4 кастрычніка 1922 года ў шматдзетнай сям’і. Ужо ва ўзросце 16-ці гадоў задумвалася аб місійнай працы дзе-небудзь далёка ў трапічных краінах. Запісала тады ў нататніку: “Езу, я абяцаю паддацца ўсяму, чаму Ты дазволіш са мной здарыцца. Учыні толькі, каб я распазнала Тваю волю”. А потым выпісала 11 жыццёвых дэвізаў. Між іншым, што ў кіно пойдзе толькі тады, калі даведаецца, ці адпавядае фільм маральным нормам, што кожны дзень будзе маліцца “Вітай, Марыя” ў інтэнцыі добрай смерці і прасіць Пана Езуса, каб не быць асуджанай у пекле.†

У Касцёле надалей перажываем Велікодны перыяд. Радуемся ўваскрасенню Пана, а таксама рыхтуемся да прыняцця абяцанага Збаўцам Святога Духа. Хутка біскупы вырушаць у розныя куткі дыяцэзіі, каб удзяліць моладзі сакрамант канфірмацыі. Аднак кандыдаты, на жаль, нярэдка да канца не разумеюць усёй сутнасці і важнасці яго прыняцця.
    Ва ўсіх тонкасцях гэтага святадзейства разбіраемся разам з кс. Андрэем Лішко. Святар звяртае ўвагу на некаторыя моманты, да якіх ні ў якім разе нельга заставацца абыякавымі.

НАВОШТА ПРЫМАЦЬ САКРАМАНТ КАНФІРМАЦЫІ?
    Наколькі ён важны для хрысціяніна?
    Як правіла, рашэнне аб уваходжанні ў хрысціянскую супольнасць прымаюць за нас бацькі падчас сакраманту хросту. Канфірмацыя ж з’яўляецца свядомым, добраахвотным і адказным адбіткам веры хрысціяніна і яго прыналежнасці як да Паўсюднага Касцёла, так і да парафіі. Яна таксама ўмацоўвае сувязь з Богам.
    Падчас гэтага сакраманту Святы Дух памнажае ў чалавеку свае дары: мудрасць, розум, раду, мужнасць, умеласць, набожнасць і боязь Божую. А акрамя таго, умацоўвае хрысціяніна да сведчання аб веры словам і ўчынкам. †

Папа Францішак
    Мы не павінны забываць, што цэлебруем Эўхарыстыю для таго, каб вучыцца, як станавіцца эўхарыстычнымі мужчынамі і жанчынамі. Што гэта значыць? Значыць дазволіць, каб Хрыстос дзейнічаў у нашых справах: каб Яго думкі былі нашымі думкамі, Яго пачуцці – нашым пачуццямі, Яго рашэнні – нашымі рашэннямі. Гэта і з’яўляецца святасцю: рабіць так, як рабіў Хрыстос. Наконт таго дакладна заўважыў св. Павел, кажучы аб сваім упадабненні да Езуса: “Я ўкрыжаваны разам з Хрыстом. І ўжо не я жыву, а жыве ўва мне Хрыстос. А што цяпер жыву ў целе, то жыву вераю ў Сына Божага, які палюбіў мяне і аддаў сябе за мяне” (Гал 2, 20).
    Паглыбляючы з’яднанасць з Езусам, Эўхарыстыя абнаўляе ласку, якой Святы Дух адорвае ў хросце і канфірмацыі, каб наша хрысціянскае сведчанне было пераканаўчым. […] Акрамя таго, распальваючы ў сэрцах Божую любоў, Эўхарыстыя аддзяляе нас ад граху. Чым больш удзельнічаем у жыцці Хрыста і паглыбляем сяброўства з Ім, тым складаней нам разарваць сувязь са Збаўцам праз смяротны грэх. Рэгулярнае прыступанне да эўхарыстычнага стала аднаўляе, умацоўвае і паглыбляе сувязь з хрысціянскай супольнасцю, да якой належым, згодна з прынцыпам: Эўхарыстыя стварае Касцёл і яднае нас усіх.
Фрагменты прамовы падчас агульнай аўдыенцыі ў Ватыкане, 04.04.2018 †