Cв. Антоній Падуанскі ўшаноўваецца шматлікімі вернікамі за цуды, учыненыя праз яго заступніцтва. Нягледзячы на тое, што мінула ўжо амаль 8 стагоддзяў пасля яго смерці, святы па-ранейшаму карыстаецца вялікай пашанай у вернікаў, асабліва ў жыхароў мястэчка Адэльск, дзе кожны год 13 чэрвеня праходзіць фэст у гонар св. Антонія.

Св. Антоній Адэльскі – так мы называлі і называем гэтага святога. Аб ім я даведаўся найперш ад сваіх бацькоў і бабулі. Кожны раз, калі мы прыходзілі ў касцёл, заўсёды спачатку ішлі маліцца да алтара св. Антонія. Мяне вельмі заварожвалі воты, якія знаходзіліся над алтаром. Я распытваў бацькоў, што азначаюць такія знакі і чаму яны там знаходзяцца. Даведаўшыся, што гэта сімвалы ўдзячнасці ад людзей за атрыманыя ласкі, пранікся вялікай пашанай да св. Антонія і, будучы падлеткам, часта маліўся каля алтара з цудоўным абразом святога. †

Традыцыйны медалік св. Бенедыкта, які называюць таксама Крыжом св. Бенедыкта, паходзіць з 1664 года. Выявы на ім былі зацверджаны Апостальскай Сталіцай у 1857 годзе. У адпаведным дакуменце адзначана, што, карыстаючыся медалікам св. Бенедыкта і молячыся праз заступніцтва святога, можна выпрасіць у Бога шматлікія ласкі, асабліва абарону ад злога духа.
    На аверсе медаліка размяшчаецца выява св. Бенедыкта, які ў правай руцэ трымае крыж, а ў левай – манаскі статут. Злева ад святога ляжыць інфула – знак улады ордэна бенедыкцінцаў, а справа сядзіць крумкач. Таксама бачны надпіс: “Crux Sancti Patris Benedicti” (“Крыж святога айца Бенедыкта”). †

На ўскраіне горада ў лесапарку размяшчалася невялікая сажалка. Каля яе берагоў раслі прыгожыя жоўтыя гарлачыкі.
    А пасярэдзіне ўзвышалася белая лілея, найпрыгажэйшая. Яна паволі гайдалася на вадзе ад налятаўшага ветрыку.

Аднойчы было вельмі горача і душна. Бліжэй да вечара з вады павылазілі жабы. Яны голасна спявалі хорам свае песні.
    А пасля, развесяліўшыся, пачалі мясіць гразь. І не толькі выбрудзіліся самі, але і сталі кідацца ёю ў жоўтыя гарлачыкі.
    – Што вы робіце? – пакрыўдзіліся кветкі.
    Але жабы разгуляліся так, што ім было вельмі смешна, калі гарлачыкі, плачучы, адварочваліся.
    – Гэй вы, чысцюлі! – крычалі жабы. – Глядзіце, якая гразь мяккая і прыемная, як хораша ў ёй купацца…†

У гісторыю Каталіцкага Касцёла ўпісана шмат імён хлопцаў і дзяўчат, якія былі абвешчаны бласлаўлёнымі ці святымі дзякуючы ўласнаму прыкладу хрысціянскай мужнасці і ахвярнай любові да Бога і бліжняга. Напярэдадні Дыяцэзіяльнага дня дзіцяці прапануем пазнаёміцца з жыццёвым шляхам тых малых, самаадданасць якіх здабыла ім асбалівую ласку ў Пана.

“Будзь дзіцём Бога”
    Так гучыць дэвіз VІІІ Дыяцэзіяльнага дня дзіцяці, які пройдзе ў Гродне 2 чэрвеня. Ізноў на тэрыторыі парафіі ў мікрараёне Паўднёвы збярэцца безліч хлопцаў і дзяўчат, якія імкнуцца пазнаваць і праслаўляць Госпада. Зразумела, мерапрыемства, на якім сустракаецца мноства дзіцячых характараў, не абыходзіцца без неспадзяванак: адны прыемна здзіўляюць, другія непакояць сваімі паводзінамі. Але кожны з гэтых малых мае рысу, якую моцна ўпадабаў Хрыстос. Яны становяцца перад Ім у шчырасці і прастаце, чаго так часта не хапае старэйшым. †

Прысвяціла жыццё патрабуючым. Заснавала бесхабітовую супольнасць, якая апекуецца беднымі. Навучала дзяцей катэхізму, клапацілася пра касцёлы на роднай Валыні. Ва ўсім шукала волю Бога.

Служыла
   самым
   слабым
    Луцыя Шэўчык нарадзілася ў 1828 годзе ў Шэпетоўцы каля Заслаўля на Валыні (Украіна) у заможнай сям’і. Калі ёй было ледзьве 9 гадоў, стала сіратой. Апеку над дзяўчынкай узяла старэйшая зводная сястра. Дзякуючы ёй Луцыя атрымала добрую адукацыю. †

У першую нядзелю чэрвеня ў Гродзенскай дыяцэзіі адзначаецца Дзень бацькі, калі ва ўсіх святынях моляцца за жывых і памерлых татаў. Кожны бацька з’яўляецца стаўпом сям’і. Неабходна, каб ён быў блізкі да жонкі, каб раздзяляў з ёй усё: радасці і пакуты, цяжкасці і надзеі. А яшчэ, каб спадарожнічаў дзецям у іх сталенні: калі яны разгубленыя і заклапочаныя, калі гуляюць і працуюць, выказваюцца і маўчаць, храбрацца і пужаюцца, робяць памылковыя крокі і вяртаюцца на правільны шлях.

Як бацькоўства змяняе жыццё мужчыны? У чым заключаецца роля бацькі і мужа ў сям’і? Што значыць быць сапраўды добрым татам? – пытаемся ў мужчын, якія з’яўляюцца апорай для сваіх жонак і дзяцей. †

Папа Францішак
   Перамена, якую здзяйсняе Святы Дух […] не рэвалюцыянізуе жыццё навокал, а перамяняе сэрца; не вызваляе нас у той жа момант ад праблем, але робіць свабоднымі ўнутрана, каб маглі супрацьстаяць ім; не дае ўсяго адразу, але робіць так, што ідзём упэўнена, не стамляючыся жыццём. Святы Дух падтрымлівае маладосць сэрца. Любоў, нягледзячы на ўсе спробы яе прадоўжыць, рана ці позна мінае. І толькі Святы Дух прадухіляе нездаровае старэнне, тое ўнутранае. Як Ён гэта робіць? Аднаўляючы сэрца, перарабляючы яго з сэрца грэшніка ў сэрца таго, каму прабачана. Гэта вялікая перамена: з вінаватых робіць нас справядлівымі. Такім чынам усё змяняецца, таму што з нявольнікаў граху становімся вольнымі, са слуг – дзецьмі, з адкінутых – цэннымі, з расчараваных – поўнымі надзеі. Так Святы Дух спрыяе таму, што радасць адраджаецца, што ў сэрцы квітнее супакой.
Фрагмент гаміліі, прамоўленай у Ватыканскай базіліцы ва ўрачыстасць Спаслання Святога Духа  †

☞ У Польшчы святары арганізавалі на вуліцы “дзяжурствы для няверуючых”. Кожную пятніцу ад 20.00 да 2.00 на лаўцы ў папулярным, асабліва сярод моладзі, месцы адпачынку святар будзе чакаць, пакуль хто-небудзь не падыдзе, каб проста пагаварыць, штосьці абмеркаваць, можа, паплакаць ці папрасіць аб дапамозе ў пазнанні Бога. Святарскія „дзяжурствы” скіраваны на няверуючых людзей, агностыкаў і тых, хто лічыць, што для іх няма месца ў Касцёле.†

Неідэальныя
    Неяк натрапіла ў інтэрнэце на канферэнцыю польскага дамініканца а. Адама Шустака на тэму 4-ай запаведзі. Ведаеце, фенаменальнае разважанне. Пасля праслухоўвання ўбачыла за вядомай з дзяцінства фармулёўкай не абавязак бяздумна кахаць сваіх бацькоў, а рэальную ацэнку ўзаемаадносін паміж дзецьмі і татам з мамай. Элемент, якога мне вельмі не хапала ў разуменні гэтай запаведзі.
    Чаму так важна ўсведамляць, што Бог нам не наказвае беспярэчна кахаць сваіх бацькоў? А таму, што яны ў нас неідэальныя. Кагосьці выхоўвалі ў любові, з мінімумам памылак, кагосьці – менш удала. Іншых кахалі няўдала, наносячы балючыя раны, пакідаючы ў сэрцы дзюры. Каб зразумець паводзіны нашых бацькоў і прабачыць ім, патрэбна ўнутраная свабода, якая вынікае, між іншым, са ўсведамлення таго, што мець абгрунтаваныя прэтэнзіі да таты і мамы – гэта нармальна (ненармальна засяроджвацца на іх і не ісці ў бок прабачэння). †

Быть ответственным – значит отвечать не перед кем-то, а за самого себя: свои чувства, поступки, решения, желания, отношения. Все это человек может контролировать и изменить, если, конечно, захочет.

Как формируется ответственность в детстве?
    У ребенка меньше возможностей для выбора, он только учится «управлять» своей жизнью. Родители для него являются поддержкой и опорой, у них больше опыта и ответственности.
    Если родители ругают ребенка, то таким образом, они учат его не быть ответственным за свои поступки и действия, а избегать этой ответственности, не быть виноватым. Можно поговорить с ребенком, объяснить, что он что-то сделал не так и кому-то было больно или неприятно. Так ребенок будет учиться видеть свои ошибки. Иногда, когда малыш упал или ударился, родители говорят что-то наподобие: «Ну-ну! Какой плохой порог, ударил моего Мишу». Так они перекладывают вину на внешние объекты. Ребенка, конечно, можно и нужно утешить в такой ситуации, но также ему необходимо объяснить, что надо быть внимательным и осторожным. †

100 дзён
у шляху і малітве
Ініцыятар праекта – а. Арніс Мазілеўскіс, пробашч у Бебрэнесі. Ён растлумачыў, што паломніцтва з’яўляецца сімвалічнай падзякай Богу за радзіму, яе незалежнасць і мову. Менавіта таму айцец заклікаў да ўдзелу ў пілігрымцы не толькі католікаў, але і ўсіх хрысціян. Святар разумеў, што далёка не кожны можа сабе дазволіць 3 месяцы падарожжа, таму прапанаваў, каб жадаючыя далучаліся да групы хаця б на 1-2 дні. Суправаджаць паломнікаў можна і духоўна, у прыватнасці на партале Facebook. †

Прыватны музей гісторыі горада і быту Януша Паруліса з’яўляецца адным з найцікавейшых і, бадай, самым арыгінальным у Гродне. Там знаходзіцца некалькі дзесяткаў тысяч разнастайных экспанатаў: старыя дакументы, газеты і кнігі, мэбля, фатаграфіі, вырабы са шкла і фарфору, музычныя інструменты, вопратка, цацкі, прадметы штодзённага ўжытку, фотаапараты, нават фрагменты сцен, цэглы і чарапіцы. Калекцыянер стварыў музей, каб яго госці маглі адчуць атмасферу даўніх часоў, дзякуючы багатай калекцыі гістарычных аб’ектаў, што з’яўляюцца фрагментамі гісторыі горада над Нёманам. Сярод іх ёсць і экспанаты на рэлігійную тэматыку. Прапануем наведаць гэтае выключнае месца і прыгледзецца да сакральных скарбаў.

Унікальныя выданні Святога Пісання
    У фондах музея знаходзіцца некалькі выданняў Бібліі: на лацінскай, польскай, беларускай, англійскай мовах, а таксама экземпляр, напісаны кірыліцай. Асаблівай увагі заслугоўваюць 2 кнігі. Першая з іх – Біблія з ілюстрацыямі Гюстава Дарэ па-польску (у перакладзе кс. Якуба Вуйка), выдадзеная ў 1874 годзе. †