Слова рэдактара

Вера гаворыць аб народзе, гаворыць аб чалавеку. Гісторыя нашых дзядоў і прадзедаў паказвае, як, дзякуючы веры, чалавек не згубіў свайго людскога вымярэння жыцця.
   Мы, вядома, ведаем тысячу розных спосабаў таго, што трэба з’есці, калі мы галодныя, або як “карміць” наш мозг, калі мы адчуваем недахоп інтэлектуальных ведаў. Але ці задумваліся мы над тым, што нашай душы таксама патрэбна ежа. Давайце пасля свят Божага Нараджэння і напярэдадні Вялікага посту паспрабуем разам падумаць над тым, як “накарміць” душу. Якая духоўная кухня кожнага з нас?
   Ёсць вельмі шмат спосабаў для таго, каб таксама і наша душа была накормлена. Хтосьці выбірае для сябе духоўную кухню ў кармеліцкім, францішканскім ці бенедыктынскім духу. Ад пачатку існавання Касцёла Святы Дух абуджае пэўныя дары і харызматы. Мы карыстаемся Божымі дарамі штодзённа і адкрываем свае сэрцы на Бога падчас розных рэлігійных практык. Ад людзей можна пачуць, што яны маюць розныя любімыя малітвы ці што пазнаюць Бога праз добрыя ўчынкі і г.д.
   Карміць душу Богам. Мы сёння чытаем і чуем пра Бога вельмі шмат, але ўсё яшчэ замала. Каб накарміць душу, трэба хацець сустрэць Бога. Бог, які заўсёды прысутнічае на нашым шляху, дае нам пазнаць Сябе. Трэба ўкласці сваё сэрца ў рукі Бога, каб убачыць цуд – цуд веры.†

   Папа Бенедыкт XVI вельмі часта нагадвае, што задачай каталіцкіх СМІ з’яўляецца “дапамагчы сучаснаму чалавеку накіравацца да Хрыста – адзінага Збавіцеля – і запаліць у свеце полымя надзеі, каб сёння жыць з годнасцю і адпаведна будаваць будучыню”.
   Ужо на працягу 15 гадоў дыяцэ­зіяльная газета “Слова Жыцця” ўдзельнічае ў гэтай вялікай справе евангелізацыі. На старонках нашай газеты аўтары стараюцца накіраваць кожнага Чытача да Хрыста. Паглыбленне веры, якое становіцца магчымым дзякуючы чытанню нашай газеты, узгадвае сучаснаму чалавеку аб яго годнасці і будучыні. 15 гадоў – гэта многа і мала. Для маладых гэта цэлая эпоха, для старэйшых – толькі хвіліна. Гэта цудоўны перыяд – перыяд, які можа прынесці шмат добрага ў жыцці ўсіх, хто шукае сваё месца каля Бога. З’яўленне “Слова Жыцця” было важнай падзеяй для дыяцэзіі. Дзякуючы адважнаму рашэнню нашага біскупа, сёння можна ўбачыць добры плён евангелізацыі праз СМІ. Становячыся тады новай прыладай і метадам абвяшчэння Евангелля ў Гродзенскай дыяцэзіі, сёння мы ўжо па-рознаму далучаемся да духоўнага ўзбагачэння нашых вернікаў. †

Чалавек, які адкрывае ў сабе пакліканне, не вызвалены ад пытання: “Што далей?” Вось, я манах ці святар, муж ці жонка, але на гэтым усё не заканчваецца. Я павінен яшчэ задумацца, чаго ад мяне хоча Бог.
   Я нядаўна глядзеў адну каталіцкую праграму. У ёй вялася вельмі гарачая дыскусія на тэму паклікання. Адна група людзей была ўпэўнена ў сваіх поглядах наконт таго, што кансэкраванае жыццё з’яўляецца найбольш дасканалай дарогай да святасці, тлумачачы гэта тым, што ёсць шмат розных відаў паклікання, але манаскае ці святарскае пакліканне знаходзіцца на вяршыні гэтай іерархіі. Узнікла таксама пытанне, чаму сярод асоб, вынесеных да хвалы алтара, ёсць няшмат сужэнцаў, а так многа духоўных асоб? Сцвярджалася, што на працягу стагоддзяў ідэалам хрысціянскай духоўнасці быў абсалютны давер Богу, і шмат свецкіх людзей вырашала жыць па прыкладзе манахаў. Іншая група людзей сцвярджала, што ўсе хрысціяне, а тым больш тыя, хто жыве ў сужэнстве, закліканы да святасці.
   Пакліканне да жыцця ў сям’і вельмі цяжкае, і той, хто да канца верны сям’і і свайму сужэнцу, ужо пры жыцці з’яўляецца святым. Хтосьці нават прыгадаў пэўны эпізод з жыцця св. Францішка, да якога прыйшлі сужэнцы, каторых прыцягваў прыклад яго жыцця. Яны таксама хацелі жыць так, як св. Францішак. Святы заснаваў для іх г.зв. Трэці ордэн свецкіх. †

Касцёл яднае звычайных людзей, якія сустракаюць надзвычайнага Бога, дзякуючы чаму іх жыццё змяняецца і развіваецца. З’яўляючыся прыкладам адзін для аднаго, мы паказваем дух Хрыстовай праўды.
   Я натрапіў на пэўнае анкетаванне, якое датычыла духоўнай сферы. З яго бачна, што людзі не гавораць, што не вераць у Бога. Аднак, калі ў іх пытаюцца пра іх месца ў Касцёле, яны даюць адмоўны адказ. Аўтары гэтага анкетавання тлумачаць такія вынікі тым, што людзі вельмі аддалены ад таямніцы Касцёла. Анкетаванне было праведзена ў Еўропе.
   На падставе гэтых дасле­даванняў можна, на­прык­лад, стварыць мадэль рэчаіснасці рэлігійнага жыцця ў Еўропе: Хрыстос – так, Касцёл – не. Па-мойму, такая рэчаіснасць сёння ўжо нікога не здзівіць, да таго ж, мы спрабуем штосьці змяніць у сваім жыцці, каб знайсці сваё месца ў Касцёле. Шмат на гэтую тэму гаворыць папа Бенедыкт XVI. Мы неаднойчы чулі пра гэта таксама і ў нашых святынях. Падсумоўваючы 2011 год у Касцёле, Бенедыкт XVI зазначыў: “Коранем крызісу Касцёла ў Еўропе з’яўляецца крызіс веры. Калі мы не знойдзем адказаў, калі вера ізноў не набудзе жыццёвасці, становячыся глыбокім перакананнем і сапраўднай моцай, дзякуючы сустрэчы з Езусам Хрыстом, усе іншыя рэформы застануцца безвыніковымі”. †

Давайце на пачатку новага года паспрабуем асвяжыць сваё хрысціянскае мысленне. Мы маем у сабе вялікі патэнцыял духоўнага жыцця.
   Дарагія Чытачы! Я хачу прывітаць на старонках нашай газеты кожнага з Вас, а Вас звыш 13000, у Новым 2012 Панскім годзе.
   Калі мы становімся перад новай падзеяй ці, напрыклад, Новым годам, мы звычайна робім пэўныя выказванні, якія, безумоўна, абапіраюцца на веды і вопыт, атрыманыя да гэтага часу, на тое, што ўжо было і што вядома. А якімі будуць гэтыя новыя заклікі ў 2012 годзе? І ці новыя яны? Навошта нам змяняцца, калі нам і так добра?
   Несумненна, кожны чалавек павінен увесь час пазнаваць сябе. Дзякуючы Божай ласцы многія з нас здолеюць пераступіць праз усе абмежаванні, звязаныя з досведам граху і зла. Трэба памятаць пра тое, што працэс развіцця чалавека мае вялікі ўплыў на сувязь з Богам, з самім сабой і з іншым чалавекам. Нашы змены з’яўляюцца вялікім тварэннем Айца ў моцы Святога Духа, які фармуе нас, як Божых дзяцей. Магчымасць усё больш поўнага станаўлення “новым чалавекам” св. Павел бачыць у развіцці сувязі з Езусам Хрыстом. Наша любоў да Хрыста павінна быць моцнай, у ёй мы можам пагадзіцца і прыняць усе змены да лепшага, чарговы раз усведамляючы, што Евангелле Хрыста не змяняецца, што змяняемся толькі мы. Часам мы прымаем свае змены, а бывае так, што мы вядзём занадта “зручнае” грамадскае ці рэлігійнае жыццё. †

Няхай гэтыя хвіліны сустрэчы з Нованароджаным прынясуць Вам шмат шчасця і супакою. Няхай Хрыстос бласлаўляе кожнага з Вас!

   Мы чакаем Божага Нараджэння на працягу цэлага года. Задоўга да першай зоркі мы плануем сямейныя сустрэчы, думаем пра падарункі пад ёлку і пра розныя іншыя справы, звязаныя са святамі. Мы ад усяго сэрца прагнем, каб гэтыя святы былі “дасканалымі” і скончыліся шчасліва. Урэшце ў касцёле мы чуем словы Евангелля: “Слова стала целам і пасялілася паміж намі” (Ян 1, 14). Назіраючы за сённяшнім чалавекам, хочацца спытацца ў сябе і ў іншых: ці гэтае Слова жыве паміж намі цяпер? Як Яго знайсці?
   Давайце паспрабуем у гэтым святочным шуме, сярод мноства абавязкаў задумацца над гэтым пошукам. Замест таго, каб засяродзіцца на яслях, у якіх на свет прыходзіць Божае Дзіцятка, мы засяроджваемся на розных другарадных, менш важных для нас і нашых блізкіх рэчах. Святочныя візіты часцей за ўсё сканцэнтраваны толькі вакол стала, а многія людзі, змучаныя святамі, заракаюцца, што больш ніколі не будуць прыкладаць столькі намаганняў. Аднак, праходзіць час, і зноў надыходзіць перыяд падрыхтоўкі і чакання. †

Мадэль жыцця веруючага чалавека павінна карэкціравацца Касцёлам. Тады чалавек будзе ўсведамляць, што ён не з’яўляецца самадастатковым і не можа самастойна акрэсліваць, што добра, а што дрэнна.

   Не так даўно я быў сведкам адной падзеі, якая з аднаго боку мяне вельмі развесяліла, а з іншага – прымусіла задумацца.
   Адзін святар сустрэў свайго парафіяніна, які прывітаў свайго душпастыра словам: “Здравствуйте”. Святар затрымаўся і прыгадаў маладому чалавеку, што вучыў яго на катэхезе, як трэба вітацца па-каталіцку. А хлопец адказаў не задумваючыся: “Але мы ж не ў касцёле”.
   Я лічу, што сваімі паво­дзінамі гэты малады чалавек прыгадаў тое, што цяпер адбываецца ў большай частцы Еўропы. Людзі спрабуюць замкнуць Бога толькі ў касцёле. Асабістае жыццё чалавека становіцца толькі ягонай уласнасцю, а не Божай ці блізкіх або знаёмых. Назіраючы за жыццём такіх людзей, закрадваецца спакуса далучыць іх да групы тых асоб, якія жывуць так, быццам іх месца тут, на зямлі, быццам яны ніколі адсюль не адыдуць. Для большасці з нас знакі самога Бога малазначныя, а часта ўвогуле непрыкметныя. Мы занадта занятыя штодзённымі праблемамі і проста сабой. Мы стараемся рабіць усё, каб наша жыццё было бесклапотным. †

Не падлягае сумненню, што чалавеку для жыцця патрэбна прастора, шум лесу і спеў птушак. Але для таго, каб набрацца сіл на далейшы шлях, чалавеку перш за ўсё неабходны Адвэнт.
   Давайце паспрабуем зламаць акасцянелы фармалізм і ўсе культурныя залежнасці, якія “падпіхваюць” чалавека да жыцця без Адвэнту. Рознага тыпу жыццёвыя маніфестацыі, якія паказваюць сённяшняму свету, што жыццё можа набыць сэнс без чакання Бога, становяцца абсурдам. Не падлягае сумненню, што чалавеку для жыцця патрэбна прастора, шум лесу і спеў птушак. Але для таго, каб набрацца сіл на далейшы шлях, чалавеку перш за ўсё неабходны Адвэнт. Добра падрыхтаваны да сустрэчы з Хрыстом хрысціянін становіцца падобным да анёла, які праслаўляе свайго Стварыцеля.
   Адвэнт павінен пачынацца ў сэрцы. Сэрца, якое становіцца вольным для Езуса, прыносіць плён спаткання з Богам. Перыяд змянення людскога сэрца не можа доўжыцца толькі чатыры тыдні. Веруючы чалавек здольны чакаць прыходу свайго Стварыцеля на працягу ўсяго свайго жыццёвага пілігрымавання. Адвэнт дапамагае кожнаму з нас не губ-ляць рэлігійнага вымярэння свайго жыцця і выконваемай працы. Адвэнт узбагачае нашу штодзённасць. †