Канікулы – выдатны час. Ты з нецярпеннем чакаеш канца навучальнага года і пачатку адпачынку. Падчас вучобы сядзіш над кнігамі і сшыткамі, стараючыся здабыць як мага больш ведаў. А калі навучальны год заканчваецца, будуеш планы, як прыемна правесці летнія месяцы.

Гэты вольны час таксама з’яўляецца выдатнай нагодай, каб праверыць, ці можаш жыць паводле правіл, якім навучыўся падчас катэхезы. Яго можна назваць “экзаменам” па добрым жыцці. І хоць на ім не будзе пытанняў, каб адказаць вусна або пісьмова, Ты павінен добра памятаць аб сваіх хрысціянскіх абавязках: заўсёды і ўсюды, дзе б не праводзіў адпачынак. Раніцай і ўвечары Бог будзе чакаць, калі Ты паразмаўляеш з Ім, раскажаш пра новых сяброў, прыгоды, уражанні... Яму можна даверыць абсалютна ўсё. Усемагутны ніколі не здрадзіць Цябе, свайго сябра.†

З 29 красавіка па 1 мая ў Гродне праходзіла ІІІ Сустрэча моладзі Беларусі. Хлопцы і дзяўчаты з розных куткоў краіны мелі магчымасць пазнаць адзін аднаго, абмяняцца сведчаннем веры, узаемна ўзбагаціўшыся. Рэдакцыя "Слова Жыцця" прапанавала маладым людзям прадставіць сябе і свае дыяцэзіі, адзначыўшы, чым яны найбольш ганарацца.

Гродзенская дыяцэзія
       Ганарымся
    Найбольшая шчыльнасць католікаў.
    Гродзенская дыяцэзія з’яўляецца найменшай па займаемай плошчы, але ў той жа час тут пражывае найбольш (пасля Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі) прадстаўнікоў каталіцкага веравызнання. У параўнанні з архідыяцэзіяй, католікі знаходзяцца тут тэрытарыяльна бліжэй адзін ад аднаго.
    Найбольш святароў. †

З’яўляецца адной з самых папулярных святых на працягу некалькіх стагоддзяў. Людзі моляцца да яе ў самых розных інтэнцыях: падлетак просіць, каб бацькі зноў сталі колішнімі; студэнтка – аб паспяховай здачы экзамена; выпускнік – аб добрай працы; жанчына, якой здрадзіў муж, – аб сілах, каб прабачыць і жыць далей... Святая прыцягвае церпячых, прыгнечаных цяжкімі жыццёвымі клопатамі, хворых, адзінокіх, усіх тых, хто з людскога пункту гледжання знаходзіцца ў складанай сітуацыі.

Каштоўная жамчужына
    Рыта нарадзілася каля 1380 года ў Рокапарэна, недалёка ад Кашы (Італія). Была адзінай дачкой у сям’і горцаў. Хоць дзяўчына адчувала пакліканне да манаскага жыцця, бацькі вырашылі, што яна павінна выйсці замуж за Паола Манчыні.†

Фотаальбом пад такой назвай пабачыў свет у сталічным выдавецтве “Тэхналогія”. Выданне, якое з’яўляецца плёнам працы майстра фатаграфічнага мастацтва Валерыя Вядрэнкі, змяшчае серыю фотаздымкаў, навеяных ўражаннямі ад скульптуры, архітэктуры і духу касцёла Найсвяцейшай Тройцы.

– Cпадар Валерый, распавядзіце, калі ласка, якім чынам нарадзілася серыя фотаздымкаў “Містэрыі Гервятаў”?
    – У 2008 годзе я выпадкова натрапіў у інтэрнэце на фотаздымкі скульптур Апосталаў, якія размешчаны на тэрыторыі гервяцкага касцёла. Яны мяне вельмі ўразілі сваёй выразнасцю і прыгажосцю. Перад вачамі нават узнікла ясная карціна: восень, туман, скульптуры і касцёл у далечыні… Я вырашыў паехаць у Гервяты і сфатаграфаваць гэтых Апосталаў. †

Кс. абп Габар Пінтэр
    Калі Езус жыве ў нас, мы павінны заставацца ў Ім: “Заставайцеся ўва Мне, а Я – у вас” (Ян 15, 4). І тут увага: Езус так хоча і так вырашыў – застацца ў нас. І Ён ніколі не змяняе сваіх рашэнняў. Цяпер ад нас залежыць, застанёмся ў Ім ці не, дазволім Яму жыць у нас ці не.
    Але што азначае “заставацца ў Езусе”? Гэта значыць трываць у веры, якая ўмацоўваецца праз пастаяннае і ўважлівае слуханне Божага слова. Гэта значыць выконваць патрабаванні веры, а ўсе яны змяшчаюцца ў запаведзі любові да Бога і бліжніх. Калі мы застанёмся ў Хрысце, Ён будзе жыць у нас і стане тым, чым з’яўляецца лаза для галінак: жыццёвым прынцыпам, натхненнем, прычынай, сэнсам жыцця, нашых выбараў. […] Калі застанёмся ў Езусе, Ён сам зробіць так, каб у нашых сэрцах і з нашых сэрцаў вырас плод братэрскай любові; але калі не застанёмся ў Ім, жыццё паступова сапсуецца нашым жа эгаізмам. †

☞ Кангрэгацыя каталіцкай адукацыі выдала новую інструкцыю па выкладанні кананічнага права ў царкоўных навучальных установах “Навучанне кананічнага права ў святле рэформы шлюбнага працэсу”. Яна дазваляе засноўваць дэпартаменты кананічнага права на тэалагічных факультэтах, кафедры кананічнага права на юрыдычных факультэтах у каталіцкіх універсітэтах, а таксама спрыяць вывучэнню кананічнага права на першым цыкле багаслоўя. Галоўная мэта – падтрымаць і паглыбіць юрыдычную культуру ў Касцёле. Навучальныя ўстановы павінны прыстасавацца да патрабаванняў новай інструкцыі ўжо з пачатку 2019–2020 н.г.†

Напярэдадні юбілею сваіх святарскіх пасвячэнняў ксяндзы, якія нясуць паслугу ў Гродзенскай дыяцэзіі, разважаюць пра сутнасць душпастырскай працы, складаныя моманты ў нялёгкім служэнні, а таксама пра неабходнасць нястомнага імкнення да дасканасці.

20 гадоў святарскай паслугі
    †

“Ружанец
   на ўзбярэжжы”
Ініцыятарамі выступілі свецкія людзі. Але акцыя атрымала падтрымку біскупаў і нават самога папы Францішка, які ўпэўніў удзельнікаў малітвы ў сваёй духоўнай падтрымцы. Ружанец адгаворвалі ў больш за 400-ах розных месцах. Тыя, хто не мог дабрацца на ўзбярэжжа, маліліся на берагах рэк ці каналаў, а таксама на мастах. Людзі прасілі аб адраджэнні веры і аб культуры жыцця. Асаблівым кантэкстам малітвы была таксама трагедыя Альфі Эванса (двухгадовага хлопчыка, якога па рашэнні суда адключылі ад апаратаў жыццязабеспячэння). †

Трывае найпрыгажэйшы месяц у годзе. Ва ўсіх парафіях ідзе падрыхтоўка да Першай св. Камуніі, паколькі для дзяцей, іх бацькоў, бабуль і дзядуль гэта непаўторныя хвіліны, а для вернікаў, прысутных у касцёле на ўрачыстасці, – нагода, каб нанова перажыць у памяці асабістыя хвіліны, звязаныя з дадзеным сакрамантам. У сённяшнім нумары газеты “Слова Жыцця” перадаём успаміны Крысціны Жулега, якая ўпершыню прыняла Цела Пана Езуса ў сваё сэрца падчас ІІ Сусветнай вайны.

Божы цуд, што мы не загінулі
    Я паходжу з хрысціянскай сям’і, дзе стараліся будаваць жыццё згодна з запаведдзю “Любі Пана Бога твайго ўсім сэрцам тваім, і ўсёю душою тваёю, і ўсім розумам тваім, а бліжняга твайго, як самога сябе”. Я расла, бачачы, што гэта не пустыя словы, бо мы вельмі любілі адзін аднаго і заўжды дапамагалі ў складаныя хвіліны.
    Добра памятаю, як вайна на сваіх чорных агідных крылах забрала нашу радасць, наша дзяцінства і маладосць. Давялося шмат перацярпець: не было вады, святла, апалу, а зімы былі вельмі марознымі і снежнымі. Акупанты бамбардзіравалі і абстрэльвалі дамы, знішчалі сем’і. Гэта цуд, што нам удалося вытрываць. Перажылі ўсё толькі дзякуючы Богу, Анёлам і святым. †

У маі, а часам і ў чэрвені шмат дзяцей перажываюць самы важны момант у іх рэлігійным жыцці – дзень Першай св. Камуніі. Тады яны ўпершыню прымаюць у свае маленькія сэрцы Пана Езуса, “схаванага” ў белай Гостыі.

Першая св. Камунія лічыцца адным з самых важных сакрамантаў у хрысціянстве. Паводле Святога Пісання, сакрамант Эўхарыстыі – гэта памятка Апошняй Вячэры, калі Езус Хрыстус прынёс падзяку Богу, свайму Айцу. Сімвалам гэтай падзеі стала св. Камунія, якая з’яўляецца неад’емнай часткай кожнай хрысціянскай літургіі. Прыступаючы да сакраманту Эўхарыстыі, католікі паказваюць, што яны вераць у смерць і ўваскрасенне Божага Сына, які памёр і ўваскрос з мёртвых, каб адкупіць грахі чалавецтва. Слова “Эўхарыстыя” паходзіць ад грэц. “eucharystia”, што азначае “падзяка”, а слова “камунія” – ад лац. “communio”, або “супольнасць”. †

Хутка распачнецца марыйны месяц май. У святынях, ля прыдарожных крыжоў і каплічак можна будзе пачуць Ларэтанскую літанію – найпрыгажэйшы гімн ушанавання Маці Божай. Вернікі збяруцца на малітве разам, каб праслаўляць цноты і прывілеі, якімі Бог надзяліў Марыю.

Адным з месцаў, дзе ў маі можна будзе пачуць гімн ушанавання Маці Божай, з’яўляюцца прыдарожныя каплічкі. Яны вырастаюць з рэлігійнай традыцыі мясцовых жыхароў і сведчаць аб іх моцнай веры. Але акрамя таго, што прыдарожныя каплічкі – бачны знак Божай прысутнасці, гэта яшчэ і элемент культуры, які шмат што можа распавесці пра паселішча і яго абывацеляў.
   
    Жаданне маліцца разам
    Прыдарожныя каплічкі – гэта невялікія культавыя пабудовы, якія існуюць амаль у кожнай мясцовасці. Так, калі святыні паблізу не было, яны ўзводзіліся з той мэтай, каб тамтэйшыя жыхары, якія не заўсёды мелі магчымасць дабрацца да касцёла, маглі збірацца разам у канкрэтным месцы на супольную малітву. †

Святы быў сапраўдным “гігантам” споведзі. Некаторыя абураліся, што святар занадта лёгка адпускае грахі. У адказ ён гаварыў: “Пане, даруй мне, што зашмат прабачыў, але гэта Ты паказаў мне такі «дрэнны» прыклад”.

Малы вялікі святы
    Багдан Мандзіч нарадзіўся 12 мая 1866 года ў Герцэг-Нові ў Далмацыі (сёння Чарнагорыя, недалёка ад мяжы з Харватыяй). Ва ўзросце 16-ці гадоў паступіў у семінарыю капуцынаў. Праз 8 гадоў атрымаў святарскія пасвячэнні ў Венецыі (Італія).
    Як малады святар а. Леапольд (яго манаскае імя) выглядаў незвычайна. Ростам быў каля 140 см, кульгаў, гаварыў невыразна, заікаўся, меў пачырванелыя вочы і скручаныя прагрэсіруючым артрытам рукі. Гэтыя фізічныя асаблівасці паспрыялі таму, што ў якасці душпастырскага абавязку яму быў даручаны толькі сакрамант паяднання. І менавіта з гэтым заданнем у 1906 годзе а. Мандзіч прыбыў у Падую, дзе заставаўся да самай смерці. †